door Peter-Vincent Schuld

Hierboven ziet u een foto die ik nam, zo’n 16 jaar terug in hartje Ulaanbaatar,
de hoofdstad van Mongolië, in een tijd dat mobiele telefonie nog niet zo’n run
had genomen zoals heden ten dage.
De temperatuur op het moment dat ik de
foto maakte was 20 graden onder nul, dus koud.Maar even bellen naar je naaste
kan een hoop warmte brengen.

Maar in welk tijdperk zijn we terecht gekomen? Whatsapp, sms, Twitter,
zonder nadenken en zonder glitter?

Ik wandel over de paden en lanen der sociale media, ik bekijk het nieuws en
begeef me buiten.Wat ik waarneem stemt me niet altijd gelukkig, integendeel. Ik
zoek naar de dwaallichtjes, naar de vuurtorens, naar de bakens, niet om geleid
te worden, maar om te zien hoe ze anderende weg naar de veilige communicatieve
haven leiden.

We zien het fenomeen non-communicatie terug in de vormen van micro en
macro.Een koppel dat samen op vakantie is en van elkaar afgekeerd zit te
“swipen” en de teksten op hun smartphone. Praten we niet meer met elkaar? Zijn
we zo ver van elkaar verwijderd.Is de leegte zo groot geworden dan het “talking
apart but not together” is geworden?

Gezinnen die op een terrasje gescheiden worden door de barelen van de
Samsung, de Huawei en de IPhone? Het grensgebied van het stoeltje, gezinnen
samen, uiteengerukt door de klep-technologie van vandaag. En waar gaat het over?

Het Nederlandse Telecom-merk “Ben” probeerde een vorkje in het gedrag te zetten.
Of het heeft geholpen? God fucking knows.

Communicatie…. Een foto, een tekst, een druk op de knop en het beeld gaat
onzichtbaar door de lucht om elders op iemands scherm te verschijnen.
De
beknoptheid van de berichten in tekst zoals op Twitter geven geen ruimte voor
duiding of een gevoelsuitdrukking, de emoticons zijn beperkt. Er is geen betere
emoticon dan live iemands ogen en gelaatsuitdrukking zien. Zijn tekstberichten
via Whats App, per SMS of via Twitter instrumenten in de polarisatie die we nu
kennen? Ik vrees van wel.
Sociale media censureren, sociale media werken
asociaal gedrag in de hand.De communicatieve ratrace van oppervlakkigheid. Ik
kijk, voel en observeer.

Diepgang in relatie tot de basale waarden van de democratische rechtstaat
lijken ook onder druk te staan. De gekte is compleet.

Geen redelijk en feitelijk argument lijkt het nog te kunnen winnen van de
waan van het bestaan. Praten tegen muren, praten tegen dovemansoren. Het schuin
en ontwijkend antwoorden op vragen van de media en vragen van de burger. De
overheid die zich niet zelden gedraagt als hoeder van de staat in plaats van ten
dienste te staan van de burger.

Orders vanuit de “befaamde driehoek”, burgemeester, hoofdofficier van
justitie en korpschef van politie om de “openbare orde te bewaren” in gevallen
waarin doodnormale burgers uiting geven aan hun onvrede tegen het afkalven van
de traditionele samenleving, de constructeurs van de samenleving zoals bouwers
en boeren.

Orders van hogerhand die optreden van met helmen en wapenschilden uitgedoste
ordehandhavers steeds vaker een grimmig karakter geven waardoor het vertrouwen
in deze zelfde politieman of politievrouw op straat in de normale uitoefening
van hun taken ondermijnd wordt. Het schisma van “policing”. Kan burger die
demonstreert en geconfronteerd wordt met bitsig optredenvan de autoriteiten nog
wel vertrouwen op deze zelfde mensen in een andere setting.

Angst, onvrede, woede over en weer. De communicatie heeft weer ergens
gefaald.

