door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Woensdag zijn het de verkiezingen voor de Provinciale Staten en de waterschappen in Nederland. Toch voeren op het eerste gezicht nationale thema’s de boventoon in de verkiezingen. De voor de Provinciale Staten verkozen leden kiezen op hun beurt medio mei de afgevaardigden voor de eerste kamer. In Nederland heerst er onvrede, heel veel onvrede. De onvrede zit diep in de aders van de samenleving en de polarisatie onder de bevolking is zelden zo groot geweest.

Nederland lijkt echt vierkant te draaien. Vergroening en verduurzaming van van alles terwijl het leven van veel burgers niet verduurzaamd wordt maar gekneld wordt door een onmetelijke regelbrij en een ziekelijke bureaucratie. De burger vergroent ook, maar dan in het zich groen en geel ergeren en dat aan beide kanten van het politieke firmament Hoe krijg je deze chaos op een behoorlijke manier weer op de rit? Met op deze manier doormodderen redt Nederland het niet. Heel simpel.

Kretologie en dom gekrakeel van de SP

Met kretologie van de Socialistische Partij waarin zijn stelt de energiesector weer te willen naturaliseren draai je de burger een rad voor ogen. dat kan helemaal niet. Immers Europa kent in bij wet een vrije energiemarkt en hoe had de SP dat dan willen regelen zonder in strijd te handelen met bestaande wetgeving? Europa heeft een vrije energiemarkt, dus los van het feit dat het juridisch niet kan, hoeveel denkt de SP dat het nationaliseren van de energiebedrijven zou gaan kosten? Antwoord? Miljarden die we beter aan andere dingen kunnen uitgeven. De demagogie van de SP is dus gewoon gelul in de ruimte dat aanslaat bij de mens met beperkte verstandelijke vermogens en een algemene ontwikkeling van een zandkorrel. De SP liegt u dus voor. Glashard!

Nederland was eens eerder wakker geworden en opbokken met de ramp-te-naren

Het thema stikstof is een thema’s met een Europees tintje. De richtlijnen voor de stikstofuitstoot zijn op initiatief van de Europese Commissie voorgelegd aan het Europees Parlement en nadien in de Europese Raad gestemd waarin de lidstaten zetelen, en vervolgens akkoord bevonden. Dus Nederland is na een democratisch proces akkoord gegaan met de stikstof-richtlijnen, die het land nu totaal lam leggen. Dat had je al kunnen beseffen op het moment dat de besluitvorming in overleg met andere lidstaten van de Europese Unie tot stand kwam. Had toen al aan de bel getrokken. Was toen al dwars gaan liggen want de richtlijnen zijn onuitvoerbaar zonder de economie een genadeslag te verkopen. Laten we eerlijk zijn, de bedenkers van groene plannen zijn over het algemeen geen mensen die hun sporen hebben verdiend in het bedrijfsleven, maar in de droomwereld waar zij zich van pseudo-empathisch mens hebben doorontwikkeld naar zelfingenomen narcistische beleidsambtenaren met veel te veel invloed.

Zowel vooraf als achteraf zijn de thema’s besproken in de de 2e Kamer in Nederland. Dus het Nederlandse parlement en de Nederlandse regering waren al akkoord gegaan met het wettelijk raamwerk rond de stikstofuitstoot. Maar de feitelijke invulling van de maatregelen is weer een nationale aangelegenheid. De uitvoering ligt voor het grootste deel bij de provincies die in theorie zaken kunnen versnellen of vertragen. Zo complex ligt het openbaar bestuur.

Conclusie met betrekking tot de ambtenaren: Je hebt ambtenaren die hun werk met trots, eer en met hart voor de samenleving doen en je hebt ramp-tenaren. In alle dossiers die de overheid te behandelen krijgt waarin de overheid onrechtmatigheden heeft begaan, treden mensen op. Dus mensen begaan uit hoofde van hun functie, al dan niet ter dekking van hun eigen achterwerk grove fouten. Laten we eens kijken naar de toeslagenaffaire en de aardbevingen in Groningen. Er is niet zoiets als een Rijksdienst voor Artificiële Intelligentie die een complex dossier volgens een algoritme dat overeenkomstig de toets van de redelijkheid en de billijkheid met de wet als uitgangspunt,  de grieven van de burger toetst. Los van de vraag of zo’n instelling wel wenselijk is lijken sommige ambtenaren zich te verschuilen achter de politieke verantwoordelijkheid van hun bazen.  Een deel van het  ambtenarenapparaat in Nederland, we zeggen met nadruk een deel, want we mogen zeker niet iedereen over één kam scheren, is langzamerhand een staat binnen de staat geworden. Dan hebben we het nog niet over de ambtenaren die tijdens de parlementaire enquêtes over de nodige onderwerpen de indruk gaven de denkbeeldige postuniversitaire  opleiding “meineid voor gevorderden” cum laude te hebben volbracht.

