door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Milieuorganisaties Greenpeace en ReCommon hebben de Italiaanse energiegigant ENI
voor de Italiaanse rechter gedaagd omwille van hun zogenaamde en vermeende
bijdrage aan de eveneens vermeende en zogenaamde klimaatcrisis. Nu staat het
iedereen vrij om naar de rechter te stappen.

Maar in deze moeten we ons toch een paar vragen gaan stellen.
Vanuit de
politieke middens binnen de Europese Unie wordt er al tijden een dogma
neergezet,  als zouden de energieproducenten de grootste veroorzakers zijn van
de klimaatcrisis.

Vaak wordt vergeten dat veel energieproducenten en energieleveranciers van
oudsher ooit in staatshanden waren en dat in veel gevallen de aandelen nog
steeds in handen zijn van overheden. Overheden die met de linkerhand het klimaat
willen beïnvloeden en met de rechterhand de revenuen van de winning van
delfstoffen zoals kolen, olie en gas in hun zak willen steken.

Daarnaast stelt zich de vraag of de klimaatactivisten niet ergens de
absolute grenzen van de democratische rechtsstaat aan het opzoeken zijn of zelfs
aantasten. We kennen de scheiding der machten, de zogenaamde Trias Politica. De
rechter moet niet op de stoel van de politiek gaan zitten en de politiek moet
niet op de stoel van de rechter gaan zitten. Als journalistiek moeten we die
drie machten scherp in de gaten houden. Kortom iedereen moet zijn plaats kennen.

De eisende partijen

Naast het bekende Greenpeace is ReCommon, een Italiaanse milieuorganisatie, een
van de eisende partijen in het geding tegen ENI. Maar wat valt op? Wie de
website van ReCommon goed bestudeert en alles goed langs de meetlat van de
redelijkheid legt, ziet het volgende: De club + ReCommon blijkt een bijzonder
extremistische organisatie te zijn qua denkbeelden. Zelfs waterstof is een
brandstof die ze niet zien zitten omdat er gebruik wordt gemaakt van aardgas,
dat zij neerzetten als een fossiele brandstof.

Aardgas eenvoudig wegzetten als een fossiele brandstof is niet alleen dom maar
bovendien volstrekte waanzin. We herhalen het nog maar eens. Aardgas bestaat
voor het grootste deel uit methaan. Methaan dat overal vrijkomt, van slootjes,
vuilnisbelten, moerassen en zelfs uit uw achterwerk als u winden laat. Aardgas
is een product waarbij de natuur het recyclingproces zelf in handen heeft
genomen door organische stoffen af te breken en om te zetten in gas. Maar dat
feitelijke verhaal wordt zelden aan u verteld. Wij herhalen het nog maar eens,
omdat het een feit is. De vraag is of de energieproducenten daadwerkelijk
grotere methaan-vervuilers zijn dan de natuur en de natuurlijke afbraakprocessen
van organische stoffen. Zelfs uw begraven schoonmoeder is een bron van
methaanvorming. Dus er wordt weer een extremistisch dogma neergezet. Wie verder
leest en de website www. goed bestudeert en verder kijkt, zal opmerken dat we te
maken hebben met een extreemlinkse organisatie die op een dogmatische wijze haar
pijlen richt op het bedrijfsleven in de energiesector en dat op een marxistische
wijze waarbij kapitaalkrachtige ondernemingen en het verdienen van centjes bijna
als vieze worden worden neergezet. Aardgas draagt in Italië overigens de naam
“metano”. Moeten we er nog een tekening bij maken?

Dus een politiek getinte en politiek gerichte organisatie met politiek oogmerk
zoekt de rechter om een oordeel te verkrijgen. Dat neigt op zijn minst naar het
voor ogen hebben van een politiek proces en dat proces dient zich normaal in de
parlementen af te spelen in plaats van de rechtszaal.

Rechterlijk activisme

Wie of wat vertegenwoordigen die milieuorganisaties? Welk belang hebben zij?
Zeker in Nederland hebben we vaak te maken met een activistische rechtspraak,
met rechters die helaas hun plaats niet kennen en op de stoel van de politiek
menen te moeten gaan zitten. Dat hebben we gezien in de zaken rond Shell en
Urgenda en dat alles verdient vanuit juridisch perspectief en vanuit het
perspectief van de scheiding der machten geen schoonheidsprijs.

