door Peter-Vincent Schuld

Dinsdag heeft het Europees Parlement ingestemd met het rigide pakket aan
klimaatwetgeving op voorstel van Europees commissaris voor klimaat, Frans
Timmermans. Maar ondanks dit democratisch verlopen proces, lijkt in deze een
historische en boven al een hysterische fout te worden gemaakt van ongekend
formaat. Wat we missen in het hele verhaal is het woord “redelijkheid”.

Onzalige plannen waarvan de financiële lasten komen op het bordje van de
burger en het bedrijfsleven. Want linksom of rechtsom, alles kost geld. Of u nu
investeert in zonnepanelen, waarvan in Nederland de salderingsregeling komt te
vervallen, of u nu een warmtepomp voor uw huis aanschaft of u blijft gewoon
stoken op aardgas of huisbrandolie, het kost u altijd extra geld.

Het hele opgehangen klimaatverhaal van het Internatiol Panel on Climate
Change en het verhaal van Europees commissaris Frans Timmermans houdt volstrekt
geen rekening met moeder natuur. Vulkaanuitbarstingen die met regelmaat
voorkomen binnen de Europese Unie en die natuurlijk voor een hoop uitstoot
zorgen en die niet te voorspellen zijn qua duur en intensiteit halen het verhaal
al voor een deel onderuit. Maar de natuurlijke methaanvorming in slootjes,
ondiepe wateren alwaar organische materialen als planten en dode insecten op een
natuurlijke weg tot ontbinding komen zorgen evengoed voor een niet te
onderschatten hoeveelheid uitstoot van dat genoemde methaan.

In de oorlogsjaren wonnen mensen zelfs methaan uit slootjes om er op te
kunnen koken. Een aardig YouTube-filmpje uit de Krimpenerwaard, online gezet
door Roel Botter, zo’n 9 jaar terug haalt een ander deel van de hysterie
glashard onderuit.. Bekijk de video onder de
bijgaande link en oordeel zelf. Het filmpje vertelt op een heldere wijze over
wat velen niet weten. Fascinerend is hoe het toekijkend publiek reageert en dit
vervolgens op video is vastgelegd.

Uiteindelijk zal de natuur zichzelf regelen en herstellen. Als we denken dat de
“natuur” ook maakbaar is, als onderdeel van de maakbare samenleving dan zijn
diegenen de weg kwijt en bevinden zich bij hek waarachter de een grote afgrond
kan schuilgaan.

Investeringsregelingen om zogenaamd in vergroening te investeren maken
de burger en het bedrijfsleven niet zelden afhankelijk van bancaire leningen dat
in een tijd waarin de rentes stijgen en de lasten van variabel tot “niet te
dragen” worden. Dat er een zekere klimaatverandering plaatsvindt, daarover
hoeven we niet te discussiëren. Dat is een gegeven. De vraag is in hoeverre de
invloed van het menselijk handelen echt doorslaggevend is en zo ja in welke
mate. Het is en blijft nog steeds deels giswerk op basis van computermodellen
met even zovele variabele factoren.

De vraag is eveneens of argumenten rond alle maatregelen om
klimaatverandering tegen te gaan wel steekhoudend zijn. Het gegeven
klimaatverandering is één zaak. De invulling van het vermeend probleem en de
daarbij behorende maatregelen is zaak nummer twee.

Bestaat de kans dat milieubewegingen de tijdgeest mee hebben en dus de politiek
voor hun karretje hebben gespannen van hun stokpaardjes? Ja, sterker zelfs, het
is een keihard feit. Maar rond iets wat moeilijk “tastbaar” is zoals het
klimaat, is de kans levensgroot dat je belandt in een serie van verhalen,
meningen en opinies en daarop afgestemde maatregelen die alle kans bieden tot
(politiek) misbruik. Immers is een sfeer gecreëerd waarin er gesproken wordt
over een zekere noodsituatie in relatie tot de klimaatverandering. In het
neergezette verhaal over die vermeende “noodzaak” tot handelen krijg je de mens
die niet in staat is onafhankelijk en zelfstandig na te denken, laat staan
zelfstandig op onderzoek uit te gaan, makkelijk mee gaan in het neergezette
narratief. Er ontstaat derhalve een soort van hysterie, een soort van
collectieve psychose waarbij de mens in een staat van een politieke hypnose
wordt gebracht waardoor mensen van alles sneller zullen accepteren en ondergaan.
Dat hebben we ook gezien gedurende de coronacrisis. In het neergezette verhaal
over de vermeende noodzaak tot klimaatmaatregelen heb je dus een sfeer waarin
lieden met dan wel politieke agenda’s of wel commerciële agenda’s hun slaatje
kunnen slaan.

