Als journalisten schrijven we en schrijven we. Maar er is niets moeilijker dan
een gevoel van iemand zodanig beschrijven dat de lezer 1 op 1 echt voelt wat er
door mensen heengaat.

.

In de afgelopen weken en maanden las u menig feitelijk verhaal of vileine
column. Maar als ik alle verhalen en columns terug las dan viel er mij één ding
op.

Vaak was het onderliggende gevoel bij de onderwerpen die we beschreven slechts
in één woord te vatten. Angst!

.

We leven in onzekere tijden. Veel van ons leven onder constante druk van het
moeten presteren en anderen gaan gebukt onder trauma’s die voor angststoornissen
zorgen.

Achter menig voordeur gaat veel leed en angst schuil. Ik wou het met u eens
hebben over dat fenomeen dat zo knaagt aan ons aller geluksgevoel, die
vermaledijde angst.

.

Op het moment dat ik dit schrijf zitten mensen op verdicten van artsen te
wachten met de gedachten “heb ik wel of niet iets onder de leden”. “Is het te
genezen of ga ik er aan dood?.

.

Knijpen in elkanders armen in de hoop dat alles goed komt. Angst! Neem dat
ventje in Malaga nu. Julen was zijn naam, de hele wereld leefde mee in spanning
of de Spaanse reddingswerkers Julen levend zouden terugvinden of niet. Ik
probeer me in te leven in het gevoel van de ouders van het kereltje. Bijna twee
weken moeten wachten, twee moordende weken van angst.

.

De angst voor het verlies van het ventje zijn leven werd, hoe triest, waarheid.
Reddingswerkers haalden het kereltje levenloos uit de 71 meter diepe schacht.
Het is voor een ouder het ergst denkbare scenario om een eigen kind te
verliezen. De ouders van Julen waren al een kind verloren. Hoeveel kan een mens
hebben? Als het eerste kindje verloren is en het tweede kindje komt ook om het
leven. Ik wed dat de ouders na het verlies van hun eerste kind in angst hebben
geleefd dat Julen niks zou overkomen. Maar het bittere noodlot sloeg toe. Denk
maar niet dat de angst voorbij is. Vragen als “heeft mijn kind geleden?” en
“heeft het leven na zulke tragedies nog wel zin?”, de angst voor te toekomst
druipt er vanaf.

.

Terwijl ik dit schrijf vraag ik mij in alle eerlijkheid of ik ooit angst heb
gekend? Nu zal het u niet bevreemden als ik zeg dat ik in mijn privéleven en in
mijn professioneel leven als journalist best veel heb meegemaakt en dat ik, zo
ik denk, best sterk ben. Maar ja, ook ik heb angsten. Angst om de controle over
situaties te verliezen of uit handen te moeten geven. Angst om een
(verkeers)ongeluk te veroorzaken of iemand in een onveilige situatie te brengen.
Mijn grootste angst was voor het moment dat mijn ouders hun laatste adem uit
zouden blazen.

.

Oh wat was ik verschrikkelijk bang voor dat moment. Zo’n grote man, zo
assertief, zoveel crisisgebieden en crisissituaties beleefd en doorstaan en als
een klein kind bang om je ouders te verliezen en voor de periode daarna. Ik weet
hoe verlammend en verscheurend angst kan zijn.

.

Zondag 27 januari…. we herdachten de verschrikkingen van de holocaust. Wat
moeten al die Joodse mensen, homoseksuelen en zigeuners wel niet gevoeld hebben
toen ze uit hun huizen werden gehaald, van straat werden opgepikt en op
transport werden gesteld naar de vernietigingskampen? Wat voor doodsangsten
moeten deze mensen wel niet hebben uitgestaan.

.

Ik probeer me opnieuw  in te leven. Ik probeer hun angsten te voelen, het gaat
door merg en been. Al zei de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema vandaag
tijdens de Auschwitzherdenking dat we waakzaam moeten zijn voor antisemitisme.
Haar woorden kennen in vergelijking met haar handelen in mijn ogen een
substantiële leegte.

.

Amsterdam, een keppeltje of een kettinkje met een davidster dragen komt je te
staan op haatuitingen. Homoseksuelen die hand in hand lopen ondergaan een gelijk
lot.

He is niet voor niets dat de Europese Joodse bevolking terugloopt omdat mensen
hun veilige haven zoeken in Israël. Joodse mensen hebben angst voor nieuwe
golven van geweld.

.

Het antisemitisme is nooit weggeweest. Ik werd recentelijk gebeld door een
dame. Zij maakte deel uit van de “gele hesjes beweging”. Zij wilde tegen mij
haar verhaal kwijt over Facebook-censuur. Het eerste wat uit haar strot kwam was
het fulmineren tegen Joden, zionisten en Israël. Ik heb resoluut een einde
gemaakt aan dat gesprek.

Ik ben van dat soort gedachten niet gediend. En ik voelde op dat moment de
angst die onder de Joodse mensen leeft voor het oplaaiend antisemitisme.
Angst……voor haat ten gevolge van eeuwenoude valse complotverhalen.

.

Angst….. angst onder de Europese bevolking voor nieuwe aanslagen, ontwrichting
van de samenleving door inwijkelingen die demografisch en dus getalsmatig de
oorspronkelijke Europese samenleving onder druk zetten door anders tegen onze
vrijheden en vrijgevochtenheid aan te kijken en geweld niet schuwen. Angst om in
een strafrechtelijke molen te komen als men zich daar tegen verzet in woord of
daad.

.

Kinderen worden in onze samenleving in regel uit liefde tussen mensen naar hun
levenslicht gebracht. Maar de liefde en de warmte is vaak zover weg.Ik zou geen
kinderen op deze destructieve aardkloot durven zetten.

.

Angsten om het slachtoffer te worden van geweldsdelicten, levensdelicten, haat
en terrorisme zijn realistisch. Angst om ten prooi te vallen aan een ziekte is
realistisch of wordt aangepraat als je niet meedoet aan alle gezondsheidsrages.

.

Angst is dominant van karakter. Angst kan een zeer slechte raadgever zijn.

Zeker in acute situaties.

.

Echter angst is zo’n onderdeel van het dagelijks leven.

.

Maar iedereen die nu gebukt gaat onder angst, omdat ze niet hand in hand over
straat durven lopen, omdat ze Joods zijn, omdat ze geen lijfeigene willen zijn
van de overheid, omdat ze in afwachting zijn van een verdict van een arts, of
tijdens hun ziekte bang zijn voor de dood…ik geef u allemaal een warme knuffel,
want ik leef oprecht met u mee.

.

Ik keek vaak in de ogen van mensen waarbij angst bezit had genomen van de
psyche. Ik knoopte een gesprek met ze aan. Of het zin heeft gehad weet ik niet,
ik hoop van wel.

Als ik buiten schoten hoor of hard vuurwerk zitten mijn hondjes dicht bij me,
trillend van angst. Ik knuffel ze en stel ze gerust. Ik voel me het veiligste
met mijn hondjes op mijn stek, ietwat geïsoleerd van de buitenwereld die
knettergek is.

.

Ach….wat zeg ik nu? Het blijkt, angst voor de grote boze wereld heeft mij ook
in zijn greep gekregen. Niks menselijks is ons vreemd mij ook niet.