door © Peter-Vincent Schuld

De Europese Unie is door de VS buiten spel gezet door niet te mogen meepraten bij de onderhandelingen over het beëindigen van de oorlog in Oekraïne.

Dit is een keiharde slag in het gezicht van de Europese Commissie en met name voor Ursula von der Leyen wiens politieke aanzien in de wereld tot stof is herleid. De relatie tussen de huidige regering in de VS en Von der Leyen komt nooit meer goed. De vraag is zelfs, mede door deze zet van de Amerikanen of Von der Leyen nog wel te handhaven is als voorzitter van de Europese Commissie, nu ze in dit dossier (en vele andere dossiers) haar autoriteit heeft verloren. Trump heeft Von der Leyen politiek gezien geliquideerd. Of in haar eigen Duitse taal te spreken ¨kalt gestellt”.  Europa, het Verenigd Koninkrijk en Noorwegen zijn in de hoek gezet.

Dan volgt de vraag die luidt ¨Waarom?”.

Dat antwoord bestaat uit meerdere elementen en is niet zo moeilijk.

In de eerste plaats is, in tegenstelling tot de VS, Von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie niet rechtstreeks verkozen. Met welk mandaat van de ingezetenen van de Europese Unie denkt zij te spreken?

In de tweede plaats is er een institutioneel probleem. Zuiver hiërarchisch en institutioneel staat de voorzitter van de Europese Raad van staats- en regeringsleiders, de Portugese socialist Antonio Costa boven Von der Leyen. Dus wie zou er in persoon de leiding hebben over de Europese delegatie die mee zou spreken. Costa wordt eveneens niet serieus genomen in Washington.

De Hoge Buitenland Vertegenwoordiger van de Europese diplomatieke dienst, Kaja Kallas, is qua institutioneel politiek gewicht weer te laag. Daar kan Kallas niks aan doen, het is omdat de Europese Unie zo verdragsmatig is ingericht.

Daarnaast heeft Von der Leyen zich onophoudelijk vergaloppeerd en blijft zich vergalopperen aan emotioneel ingegeven politieke uitspraken met betrekking tot Oekraïne waar ze noch de inwoners van de EU noch de inwoners van Oekraïne een dienst mee bewijst. Een snelle toetreding van Oekraïne is praktisch, juridisch en operationeel gezien onhaalbaar. Het land is politiek en vanuit het oogpunt van een democratische rechtsstaat, wat het zou moeten zijn, te instabiel. De corruptie tiert er nog welig en daar is de Oekraïense burger het slachtoffer van. Dat kun je de individuele Oekraïense burger niet kwalijk nemen. Maar zolang de bezem van “law and order” niet door de tent gaat en daarnaast er geen sprake is van een duurzame vrede met Rusland, zal Oekraïne het lot van de wachtkamer toebedeeld worden. Het schandalige is, dat de Europese Unie, de burger in Oekraïne een worst voor ogen heeft gehouden waar de burger niet bij kan en ook niet had kunnen bijkomen. Von der Leyen en consorten hebben vanaf het begin verraad gepleegd aan de Oekraïense bevolking en dat haar is zeer kwalijk te nemen. 

De Oekraïense bevolking ziet alleen een blauwe vlag met gele sterretjes en denkt dat dit de vlag van de reddingsboot is. Niets is minder waar. De Europese Unie heeft boven haar macht gewerkt, is van het politieke trappetje gedonderd en zal nu weer naar vermogen moeten opklimmen.

Kijk, gevoelsmatig had ik ook liever gezien dat het Kremlin uit heel Oekraïne heel geschopt was. maar het is niet haalbaar en niet realistisch.

Je ziet de Amerikanen een bepaalde procedure volgen die direct overgenomen zou kunnen zijn uit het boek Botsende Beschavingen van wijlen Samuel Huntington.

Deze analist en politicoloog publiceerde zijn geschrift in 1996 en werd het handboek voor de serieuze non nonsens medewerkers en analisten van de inlichtingendiensten, de diplomatieke dienst, defensie-analisten en journalisten aan wie sprookjes niet besteed zijn.

