door Peter-Vincent Schuld

De afgelopen weken waren hectisch voor de mensen die zich op welke manier dan ook met Europa bezig houden. Klimaat en de Brexit. Chaos in de duidelijkheid, duidelijkheid in de chaos.

Zo zou je deze afgelopen weken het beste kunnen omschrijven. Kroatië maakt zich op om op 1 januari a.s. het halfjaarlijks voorzitterschap van de Europese Unie op zich te nemen en zal zich geconfronteerd weten met een aantal moeilijke dossiers.

Alle deelnemers zitten in het Europees Casino? Wat is de inzet?

Er is duidelijk wat gaande in Europa. De kritiek op de werking van Europese Unie en de poppetjes die er een rol in spelen is niet van de lucht. De zojuist teruggetreden voorzitter van de Europese Raad, de Poolse christendemocraat Donald Tusk stak in een interview met de Volkskrant zijn frustraties over de naar zijn mening gespleten tongen van politici niet onder stoelen of banken.

Wordt er vals gespeeld aan de pokertafel?

In de laatste analyse over Europa die wij anderhalve week geleden publiceerden stelden ook wij vragen bij het nieuwe voorgenomen groene beleid van de Europese Commissie.Realiteit, haalbaarheid en sociale consequenties blijven vraagtekens vormen. Zeker de consequenties voor de transportsector zorgen bij velen voor al dan niet spreekwoordelijke hoofdpijn.

Er wordt massaal ingezet op een winst die niet te behalen is.

Wat ook een hoofdpijndossier blijft is de Brexit. Voor het eerst gaat een land de Europese Unie verlaten.  Wie overigens denkt dat het Brexit-verhaal voor het Verenigd Koninkrijk een voor beide partijen een gelopen race is zit er naast. De conservatieven hebben gewonnen bij de recente verkiezingen. Dat is een onweerlegbaar feit. Maar eigenlijk was bij de recente verkiezingen aan de overkant van het kanaal geen serieuze tegenkandidaat die gewicht in de schaal kon leggen.

De kaarten zijn geschud.

Het
was voorafgaandelijk dat Labour onder aanvoering van de controversiële
Jeremy Corbyn het bijlange na niet ging halen. De man is trouwens
sowieso een lichtgewicht door zijn antisemitische overtuigingen. Zelfs
Labour-getrouwe kiesdistricten vielen in conservatieve handen. De
sociaal-democraten van Labour werden spreekwoordelijk de krochten
ingejaagd van de Londense Underground. Als ratten wegduikend voor de
zoevende treinstellen in de tunnels onder grootstedelijk Londen.

Een opmaak voor een illegaal en verborgen casino voor kapot gespeeld Labour?

Maar was Brexit hier het hoofdthema? Ogenschijnlijk wel, maar hier speelde meer. Veiligheid en identiteit waren eveneens hoofdthema’s die in de continentale pers nogal eens ondergesneeuwd raakten door alle Brexit-perikelen. Een golf aan steekpartijen in Londen, terreur door islamitische terroristen zoals recentelijk nabij de Londen Bridge en een verstikkende politieke correctheid waardoor het feitelijke benoemen van problemen rond migratie onderhavig is aan een verbod zonder rechtsgrond zijn vermengd geraakt.

De Britten blijven hoog inzetten.

Iedereen weet dat Britten een redelijk authentiek volkje zijn, op het excentrieke af, en dat mag. Heraldiek en pubs. Groot-Brittannië wenste zich niet in een keurslijf te laten dwingen, heeft dat nimmer gewild, vandaar dat het Verenigd Koninkrijk vaak een uitzondering bedong op een aantal Europese afspraken.

De Britten bedeelden zich een positie toe in de VIP-room van het rad van Europees Fortuin.

De Europese Unie gaat dus daadwerkelijk afscheid nemen van de Britten. De vraag is nu alleen nog op welke manier dit gaat geschieden. Zowel politici, burgers als zakenlieden zullen, opnieuw spreekwoordelijk, zich massaal naar de befaamde Boots apotheken begeven om er hoofdpijntabletten te gaan halen. Met de uittreding van de Britten zijn de veiligheidsproblemen en immigratie-issues niet direct opgelost. Hoe het met de Britse economie en de handelsrelaties zal gaan verlopen blijft evenzeer een vraag.