Zijn er ambtenaren om trots op te mogen zijn? Het antwoord is ja!

Het advies dat een kolonie ramp-tenaren  meende te moeten geven, inhoudende dat een vleestaks, een zuiveltaks en een fiks hogere belasting op het zich verplaatsen per vliegtuig wenselijk zou zijn geeft aan dat er een groep ambtenaren is met een gedeelde linkse politieke overtuiging, die, nogmaals, zonder enig democratisch mandaat van de kiezer Nederland, in een zekere richting tracht te duwen. Dit soort van misplaatste wanverhoudingen zouden ons inziens voldoende reden moeten zijn om betrokkenen uit de overheid te  bonjouren. Er zijn teveel ambtenaren die zich laten leiden in hun werk door hun persoonlijk politieke overtuiging, daar in hun functioneren naar handelen terwijl de de medewerkers van de overheid ten gronde neutraal dienen te zijn en dienen te blijven.

Dick Benschop en Schiphol

Dick Benschop voormalig PvdA-politicus ging na zijn politieke carrière als staatssecretaris voor  Europese Zaken bij Shell werken. Daar hield hij het niet echt lang vol. De socialist ging werken  als CEO bij Schiphol. In de omgang is Dick een alleraardigste kerel waarmee je een goed gesprek kunt voeren. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn op alle vlakken om toch goed met elkaar om te kunnen gaan. Dat is de kern van de democratische rechtsstaat.

Maar onze beste Dick raakte op  Schiphol van het padje af, of beter gezegd, hij miste aanhoudend de start- en landingsbaan. Wachtrijen voor passagiers, geen of te weinig oog voor de aantrekkelijkheid voor de passagiers. Een simpel voorbeeld, een bepaald percentage van de wereldbevolking rookt. Ik zie geen enkele legitieme reden waarom Schiphol haar rookruimte heeft afgeschaft. Gun de roker gedurende de vaak stressvolle momenten op luchthavens zijn sigaretje of zijn sigaartje. Vraag desnoods een toegangsprijs voor een rokersruimte. Maar niet botweg rokersruimtes opheffen, iets wat Schiphol wel deed.

Dus weiger ik via Schiphol te kiezen en verkies voor lange afstanden voor de Franse luchthaven Paris Charles De Gaulle. waar er wel rokersruimtes zijn. Het komt een luchthaven niet toe om zich te mengen in mijn privéleven en hoe ik dat inricht al dan niet met een sigaretje. Wat mij betreft is het “Schiphol, hang in de rook”.

Gevolg, Schiphol, eens de trots van Nederland werd een onaantrekkelijke luchthaven voor de reiziger. “Schiphol moet inkrimpen”. Nou mooi niet. Wie in de omgeving van Schiphol is gaan wonen nadat het terrein ooit een luchthaven werd, moet maar opbokken en elders zijn biotoop kiezen.

Schiphol moet zo snel als het kan weer de Europese hub worden wat het heel erg lang was. Een hub met slimme veiligheidstechnologie die de reiziger niet in ellenlange rijen voor de security laat staan. Een luchthaven met voldoende betrouwbare en goed gescreende bagagemedewerkers voorzien van ergonomisch afgestemde  handling-systemen, zodat er in continuïteit doorgewerkt kan worden zonder de kans op een hoog ziekteverzuim of stakingen. Als Schiphol een contract afsluit met een firma die voorziet in bagageafhandeling, dan is het niet onmogelijk dat deze voorwaarden worden opgenomen in het contract. Nadenken! Of is dat nu zo moeilijk?

Sigrid Kaag en de vliegtaks

We blijven nog even bij het vliegen. Want D66 ziet ze vliegen. Voornamelijk minister Sigrid Kaag. Ook zij zet in op vliegtaks en allerhande lastenverzwaringen voor de burger en het bedrijfsleven. Het mens is volstrekt elke realiteitszin kwijt en is echt een gevaar voor de democratische rechtsstaat. Zij draagt zelf in hoge mate bij aan de verharding en verscherping van het politieke debat in Nederland. Wij begrijpen dat een eventuele of mogelijke menopauze gedragsproblematiek met zich teweeg brengt, maar pak dan hormonen of werk het op je vent uit maar niet op onze samenleving.

