Nederlands 
Het snel naderend afscheid van je hondje: In liefde vaarwel
Het snel naderend afscheid van je hondje: In liefde vaarwel
Elke dag moeten mensen afscheid nemen van hun geliefden die komen te
overlijden.
overlijden.
Niet alleen mensen maar ook dieren hebben niet het eeuwig leven. Voor veel
mensen zijn hun huisdieren gelijk kinderen. Als ze wegvallen slaan ze een
enorme leegte in het dagelijks leven. Als je weet dat je huisdier niet lang
meer leeft, slaat de treurnis toe. Vandaag een verhaal van onze redacteur
Peter-Vincent Schuld over het naderend verlies van zijn hondje Ruby en de
bijzondere band die ze met elkaar hebben.
mensen zijn hun huisdieren gelijk kinderen. Als ze wegvallen slaan ze een
enorme leegte in het dagelijks leven. Als je weet dat je huisdier niet lang
meer leeft, slaat de treurnis toe. Vandaag een verhaal van onze redacteur
Peter-Vincent Schuld over het naderend verlies van zijn hondje Ruby en de
bijzondere band die ze met elkaar hebben.
Door Peter-Vincent Schuld
Zachtjes streel ik over haar vachtje en ruik aan haar kleine oortjes. Haar geur
is nog steeds het zelfde vanaf het moment dat ze als puppy in ons leven kwam. Ik
streel haar en ze kijkt me vragend aan. Een mengeling van een rimpelhond en een
labrador. Zachtjes pak ik haar koppie en geef haar een dikke kus op haar hoofdje
en haar neusje.
is nog steeds het zelfde vanaf het moment dat ze als puppy in ons leven kwam. Ik
streel haar en ze kijkt me vragend aan. Een mengeling van een rimpelhond en een
labrador. Zachtjes pak ik haar koppie en geef haar een dikke kus op haar hoofdje
en haar neusje.
Ruby zal niet lang meer bij ons zijn, ze heeft kanker in een ver gevorderd
stadium.
stadium.
Ze is te oud om nog een zware ingreep te ondergaan. Ik hecht aan het leven,
leven dat zo kostbaar en zoiets wonderlijks is. Ik herinner mij de woorden van
mijn vader, die dierenarts was. “Ik weiger dieren in te laten slapen als het
niet nodig is”.
leven dat zo kostbaar en zoiets wonderlijks is. Ik herinner mij de woorden van
mijn vader, die dierenarts was. “Ik weiger dieren in te laten slapen als het
niet nodig is”.
Schuld, dierenarts in 2006: “ik weiger dieren in te laten slapen als het
niet echt nodig is”. Dr. Jan Schuld overleed in 2009.
Foto: ©
Peter-Vincent Schuld
Ondanks dat mijn vader helaas niet meer leeft, neem ik zijn woorden nog
altijd met me mee. Een dier mag je zeker niet laten lijden. Maar ook een
hondje geeft aan wanneer ze pijn heeft, geeft ook aan dat ze je als “baasje”
niet kwijt wil maar geeft ook aan wanneer het genoeg is geweest. Een onzalig
dilemma. Maar wat nu met onze kleine Ruby? Ik neem haar in mijn armen.
Ze kruipt met haar warme lijfje tegen dat van mij aan, legt haar pootjes stevig
in mijn nek en weer kijkt ze me aan, Ze voelt zich veilig en om eerlijk te zijn,
ik voel me veilig bij haar. De gedachte dat ze weldra niet meer levend in mijn
armen ligt is onverteerbaar.
in mijn nek en weer kijkt ze me aan, Ze voelt zich veilig en om eerlijk te zijn,
ik voel me veilig bij haar. De gedachte dat ze weldra niet meer levend in mijn
armen ligt is onverteerbaar.
Ik ga me niet groter en stoerder voordoen dan ik ben, het naderend verlies van
ons moppie valt me ongenadig zwaar en er staan thans meer tranen in mijn ogen
dan de zon kan opdrogen. Sinds het moment dat ik weet dat Ruby niet lang meer
heeft speelt er van de vroege ochtend tot het moment dat eindelijk mijn ogen van
vermoeidheid dichtvallen, treurige en melancholische muziek in mijn hoofd.
ons moppie valt me ongenadig zwaar en er staan thans meer tranen in mijn ogen
dan de zon kan opdrogen. Sinds het moment dat ik weet dat Ruby niet lang meer
heeft speelt er van de vroege ochtend tot het moment dat eindelijk mijn ogen van
vermoeidheid dichtvallen, treurige en melancholische muziek in mijn hoofd.
