.

Je weet als brandweerman dat dit soort van branden in onherbergzame
gebieden je dood kan betekenen. Vallen van rotsen, ingesloten raken door het
vuur, bevangen worden door de rook. Weer leef ik me in het gevoel van de
brandweerlieden en meet ze af tegen de manier waarop er in stond toen ik
deze dankbare taak vervulde in Spanje.

.

Ja, ik wist heel goed dat een inzet mijn vroegtijdig einde tot gevolg kon
hebben, maar een meer eerbare dood dan bij het helpen van anderen bestaat er
niet. Bij elke uitruk was ik er op voorbereid dat ik niet levend zou
terugkeren en zo met mij vele oud-collega’s die dienst doen of deden bij het
bestrijden van natuur- en bosbranden. Ik had er vrede mee, eervoller kun je
niet aan je einde komen. Dan weet je zeker dat je leven zin heeft gehad en
zinvol tot een einde komt. Maar je behoort tegen het vuur te vechten en voor
elkaar te vechten om burgers en collega’s in leven te houden. Ik voel op de
plaats waar ik nu sta, dat hier zo’n gevecht geleverd is, een gevecht op
leven en dood.

Ik spreek een man aan op het terrasje, een lokale bewoner die gedurende de
brand in Barcelona was. Een hartelijke veertiger met de naam Miguel. Hij
vertelt over nachtelijke patrouillevluchten met helikopters in de bergen. De
toestellen met klappende wieken op zoek naar eventuele vuurhaarden of types
die snode plannen hebben om brand te stichten, want ook dat komt bij
bosbranden vaak voor…. brandstichting om grond te kunnen gebruiken voor
andere doeleinden. Hij stelt mij voor aan een hoogbejaarde man die even zijn
kopje koffie op het terrasje komt pakken, Alfonse Henrique, een man wiens
leven zich afspeelt in het ruraal-bergachtig landschap. Hij is boos dat de
autoriteiten er voor kozen om voornamelijke bezittingen en mensen te
beschermen en de vuurzee die de bomen en de natuur bestormde haar gang te
laten gaan. Wellicht niet beseffende dat het bekampen van het vuur begint
met het begrenzen van het vuur en dat vanuit de lucht de aanval wordt
ingezet tegen de vanaf de grond amper te bestrijden hart van de vlammenzee.
Alfonse Henrique beschrijft hoe de telkens veranderende wind het vuur alle
kanten opjoeg en daarmee ook de angst van de bewoners. Het grijpt de man met
grijze pet naar de keel, het weerbeleven van die verschrikkelijk angstige
momenten. Zijn gelaat geeft geen blijk van deze emoties, maar zijn ogen des
te meer. Zowel Miguel als Alfonse Henrique zouden meer patrouilles op de
grond willen zien. Zowel de Portugese gendarmerie GNR, als andere
hulpdiensten patrouilleren met terreinvoertuigen met daarop uitrusting en
water voor een eerste aanval tegen het vuur. Je ziet ze rondrijden als je je
ogen de kost geeft.

.

We zetten onze tocht voort naar het centrum van Monchique, rijden voorbij
de brandweerkazerne, en zien rechts van ons een geïmproviseerde
landingsplaats voor helikopters aan het eind van een parkeerplaats, omringd
met hekken voor de veiligheid met daarbinnen de landingslichten en een
gereedstaande helikopter.

Aan de linker zijkant buiten aan de heli bevestigd in een afgesloten
compartiment een opgevouwen zogeheten “bambi bucket”, een bluszak die onder
de helikopter gehangen wordt waarmee water ingenomen kan worden en boven de
brandhaard kan worden uitgestort.

.

Naast het landingsplatform staan buiten de hekken een bulldozer en een
dieplader van de gemeente. Bedoeld op brandgangen aan te leggen preventief
en repressief.

Op uiterst vriendelijke wijze met een stevige handdruk maak ik kennis met
de commandant van de GNR en nog voor dat we inhoudelijke een woord gewisseld
hebben geeft de commandant een teken waarop enkele seconden later een
oorverdovend alarmsignaal afgaat. Het is menens. Haastig kleden de mannen
zich om.