door Peter-Vincent Schuld

Midden jaren negentig van de vorige eeuw raakte de mobiele telefoon redelijk goed
ingeburgerd. Telecombedrijven die in staatshanden waren werden in hoog tempo
geprivatiseerd. Een nieuwe wereld ging open. Weet u het nog dat u met een zwarte
baksteen met antenne in de hand liep?

In amper 25 jaar tijd werd mobiel communiceren en internetten de standaard
in ons leven. Menigeen smeet zijn vaste telefoonverbinding de deur uit. “Bel me
maar op mijn gsm”. Altijd en overal bereikbaar.

In Spanje bepaalde de regering dit jaar dat de “nationale
telecomprovider”Telefonica  (Movistar) niet meer gehouden was om overal
telefooncellen plaatsen. We zien ze overal uit het straatbeeld verdwijnen.

Vrijwel iedereen heeft een mobieltje en dat is de tijd waarin we leven en die
onomkeerbaar is. De tijdgeest waarin bepaalde groepen streven naar het hervinden
het streven van de nationale identiteit verhoudt zich slecht tot de realiteit
dat we zonder enige hinder kunnen communiceren zonder al te veel problemen met
het grootste deel van de wereld.

Maar ja, dan moeten telecomsystemen wel op elkaar aangepast zijn. Die rol is
feitelijk weggelegd voor de ITU, de International Telecom Union, onderdeel van
de Verenigde Naties, gevestigd in Genève. Zowel de telecombedrijven als de
consumenten zijn er bij gebaat om communicatie naadloos op elkaar te laten
aansluiten. Ik besef dat velen van u vraagtekens stellen bij de werking of het
nut van internationale organisaties, maar de ITU is zo’n organisatie die ons qua
standaardisatie in staat stelt om te bellen met uw moeder die voor zaken of
vakantie, even een weekje in Peking of op de Seychellen zit.

Het zou toch lastig zijn als uw telefoon op het vliegveld van Almaty in
Kazachstan leeg is en er geen telefoon is waarmee u even naar huis kon bellen.
Telecom is altijd al een voorwerp van globalisering geweest, het was het eerste
voorwerp van globalisering en het zal het laatste voorwerp van globalisering en
optimalisering blijven. Als sociale wezens willen we nu eenmaal met elkaar
communiceren, waar we ook uithangen.

Of u het nu leuk vindt of niet, de werking van de Europese Unie heeft er
voor gezorgd dat uw telefoonrekeningen fiks naar omlaag gingen. Of uw
verslaggever representatief is betwijfel ik, maar ik had vroeger, jaren negentig
tot het eerste decennium van deze eeuw altijd telefoonrekeningen van rond de
750,00 euro tot meer dan 1000,00 euro per maand. Waarom? Ik zat/zit aanhoudend
over de grenzen en als journalist moet je contact houden met redacties, bronnen,
collega’s, woordvoerders en het thuisfront. Herinnert u zich de tijd nog  dat u
zelf op vakantie was in Spanje, Frankrijk, Griekenland of Portugal en dat u uw
vakantiegeld van uw werkgever moest vermenigvuldigen om de rekening van uw
mobiele telefoon te voldoen? Die meerkosten waren roamingkosten en daar heeft de
Europese Commissie een ferme streep doorgehaald.

Talloze nota’s waren voor de burger wat te hoog en kwamen bij de
gerechtsdeurwaarder of voor de kantonrechter  (in België vrederechter) omdat
mensen hun rekening niet meer konden betalen met een fikse schuldenproblematiek
tot gevolg. Nu anno 2020 zijn we enkele tientjes per maand kwijt.

Nu gaan we nog eens even open en eerlijk zijn. De kosten die de Europese Unie per
hoofd van de bevolking met zich teweeg brengt staan in geen enkele verhouding
tot de gigantische telefoonrekeningen van weleer die u mogelijk ooit in diepe
problemen brachten. Maar, zoals altijd, onze collega’s en politieke
opportunisten vertellen altijd maar een deel van het verhaal en niet alle
feiten, contexten op de duidingen. Wij hebben als redactie er geen behoefte aan
om u onzin te vertellen. Dit zijn gewoon keiharde feiten.

De wereld van de telecom staat niet stil. Het ooit zo machtige KPN staat min of
meer in de etalage voor overname. Het is overnemen of overgenomen worden. Alleen
schaalvergroting kan de telecomsector een bestendig verdienmodel brengen.
Globalisering in de telecomsector is ook onomkeerbaar en onontkoombaar.

Het meest interessante voorbeeld van de dag van vandaag is de “Nederlandse”
telecomgigant Altice. Nederlands? Zult u misschien zeggen. Ja Nederlands. Deze
grote speler is de NV Altice en voor wie dit niet wenst te geloven, adviseer ik
het handelsregister van de Kamer van Koophandel te raadplegen.

Altice is het “kindje” van de Frans-Portugees-Israëlische zakenman Patrick Drahi.
En juist in deze drie landen heeft Altice haar grootste zakelijke belangen naast
de belangen die zij in de VS heeft. Laten we ons even beperken tot de
activiteiten van Altice in de Europese Unie, alhoewel we Israël zeker niet mogen
vergeten. Het is het land dat qua cultuur en grondvesten het dichtste aanleunt
tegen de Europese normen en waarden al wordt dat in Europa amper of niet beseft.

Altice Europe NV staat genoteerd aan de AEX in Amsterdam, de stad waar het
hoofdkantoor van de firma gevestigd is. Grootaandeelhouder en eigenaar Patrick
Drahi probeert via zijn persoonlijk investeringsvehikkel Next Private
langzamerhand weer alle aandelen terug in handen te krijgen en stuurt er op aan
om Altice op niet al te lange termijn van de beurs te halen. In september bracht
hij een bod uit op alle aandelen die nog niet in zijn controlerende handen
waren. Immers, eens van de beurs, en alle aandelen in eigen handen is er niemand
meer die meebeslist tijdens de Algemene Aandeelhoudersvergadering over de koers
van het bedrijf.

In de Europese Unie is Altice actief met een van de grootste
telecom-operatoren in Frankrijk SFR. U kent het wel, het rode vlak met daarin de
letters SFR verwerkt. Er zijn in het verleden wat strubbelingen geweest. Altice
zou te snel zijn geweest met het integreren van SFR in haar organisatie volgens
de Franse mededingingsautoriteit, hetgeen Altice kwam te staan op een boete van
80 miljoen Euro.

De meest opzienbarende verwerving in Europa was Portugal Telecom, van
origine een Portugees staatsbedrijf. De aanzet tot verwerving begon al in 2014,
werd aangemeld bij de Europese Commissie in februari 2015 maar overtrad naar
mening van de EC een aantal Europese wetten inzake de mededinging hetgeen het
bedrijf op een boete van maar liefst 124,5 miljoen euro te  staan, waartegen
Altice in beroep ging.

Anno 2020 is Altice niet meer weg te denken van het Europees speelveld van
telecombedrijven. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat Altice op termijn
wellicht nog een aantal opzienbarende acquisities zal doen. Wie weet zijn het
Nederlandse  KPN of het Belgische Proximus kandidaten. Immers niks is zeker en
schaalvergroting blijft noodzakelijk om een toekomstig rendement te garanderen.