De Europese pokertafel kent weldra een speler minder maar nu nog niet.

Het
is evenwel nu absoluut duidelijk dat de Europese Unie en de Britten
niet meer bij elkaar passen. Dat deden ze al een tijd niet dus was er
sprake van een verstandshuwelijk dat nu alsnog op de klippen is gelopen.

Of de Brexit een precedentwerking gaat hebben voor andere landen is nog maar afwachten. Veel hangt af hoe het “balletje op de roulettetafel” van Europa terecht zal komen.

De Europese Unie lijkt nu een politiek casino te zijn geworden.

Tijdens de laatste Europese raad van anderhalve week terug, waarbij de staats- en regeringsleiders van de lidstaten bijeen kwamen en Polen en Tsjechië kanttekeningen maakten bij de Green Deal van de Europese Commissie, onderschreven andere lidstaten de uitgangspunten van de Europese Commissie in woord, zo bleek uit de conclusies van de bijeenkomst.

Maar zoals altijd in de politiek zijn woorden geduldig. Want de regeringen van de nationale lidstaten zijn zich heel goed gewaar dat er gemor is onder de bevolking die niet zit te wachten op verheffende ecologische projecten vergezeld van even verheffende woorden. Dit gegeven moet u los zien
van een eventuele, vermeende of een daadwerkelijke noodzaak om wat aan het klimaat te doen. Terug naar de kritische Polen, die begrijpelijk fikse een financiële compensaties eisen.
Het ligt voor de hand dat als er een energietransitie gaat plaatsvinden in Polen, kernenergie het enige redelijke alternatief is voor grootschalige energieproductie.

De
Poolse regeringsvertegenwoordigers en de diplomaten van de Permanente
Vertegenwoordiging van Polen bij de Europese Unie (zeg maar de Poolse
diplomatieke vertegenwoordiging bij de EU) stellen zich hard op gelet op
het feit dat de Poolse energievoorziening op dit moment voor een groot
deel draait op steenkool en bruinkool.

Van de roulettetafel naar de slotmachines.

Het wantrouwen van de gemiddelde burger in de nationale en Europese politiek is in veel landen terecht weg. Dat heeft niet alleen te maken met de klimaatproblematiek en migratie. De Maltese diplomatieke vertegenwoordigingen in Europa hebben wat uit te leggen over de moord op een journaliste en de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de handen in regeringskringen van Malta in deze kwestie allerminst schoon zijn. Er zijn dus meer bandieten dan de eenarmige bandiet die de meeste muntjes voor zichzelf houdt.

De vraag rijst of onder de roulettetafel er zich geen magneet gevestigd heeft zonder dat de spelers het in de gaten hebben.
Je
kunt je ogen er wel vanaf keren en je oren dichtstoppen, maar feit is
dat het gemor onder de bevolking van de lidstaten van de Europese Unie
voelbaar en hoorbaar is. Tenminste als je de moeite neemt om je onder de
mensen te begeven en te luisteren naar wat mensen te vertellen hebben.

De politieke gokverslaving moe?

Politiek is niet zelden een  spel dat boven de hoofden van de burger wordt gespeeld en waarin het gegeven democratie in woord een feit is maar een vorm van bedenkelijk nihilisme kent.

Rien ne va plus
.
Er is sprake van discrepanties en schisma’s op het Europese politiek front. Er is absoluut geen sprake van dat de Europese Unie functioneert als een uurwerk waarvan de radertje foutloos “de juiste tijd” aangeven.

