Toen 9/11 nog niet gebeurd was en de dag van vandaag

Peter Vincent Schuld / 7 jaar
11 september 2018
0
4 min read

Lezers: 145

Toen 9/11 nog niet was aangebroken en de dag van vandaag

Door Peter-Vincent Schuld

In Brussel en Londen had ik regelmatige ontmoetingen met keiharde cynici
afkomstig uit de wereld van inlichtingen- en veiligheidsdiensten.

We spreken over de jaren negentig en prille begin van deze eeuw voordat de
aanslagen van 9/11 plaatsvonden.

De teneur was helder en duidelijk. De wereld van toen en nu kent één voornaamste
vijand, een draak met vele koppen en gedaantes, koppen die het vuur spuwen naar
elkaar en naar anderen. Luisterend naar de overkoepelende naam “islam”.

In die tijd werd de wereld weer opgeschrikt door aanslag op het Amerikaanse
marineschip de USS Cole, de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in het
Keniaanse Nairobi en het Tanzaniaanse Dar es Salaam, maar ook van de invallen
van de politie in Brussel

waar terroristen van de Algerijnse salafistische GIA zich tijden lang
ongestoord konden ophouden.

Arrestatie
van salafistische Algerijnse GIA-terroristen op 5 maart 1998 in Brussel
Elsene. foto © Peter-Vincent Schuld

We analyseerden en we kwamen tot de conclusie dat de wereld nog niks gezien
had en dat de straten rood zouden kleuren van het door islamitisch
terrorisme veroorzaakt bloed en de te verwachten massale influx van
islamitische immigranten.

Ik had gehoopt dat mijn en onze conclusies te cynisch zouden zijn geweest. Maar
niets is minder waar.

Het is inmiddels mei 2000 geworden. Plaats van handeling is een terrasje in
Ponta Delgada op de Azoren. Ik zit in de avond met mijn toenmalige vriendin, een
Luxemburgse journaliste na te praten over de informele raad van de Europese
ministers van Buitenlandse Zaken die aldaar had plaatsgevonden. De zogeheten
Gymnich-bijeenkomst waar we beiden verslag ter plaatse van hadden gedaan.

Het WTC, de
Twin Towers in New York, enkele jaren voor de alles vernietigende
aanslag
foto © Peter-Vincent Schuld

Het gesprek krijgt een scherpere wending. Mijn vriendin, een goedhartige vrouw,
kan mijn scherpe uitval naar de islam en mijn analyse over aanwezig en
uitbreidend islamitisch terrorisme niet goed begrijpen en niet echt waarderen.
We besloten dat we het niet met elkaar eens waren. Punt! Toch kon ons diep
meningsverschil de avond verder niet verpesten.

In de middag van 11 september 2001, ik reed toevallig vanuit Antwerpen naar
mijn ouders. Tilburg binnen rijdende hoorde ik het bericht over de aanslagen.
Slechts enkele minuten daarna reed ik de oprit op van mijn ouderlijke woonst.
Spoedde mij naar binnen en zette de TV op. Het eerste wat ik tegen mijn vader
zei “dit is het werk van Al Qaeda”. Voor een reeks van aanslagen van deze
omvang heb ik gewaarschuwd en iedereen verklaarde mij voor gek of voor een
rechts-extremist.

Niet veel later had ik mijn, inmiddels ex-vriendin, aan de telefoon. Haar
verbouwereerde stem refereerde aan het gesprek dat we hadden gehad daar op de
Azoren. Ze had aan ons gesprek teruggedacht en nooit kunnen bevroeden dat het
waar zou worden.

Nu 17 jaar later is de politiek alles behalve wakker geworden. Gisteren nog; 7
mensen neergestoken door een Afghaanse terrorist in Parijs.

Een Nederlandse regering die een verboden jihadistische terreurgroep
ondersteunde in Syrië.

Bruto netto is er weinig tot niets geleerd en behandelen we de (militante)
islam nog steeds met fluwelen handschoentjes.

Begrijpen we nog steeds niets van hoe de islamitische wereld in al haar
diversiteit denkt en opereert.

Het is wachten op de volgende aanslag, een volgende steekpartij, het volgende
bloedvergieten.

Dat deze ergens ter wereld gaat komen is eerder een kwestie van dagen of zelfs
uren dan van weken.