door Peter-Vincent Schuld

1 februari 1970.  Een normale winter in de koude oorlog tussen Oost en West. In
de conferentiezaal van Hotel Kaiserhof in het Duitse Essen komen West-Duitse en
Russische delegaties bijeen. Niet voor vredesbesprekingen. Of misschien toch een
vorm van? Nee, aan deze bijeenkomst was veel voorwerk aan vooraf gegaan. Er werd
een overeenkomst getekend. Geen overeenkomst dat tot doel had om de
Sovjet-militairen en de NAVO-militairen minder agressief naar elkaar te laten
kijken of om op elkaar gerichte wapens van doel te laten veranderen laat staan
weg te halen. Nee er werd een overeenkomst getekend voor de levering van
Russisch (destijds Sovjet) gas aan Duitsland. De standaard met rode vlag met
hamer en sikkel stonden voor één keer gebroederlijk op de conferentietafel in de
buurt van de standaard met de West-Duitse vlag. Contractpartijen waren de
Russische Staat en het Duitse Ruhrgas dat in 2016 in handen is gekomen van het
Duitse energieconglomeraat Uniper. Het vrije Duitsland had aardgas nodig, de
communistische Sovjet Unie had behoefte aan harde buitenlandse valuta.

Aan beide zijden van de “muur” waren er toen al zieners die beseften dat
economische samenwerking op de achtergrond de spanningen wat zouden verlichten
tussen oost en west zonder dat beide kampen politiek en militair ook maar een
duimbreed moesten toegeven. Mocht een club het toch in het hoofd halen om een
oorlog te starten zou het antwoord vernietigend zijn. Dat was de tijd van de
koude oorlog. Een situatie die nog tot eind van de jaren 80 van de vorige eeuw
zou duren. Een handelsakkoord gesloten tussen de Sovjet Unie en het toenmalige
West-Duitsland over de langdurige en grootschalige levering van Russisch aardgas
aan Duitsland die naderhand nog een bestendigd werd door een overeenkomst die in
de Sovjet-Unie werd getekend. De leveringen van aardgas van Rusland aan het
westen zijn dus absoluut niet nieuw en zijn zeker niet aangevangen na de val van
de muur zoals velen abusievelijk aannemen. Wel zijn de hoeveelheden toegenomen.
De cijfers die nu gepresenteerd worden wijken wel af van de feitelijke
leveringen. Immers Oost-Duitsland (DDR) ontving ten tijde van de koude oorlog
ook Russisch gas. Deze cijfers zijn niet verdisconteerd. Dus bij de initiële
leveringen aan Oost en West-Duitsland moet zeker een fiks aantal kubieke meters
worden opgeteld.

Per saldo worden in Duitsland steeds meer huizen aangesloten op het
aardgasnetwerk, net zoals elders in Europa. Dit in tegenstelling tot Nederland
waar ze tegen enorme en onnodige kosten huizen van het gas af halen wat macro
gezien amper effect heeft. In de tijd van de Koude Oorlog noemden de Amerikanen
het Hollands geneuzel al Hollanditus (een Hollandse mentale ziekte destijds
toegedicht aan hen die tegen de plaatsing van kruisraketten waren). Hetgeen
zoveel betekent als een steekje los aan het redelijkheidsbesef. De zo gepromote
warmtepomp, als deze midden in de winter uitvalt door een stroomstoring zit
iedereen direct met koude tenen of met stijve tepels. Nadenken is veel
Nederlanders al jaren niet gegeven en zeker niet bij de politieke eco-maffia met
kopstukken als Halsema en Klaver.

Terug naar het begin van de aardgasleveringen aan Duitsland. In de jaren 70 was
het uitgangspunt van het leveringscontract de levering van 52,5 miljard over een
periode van 20 jaar. Gazprom levert thans in de huidige tijden deze hoeveelheid
minstens per jaar en naar eigen zeggen zelfs meer. Het wordt nog meer eens de
Nord Stream 2 afgebouwd is en in bedrijf gaat, de dubbele pijpleiding van
Rusland naar Duitsland. Het Duitse Uniper is aandeelhouder van de Nord Stream 2,
waarin Gazprom een belang heeft van 50%. Beide bedrijven hebben ingezet op een
bestendige levering van gas, samen met andere energiebedrijven die ook
aandeelhouder zijn van de onnodig controversieel gemaakte Nord Stream 2.

Dan hebben we in Europa nog twee lastpakken. De politieke klimaatlobby in het het
Europees Parlement en de Europese Commissie en allerlei activistische groepjes
zoals Extinction Rebellion en andere schreeuwende groepen en individuen met een
grote mond betrekkelijk weinig herseninhoud. Ook met die politieke realiteit
hebben Uniper en Gazprom rekening te houden. Gazprom weet dan ook met trots bij
monde van Alexey Miller, CEO te vertellen dat de levering van aardgas uit
Rusland aan Duitsland, die Europa’s grootste afnemer is van Russisch gas,
bijdraagt aan doelstellingen van de Europese Unie om tot vermindering van de
uitstoot van Co2 te komen. Ja, daar heeft hij gelijk in. Waarom? Omdat Co2
gewoon vooral een nuttig gas is met een commerciële waarde eens geëxtraheerd. De
politieke retoriek van allerlei groene activistjes met inbegrip van Frans
Timmermans kun je gewoon naast je neerleggen door alleen te kijken naar de
economische opportuniteiten van Co2 eens geëxtraheerd en nadien
vercommercialiseerd. Zo waarlijk helpe mij het aardgas almachtig.