door Peter-Vincent Schuld

De versterkte burchten van ooit.

Alsof er alleen edellieden woonden die onderdrukking voorstonden.
Zoals ons
door de cultuurrelativisten in Europa wordt voorgesteld, zouden onze vroege,
vroege voorouders alleen maar barbaren en mensenhandelaren zijn.

Alsof er geen mensen waren in de bestuurlijke lagen van de adelstand die
geen hart zouden hebben gehad.
Nee, ze hadden niet de slimme techniek die
bijna voor elk probleem een uitkomst bood.

Het was behelpen met de kennis, de kundigheid en de aannames van destijds.

Talloze archeologen en historici proberen de verloren gegane waarheden van
vroeger te herontdekken door te graven en te spitten in vroeger tijden. Door
zand te zeven en aan de hand van artefacten en oude geschriften de samenlevingen
van weleer te wedersamenstellen.

Ver weg van het brullend gebral van politiek correcte nitwits die op schier
leugenachtige en negationistische wijze het geschiedenisbeeld proberen te
schrijven overeenkomst de kennis en kunde, de aanname van de niet bestaande
platte aarde van vandaag.

De geschiedenis verkrachtend. De trots van volkeren op een traumatische en
meedogenloze wijze doorklieven met een bot kartelmes opdat wonden nimmer zullen
helen of littekens nooit meer zullen verdwijnen. Hoe boosaardig van geest zijn
de politiek correcten gelijk de Gargamel en het Smurfenvolkje. Kapot makend,
vernietigend, slopend.

Ik waan mij in vroeger tijden, mij verplaatsend te paard, het edel dier dat
edeler is dat menig mens. Mijn zwaard in de schede, alleen het geslagen metalen
blad trekkend en decapiterend wanneer de boosaardigheid mijn pad kruist. De
plicht niet verzuimend om de genadeslag toe te brengen. Bekommerend om mijn
onderdanen. Beschermd door de dikke muren en ophaalbruggen van mijn woonsten
zijnde burchten en kastelen. De omgeving observerend vanuit mijn donjon,
overleggend met mijn vertrouwelingen.

Zie daar, de roofridders en de struikrovers. Bestijg nu de edele dieren.
Ridders en paarden beschermd door harnassen van met overgave gesmeed edelstaal.
Ten strijde trekkend tegen hen die plunderend en moordend de akkervelden en de
woonsten van de onderdanen vernietigen.
Nimmer accepterend dat kooplieden
vanuit de bossages worden aangevallen en zij worden beroofd van hun goederen en
florijnen.

Terwijl de schone  jonkvrouwen zich bekommeren om de in veiligheid
gebrachte slachtoffers van de roofridders en struikrovers, beschermd door de
dikke muren van de zware en versterkte burchten worden de koude harten van de
kwaden doorkliefd door menig lans. De hoofden die waarachtig slechte gedachten
in zich dragen houdende het absolute kwaad rollen over de velden waar de edele
ridders te paard niet schromen hun zwaard de doodsteek te laten uitvoeren
terwijl tegelijkertij de de goedendag koppen van malfaiteurs doen reduceren tot
een rode pap.

Laat de nieuwe kruisvaarders, de wederopgestane tempeliers de banlieus van
de Franse steden binnentrekken. Breng de edelmoedige ridderlijke tijden terug in
het Brusselse Schaerbeeck, Molenbeeck tot de Haagsche Schilderswijck. Al zal het
thans louter in gedachten zijn tot de nobelen van hart met compassie en
barmhartigheid de kwetsbaren beschermen tegen het eeuwig en aanhoudend
roofzuchtig kwaad.