De EU is een bestuurlijke en politieke moloch geworden dat moeilijk instrumenten tot ijking op detail toelaat. Dat geldt ook voor het Europees Parlement. Bij ingewikkelde dossiers hoor je van links tot rechts gekakel. Een gekakel dat blijk geeft dat zitting hebben in een parlement niet betekent dat enige intelligentie en inzicht in de materie gegarandeerd is. (zie het dom gebrabbel van D66 inzake de nieuwe auteursrechtenrichtljn in de afgelopen legislatuur)

Collega Koos van Houdt schreef in zijn wekelijkse bijdrage voor het Friesch Dagblad dat klimaatbeleid en milieubeleid te vergelijken is met je huis onderhouden en de was c.q. de afwas doen. Je wil je omgeving schoonhouden. Dat is een interessante redenatie die op zich helemaal niet zo gek is, integendeel. Maar of dit een justificatie is voor de grote woorden en de megalomane plannen van de Europese Commissie ten aanzien van het milieu en klimaat valt zeer te betwijfelen.

Inzetten op alternatieve energiebronnen. Fijn, interessant. Maar de landschapsvervuiling door windmolens, het beperkte rendement en het gegeven dat windturbines ook nog eens goed zijn voor de uitstoot van ongewenste stoffen, noopt ons toch nog maar eens tot nadenken.

De Europese Unie heeft een traditie van het financieren van allerhande projecten. Door heel Europa en daarbuiten. Akkoord, het Europees Parlement heeft een Budget Controle Commissie die de uitgaven van de Europese Unie overloopt en de Europese Unie heeft een Algemene Rekenkamer die alles nog eens naloopt….. grosso modo

De totale begroting voor 2020 voor de werking van de Europese Unie bedraagt 168,7 miljard Euro.Dat lijkt een astronomisch bedrag, maar gedeeld door nu nog 28 lidstaten is dit gemiddeld iets meer dan 6 miljard euro per land. Ja, en daar loopt het even scheef. Want er zijn landen die netto evenveel ontvangen uit de Europese pot dan dat ze bijdragen, er zijn landen die meer ontvangen dan ze bijdragen en er zijn landen die de grootste netto-betalers zijn en Nederland is daar één van.

Daar staat weer tegenover dat Europese landbouwsubsidies ook weer rijkelijk naar Nederland vloeien. In mei van dit jaar stelde de Algemene Rekenkamer volgens de Volkskrant dat tweederde van de inkomenssteun voor Nederlandse boeren gaat naar agrariërs met een bovenmodaal inkomen. Het systeem van verdeling van de centjes is voor de gehele Europese unie het zelfde en zijn gekoppeld aan het aantal hectares dat een boer bezit.

Tegelijkertijd stelt zich de vraag of het “bovenmodaal” inkomen van de betrokken boer wel echt zo bovenmodaal is, aangezien bij het netto inkomen van de boer ook de waarde van zijn landerijen is verdisconteerd.  Anderzijds stelt zich weer de vraag of het nog wel van deze tijd is dat er belastingcentjes vloeien naar om het even welke bedrijfssector.

Als deze vraag gesteld is dient er zich weer een andere vraag aan. Is het wel van deze tijd dat de overheid onder gewettigde en wettelijke dwang centjes van burgers en bedrijfsleven incasseert en afroomt? Is het wel ethisch te verdedigen dat de burger en het bedrijfsleven bestraft wordt als deze dan wel niet op tijd betaalt, de burger en het bedrijfsleven boetes oplegt als er belastingen ontdoken worden en dat aan de andere kant de individuele burger en een individueel bedrijf geen enkele controle heeft over wat er met zijn of haar euro’s gebeurt en als deze euro’s onnodig of onrechtmatig besteed worden, de benadeelde burger of het benadeelde met lege handen staat bij gebrek aan rechtsmiddelen.

Immers de overheid zorgt altijd redelijk goed voor zichzelf en dekt zichzelf in. Van rechtsgelijkheid is er geen enkele sprake. Laat staan wat er met de euro’s gebeurt die door Nederland en België afgedragen worden aan een de “hogere overheid” zijnde de Europese Unie.
Dat er gelden in veel gevallen goed en nuttig besteed worden door de Europese Unie leidt geen twijfel. Je moet niet alles in het negatieve trekken omdat je kritiek hebt op X of Y. Maar dat er dingen fout gaan, er gefraudeerd wordt of gelden ondoelmatig worden besteed leidt evenmin twijfel. Mag je dan in zekere zin stellen dat de burger als belastingbetaler middels allerhande afdrachten “casinootje” speelt met zijn eigen centen en het nog maar afwachten is of gelden doelmatig dan wel rechtmatig besteed worden? Op lokaal vlak is het antwoord ja, op regionaal/provinciaal vlak is het antwoord ja. Op nationaal vlak is het ja. Op internationaal of Europees vlak is het helemaal ja.