Hij beschreef haarfijn de mogelijke conflicten die zich zouden aandienen na de Koude Oorlog en de academicus trok kille en feitelijke breuklijnen die duidelijk maakten dat culturen en religie met elkaar in botsing zouden komen met gewapende conflicten tot gevolg. Het boek was vloeken in de (linkse) kerk. Harvard academicus Huntington geloofde niet in de gelijkwaardigheid van culturen en religies en beargumenteerde en onderbouwde dat ook inhoudelijk.

Nu is het van belang om te weten dat rond de afgelopen eeuwwisseling een groot deel van Europa (de lidstaten) en de Europese Unie zelf een sociaaldemocratische (lees socialistische) en links-liberale politieke families de te lopen koersen in Europa bepaalden. De christendemocraten bewogen met de politieke winden mee om vooral maar niet te veel aan politieke aanwezigheid te moeten inboeten, want van politieke macht kon je niet echt spreken.

Europa werd in gedurende de veiligheidsconferentie in München echt zwaar op haar knoest geslagen door de Amerikaanse vicepresident JD Vance. Terecht merkt hij op dat Europa primo een intern veiligheidsprobleem heeft. Namelijk de massa-immigratie van lieden die de westerse grondslagen en cultuur niet onderschrijven en in hun islamitische haatzaaierij ook nog eens geknuffeld worden door vaak linkse bewegingen die qua historie van toeten noch blazen weten. De zogenaamde nukubu´s, de nutteloze kutburgers die collaboreren met het ultieme kwaad.

Je kunt er alles van vinden dat Vance een gesprek heeft gehad met Alice Weidel van de AfD, maar Vance werd in de stad waar hij de top bijwoonde keihard geconfronteerd met een aanslag in die stad waarbij een Afghaan een mensenmenigte inreed wat nadien het leven kostte aan een kind van drie. En dag later was het raak in het Oostenrijkse plaatsje Villach waar een Syriër 6 mensen neerstak, waarvan er eentje, een 14-jarige jongen kwam te overlijden. De enige taal die begrepen wordt is door de daders een nekschot te geven. Ja, de doodstraf voor dit soort lieden is volledig te rechtvaardigen. En de EU loopt te zeiken over de afschaffing van de doodstraf in de wereld.

Troost u, Rusland kent hetzelfde probleem met islamitische terroristen lieden met veelal een Centraal-Aziatische of interne Kaukasische achtergrond.

Maar een goed verstaander ziet meer

Trump straft de Europese Unie voor haar lamentabele houding met betrekking tot de laffe en laaghartige opstelling jegens Israël na de pogrom van 7 oktober 2023 waarbij de Palestijnen van Hamas en de collaborerende inwoners van Gaza meer sympathie kregen dan de initiële slachtoffers van 7 oktober 2023.

Onderhandelingen zullen plaats vinden, zoals het er nu uitziet in Saudi-Arabië. Ook een dolksteek voor de Europese Unie. Immers, de Abraham-akkoorden die Trump op de rails kreeg en zorgden voor een verbeterde relatie tussen Saudi-Arabië en Israël kenden ook de wortels in het betrokken woestijnland. De VS onder het huidig gesternte kiezen voor symboliek met inhoud.  Intussen kan het politieke reisbureau beginnen met het boeken van allerlei trips voor de Gazanen en slaan we meerdere vliegen in een klap. Bruce Hornsby bezong het fenomeen van feiten waar je mee te dealen hebt al in zijn song “the way it is”

¨(14) The Way It Is – YouTube

Vaststellingen zijn per definitie geen verwijten of kritiek. Iets verandert, je kunt het er mee eens zijn of niet, maar het is een feit waarmee je te dealen hebt. Hoe je ermee dealt of hoe je ermee omgaat is een andere vraag.

De Amerikaanse president Trump zei het al tijdens zijn verkiezingscampagne; “Als ik destijds president was geweest dan was er geen Russische invasie in Oekraïne geweest.”

Je stelt je dan de vraag hoe Trump deze onmetelijke tragedie had weten te voorkomen. Hoe we het ook wenden of keren, we zitten op dit moment in een situatie waarin er keuzes moeten worden gemaakt.

Elke keuze doet pijn en niet zo’n beetje ook.