Dus ja, ik heb verdriet. Als de nacht valt, vallen ook mijn tranen. Als ik naar
boven ga om te slapen, ligt ze altijd te wachten, staat op en loopt stukje bij
beetje vooruit. Halverwege de trap wacht te op me en kijkt om om te vragen “ben
je er ?”, “ga je echt mee?”. ik leg de tippen van mijn vingers op haar ruggetje
en zo hobbelen we samen naar boven. Zij voelt zich veilig, ik ben blij dat ik
haar veilig mag laten voelen.
boven ga om te slapen, ligt ze altijd te wachten, staat op en loopt stukje bij
beetje vooruit. Halverwege de trap wacht te op me en kijkt om om te vragen “ben
je er ?”, “ga je echt mee?”. ik leg de tippen van mijn vingers op haar ruggetje
en zo hobbelen we samen naar boven. Zij voelt zich veilig, ik ben blij dat ik
haar veilig mag laten voelen.
.
Eenmaal in bed geïnstalleerd springt ze er op, legt ze eerst haar twee pootjes
op mijn voeten om daarna haar hoofdje veilig op mijn benen te leggen. Het voelt
zo vertrouwd. Nog even een aai over haar bolletje en dan sluiten we samen onze
ogen. Maar haar krachten nemen af en toch is het voor haar nog geen tijd om voor
altijd te gaan slapen. Zij wil niet, ik wil niet. Hoe intens? Hoe puur? Hoe
liefdevol? Een band tussen een hond en zijn mensenvriendje is iets aparts. Ik
treur en vier haar leven tegelijkertijd, dus nog maar eens extra verwennen. Een
stukje kip, een stukje brood met paté, een frietje, een likje mayonaise. Wat
maakt het allemaal nog uit. Geniet maar vriendinnetje.
op mijn voeten om daarna haar hoofdje veilig op mijn benen te leggen. Het voelt
zo vertrouwd. Nog even een aai over haar bolletje en dan sluiten we samen onze
ogen. Maar haar krachten nemen af en toch is het voor haar nog geen tijd om voor
altijd te gaan slapen. Zij wil niet, ik wil niet. Hoe intens? Hoe puur? Hoe
liefdevol? Een band tussen een hond en zijn mensenvriendje is iets aparts. Ik
treur en vier haar leven tegelijkertijd, dus nog maar eens extra verwennen. Een
stukje kip, een stukje brood met paté, een frietje, een likje mayonaise. Wat
maakt het allemaal nog uit. Geniet maar vriendinnetje.
triest, we weten dat we op hele korte termijn afscheid van elkaar moeten
gaan nemen en dat valt zwaar.
Foto © Christel Dubos/Schuld
Haar oogjes blijven vragen en ze kijken recht door mijn ziel. Als ik haar
vastpak gieren de emoties door mijn lijf, ze voelt hoeveel ik van haar houd,
en het is wederzijds, ze wil bij mij zijn, bij ons zijn, en sinds een paar
dagen is ze zich een beetje aan het terugtrekken.
.
Ze legt veilig haar hoofdje op mijn schouders, met haar pootjes pakt ze me
vast. In huis hangt een onwaarachtige sfeer van liefde, sereniteit en diepe
droefheid tegelijkertijd. Wat moet ik met alle “lege mensen”? Egocentrische
types, egoïstische types.
vast. In huis hangt een onwaarachtige sfeer van liefde, sereniteit en diepe
droefheid tegelijkertijd. Wat moet ik met alle “lege mensen”? Egocentrische
types, egoïstische types.
Ga en blijf weg uit mijn omgeving. Geef mij mijn hondjes maar.
veiligheid bij haar vriendje Milo
Foto: © Christel Dubos/ Schuld
Ook haar twee vriendjes uit de roedel die helaas nog maar uit drie honden
bestaat weten dat ze hun vriendinnetje gaan kwijtraken. De leider en de
jongste van de roedel, Milo beschermt Ruby, gaat regelmatig bij haar kijken
en geeft haar voorrang bij het eten. Zijn blik in zijn ogen zegt me genoeg.