Energieproducenten zouden wellicht eens moeten terugslaan

Zonder energie, dus zonder kolen, gas, olie, zonder elektriciteit, valt onze
samenleving overal en volledig stil. Misschien zouden de gezamenlijke
energieproducenten eens hard moeten terugslaan om de kraan van energie in al
haar vormen van benzine tot elektriciteit eens voor een aantal dagen volledig
dicht te draaien. We zouden wat meemaken, Alles, maar dan ook alles komt stil te
liggen en de samenleving zou voor een lange tijd ontwricht raken. Eens kijken of
de klimaatactivisten dan nog zoveel steun zouden krijgen en of de
klimaatpropaganda nog geslikt wordt door de burger.

Nogmaals, we schreven het al eerder. Behoorlijk met je leefomgeving omgaan is de
normaalste zaak van de wereld, maar we zien een soort van extremisme terug bij
milieugroeperingen maar ook in openbare besturen. In Nederland is de minister
van Economie en Klimaat, D66’er Rob Jetten, daar het absolute voorbeeld van. In
een normale samenleving zou je voor minder 24 op 24 geschaduwd worden door de
inlichtingendienst AIVD. 

Emotie-rechtspraak

We moeten zeker om het geval waar nu ENI voor de rechter is gedaagd heel
goed uitkijken dat we geen emotie-rechtspraak krijgen nu de regio Emilia Romagna
deze dagen zo sterk getroffen is door een enorm heftige regenval waarbij de
rivieren buiten hun oevers traden. Boze tongen lijken die tongen uit te steken
in de richting van vermeende vervuilers als de energiebranche. Maar er is een
vraag. Een belangrijke vraag. Wordt door de overheid niet stiekem de kans
aangegrepen om onbestaand, achterstallig of beperkt watermanagement te
verdoezelen? Het is een vraag, geen vaststelling in de absolute zin van het
woord. Als de overheid weet dat er problemen kunnen ontstaan door hevige
regenval heeft het betrekkelijk of soms geen zin om miljarden te steken in
elektrificatie. Immers in geval van overstromingen zou de elektriciteit maar
beter rap uitgeschakeld worden om geen fatale ongevallen en andere catastrofes
te krijgen. Elektriciteit en water gaan niet goed samen.

Klimaatadaptatie

Voor zover aan de orde is klimaatadaptatie, dus het aanpassen van de
infrastructuur met betrekking tot de afvoer van grote hoeveelheden water en 
watermanagement in het algemeen, een verstandiger beleid.  De vraag is of de
rivieren die buiten hun oevers zijn getreden wel voldoende uitgebaggerd of
uitgediept waren. Feit is dat er nu doden zijn gevallen en er een hele hoop
schade en andere ellende zich heeft voorgedaan. Maar water dat niet op een
gestructureerde wijze weg kan, kiest zijn weg naar believen. Dat zijn
respectievelijk de natuur en de eigenschappen van water.
Water dat neervalt
komt ergens vandaan, niet zelden uit meren of uit zee, dan moet het ook na de
hevige regens mogelijk zijn om het gevallen water terug te voeren naar de meren
waar het vandaan komt. Daarvoor heb je ingenieurs nodig en geen politici. In
Spanje is men daar deels ook achter gekomen na de wateroverlast in de Vega Baja,
aan de Costa Blanca. Het watermanagement is de tot op heden beperkte solutie
geworden gelijk de put die gedempt werd nadat het kalf verdronken is. Ter hoogte
van de gemeente Daya Nueva werkt men nu aan het graven van waterlopen om in het
geval van hevige regenbuien het water af te voeren.

Als we in staat zijn kanalen te graven en waterlopen aan te leggen dan moet het
structureren van het afvoer van water ook geen rocket science zijn. Wellicht is
de snel opkomende kunstmatige intelligentie ons meer van dienst dan de openbare
besturen. Iedereen weet dat het getroffen gebied in Italië een kwetsbaar gebied
is. Maar de aanbesteding en het financieren van openbare werken in Italië is een
verhaal apart. Het openbaar bestuur en het bedrijfsleven zijn niet altijd even
zuiver op de graad.