Alhoewel elke oorlog een vernietigend karakter heeft zijn er wel duidelijke verschillen in types van oorlogen. De Tweede Wereldoorlog had aan Duitse zijde een verschrikkelijke rassenideologie. Als een Duitse partij, om het even welke, met inbegrip van de AfD zich richt op het er uit knikkeren van lieden met een verderfelijke houding of ideologie dan heeft dit niks te maken meteen verderfelijke rassenideologie. Laten we hopen dat de Duitse CDU geleerd heeft van de fouten van Merkel en het roer fiks draait. De AfD heeft een flank die ik niet op prijs stel, lieden die voorheen hun heil dachten te vinden in clubs als de Republikaner e.d., ja die moet je echt uit je partij rammen.

Doe je niks tegen het geïmporteerd geweld, gaat de bevolking zich extremer keren en is er ook geen draagvlak meer voor mensen met een andere herkomst die de Duitse vrije en open samenleving in woord en daad onderschrijven. Dan, dan gaat de frustratie omslaan in een gevaarlijke vorm.

Terug naar de oorlog

De Eerste Wereldoorlog en de vergeten Frans-Duitse oorlog in de 19e eeuw hadden gelijk de oorlog die Rusland in Oekraïne voert een min of meer reactionair karakter. Daarmee is de oorlogsvoering niet minder triest en verwerpelijk, maar de grondslagen zijn anders, ongeacht in welke verpakking en met welk al dan niet verzonnen motief zo’n oorlog geïnitieerd wordt.

Daarnaast spelen in het deel van Oekraïne waar nu om gevochten wordt regionale volkenkundige en geschiedkundige breuklijnen, die op haarscheuren leken voor de gemiddelde westerling.

Wij in westelijk en centraal Europa zijn inmiddels zo gewend aan het ongewapend elkaar aan de onderhandelingstafel de tent uit te vechten, dat de kans op een ouderwets militair conflict in onze achtertuin ondenkbaar bleek.

Nu kan de Deense inlichtingendienst wel zeggen dat Rusland binnen korte tijd klaar is om een land dat tot de Europese Unie behoort aan te vallen, maar een oorlog voeren kost geld, veel geld. Hoe gaat mijnheer Poetin dit verkopen aan zijn volk?

Naar schatting zo´n 40% van het Russische staatsbudget gaat op aan de oorlog in Oekraïne, de economie keldert, de inflatie voor de Russen is stevig en hier komen we dus op een ander gevaarlijk punt aan, waar je politici niet veel in het openbaar over hoort spreken. Het past niet in het narratief. Dus waar gaat Rusland nieuwe agressie van betalen? Hoe ga je al die doden aan Russische zijde verantwoorden naar de eigen bevolking?

Na de afloop van Eerste Wereldoorlog moesten Duitsland en het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk een enorme prijs betalen via het verdrag van Versailles en het Verdrag van Trianon. Het Habsburgse keizerrijk werd opgedeeld en Duitsland werd financieel het mes op de keel gezet. Het gevolg hiervan was dat de burgers het gelag betalen, immers zij dragen de financiële lasten van hetgeen hun leiders hebben aangericht en dat zorgt voor sociale onrust en vormt een voedingsbodem tot extreem nationalisme en haat tegen de staten die tot vernederen over gaan.

Die tactiek van vernedering en vernietiging moet je uitsluitend toepassen als de tegenstander een niet rationele noch een wereldse ideologie er op nahoudt zoals in Hamas, maar Rusland is en blijft een deel van Europa, een land dat tot en met de Oktoberrevolutie altijd een belangrijk deuntje mee blies op het totale Europese politieke toneel. Na de komst van de bolsjewieken kwam er een rode niet onderhandelbare kloof op basis van een socialistische /communistische ideologie.

Rusland nu tot op het bot vernederen, en ik keur het niet goed wat het Kremlin gedaan heeft, integendeel, zou intern leiden tot verdergaande verharding onder de Russische bevolking met extreem nationalisme tot gevolg en de wens tot wraak jegens hen die verantwoordelijk zijn voor de vernedering en dan is Oekraïne opnieuw aan de beurt en niet alleen Oekraïne.

Ik begrijp het willen doorvechten wel. Maar een pragmatische benadering van dit verschrikkelijk bloedig conflict verdient de voorkeur.