Natuurlijk moet je behoorlijk omgaan met je leefomgeving. Ieder normaal mens
gooit bijvoorbeeld zijn afval niet ergens in een hoek in de openbare ruimte,
iets waar men bijvoorbeeld in Spanje erg goed  is, om het vervolgens nooit op te
ruimen met alle gezondheidsrisico’s van dien. Maar inzake het klimaat zien we
een overreageren waar uiteindelijk de genomen maatregelen achteraf zeer wel
mogelijk volstrekt nutteloos zullen blijken.

Zeg nu zelf, een tankstation of uw energieleverancier aan u de kosten van de
uitstoot aan u als klant door te berekenen is een doodordinaire
belastingmaatregel. Het is op geen enkele manier te rechtvaardigen en het
uitgangspunt “de vervuiler betaalt” is allang achterhaald, want de zogenaamde
“vervuiler” lijkt en blijkt steeds meer een leverancier te zijn van
grondstoffen, waarvan de leverancier, dus u als burger en uw huishouden, maar
ook een bedrijf amper of nooit iets terugziet in centjes van wat u aan
grondstoffen teruggeleverd heeft. Een grove inbreuk op de principiële
eigendomsrechten. Nu gaan de overheid en het bedrijfsleven lopen met de centjes
die in uw portemonnee thuishoren omdat u grondstoffen voor compost en het
gerecyclede plastic en papier levert.  Het creëert een vorm van een
neo-communistische, collectieve, parallelle en centraal geleide economie. Ten
gronde verwerpelijk.

Voorbeeld? U gooit uw glas in de glasbak. U heeft een zwembadje staan om in de
zomer af te koelen, daar zit een pomp met een filter aan vast. U gaat naar de
winkel, en u kunt een zak zand kopen of een zak hele kleine minieme
glasscherfjes waar u zo’n 18 euro voor betaalt. Gemaakt van het glas dat u in de
glasbak heeft geworpen. Zotter kunnen we het niet maken. Heeft u ooit een cent
gezien voor al het glas dat u weer terug in de economie heeft gebracht? In feite
is er politiek gezien er voor gezorgd dat er op u geparasiteerd kan worden.

Maar zijn we eerlijk? Zijn we echt eerlijk? Nee dat zijn we niet. Want de groene
beweging vergeet gemakshalve dat als er 2 producten bestaan die bestaan uit
gerecyclede elementen, het wel olie en gas zijn. Alleen de mens heeft niet
gerecycleerd. Het is de natuur die organische materialen heeft omgezet in
aardolie en aardgas, met, bij aardgas, als hoofdbestandsdeel methaan.

Maar u wordt vaker een beetje fiks in het ootje genomen dan u denkt. U bezoekt
een hotel. Op uw kamer wordt gevraagd om uw handdoek wellicht nog eens te
gebruiken omdat dit water en dus het milieu zou sparen. Maar de vraag is of het
hotel in kwestie u niet “misbruikt” om de eigen kosten voor de wasserijen te
laten besparen. Mooie woorden met een andere kant van de medaille die er niet
bij verteld wordt.

Kunnen we van deze waanzin af? Ja, dat kunnen we. Maar we komen er niet vanaf,
als u als een geslagen hond in de hoek gaat zitten. Het is ook niet de schuld
van het instituut “Europese Unie”.  Met andere woorden u moet de “Europese Unie”
niet naar huis sturen, door er uit te stappen of u er van af te keren, maar u
moet het contact zoeken met andere kiezers in andere landen van de Europese Unie
en gezamenlijk een electoraal front vormen die tegen de groene waanzin in het
geweer komt en het op een democratische manier af doet stoppen. Maak dus gebruik
van de democratische instrumenten die de Europese Unie u als burger geeft.
Weglopen voor problemen heeft geen zin.

Het klimaat is in ieder geval rijp om de politieke hypocrisie een
spreekwoordelijke dreun in het gezicht te verkopen. Dromen en sprookjes zijn
mooi, maar we leven in een realiteit waar aan de grenzen van Europa (Oekraïne)
door oorlogshandelingen waarvoor het Kremlin verantwoordelijk is, per dag meer
schadelijke uitstoot plaatsvindt door de talloze afgeschoten projectielen,
branden en explosies dan dat we denken, met de maatregelen die het Europees
Parlement vandaag heeft goedgekeurd, te kunnen winnen.

Ten slotte. De kogel is nog niet door de kerk. Het Europees Parlement heeft
zijn zegje gedaan. Maar er is nog een Raad van Staats- en regeringsleiders,
daarmee dal het parlement nu in conclaaf moeten. Vergeet niet, al is het
moeilijker om een gemaakte wet in te trekken dan deze af te kondigen, de
mogelijkheid bestaat nog steeds dat politici inclusief parlementariërs ooit bij
zinnen komen en voortschrijdend inzicht, het besef van idiotie tot gevolg heeft
en dus wetten worden ingetrokken. Maar daarin speelt u als kiezer een
belangrijke rol. Volgend jaar zijn er Europese verkiezingen. Aan u de keuze.