door Peter-Vincent Schuld

Net zoals velen onder u maakt uw redacteur zich ernstige zorgen over de
rechtstaat, burgervrijheden en het respecteren dan wel het mogelijk of feitelijk
omzeilen van van de juridische en on aantastbare grondslagen van onze Europese
samenleving die zijn vastgelegd in grondwetten, het Europees Handvest en het
Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

We hebben in onze Europese samenleving kritische denkers en kritische
journalisten bikkelhard nodig om allerlei maatregelen kritisch in vraag te
stellen. Is er wel sprake van proportionaliteit? Natuurlijk zijn kritische
denkers en en kritische journalisten een “pain in the ass”. Maar wij , dus ook
onze redactieleden zijn uiterst kritisch, hebben als taak de democratische
rechtsstaat en de burgerrechten nauw gezet te monitoren. Simpelweg “doen wat er
gezegd wordt” zoals een respondent ons na een van onze verhalen te hebben
gelezen, meende te moeten opdragen wijzen wij met klem van de hand en vinden
deze “mening” echt abject in relatie tot onze publieke opdracht. Waar er
Europese regels door lidstaten worden overtreden proberen wij deze in kaart te
brengen, zodat geen enkele lidstaat haar “handen kan desinfecteren in onschuld”.

Nee, deze tijden zijn niet leuk. Er is sprake van onmetelijk verdriet bij
getroffenen die in fysiek, mentaal of economisch opzicht lijden of zelfs het
leven hebben gelaten. Uw redacteur is van mening dat alleen maatwerk dat
rekening houdt met de volksaard er voor kan zorgen dat onze samenleving niet
voor een zeer lange tijd gedestabiliseerd raakt met alle, vaak nu door sommigen
niet onderkende, gevolgen voor de lange termijn van dien. Maar het is een
moeilijk en een gevoelig thema. Thema’s waarin ethiek, recht en behoorlijk
bestuur een synergie moeten vormen. Het gaat over leven en dood. Het gaat over
levensverwachting, het gaat over vrijheid en het gevoel van beknelling door
maatregelen die veel mensen letterlijk de kracht tot leven ontnemen en voor hun
gevoel en in hun beleving belanden in een psychisch uitzichtloos lijden. De
structuur en het karakter van de samenleving is niet te vergelijken met die ten
tijden van de laatste wereldoorlog, al zijn er zeker bestuursmatige parameters
die terughoudendheid eisen van het openbaar bestuur.

Keiharde feiten: de ene mens krijgt een spuitje met dormicum en morfine omdat het
niet aannemelijk of waarschijnlijk is dat er ooit nog leven is de betrokken
persoon te verwachten is. De andere persoon mag een vaccinatie halen.

Entstoffen die weliswaar zijn goedgekeurd maar waar toch nog heel wat
onbeantwoorde vragen zijn.  In principe is het menselijk lichaam, we spreken dan
over de fysieke integriteit behoudens enkele enkele uitzonderingen,
onaantastbaar. Ja, er zijn feitelijk vragen over onder meer de lange termijn
uitwerking van het vaccin van Pfizer en dat van AstraZeneca. De Zwitsers willen
niet voor niets van hun voorraad AstraZeneca af.

Een persoon heeft het grondrecht om te kiezen om zich al dan niet laten
vaccineren. Deze keuzevrijheid mag er naar mijn mening niet toe leiden dat de
persoon die er niet voor kiest om zich te laten vaccineren in zijn of haar
bewegingsvrijheid beperkt wordt. Op geen enkele manier.

In de Schengenzone binnen de Europese Unie en de geassocieerde EFTA-landen samen
kennen we een vrij verkeer van goederen en personen en dat betekent dat je
mensen niet mag hinderen in het gaan en staan. Door de verdragslanden is
overeengekomen dat uitzonderingen hierop slechts zeer tijdelijk van aard mogen
zijn.

Al deze elementaire rechten van burgers lijken op een of andere manier
overhoop gegooid te worden door de corona-crisis. Voor de goede orde: Ten gronde
heb ik niks tegen bepaalde vaccinaties. Ik heb voor het journalistieke werk de
halve wereld rondgereisd en ook ik heb bij het Tropisch Instituut in Antwerpen
destijds allerlei vaccinaties gehaald. Geen bijwerkingen, geen problemen. Niks
van dat alles. Niet dat ik volstrekt gezond terugkwam uit Afrikaanse oorden, het
tegendeel is waar. Maar allerlei ziektes waarvoor ik ingeënt was, en zelfs
malaria en soa’s zijn mij bespaard gebleven. Ja, ik kwam terug met rottige
bacteriën in mijn lijf. Tja, je moet er wat voor over hebben om wat van de
wereld te zien. Ik had net zo goed in bepaalde gebieden met mijn hoofd tegen een
kogel aan kunnen lopen of neergestort kunnen zijn met een vliegmachine. Dat
laatste geschiedde trouwens op een haar na en de reis naar de plek des onheils
was niet eens verder dan het Franse Saillagouse in de Pyreneeën. Daar crashte ik
zowat met een Belgische militaire Agusta-helikopter. U weet wel dat toestel dat
door middels van smeergeld aan de socialisten in België is aangekocht.
Waarschijnlijk heeft het lot meegewogen houdende dat ik niet omkoopbaar ben in
tegenstelling tot die kolonie grijpgrage Belgische socialisten. Oh ja, en de
piloot van het toestel mag ik ook niet vergeten te bedanken. In de avond konden
we er hartelijk om lachen in een kroegje dat gelegen was, net over de Spaanse
grens.