De Europese Unie is geen zwart-wit verhaal. Ik zal de eerste zijn om iedereen en alles de mantel uit te vegen als dat nodig is. Om het verhaal duidelijker te maken, de VS is een conglomeraat van staten, vandaar de naam Verenigde Staten, de Russische Federatie is een amalgaam van republieken, dus denk niet dat je als enkel landje in de EU op internationaal vlak iets in de melk te brokkelen hebt, maar zorg wel dat je serieus genomen wordt en stuur dus op de realiteit. De kwaliteit van Europese staats- en regeringsleiders is over het algemeen abominabel slecht. De kwaliteit van de bewindslieden binnen de Europese Commissie is ook dieptriest. Het democratisch gehalte van de Europese instituten zoals de Europese Commissie is om te janken.

De Europese Unie en de UK maar staan in de casus Oekraïne redelijk ideologisch in de strijd, net zoals de voormalige president Biden. Maar er werd geacteerd op de waan van de dag.

Dat is ook wel te begrijpen, immers agressie mag in principe niet beloond worden, maar als we een escalatie van agressie kunnen voorkomen kan dat in principe een hoop potentiële menselijke slachtoffers schelen.

Ik heb geen enkel motief om de gemiddelde en gewone Oekraïner of Rus de dood in te willen jagen.

Echter ik vrees met grote vrezen dat veel politici en bewindslieden in het westen de realiteit in oostelijk Oost-Europa niet kenden en nog steeds niet (willen) kennen.

Vooropgesteld, ik pleeg niet de waarheid in pacht te hebben. Ik zie alleen een tragedie die mij enorm raakt en waarbij twee landen betrokken zijn waar ik een niet aflatende affiniteit mee heb.

Als ik zeg dat ik enorm gefascineerd ben door het land Rusland, sta ik dan automatisch aan de foute kant? 

Als ik zeg dat mij het lot van de Oekraïense bevolking mij aan het hart gaat, ben ik dan een niet rationeel denkend emotioneel wrak?

Oorlog op het Europese continent is iets dat mij niet zint.

Ik ben absoluut geen pacifist, maar deze ellende was niet nodig geweest. Maar het gebeurde wel, en dus hebben we een realiteit waar we niet omheen kunnen.

Maar de aanzet was al gegeven door de voormalige Amerikaanse president Joe Biden. door Poetin, kort na zijn inauguratie een “moordenaar” te noemen. In diplomatiek opzicht was dit een lontje dat ging branden en leidde tot een orgie van dood en verderf.

Al zou Biden gelijk hebben, het heeft diplomatieke deuren gesloten. Dan gaan ego’s wel een rol spelen.

Het was een emotioneel getinte uitspraak van Biden, maar wel eentje met consequenties, die meer dood en verderf met zich meebracht dan ook Biden lief was.

Laten we eerst even een verschil maken tussen Biden, als voormalige president van de VS en Biden als mens. Als president was hij niet de krachtigste, hij bedoelde het allemaal goed, maar de uitwerking faalde en zijn overtuigingen waren niet altijd even realistisch. In de persoonlijke omgang was en is Biden een aimabel mens, een opa, waarbij je zonder zorgen je kind op schoot zet.  Hij wordt door veel mensen uit zijn niet politieke omgeving omschreven als een goedgelovige en een lieve man.

Maar in de harde en chaotische wereld van vandaag red je het daar niet mee. Je zult realistisch moeten zijn en kijken naar wat haalbaar is met oog voor de consequenties op de langere termijn. Eigenlijk is het een vorm van politieke scheikunde.

Tijdens zijn vorige ambtstermijn liet Donald Trump al weten dat de Europese landen die lid zijn van de NAVO maar eens werk moesten maken van het terug op peil brengen van de eigen defensie met inbegrip van het halen van de 2% BBP-norm. Trump dwong Europa om na te denken

over een eigen coherente en efficiënte defensie. Na jarenlange bezuinigingen op defensie was dit echt hoogst noodzakelijk.  De oorlog in Oekraïne brak uit en Europa werd hard met haar neus op de feiten gedrukt. Opeens kon er wel geld voor defensie vrijgemaakt worden. En niet zo’n beetje ook. Nog los van alle wapenleveranties aan Oekraïne, deels in giften, deels in leningen. Dan moeten we eens gaan kijken, ik heb het antwoord niet klaar, maar hoeveel maandsalarissen van een soldaat tot en met een sergeant gaan er in een maandsalaris van een coördinerende beleidsambtenaar diversiteit? De militair zorgt voor veiligheid, de diversiteitsambtenaar is louter een onnodige kostenpost wiens broek al vol gescheten is voordat er een maar enkel schot gelost is.