Italië, Amsterdam en afval

De overstromingen in Italië hebben natuurlijk gezorgd voor enorme ladingen
afval en verloren te beschouwen huisraad.  Dumpen op vuilnisbelten lijkt niet
verstandig. De grote hoeveelheden elektronica hebben een fikse restwaarde qua
metalen, waaronder ijzer, koper en messing. Storten van afval slokt bovendien
ruimte op.

De Italiaanse hoofdstad Rome kampt al sinds een lange tijd met een gebrek
aan verwerkingscapaciteit voor het stedelijk afval. Sinds kort gaat het afval in
wagons en wordt op transport via het spoor naar Amsterdam gezet om aldaar
verwerkt te worden in de afvalenergiecentrale van Amsterdam, de AEB. Weer is er
gemekker. Ditmaal uit de mond van VVD Tweede Kamerlid Erik Haverkort die zich
tegen de afvaltransporten van Rome naar Amsterdam keert. Haverkort ging
Kamervragen stellen aan de bevoegde minister. Kent Haverkort de realiteit niet,
moet hij daarvoor de minister bevragen? Zie hier het denken op de vierkante
millimeter. Zou hij zijn verkiesbare plaats op de VVD-kamerlijst hebben gekregen
bij het kopen van een pak vuilniszakken?

Op zijn profiel op de website van de VVD stelt Erik Haverkort dat hij droomt van
een veilige, schone en welvarende wereld en dat hij humor heeft. Maar heeft
Haverkort ook kennis, voortschrijdend inzicht en gevorderde algemene
ontwikkeling inzake Europa? Dat is een vraagteken geworden. De realiteit is
betrekkelijk eenvoudig. Die realiteit bestaat uit het feit dat we in Europa een
Interne Markt hebben zodat goederen zonder een woud van bureaucratische
toestanden van het ene Europese land naar het andere Europese land vervoerd
kunnen worden. Met betrekking tot afvalstoffen is daar een bepaalde regelgeving
op van toepassing die Europese Verordening Afvalstoffen Overbrenging (EVOA)
heet, gekend als richtlijn 1013/2006.

De controle en handhaving van deze verordening in Nederland is in handen van de
Inspectie Leefomgeving en Transport. Het kan, het mag, zolang de bedrijven zich
aan de voorschriften houden. Maar  primair geldt hier het principe van de
Interne Markt.

De stad Rome kent een afvalcrisis. Een van de beginselen van de Europese
Unie, los van het vaak wat eencellig en kortzichtig gepalaver uit Brussel, de
nationale parlementen en de burgerij, is onderlinge solidariteit. De
afvalwerkingsinstallatie in Rome is vorig jaar in de fik gevlogen en Rome kampt
met een verwerkingsprobleem.  De afvalenergiecentrale in Amsterdam heeft een
overcapaciteit, dus wat is het probleem? Dus als Rome een probleem heeft en
Nederland is in staat om bij te dragen aan de oplossing daarvan, dan is het
gebruikelijk dat we elkaar helpen.  Slechter worden Nederland en Amsterdam er
niet van. Er wordt grondstof geïmporteerd die we omzetten in energie, dus warmte
en elektriciteit. Eventuele aanwezige metalen zoals ijzer, aluminium, koper etc.
kunnen worden teruggewonnen uit het bodemas en komen weer de economie in.

Dus wat is uw probleem, mijnheer Haverkort? Haverkort stelt op zijn VVD-profiel
dat hij ook een veilige wereld voor ogen heeft.  Wat we objectief kunnen
vaststellen dat het economisch liberale gedachtegoed verwijderd is geraakt van
Haverkort en vice versa. Zijn de Kamervragen van Haverkort nu gewoon een vorm
van “politiek profileren” of is het echt een totale simpelheid van geest? Aan u
het oordeel. Immers, het storten van afval in Italië is een bezigheid waarin ook
de georganiseerde misdaad van Italië, zoals de maffia en andere
misdaadsyndicaten, wat aan proberen te verdienen. Door het afval naar Nederland
te halen, ontneem je de maffia de gelegenheid om zich te onrechtmatig dan wel
wederrechtelijk verrijken aan het afval uit Rome. Maar zover denken veel
politici niet.

Over het probleem van het politiek afval denken we al jaren na, maar mogelijke
oplossingen verhouden zich slecht tot ons geweten en de wet.