Een en al compassie met zijn roedelgenootje Hij komt me troosten en krijg
weer een dikke lik uit dikke vriendschap. Allemaal goed. En ik troost hem,
ook hij zoekt troost en we vinden troost bij elkaar. Nu het zo bergafwaarts
gaat met Ruby wijkt Milo voor geen meter en is het meeste bij Ruby te
vinden. Hoe bijzonder zijn het gevoel en het bewustzijn van een hond.
achtergrond waakt over zijn vriendinnetje Ruby
foto Christel Dubos/
Schuld
En Ruby? Ze volgt me overal. Als ik even de deur uitga voor een boodschap,
dan mag ik niet van haar weg en ze kijkt me aan met een blik: “Waar ga je
naar toe? Blijf alsjeblieft hier of kom snel weer terug”. Nee, dit is geen
inbeelding of verbeelding.
over Ruby en het vrouwtje
Foto: © Peter-Vincent Schuld
Ik ken haar door en door. Zodra ik de deur open doe komt ze op me afgerend
haar pootjes tegen mijn benen, likjes op mijn handen, en priemende oogjes.
Even knuffelen en dus even een moment van puur wederzijds geluk. Maar haar
krachten nemen af.
Ik verwen haar nog maar eens met een extra hondenkoekje. Nu kan ik het nog
doen.
doen.
.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van alle drie de hondjes even veel en ze
liggen me alle drie na aan het hart. Alle drie verschoppelingetjes, alle drie
geadopteerd, alle drie in een warm nestje terecht gekomen.
liggen me alle drie na aan het hart. Alle drie verschoppelingetjes, alle drie
geadopteerd, alle drie in een warm nestje terecht gekomen.
puppy
Foto: © Peter-Vincent Schuld
Och, ik herinner mij het nog als de dag van gisteren. Ik reed met mijn
stiefdochter door het Belgische Kampenhout en onderweg vertelt me ze over
een circus waar ze met school geweest was en waar ze een nestje met jonge
puppy’s hadden.
Er was er nog eentje over en als ze niet opgehaald zou worden, zouden ze het
beestje ombrengen. Dat hoef je tegen mij maar één maal te zeggen en dus was
het verdict gevallen, het hondje kwam naar ons. Als donzig vriendinnetje
werd ze in alle liefde opgenomen.
Het prille begin van dierenleven, het prille begin van wederzijds geluk. Het
leven ging zoals het ging, veel in het buitenland, aanhoudend in het
buitenland en dus logeerde ze veel bij mijn hoogbejaarde moeder die in haar
ook haar donzig vriendinnetje vond met wie ze praatte en Ruby diep lief had.
Tja, dierenliefde zit diep in de familie en mijn moeder kon er niet meer
tegen om Ruby telkens weer te zien ophalen.
verwend door de moeder van uw verslaggever
Foto: © Peter-Vincent
Schuld
verwend door de moeder van uw verslaggever
Foto: © Peter-Vincent
Schuld
Tot het moment dat mijn moeder zonder mijn medeweten via een criminele actie
van een voormalige huishoudster geniepig en achterbaks in een verzorgingstehuis
geplaatst werd.
van een voormalige huishoudster geniepig en achterbaks in een verzorgingstehuis
geplaatst werd.
Een razendsnelle speurtocht leerde dat mijn moeder veilig was, maar waar waren
de hondjes? Ruby en het andere hondenvriendje Chadesse werden door de
huishoudster, zo bleek, valselijk als “vals” aangemerkt en eveneens buiten mijn
medeweten in een asiel gestoken en overgeplaatst. Ik had de mensen van de
dierenambulance snel te pakken en zo kwamen we er achter dat ze naar het
opvangtehuis gebracht waren in Den Bosch. Zowel bij de dierenambulance als bij
het tehuis, waar ze al ter adoptie aangeboden werden hadden ze direct door dat
de verklaring van de huishoudster vals was.
de hondjes? Ruby en het andere hondenvriendje Chadesse werden door de
huishoudster, zo bleek, valselijk als “vals” aangemerkt en eveneens buiten mijn
medeweten in een asiel gestoken en overgeplaatst. Ik had de mensen van de
dierenambulance snel te pakken en zo kwamen we er achter dat ze naar het
opvangtehuis gebracht waren in Den Bosch. Zowel bij de dierenambulance als bij
het tehuis, waar ze al ter adoptie aangeboden werden hadden ze direct door dat
de verklaring van de huishoudster vals was.
in de stoel bij de moeder van uw verslaggever, niet wetende welke streek
Ruby en de verslaggever zijn mode zouden geleverd worden.