Pete Hegseth, de huidige Amerikaanse minister van defensie heeft gedurende de bijeenkomst van de Oekraïne contactgroep als tijdens de NAVO-raad in Brussel namens zijn president laten weten dat er geen Amerikaanse deelname verwacht kan worden aan een stabilisatiemacht als de oorlog in Oekraïne beëindigd wordt. Ook hoeft Europa niet te rekenen op Amerikaanse militaire bijstand bij een eventueel gewapend militair treffen tussen de Russen en de stabilisatiemacht (art. 5 van het NAVO-verdrag kan niet ingeroepen worden, zo stellen de VS).

Wat boze tongen ook beweren, als we dit verhaal vanuit het perspectief van de Russen bekijken, die in de veronderstelling verkeren dat de VS Rusland rauw willen opeten dan is het uitblijven van een Amerikaanse deelname aan een stabilisatiemacht op zijn minst een Amerikaanse poging om te deëscaleren. Een enorme troepenmacht van de VS in de Russische achtertuin zou kunnen werken als een rode lap op een stier. Dan mag het nog de naam dragen van een vredesmacht of een stabilisatiemacht, maar welke troepenmacht dan ook, elke troepenmacht is wel wel gewapend.

Vanuit het oogpunt bekeken van de Amerikanen is dit een onder meer een afrekening met anti-Amerikaanse sentimenten in Europa en wat misschien nog wel belangrijker is, een uitdagende uitnodiging aan de Europese Unie om nou eens een keer serieus in de wereldpolitiek te gaan meedraaien op basis van feiten en realiteit in plaats van wensdenken. De VS stellen thans dat Europa het maar zelf moet oplossen. Juridisch gezien heeft de Europese Unie dat stuk gereedschap voor onderlinge bijstand al in handen in de vorm van art. 42 lid 7 uit het Verdrag van Lissabon. De lidstaten van de EU zijn op grond van dit verdragsartikel met kracht van wet verplicht elkaar bijstand te verlenen in het geval van agressie tegen een van de EU-lidstaten.

Wil je opnieuw verzekerd zijn van de hulp van de VS, dan zou ik vooral niet als een bok op een haverkist reageren op de economische retoriek uit Washington. Eerst eens nadenken wat Europa de Amerikanen te bieden heeft en vice versa. Kom maar hier met die Amerikaanse pick up trucks en SUV´s ze zijn comfortabel en je hebt weinig schade als je een protesterend lid van Extinction Rebellion onder je wielen krijgt. Wat schoonspuiten en het probleem is opgelost. De rest is biomassa.

De grote verliezer van dit verhaal is het Verenigd Koninkrijk, dat nu op een of andere manier opnieuw aansluiting zal moeten vinden bij de Europese Unie en dat geldt ook voor Noorwegen. De instabiele Britse politiek van voor en na de Brexit heeft geen rekening gehouden met veranderende geopolitieke realiteit. Alleen de Britse en Noorse kiezers begrijpen dit nog niet.  Er is dus binnen Europa een geheel nieuwe dynamiek te verwachten.

Deze dynamiek kent een kostenplaatje en het zal ergens van betaald moeten worden. De Europese Commissie zal gedwongen worden om niet zomaar kwistig met euro´s te smijten richting allerhande nutteloze subsidies en ondersteuningen. Ze zal financieel pas op de plaats moeten maken. Of Von der Leyen daar de geschikte kandidaat voor is, gelet op haar lange reeks van incompetente en dubieuze streken is geen vraag meer. Het antwoord is NEE! Ze kan de eer aan zichzelf houden en opstappen, of ze trekt de hele commissie in haar val mee. De grootte van haar ego bepaalt de uitkomst.

