door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Nadat Rusland haar medewerking staakte om Oekraïne op een veilige wijze graan via
de haven van Odessa te exporteren, is de beschaving in het Kremlin weer een stuk
dieper gezakt. Vervolgens werd de imposante haven van Odessa en door de
Russisch-Duitse tsarina Catharina vormgegeven prachtige stad met haar ongekend
mooie monumenten waaronder een kathedraal te bestookt. Burgers lieten het leven.
Redacteur Christel: “Collega  en medeauteur van dit verhaal Peter, die de stad
Odessa redelijk goed kent, was persoonlijk nogal aangedaan.” “Zijn hart ligt in
oostelijk Europa en deze oorlog heeft hem naar de strot gegrepen.”

Redacteur Peter: “Klopt, deze oorlog grijpt me verschrikkelijk aan.” Ik heb geen
hekel aan Oekraïners, ik heb geen hekel aan Russen, integendeel, ik heb beide
broedervolken verschrikkelijk graag maar deze golf van door het Kremlin
aangestuurde wreedheden kent geen enkel excuus. “Is er kritiek te uiten over hoe
men met Rusland voor de oorlog is omgegaan in het Westen?” “Jazeker, Ik had de
relaties met Rusland anders vormgegeven en de nadruk in de betrekkingen gelegd
op de voorloper van de Europese Economische Gemeenschap in de vroege
middeleeuwen, namelijk de Hanze, die ook Rusland en huidig Belarus geïntegreerd
hield”.  “Met het verdrijven en het uitmoorden van de Romanov-dynastie (de
Russische Tsaar en zijn familie) door de bolsjewieken (de communisten) is er een
hoop voor lange tijd vernietigd en daar is deze oorlog in zekere zin een uitwas
van.” “Niet dat de Romanovs heilig waren, daar hebben we het niet over”. 

Aanval op de Oekraïense haven van Ismayil

De Russische offensieve troepen houden het niet beperkt tot Odessa. Tal van
andere havensteden in oostelijke richting werden het voorwerp van niets
ontziende aanvallen en bezetting. Maar de afgelopen week volgde er een aanval op
een westelijke haven niet ver van de grens met Roemenië en gelegen in de oblast
Odessa.

Doel was de haven van Ismayil, gelegen in de delta van de Donau, de rivier die
letterlijk Europa en haar landen op een natuurlijke wijze verbindt. Geen mens
heeft de Donau uitgevonden. De letterlijke (water)loop van de natuur. Maar waar
de mens wel een hand in heeft is het voeren van oorlogen en bezettingen. Heeft u
de naam van de stad en de gelijknamige haven goed tot u genomen, te weten
“Ismayil”.

Dat klinkt niet echt als een naam die behoort bij de Europese christelijke
cultuur en dat doet het ook niet. De naamgeving is het gevolg de Ottomaanse
(Turkse) bezetting van dit deel van Europa waarbij grote delen van oostelijk
Europa waaronder Moldavië, Oekraïne, Bulgarije, Roemenië en delen van wat thans
Rusland en Oekraïne, werden geteisterd door het “islamitisch kromzwaard”. Deze
oorlog die door de Russen gevoerd werd om de Ottomanen te verdrijven duurde van
1787 tot en met 1792 waarbij het thans om en nabij de 85.000 zielen tellende
Ismayil in 1790 door de Russen werd veroverd.

Abusievelijk wordt vaak gemeld dat de Ottomanen de oorlog aangingen om verloren
gegane gebieden terug te heroveren. Maar feitelijk hebben de Ottomanen hier
nooit wat te zoeken gehad. In het begin van de 14e eeuw behoorde de stad tot
Walachije (een Roemeens land dat strekte van de Donau en de Zuidelijke Karpaten)
en aan het einde van de 14e eeuw werd het een protectoraat van Moldavië. Nadien
kwamen de Ottomanen (Turken) huishouden. De stad en de voormalige oblast
behielden de naam die een afgeleide werd dus c.q.vernoemd werd naar de
Ottomaanse Grootvizier (het hoofd van het landsbestuur) Ismail.  In het Bulgaars
en onder een substantieel deel van de Oekraïners wordt Ismayil tot op de dag van
vandaag Tuchkov genoemd.