Kunnen wij burgers directe controle uitvoeren over een landbouwprojectje dat de EU ergens in het Afrikaanse Rwanda heeft lopen? Het antwoord is nee. Niet omdat we deze mensen niet voor vol aanzien omwille van hun huidskleur of het continent waarop ze wonen. Het is gewoon geen directe taak voor de Europese overheid om met gelden van burgers en bedrijven dit soort van initiatieven te ontplooien.

Zijn dit soort van projecten met Europees geld dus wenselijk, in relatie tot hetgeen hierboven is beschreven? Het antwoord is dat we ons nog maar eens heel goed moeten bezinnen alvorens ons met dit soort van projecten in te laten.

Met veel tromgeroffel laat de Europese Commissie weten bij persbericht van 4 oktober 2018 “Europese Rekenkamer keurt EU-rekeningen voor de elfde keer op rij goed”

We citeren uit het persbericht:

Als beheerder van de EU-begroting streeft de Commissie ernaar dat programma’s nadat zij zijn afgesloten en alle controles zijn verricht, minder dan 2 % fouten – de door de Rekenkamer gehanteerde materialiteitsdrempel – vertonen. Dit doel werd bereikt in 2017; het foutenpercentage was het laagste ooit. De Commissie schat dat, na correcties en terugvorderingen, het resterende foutenpercentage voor de uitgaven van 2017 onder de 1 % zal uitkomen.Laten we even die 1 % nemen van honderdzestig miljard Euro.

Is dat de Euromillions winnen of niet?

De Europese Unie bestaat bij de gratie van haar ingezetenen en de publieke gelden die worden afgedragen. Juist omdat de Europese instellingen, organisaties zijn waar het zicht van de individuele burger minder op is, niet in de laatste plaats door mijn “lieve”, lees verdomde collega hoofdredacteuren die Europa niet interessant genoeg vonden om er verhalen over te brengen, zijn sluitende controlemechanismen op de financiële handel en wandel meer dan wenselijk.

De croupiers van de Europese Unie zijn de Europese commissarissen en hun departementen maar ook de Europese Investeringsbank in Luxemburg. Deze laatste heeft aangegeven geen kredieten meer te willen verstrekken voor de exploratie en exploitatie van fossiele brandstoffen vanwege de klimaatproblematiek. De vraag is of alle alternatieve initiatieven die om geld verlegen zitten en gelden toegekend krijgen wel even doelmatig of integer zijn.

Dat is niet alleen zo in relatie tot het klimaat, maar dat geldt voor alle projecten die met Europees geld gefinancierd of medegefinancierd worden. Ik loop door de Europese wijk en zie overal stepjes waarmee “hippe” kantoorklerken zich door het verkeer bewegen. Ik wacht tot er een op zijn bek gaat met zo’n kutding. Zero uitstoot? Zeker, tot er een ambulance moet uitrukken die ook brandstof verbruikt.

Ketsjing….Een enorme grote vuilnisauto van Suez stopt aan de achterzijde van het Charlemagne-gebouw van de Europese Commissie. Twee vuilnismannen laden 2 minincontainertjes met GFT-afval in een loeigrote vrachtwagen. Het laden geschiedt machinaal op de motor van het diesel verbruikende vrachtvoertuig…..

daar gaat ze, zoveel onzin heb ik nooit gezien……

De versnelling van het voertuig wordt weer in zijn 1 gezet en het voertuig trekt op. Wat zou dat nou kosten zo’n ophaalcontract voor twee kleine containertjes met GFT, wat is de netto milieuwinst? Het Europees Casino keert weer uit, ditmaal aan haar dienstverlener. Intern symboolbeleid?

De speelbank
van het Europees Casino kan rechtmatig uitkeren, er kan met de gelden
onrechtmatig worden omgegaan. De speelbank kan ook uitkeren aan
projecten waarvan je met enige zekerheid voorafgaandelijk kunt zeggen
dat ze mislukken of gewoon niet doelmatig zijn en dat louter politieke
motieven een rol spelen om tot financiële ondersteuning te komen.