De VS dwingen de Europese Unie om terug te keren naar haar roots, zoals grondleggers Schuman en Monnet het bedoelden. De VS zetten de EU hardhandig op het oorspronkelijk spoor.

De tegenkanting van de VS tegen de toetreding van Oekraïne tot de NAVO dient gezien te worden als het voorkomen van andere of meerdere conflicten. De VS zeggen thans “we behouden Oekraïne als bufferzone”.

Daarmee neem je ook het al dan niet realistische gevaar weg dat via een te snelle, een onvoorzichtige en dus overhaaste weg er een verdere Europese integratie plaatsvindt. Immers, hardlopers zijn doodlopers. Nergens hebben de grondleggers van de Europese Unie geschreven dat Oekraïne, Rusland, Georgië noch Armenië bij de EU zouden moeten komen. 

Je kunt op een politiek mijnenveld geen huis bouwen en gooi geen politieke kerosine op het vuur.

Ik blijk niet de enige te zijn die er zo over denkt. Ook de voormalige Nederlandse Permanente Vertegenwoordiger (ambassadeur) bij de Europese Unie, Tom de Bruijn stelt vraagtekens bij de uitbreidingsdrang van de Europese Unie. Je moet je grenzen kennen. Bovendien zijn er andere constellaties denkbaar die een kalme toenadering tot elkaar kunnen bevorderen. Je kunt opteren voor een variant in de vorm van de European Free Trade Organazation (EFTA).  Zwitserland, Liechtenstein, Noorwegen en IJsland. Je hebt dan wel een nauwere band, maar een groot deel van de lastige onderlinge issues blijven dan van tafel.

Zelfs met Rusland is zo´n samenwerkingsverband op termijn (enkele decennia) denkbaar.

Laat eerst de gehele regio Van Rusland en Oekraïne tot en met Georgië en Armenië maar eerst eens stabiliseren en neem daar de tijd voor.

Moldavië is een ander en een op zichzelf staand verhaal. Dat land zou , behoudens het deel Transnistrië gewoon tot de unie moeten behoren.

Wat bindt ons?

De Oekraïense of de gemiddelde (christelijke of joodse dan wel atheïstische Russische mens verschilt niets van de ingezetenen van de EU, wel de politieke systemen, dynamieken en realiteiten. Die staan haaks op elkaar. Het is een kwestie van tijd en de te verwachten nieuwe dynamieken die ons weer tot elkander brengen.  De Europese Unie hoeft op dit moment  geen greintje sympathie te rekenen in Moskou en vice versa in Brussel. 

Let op, het is een godswonder dat Duitsland na de Tweede Wereldoorlog weer zo snel in de Europese familie van landen werd toegelaten, ondanks de onvergeeflijke daden van de nazi´s. Dit is louter toe te rekenen aan de intelligentie van Schuman, Monnet, de Gasperi en de eerste naoorlogse Duitse bondskanselier Adenauer.  Maar ook hier speelden de geallieerden en met name de Amerikanen een rol in het wegnemen van onderlinge animositeit en onderlinge haat. Dat was niet eenvoudig, maar het lukte. Maar er is een no nonsens staatsmanschap met historisch besef nodig in de de Europese Unie. Die is er niet.

De volksaard in Slavische landen als Rusland en Oekraïne landen heeft een wat complexer mechanisme als het gaat om historisch besef en vergevingsgezindheid. Je kunt een volksaard niet veranderen onder dwang. Een samenleving is niet maakbaar. Als Europa zo´n grote mond heeft over diversiteit en inclusiviteit en dit gegeven van de volksaard in Oostelijk Oost-Europa gemakshalve terzijde legt, spreekt zij met een dubbele tong.

Aangezien we in Rusland geen wisseling van de politieke wacht hebben, wat gelet op de interne tegenstellingen thans ook onmogelijk lijkt (Duitsland en Rusland zijn niet met elkaar te vergelijken) zijn hier de factoren rust, kalmte en tijd van toepassing plus een tweesporenbeleid. Dat tweesporenbeleid dient zich te richten op de wederopbouw van Oekraïne waarvan de gelden ook zullen moeten komen van wat vroeger de Oost-Europabank heette en tegenwoordig luistert naar de naam Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling. Deze bank is geen EU instelling en is in Londen gevestigd. Ook de Wereldbank, het IMF en de EIB zullen een duit in het zakje moeten doen. Rusland kent geen staatshoofd die met de staart tussen zijn benen het hiernamaals opgezocht heeft, zoals Hitler en dus is een politicus van het statuur van Konrad Adenauer ondenkbaar in Rusland plus er zijn veel meer economische belangen die een rol spelen.