Foto:
Peter-Vincent Schuld
Met de snelheid van het licht zijn we vanuit het zuiden van Europa naar
Nederland gereden om mijn moeder en zowel de honden te “redden” en ze met
elkaar voor zover mogelijk te herenigen. Intussen de politie in Nederland al
in kennis gesteld. Mijn aan Alzheimer leidende moeder was onder valse
voorwendselen afgeschermd geweest door de huishoudster met motieven die u
wel kunt raden.
in de armen van het vrouwtje.
foto: © Peter-Vincent Schuld
De auto met Spaans kenteken reed de parkeerplaats op van het Dierentehuis in
Den Bosch waar toenmalig vrijwilligster Eef ons herenigde met onze
vriendjes. Een emotioneel weerzien, voor ons, voor de hondjes maar ook voor
Eef die later vertelde dat ze zo’n weerzien nooit had meegemaakt .De hondjes
renden naar ons toe, vlogen ons in de armen en niet alleen wij hielden het
niet droog.Ook vrijwilligster Eef, tot op de dag vandaag een hele dierbare
vriendin, had tranen in haar ogen. Dit is was een nachtmerrie die eindigde
in een sprookje. Gauw met de hondjes naar mama in het verzorgingstehuis.
Mama was weer even herenigd met de beestjes en opnieuw vloeiden er tranen.
Mijn moeder kon haar geluk niet op toen de de hondjes weer zag. Wat moet er
wel niet door alle hoofden van mijn moeder en de hondjes zijn heengegaan.
Mama besefte dat ze was verraden door haar huishoudster waarvan ze dacht dat ze
die kon vertrouwen en die iedereen die mijn moeder lief had middels manipulatie,
list en bedrog van haar weg hield en afpakte tot en met de hondjes die ze maar
als “vals” liet “ophalen”. Wie is er dan vals?
die kon vertrouwen en die iedereen die mijn moeder lief had middels manipulatie,
list en bedrog van haar weg hield en afpakte tot en met de hondjes die ze maar
als “vals” liet “ophalen”. Wie is er dan vals?
.
We hadden het voor elkaar, de beestjes gered. Iedereen was met elkaar herenigd
en nu voorgoed. Intussen zijn Chadesse en mijn moeder overleden. Intrieste
periodes van verschrikkelijk veel verdriet. Ruby is de laatste die nog in leven
is en dit leven is als een nachtkaarsje, zachtjes dooft het tot het moment van
donkerte aanbreekt, er een stilte valt en een leegte valt die niet op te vullen
is. Dood, die ellendige dood. Ze wordt versterkt en verzacht tegelijkertijd door
symfonische klanken van meesterlijke melancholische muziekwerken die een
afscheid symboliseren. Als ongrijpbare sterren in het grote donkere niets.
en nu voorgoed. Intussen zijn Chadesse en mijn moeder overleden. Intrieste
periodes van verschrikkelijk veel verdriet. Ruby is de laatste die nog in leven
is en dit leven is als een nachtkaarsje, zachtjes dooft het tot het moment van
donkerte aanbreekt, er een stilte valt en een leegte valt die niet op te vullen
is. Dood, die ellendige dood. Ze wordt versterkt en verzacht tegelijkertijd door
symfonische klanken van meesterlijke melancholische muziekwerken die een
afscheid symboliseren. Als ongrijpbare sterren in het grote donkere niets.
van uw verslaggever is herenigd met de honden die van haar waren
afgenomen door huishoudster J.v. O.
Moeder kan het amper geloven
dat de hondjes gered zijn.
foto: Christel Dubos/Schuld
foto ©
Nu zijn we kort bij het moment waarop dit geluk met Ruby tot een verdrietige
apotheose gaat komen. We weten het allebei, we weten het allemaal. Ik hecht
me niet snel en ik hecht me niet vaak en zeker niet aan mensen.
Alleen dieren kunnen die muur eenvoudig doorbreken.
.
Ik lig naast haar, streel haar door haar haartjes, ze vindt het fijn. Overal
waar ik ga volgt ze me en telkens ga ik op mijn knieën zitten om haar even een
kus op haar hoofdje te geven en haar snoetje te strelen. Zeker nu moet ze weten
dat ze niet alleen is en ze weet het. Haar oortjes zijn nog even lief en klein.
Ze is nog steeds zo zacht.
waar ik ga volgt ze me en telkens ga ik op mijn knieën zitten om haar even een
kus op haar hoofdje te geven en haar snoetje te strelen. Zeker nu moet ze weten
dat ze niet alleen is en ze weet het. Haar oortjes zijn nog even lief en klein.
Ze is nog steeds zo zacht.