Er valt politiek gezien genoeg kritiek te leveren op het functioneren van de Europese instellingen, het beleid vanuit de raad en de commissie. Vergeet nimmer dat beleid voortkomt uit politieke en maatschappelijke kleuringen en zuilen die zo veranderlijk kunnen zijn als het weer.

Wat niet zo veranderlijk is, is het verschil tussen goed en kwaad.
Geen casino zonder beveiliging en monitoring.

Dat de Europese Unie niets zou doen om fraude met publieke gelden tegen te gaan is een aperte onwaarheid. Onder de autoriteit van de Europese Commissie bestaat er de anti-fraudedienst OLAF die in Brussel zetelt. Ze bestaat om fraudeonderzoeken uit te voeren in relatie tot het Europese budget, corruptie en serieuze misdragingen van Europese ambtenaren en politici.

Of de dienst opgewassen is om alles in het vizier te krijgen wat er fout gaat leidt enige twijfel, maar dat is niet anders dan in elke nationale en regionale samenleving. Nederland hoeft overigens de Zuid-Europese landen geen lessen te geven met betrekking tot de afkeer van fraude met Europese subsidies.

Tussen 1999 en 2016 zijn er in Nederland ettelijke zaken naar boven komen drijven waarbij er voor miljoenen Euro’s misbruik werd gemaakt van gelden uit het Europees Sociaal Fonds. Dus alvorens de Grieken, Spanjaarden en Portugezen van alles en nog wat te betichten dient de Nederlandse hand ook in eigen boezem gestoken te worden. Leerinitiatieven in de installatiebranche kenden nogal wat “frauduleuze handelingen” met Europees geld

Dat we in Nederland minder borden zien met “medegefinancierd door de Europese Unie” zegt niet dat er per saldo minder projecten zijn. Nederlanders lopen op een of andere manier niet graag te koop met het gegeven dat Europa heeft bijgedragen, in tegenstelling tot wat we in Zuid-Europa zien. Gaat daar dan wel alles goed? Nee, ook daar zijn kanttekeningen te plaatsen bij sommige projecten. Maar de projecten zijn op zijn minst zichtbaarder voor de burger doordat allerlei projecten voorzien worden van bebording. Ook wat betreft dit stuk transparantie kan Nederland nog wat van de Zuid-Europeanen leren waarmee niet is gezegd dat doelmatigheid per definitie gegarandeerd is. Als de subsidievraag wordt ingediend en de knop “uitbetalen” van de slotmachine knippert, is het louter een druk op de knop die de muntjes laat rollen.

Tijd om de auto weer in te stappen en eens wat ritjes te maken.

Doel: Observeren, surveilleren, luisteren en noteren.

De snelweg AP-7 nabij het Spaanse Murcia, een bord vertelt dat de weg mede gefinancierd is met Europees geld. Op zich niks mis mee.

Een belendend natuurgebied is ontsloten met een Europese bijdrage.
Ook hier zie ik geen probleem.

Scholen in het toch wat armlastige Albatera? Borden vertellen over de bijdrage van de Europese Unie. Stelt zich hier een probleem? Scholing in een land dat een hoge jeugdwerkloosheid kent, is op zich te verdedigen.

Werkgelegenheidsproject
in het nabij gelegen Orihuela, een bord vertelt dat het mede tot stand
is kunnen komen door Europese subsidies. Veel Spanjaarden vestigen zich
elders in Europa omdat de vraag naar arbeidskrachten groeiende was.

Een groene zone (zona verde) in het niet ver afgelegen Dolores, de Europese Unie droeg bij.Maar een groene zone? Waar een groene zone? Ik fotografeer het even vanuit de ene hoek.

Het enige dat ik zie is een braak liggend stuk land met een hek, een lading onkruid en een berg afval. Is hier het geld wel uitgekeerd en zo ja is het wel doelmatig besteed? Nu vrees ik het te betwijfelen.