Zelfs het huidig islamitisch Europees Turkije is niet meer dan een “eeuwige
bezetting” van het Byzantijnse Rijk met als primair doel om middels het
veroveren van grondgebied de islamitische invloedssferen vaste voet aan de grond
te laten krijgen en te houden.. Immers, het Turkse Istanbul heette voordat het
door de Ottomanen werd veroverd en werd verislamiseerd, ook Constantinopel,
vernoemd naar de Byzantijnse keizer Constantijn de Grote. 
Dit terwijl de
islam  nimmer de oorspronkelijke religie was van de Turkse en
de Turkmeense volkeren. Zij aanbaden onder meer de blauwe lucht als goddelijk en
niet een of ander bedenksel genaamd Allah met een een sprookjesverteller genaamd
profeet Mohammed als een psychotisch orerende en verwarde man. In ieder geval
werden tijdens deze 6e van de 11 Turks-Russische oorlogen, de Ottomanen (Turken)
een lesje geleerd en ze konden al dan niet hun leven, bloed en hun spullen
achterlatend, opbokken. Ze leden een genadeloze en vernederende afgang. De 72
maden, euh sorry maagden in het postmortale Jihad-paleis kregen overuren te
verwerken, ook te benoemen als het hemels bordeel van Allah.

Tijdens deze Turks-Russische oorlog namen de Russen de Ottomaanse fortificatie
in. Het fort werd in de 12 eeuw oorspronkelijk gebouwd door handelslieden uit
Genua, die we laten in het verhaal zien weerkeren. De stad kreeg toen de naam
Licovrissi. In 1770 viel het fort weer in handen van de Turken en fortificeerden
het zodanig dat het als onneembaar werd beschouwd. Foutje. Klaarblijkelijk was
het Russisch leger van toen wat beter als vandaag. Onder leiding van commandant
Alexander Suvorov werd het fort op 22 december 1790 bestorm heroverd ondanks dat
de Turkse Sultan Selim II had verordonneerd dat koste wat het kost het fort in
Turkse handen moest blijven. Spijtig voor de Ottomaanse Turken bevat de Koran
geen handleiding om forten te bouwen en te verdedigen om vervolgen om te gaan
met verlies. Ongeveer 40.000 moslims van jong tot oud werden omgebracht. Deze
massaslachting ging commandant Suvorov blijkbaar niet in de koude kleren zitten.
Volgens de overlevering zou hij aan het einde van deze massaslachting oneindig
gehuild hebben Aan het einde van de oorlog werd de totaal vernielde stad
teruggegeven aan de Ottomanen. Echter op 14 september 1809 werd het fort van
Ismayil opnieuw veroverd door de Russen.

In 1812 werd het Verdrag van Boekarest tussen de partijen overeengekomen waarbij
de totaal vernielde stad en regio werden herbouwd met inbegrip van nieuw
gebouwde kerken. De stad en regio onderdeel werden van het Russisch Rijk Een van
de vermeend oudste gebouwen (hetgeen te betwijfelen is) zou een Turkse moskee
zijn en werd in 1810 omgebouwd tot een kerk.

Rusland verloor de Krimoorlog en dat veranderde de kaart opnieuw. De stad en de
haven van Ismayil werden onderdeel van Moldavië, daar op haar beurt weer een
onderdeel werd van de Roemeense vorstendommen. In de nasleep van de Eerste
Wereldoorlog 1918 en de communistische revolutie in 1917 werd Ismayil door de
Roemenen bezet als buffer tegen de bolsjewieken.

De staatsraad, de Statul Tarii van Chisinau in Moldavië zag zich zelf als de
wettige en legitieme vertegenwoordiger van de Bessarabische regio. Bij stemming
werd het voorstel om de betrokken regio (dus Moldavië met Ismayil en Roemenië)
een staatkundige eenheid te laten worden. Frankrijk, Italië en Groot–Brittannië
waren voorstander. De inmiddels gevormde communistische Sovjet-Unie was tegen.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog bezette het Rode leger Ismayil. Zodoende maakt
Ismayil sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie vandaag de dag deel uit van
Oekraïne

In 1954 werd de oblast Izmayil toegevoegd aan de oblast Odessa (dus zeg maar de
provincie Odessa), in datzelfde jaar werd De Krim door Chroestjov weggeven aan
de autonome republiek Oekraïne binnen de Sovjet-Unie. Op dag van vandaag is
Izmayil nog steeds een strategische haven die zowel plaats biedt aan de
Oekraïense marine (waar zowat niets meer van over is)  als aan de hedendaagse
koopvaardij.

Vanwege het vermeende strategisch belang werd de haven van Izmayil door de
Russen aangevallen en vonden er vernietigingen plaats. De juridische
rechtmatigheid van deze aanvallen is in ieder geval overeenkomstig het
internationaal recht niet aanwezig.

Oekraïense aanval op de haven van Novarossiysk, een
tactische en symbolische daad

Die juridische rechtmatigheid overeenkomstig het internationaal recht is wel
aanwezig bij de vergeldende en strategische aanval die Oekraïne met zeedrones
(onbemande vaartuigen) uitvoerde op militaire doelen in de Russische haven van
Novorossiysk, een van de grootste havens aan de Zwarte Zee.

Een oorlogsschip werd vol geraakt en kapseisde in de haven. Ter hoogte van de
“boeg” op een zeedrone is een zware explosieve lading aangebracht, die bij
impact een explosie veroorzaakt.