Afgelopen week heeft ze al aangegeven dat zij zich weinig zal aantrekken van de uitslagen van de Provinciale Statenverkiezingen. Hoe hautain kun je zijn? De pure minachting voor de burger is nu net waar D66 haar initieel doel bij de oprichting van de partij draait als dag staat tot nacht. Er is niets meer democratisch of liberaal aan D66. Redacteur Peter: “Ik was afgelopen week met iemand in discussie die de stroom van volkswoede die Sigrid Kaag over zich heen kreeg af deed als “vrouwenhaat”. Juist om die reden overweegt ze om Sigrid kaag haar stem te geven.” “Hallo, Kaag is bij deze verkiezingen niet relevant of verkiesbaar. Provinciale Staten, weet u nog?”

Hoezo vrouwenhaat? Er zijn talloze vrouwelijke politici te vinden die geen bagger over de samenleving uitstorten en niet massaal de hoon over zich heen roepen. Toen redacteur Peter de vergelijking maakte met de volkswoede jegens de zwarte weduwe Rost van Tonningen en die dus ook de haat van Nederland ten deel viel, en of dat dan ook vrouwenhaat was kreeg redacteur Peter als antwoord “Maar dat was een nazi”. Daar gaat het niet om. Het gaat om het abjecte gedachtegoed of een abjecte wijze van politiek bedrijven wat dit ook moge zijn.

Bruggen slaan

Maar veel mensen laten zich leiden door emoties in plaats van door het verstand. Zo komen de Nederlanders onderling steeds meer tegenover elkaar te staan en is er geen discussie noch op niveau noch op inhoud te voeren. Opnieuw, louter kretologie. Uit de monden van de opposanten en uit de monden van de contra-opposanten. Nog even en we slaan elkaar letterlijk de hersenen in. Heeft de Mocromafia dan toch wat bijgedragen aan de afrekencultuur anno 2023? Kunnen we nu eindelijk eens met verstand bruggen gaan slaan? Huidig discours loopt fout af.

Weer over het stikstof, qua biodiversiteit missen we de kakkerlak niet

Ja, het verhaal over de stikstof legt op dit moment de economische vooruitgang volstrekt lam. Waar zijn de bouwondernemingen aan toe? Weer krijgt de landbouw het weer op haar bordje. We rijden in Nederland overdag al jarenlang maximaal 100 kilometer per uur op de autosnelwegen waar het eens, voor een beperkte periode 130 was. Wat willen we in hemelsnaam bereiken, dat de “West-Friesche eendagsvlieg” niet in haar biotoop wordt aangetast, of de Zuid-Limburgse reetkever die niet kan gaan nestelen in uw holletje? De kakkerlak zullen we zeker niet missen. Het is hierboven misschien wat sarcastisch uitgedrukt, maar we zullen ons toch een paar grondige vragen moeten stellen want het roer moet om en rap. Dat begint ook bij u, beste lezer. Dat betekent dat bij de volgende Europese verkiezingen, die zijn volgend jaar, dat u met uw luie kont moet opstaan en uw stem moet gaan uitbrengen.We hebben niet het recht om te bepalen waarop u moet gaan stemmen, dat moet u zelf bepalen.

De provincie, de EU en het natte zeewater

Vergeet dat Nederland uit de Europese Unie stapt. Vergeet het gewoon. Dat sprookje is in het Verenigd Koninkrijk al een nachtmerrie geworden. We kennen mijnheer Boris Johnson nog toen hij correspondent was voor in Britse krant in het Brusselse Europa. Toen kwam er al weinig zinnigs uit zijn pen. Vergeet dat we als exporteconomie zonder de interne markt zouden kunnen de EU zouden kunnen. Nu leven we in een systeem dat ons in staat stelt zonder allerlei heffingen onze goederen snel en efficiënt kunnen exporteren en dat het voor  ons vrij staat om in Europa te gaan wonen wat we willen. Voor of tegen Europa zijn is ook zo’n vraag die net zo zinloos als als de vraag voorgeschoteld krijgen of u voor of tegen het feit bent dat het zeewater nat is. Hoe we de Europese Unie invullen dat is een andere zaak. Ook daar spelen de provincies, waarvoor u woensdag gaat stemmen, ook een rol. Niet alleen qua uitvoering van Europese regelgeving en de vertaling daarvan door de Nederlandse regering, maar ook wat betreft het op de kaart houden van de regio waar de betrokken Nederlander woont. Immers het Europees Comité voor de Regio’s  wordt inhoudelijk aangezwengeld door onder meer de bestuurders en afgevaardigden in de provincie.

Het is afhankelijk van de inzet en de kennis van provincieambtenaren of de provincies aanvragen doen voor subsidies die klaar liggen in  Brussel via onder meer het Europees Fonds voor Regionale ontwikkeling. Er ligt geld in Brussel voor uw provincie te wachten, maar dan moet je wel heldere ambtenaren hebben die de aanvragen indienen. Dan krijgen we meteen de volgende vraag. Wordt het geld dan aangevraagd en toegekend voor – en besteed aan – zinvolle projecten?

Wordt vervolgd