door Peter-Vincent Schuld

Zoals in veel landen ligt in Spanje het sociale leven stil. Terrasjes en de
typisch Spaanse barretjes zijn gesloten. Mensen zitten thuis opgesloten, even
buiten een wandelingetje maken zit er niet in. Je hondje uitlaten mag nog net
wel in een zekere straal rond je woning en dan houdt het op.

De Spanjaarden zuchten onder de realiteit van meer dan 17.000 doden, de
reële kans om ziek te worden en het spreekwoordelijke huisarrest. Een situatie
die redelijkerwijs niet lang vol te houden is.

Mensen ontmoeten elkaar bij de supermarkt, de tabakszaak, de apotheek en
hoe wonderbaarlijk ook, het postkantoor.

De fel gele panelen op de kantoren van de Correos alwaar u poststukken kunt
halen en brengen zijn de bakens van enig sociaal contact geworden.
Alleen
als u uw brievenbus wil leeghalen kunt u zo even naar binnenlopen. Mensen die
aan het loket moeten zijn moeten buiten één voor één op hun beurt wachten.

We
zijn in het Spaanse Albatera, in het zuidelijkste stukje van de
provincie Alicante, nog net onderdeel uitmaken van de autonome
Valenciaanse Gemeenschap met haar eigen deelregering.

Dit
plaatsje is vormt bij ons al weken lang de plek waar van uit wij
verslag doen over de gebeurtenissen. In het plaatsje zelf wordt door de
bevolking stug volgehouden dat er zich geen corona-infecties hebben
voorgedaan. Bij plaatselijk het tankstation ontmoeten we een
pompbediende die zegt de milde vorm net te boven zijn gekomen.

Voor de deur van het postkantoor in het dorpje hebben zich een stuk of 8 mensen
verzameld die keurig wachten tot het moment dat ze het postkantoor kunnen
betreden. De meesten zijn voorzien van een mondkapje en wegwerphandschoenen.

De sfeer is alles behalve gespannen en toch hangt er een vreemde “energie” in de
lucht. Buiten houden mensen weliswaar afstand van elkaar, de ene wat meer, de
andere wat minder. Deze voorzorgsmaatregel wordt door de bewoners in alle
redelijkheid in acht genomen.

Toch zijn ze blij dat ze
elkaar even kunnen ontmoeten en maken van de wachttijd gebruik, ook al
kan deze even oplopen tot een uur om met elkaar op enige afstand een
gesprek aan te knopen. Weinigen irriteren zich aan de wachttijd, niemand
uitte een onvertogen woord naar elkaar of naar de af en toe naar buiten
komende loketbediende.

Naar mate de weken verstrijken is er al wat meer onbegrip waar te nemen voor de
stroeve gang van zaken waar het de administratieve handelingen aangaat. De
frustraties bij sommige  klanten van het postkantoor nemen iedere keer wel wat
toe. Maar toch, geen enkele vorm van frustratie wordt tegen elkaar geuit of
botweg geprojecteerd op de loketbediende. Ze beschouwen de kantoorklerk der
posterijen evengoed als een slachtoffer van de situatie zoals de klanten dat
zelf zijn.

De wachtenden nemen even afstand van de ingang van het postkantoor en
verwijderen zich zelfs even van het trottoir als een medewerker van de
reinigingsdienst in witte beschermde kleding met een sproeier de stoep,het
metaal op de deuren en de buitenzijde van het postkantoor desinfecteert.
De
man kan ongestoord en met zichtbare waardering van het publiek zijn huidige en
hopelijk tijdelijke taak uitoefenen. Als de man in het witte pak zich weer
verwijderd heeft komen de klanten in alle rust weer terug de stoep op gelopen.
De gesprekken over de stand van dorpse zaken, de dagelijkse beslommeringen en
onderlinge aangelegenheden worden weer voortgezet.

Wat opvalt is dat er geen enkele discussie is over wiens toerbeurt het is
om het postkantoor binnen te mogen.Iedereen gunt elkaar de ruimte en gunt elkaar
de tijd. Het lijkt wel of ik in een beschaving terecht ben gekomen die we in het
noorden van Europa al een halve eeuw geleden achter ons hebben gelaten.

Niet dat alles zo perfect loopt. De levering van pakjes loopt echt wel
vertraging op en veel mensen komen tevergeefs naar het postkantoor om de
verwachte zending op te halen. Rond elf uur in de ochtend komt de vrachtwagen
van de Correos.

Om half een in de middag sluit het postkantoor de deuren. Tijd om alle pakjes
klaar te maken voor  afhaling is er niet. En de klant? De klant wordt op afstand
gehouden. Inderhaast is het loket met een plexiglazen plaat afgedicht met wat
geïmproviseerd tape.

De fysieke afstand is er, maar de vriendelijkheid van klanten en
loketbedienden is er niet minder om.