Dat brengt ons terug bij ons vorige verhaal over het klimaat en de Europese Unie. Daarin lieten wij u een discrepantie zien tussen de groene ambities en de realiteit. We spraken in ons vorig stuk over de gedumpte banden en andere troep bij vuilcontainers op de weg van het Spaanse Crevillent naar Catral. We vertelden dat kort nadat wij daar foto’s hadden gemaakt, vuilcontainers in brand waren gevlogen. Niet echt bevorderlijk voor een schone lucht. De hoeveelheden illegale afvaldumpingen en zwerfafval vormen hier een serieus probleem.De toeristische kustlijn lijkt schoon maar daarachter is het een bende.

Tijd om opnieuw de auto in te stappen.

We gingen daarom nog maar eens een keer terug en wat schetste onze verbazing de containers waren zo goed als leeg maar er lag weer een hoop naast. Een container was niet teloor gegaan door de brand, maar wel beschadigd. De autobanden uit ons vorig verhaal? ze liggen er nog steeds.

Zie de navolgende foto-impressie en lees verder onder de foto’s

Dus opnieuw de vraag hoe willen wij vanuit Europa het klimaat beschermen als we niet eens in staat zijn om de leefomgeving te ontdoen van het afval dat overal maar neer gesmeten wordt. Keer op keer lezen we dat dieren plastics in hun maag hebben zitten. Zitten we hier met een beschavingsprobleem of een moraliteitsissue? Zouden we de krap bij kas zittende Spanjaarden niet op een efficiënte wijze kunnen ondersteunen in het zich ontdoen van het overal roekeloos en sinds jaar en dag weggesmeten afval zodat een betere leefomgeving acuut zichtbaar en tastbaar wordt? Het is niet alleen hier tussen Crevillent en Catral dat het zo’n bende is. Een blik zo’n 80 kilometer verderop in Benissa geeft een gelijkaardige impressie

Ik leg mijn vraag voor aan mijn immer kritisch maar zelfstandig denkende collega Bernd Timmerman. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat collega Bernd en ik (PVS -red) op het gebied van klimaat redelijk tegengesteld denken. Bernd ziet een een onderbouwde urgentie voor het klimaatprobleem terwijl ondergetekende zich wat terughoudender opstelt en de mening is toegedaan dat er enige mate van hysterie op dit gebied waar te nemen is maar dat zorg voor de leefomgeving zeker behoort tot de prioriteiten van een beschaving.

Het antwoord van Bernd
Timmerman luidde, het is een “en -en” verhaal, zowel het ene als het
andere, dus “rommel opruimen” en zorg voor het klimaat. Akkoord, ik kan
de redenatie van Bernd Timmerman zeker begrijpen. Of ik mij er helemaal
in kan vinden is verhaal twee. Ik vertrouw het opportunistische wezen
“mens” niet. Ik zie in de klimaatdiscussie nog te veel variabelen,
waarmee ik niet zeg dat er helemaal niets aan de hand is. Daarnaast
loopt ook het dogma van de circulaire economie op zijn minst voor een
deel aantoonbaar vast.

Als we de matra’s van de circulaire economie 1 op 1 zouden volgen, dan zou al het afval wat overal is achteloos is neer geduveld een grondstof zijn met een economische waarde. Waar er wat te verdienen valt is de mens er als eerste bij.

Dan zouden de “armere Spanjaarden” zelf wel overal het plastic weghalen en verkopen zoals er ook mensen voortdurend op zoek zijn naar oude metalen zoals elektrische bedrading.Nee de circulaire economie lijkt een van overheidswege gesubsidieerde economie.

Mijn theorie van verwijderen en waar mogelijk snel en efficiënt thermisch verwerken, lees verbranden lijkt te worden gestaafd. Ja…maar….de CO2 uitstoot dan? Ooit gehoord van het gegeven dat tuinderijen CO2 inkopen als groeibevorderaar van gewassen? Ik rijd even door België en in de buurt van Kruibeke zie ik een grote tank gevuld met CO2-gas voor een tuinbouwbedrijf staan.

Nu liggen collega Bernd Timmerman en ik opeens wel op de zelfde lijn. Innovatie. Afvangen, opslaan en nuttig aanwenden van C02.