De politie die geconfronteerd wordt met talloze misdrijven gepleegd door mensen
die geen enkele binding hebben met de waarden, het zweet, de tranen en het
gevloeide bloed waarop de Nederlandse samenleving na de oorlog weer is
opgebouwd.

De aangiften verdwijnen deels op de planken waar het stof dat er op valt
het enige gevolg is wat er aan de aangiften wordt gegeven. Het nutteloze iets
van een samenleving die knelt, waar een druk op is op komen te staan van een
ontstoken cyste. Waar de gecommuniceerde leuzen en leugens regeren.

Waar de overheid angstig op reageert en alludeert om “escalatie” te voorkomen.

Maar het leeg gebrabbel in de kantoren die ten dienste staan van de openbare orde
kent geen fundamentele onderbouwing, geen heldere afwegingen ingegeven door wet,
analyse en belangenafwegingen. Ik meen zelfs dat de waanzin zelfs is
doorgedrongen tot de zittende magistratuur die denkt politieke statements te
moeten afgeven en daarmee de scheiding der machten aan hun laars te moeten
lappen.

Rechts geef af op links, links geeft af op rechts, de brug is zoek, nu reeds
gebombardeerd en vernietigd door de gecommuniceerde woorden over en weer die
nimmer teruggenomen kunnen worden. Houdt iemand er rekening mee dat het verbaal
geweld zich ooit kan c.q. zal verplaatsen naar de straten in de vorm van fysiek
geweld?

Wat als u het niet eens bent met het standpunt van uw buurman? Gaat u hem
doodslaan? Gaat u het recht in eigen hand nemen? Ik hoop het niet.

Niet de keuze durven maken om het warmhartige Nederland te beschermen, maar
ruimte geven aan oproerkraaiers, schreeuwers en lieden die de democratische
rechtsstaat daadwerkelijk ondermijnen.

Ik herinner mij de slachting tussen de Hutu’s en de Tutsi’s. Mensen die
opgehitst werden door de gecommuniceerde woorden uitgezonden door Radio Milles
Collines, communicatie in de vorm van oorlogspropaganda. Resultaat?
Honderdduizenden doden!

Is zoiets in Nederland of België mogelijk? Ja, helaas wel ja.

In de periferie van de geharde en verharde samenleving zijn er mensen die
zich alleen nog maar willen bezighouden met een liefdevolle levensinvulling.
Spirituele mensen die zich baseren op het vreedzaam denken en leven. Mensen die
het lichamelijk en geestelijke liefdevol contact propageren in de vormen van
lichtwerkers, levenscoaches of tantra. Mensen die hun eigen liefdevolle wereld
hebben gevormd en soms wat blind kunnen zijn voor wat er in de harde niets
ontziende en vrijheid ontnemende entiteiten die onze samenleving kent gebeurt en
die ook hun vrijheid bedreigen.

Al mediterend en louter liefde communicerend blijven hun ogen vaak gesloten voor
die realiteit. Vaak ingegeven door het boeddhisme. Veel van deze mensen geven
vaak hun aan progressieve partijen omdat ze maar niet kunnen of willen geloven
dat mensen door en door slecht kunnen zijn en de dood van het individu
ondergeschikt vinden aan de aanname van een hiernamaals waarvan de paden er naar
toe doordrenkt zijn van menselijk en dierlijk bloed.

Omdat deze mensen leven vanuit liefde, breek ik even een lans voor ze omdat hun
vrijheid om te kunnen zijn wie ze zijn, hun boodschap van liefde en
naastenliefde, hen maakt tot kwetsbare mensen in een rotte en harde samenleving.

Zij zijn niet ziende blind, zij zijn verblind door liefde en warmte die ze met
zich mee dragen, in zich dragen en communicatief uitdragen. Als we echt hart
hebben voor de pluriforme, open, vrije samenleving, waarin er mensen zijn die
vanuit goedheid en liefde handelen zonder opportunisme, zonder eigen baat of
zelfzucht, dan verdienen deze mensen eens temeer onze toewijding, respect en
bescherming.