Bingo, de eerste aanval op deze Russische haven trof doel en verzwakte de
Russische militaire kracht op de Zwarte Zee. Niet alleen omdat er een
marineschip een lesje zinken voor gevorderden kreeg, maar ook omdat hiermee de
zwakke punten in de Russische defensie c.q. marine en van haar eigen havens plus
haar territoriale wateren bloot kwamen te liggen.

Het Griekse graan in Rusland heeft de tijd niet doorstaan

Maar de aanval op de haven van Novorossiysk draagt ook een zekere symboliek die
amper besproken wordt. Eerst situeren we de haven van Novorossiysk. Het ligt in
het uiterste oostelijk deel van de Zwarte Zee en is gelegen in de noordelijke
Kaukasus, het ligt in de Krasnodar Krai (regio) en maakt deel uit van het
zuidelijke federale district van Rusland. Eenvoudiger kunnen we het niet maken,
wel complexer.

Novorossiysk en met inbegrip van de de ijsvrije Tsemes baai is eigenlijk een
Griekse nederzetting stammende uit de oudheid.  De haven moest het destijds al
hebben van graanoverslag. Bezien in het licht van de geschiedenis, kun je met
recht spreken van de aanval op de haven van Novorossiysk ook een symbolische
aanval is. Rusland maakt Oekraïense graanexport onmogelijk, dan grijpen we terug
naar de geschiedenis. Dat element, de (verre) geschiedenis, zien we in dit
conflict talloze malen terugkeren. Je kunt je zelfs afvragen of de geschiedenis
een zekere en stabiele toekomst niet in de weg staat in de wetenschap dat het
historisch besef in de betrokken regio ettelijke malen groter is dan het beetje
“geschiedenis” dat bij ons onderwezen wordt waardoor geschiedvervalsing op de
loer ligt en ook met regelmaat toeslaat (van de moeizaamheid in het onderwijzen
van en de non-acceptatie van de lessen over de Holocaust aan allahtonen tot het
objectief en emotieloos bespreken van de handelsvaart zoals de VOC).

De Romeinen hadden het een korte tijd voor het zeggen, toen kwamen de Khazaren en
daarna werd het een onderdeel van het Byzantijnse Rijk en werd het gevoegd bij
de provincie Cherson, dat, zoals we al eerder schreven ook een Griekse
nederzetting was.

Britse vluchtelingen: De geschiedenis in omgekeerde vorm
De
toen regerende Byzantijnse keizer Alexios bood tussen 1081 en 1118 onderdak aan
Angelsaksische vluchtelingen die de veroveringen en het geweld door de
Noormannen van het toenmalige Groot-Brittannië waren ontvlucht. Een daad van
barmhartigheid. We zien nu een omgekeerde situatie waarin Oekraïners en
dissidente Russen bij ons een stuk veiligheid en onderdak zoeken. Het kan
verkeren.

De invloed uit het Italiaanse Genua

De havens aan de Zwarte Zee. Het waren van oudsher plekken van komen en
gaan. Van handel en van oorlogen. Van barmhartigheid en liefde. Met als gemene
deler tussen de haven van Ismayil en Novorossiysk, dat het beiden handelsposten
waren van de toenmalige maritieme republiek Genua. 

Tot op de dag van vandaag is de stad met haar haven genaamd Genua nog steeds een
maritieme factor die niet uit te vlakken is binnen de Italiaanse Republiek en
Europa.

Een zicht op de haven van Genua leert dat we willen varen op zee en dat we handel
willen drijven binnen Europa en buiten Europa. Van isolationisme komt nooit iets
goeds.

Met conclusies:
1. Europese landen, republieken,
vorstendommen, keizerrijken en koninkrijken waren door de eeuwen heen altijd
nauw met elkaar verbonden.

2. Onrust  en oorlogen waren en zijn slecht voor de normale handel die landen met
elkaar drijven. Handel verbindt. Toch moeten we ons een ding goed beseffen:

3. Het zich keren tegen de lege term “globalisme” is, als je echt goed nadenkt
ook keren tegen je eigen gebruiken als een kop koffie of een kop thee drinken.
Koffiebonen worden immers niet verbouwd op de akkers van Lutjebroek noch op de
landerijen nabij Charleroi. De theeplantages vind je niet in Zelzate en ook niet
in Amsterdam-West. Onze trotse VOC bracht ze naar ons toe, van verre. Of dacht u
dat Ceylon de verzonnen naam was van een duister massagesalon?

4. Wie denkt dat Oekraïne en Rusland samen een grote “ver van mijn bed show is”
heeft het mis. Er zijn wezenlijke verschillen en breuklijnen op het Europese
continent. Sommige breuklijnen, niet allemaal, zijn te overbruggen. Daarover in
een ander verhaal meer.