Kan Europa hier niet beter op inzetten dan een “Green Deal” waarbij er allerhande projecten van de grond worden getild, subsidies worden verstrekt waarbij het de doelmatigheid echt wel een issue is. Korte tijd later sta ik in Muiden, Nederland. Mijn oog valt op een laadpaal waaraan de batterijen van een elektrische aangedreven auto zich staan op te laden.

De Europese Commissie wil het netwerk van laadpalen uitbreiden en daar geld in steken. Leuk, aardig, interessant, maar de actieradius van een elektrische auto is nog niet van dien aard dat het een haalbare kaart is. Naast dat die auto’s vooralsnog te duur zijn moeten we vaststellen dat het misschien in kleine landjes als Nederland, dat in feite als klein landje niet meer is als een uit de kluiten gewassen stadstaat, wellicht in de toekomst in een beperkte mate haalbaar is voor de mens zonder haast. In andere landen waar de afstanden van A naar B een stuk groter zijn is de tijd-verplaatsings-coëfficient in het nadeel van het elektrisch rijden.
Bovendien moet ook elektriciteit geproduceerd worden. Tot in de verte naar windmolenparken kijken, al dan niet op zee, ik vrees echt dat deze vorm elektriciteitsproductie een relatief kort leven zal zijn beschoren.

Komen we weer terug bij de verbranding van afval. iets wat de mens dagelijks in grote mate produceert en in feite “een belangrijke” grondstof is voor energieopwekking, als we maar afstappen van de dogma’s van de circulaire economie. De Europese Commissie schijnt dit niet te kunnen of te willen begrijpen. Nee plastic zakjes, daar moeten bij aankoop verplicht geld voor gevraagd worden zo bepaalde de Europese Commissie.
Opnieuw wordt “betalen” als politiek-ideologisch instrument ingezet.
Iedereen die niet ignorant of imbeciel is deponeert zijn of haar afval in de daarvoor bestemde containers.

Ik ga even wat fruit halen. Ik stap een Spaanse supermarkt binnen loop naar de groente- en fruitafdeling en zie daar een paal staan met daaraan plastic wegwerp handschoenen en plastic zakjes voor groentje en fruit. Europa stelde regels met betrekking tot de “vormen” van groenten en fruit. Ik mis even het belang, maar ja, het is een gegeven. Europa stelde eisen omtrent hygiëne en productveiligheid. Hey…. ik zie een contradictie. Om redenen van hygiëne stelt de supermarkt dat het verplicht is om plastic handschoenen te gebruiken bij het vastnemen van groenten en fruit uit de schappen alvorens deze in een plastic zakje te doen, deze te voorzien van een sticker met gewicht, soort en prijs van het product. Volstrekt terecht, want wie zegt dat uw voorganger niet met zijn handen aan zijn achterwerk heeft zitten krabben om vervolgens een stuk fruit vast te pakken en weer in het schap te leggen?

Ook hier komt weer afval in de vorm van zakjes en plastic handschoenen vrij. Qua chemische samenstelling van deze producten, een ideale energiedrager. Alleen bij voldoende massa is het rendabel om middels verbranding energie op te wekken uit afval.
Qua massa is er genoeg. De Nederlandse overheid stelde recentelijk als streefdoel dat er over een paar jaar nog maar 100 kilo restafval per persoon per jaar mag worden geproduceerd.
Wie een beetje gezond nadenkt, weet dat dit een pure utopie is, en zeker in tijden van vergrijzing, met bijbehorend sterftecijfer en het “achterblijven” van boedels die opgeruimd moeten worden. De waanzin van de maakbare samenleving zoals deze in Nederland en België te vinden is. Ver weg van welke realiteit dan ook.

Alles is tegengesteld, paradoxen en paradigma’s te over. De ene milieubeweging klaagt over de landschapsvervuiling en geluidsoverlast door windmolens, de andere milieubeweging klaagt over het klimaat en de oude milieubeweging is tegen kernenergie.
Ja waarde leden der Europese Commissie, u heeft nog heel wat zonden om te overdenken en er valt nog heel wat te herbezinnen. En ik? Ik heb nog veel om over te schrijven.