Het is onjuist om te stellen dat de VS nu al volledig haar kaarten en wensen met betrekking tot Oekraïne op tafel hebben gelegd. De Verenigde Staten hebben nog een stok kaarten achter de hand en trachten Rusland te verleiden om spreekwoordelijk aan andere tafels politiek casino te komen spelen. Alleen in dit geval zijn het de woorden die de uiteindelijke positie van de rollende dobbelstenen bepalen. Vergeet niet dat in een politiek casino er altijd vals gespeeld wordt. De speeltafels zijn gemanipuleerd, de dobbelstenen zijn spreekwoordelijk magnetisch dan wel beïnvloedbaar. Dus zie de natuurkundige formule maar te bedenken om de uitkomst naar een bepaalde vorm van ieders tevredenheid te brengen. Immers denk maar niet dat de VS de kaas van haar brood laten eten waar het om economische belangen gaat.

Het is een waanidee om te denken dat je van Oekraïne zsm een goed functionerende rechtsstaat kunt maken.  Eerst moet de wijdverspreide corruptie grotendeels uitgebannen zijn. Maar als we het hebben over corruptie en wantoestanden moet de Europese Unie eerst maar eens in eigen gelederen en naar het functioneren van de eigen lidstaten kijken. Ursula von der Leyen wil, zoals gezegd  Oekraïne zo snel mogelijk bij de EU. Eerst stabiliseren, bestaande problemen inventariseren, corrigeren, en dan praten we misschien verder. Je wilt als Oekraïener toch niet belast worden met die hele onzinnige Brusselse regelbrij. Dus pas op de plaats.

Een laatste persoonlijke noot, waarbij ik wellicht in herhaling val, maar daarmee maak ik wel een boodschap duidelijk. De pijn, de boosheid en het verdriet van de Oekraïense bevolking voel ik in elke ader van mijn lijf.

Ik houd van het land. Ik probeer over mijn emoties heen te stappen en als een soort van reclasseringsmedewerker ook de Russische bevolking weer een kans te geven om volwaardig als “Europees mens” te worden beschouwd.

We hebben een zekere periode na de val van de muur er innige relaties op na gehouden. Herinnert u zich Boris Jeltsin nog? Herinnert u zich Michaël Gorbatsjov nog? Hij sprak vlak voor zijn overlijden zich nog uit tegen de Russische inval in Oekraïne. Ik heb de goede man van zeer nabij mogen treffen en recht in de ogen mogen aankijken. Zijn vrouw Raisa had een Oekraïense achtergrond.

Zijn uitvaart vond plaats met gepaste militaire eer, zoals alle voor Rusland belangrijke figuren van politici, generaals, artiesten en andere invloedrijke personen ten deel viel. Een erepeloton heft de vaandels met de Russische vlag voorzien van een zwart lint, gevolgd door de vaandels van de diverse krijgsmachtonderdelen die in gedrilde pas de eer betuigen waarbij een militair orkest de Russische heroïsche treurmars speelt “Ballade van een soldaat”. Het werd ook ooit voor de Oekraïense helden gespeeld ten tijde van de Sovjet Unie. Het kan verkeren.

Ik blijf de muziek maar keer op keer terugdraaien, dit eerbetoon had ook Navalny ten deel moeten vallen. Als u het wilt horen en zien verwijs ik u naar bijgaande YouTube link:

(2) Ballad Of A Soldier – “Red Army Choir” Funeral Ceremony – YouTube

Persoonlijk weet ik niet hoe ik op wat voor manier kan bijdragen aan de verzoening van de twee broedervolkeren. Misschien door te schrijven. In alle nederigheid en bescheidenheid weet ik dat er geen erepeloton mijn kist zal begeleiden op mijn laatste reis. Ik ben slechts een eenvoudig analyserend en beschrijvend journalist. Laten we het daarbij houden.