Elke dag loop ik de kans dat mijn leven vroegtijdig door een falen van het
lichaam of door een ongeval ontnomen wordt. Kijk maar naar die bijna-crash van
die helikopter waarover ik sprak.

Ik zag mijn geliefden al bij mijn kist zitten, stukjes Peter te tellen. Het ene
botje naar het andere stukje verbrande huid. Dit onder het mantra “hij hield wel
van ons, hij hield niet van ons” om te wachten wat de uitkomst zou zijn als mijn
laatste stoffelijk restje in de bak gedeponeerd was? Of ik een morbide humor
heb? Ja natuurlijk! Bovendien krijg je mij echt niet snel van mijn stuk af en
angst is een slechte raadgever.

Maar terug naar de vaccinatie. Het verregaand idee van een vaccinatiepaspoort om
vrij te kunnen reizen binnen Europa is volstrekt in strijd met de grondslagen
van de Europese Unie, volstrekt in strijd met de bedoeling van Schengen en het
daarmee gepaard gaande vrij verkeer van personen. Het vaccinatiepaspoort voor
gebruik binnen de Europese Unie en de Schengenzone is moreel verwerpelijk en
discriminerend om het voorzichtig uit te drukken. Je begeeft je op een hellend
vlak dat met groene zeep is ingesmeerd. Dat de Europese Commissie en de staats-
en regeringsleiders van de Europese lidstaten zich hiermee inlaten zegt wat over
het gebrek aan respect dat zij naar mijn mening voor het individu hebben. Of
komt het er uiteindelijk toch niet van en is dit een drukkingsmiddel om de
burgers onverplicht te verplichten? Het is een tijd waarin volksgezondheid op
een schimmig wijze aangewend wordt die de toets van de redelijkheid,
proportionaliteit en naar mijn mening, ook de toets van de eerlijkheid niet kan
doorstaan.

Hier naderen we een punt van aandacht. Er is een virus. Oke! Top! Fijn! Verder
nog belangrijk nieuws? “Ja, iedereen is iedereen aan het gek maken” is het
antwoord. Ja, of ik dat zelf niet gezien had. De gesproken woorden van menig
politicus muteren net zo snel als het corona-virus zelf, en als ik de menige
uitspraken van de diverse politici hoor dan lijkt het woord mutant een passender
woord voor het vak van politicus. Hallo, ik ben parlementslid, hallo ik ben
minister, hallo ik ben premier. Nou bespaar me die titels, voor mij ben je
gewoon een politiek mutant. Oh ja, ik ben journalist en voor alle duidelijkheid,
ik stel hier de vragen en jij hebt maar gewoon naar waarheid te antwoorden.
Helder? Posities duidelijk? Je bent in dienst van de bevolking, dus ook in mijn
dienst, bestuurs-slaaf. Even je plaats kennen. Of ik arrogant ben? Had u gedacht
, dit is het begin nog maar.

Dan gaan we even naar Portugal. Huidig halfjaarlijks voorzitter van de Europese
Unie. Niet dat de socialistische premier Costa daar echt werk van maakt, want
Costa heeft zijn handen vol aan de corona-crisis. Om te beginnen sloot meneer de
grenzen.

Alles wat lichtelijk grieperig was of corona-verschijnselen vertoonde werd al per
ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Zo ontstonden dramatische de rijen voor
de ziekenhuizen. Aldaar vonden de triages plaats. De wereld in schok. Maar het
was een praktijk die ook in Spanje er op na werd gehouden. Iedereen die ook
lichte verschijnselen had werd opgenomen. Zo krijg je dus een totaal vertekend
beeld over de ernst van de situaties. Eenmaal de rijen met ambulances voor het
ziekenhuis op het netvlies bevind je je in een bepaalde toestand van
beeldvorming waar een latere nuance weinig zin meer heeft.

Costa had het zo plechtig en bij herhaling beloofd. Er zouden na de eerste “golf”
geen nieuwe lockdown komen. Daar hebben we de politieke mutatie die ook Costa
tot een politieke mutant maakt. Portugal is weer op slot, en niet zo’n beetje
ook. Of is leugenaar een beter woord?

Uitvaarten van mensen die om wat voor reden zijn overleden kunnen (vaak) niet
plaatsvinden in het bijzijn van familie zo werd ons gemeld. Fijn om zo de
eeuwigheid in te gaan en erg verstandig om mensen met een melancholische cultuur
van “saudade” zulke traumatische ervaringen te bezorgen. Ja, je verhuizing naar
een eventueel eenpersoons-appartement op de begraafplaats moet je maar aan
vreemden overlaten. Waardig? Dacht het niet. Maar welke politieke kleur heeft
Costa ook alweer? Inderdaad. Rood, dus collectivistisch en dus geen oog voor het
individuele leed. Maar ja, de Portugese socialisten misbruiken de crisis net
zoals andere Portugese partijen voor partijpropaganda.

Maar het vertrouwen in de Portugese politiek is ook niet zo erg groot. In landen
zoals Portugal en Spanje met een duister verleden van rechtse dictaturen zijn
ouderen vaak gewend om op de politieke partijen te stemmen die aan de basis
lagen van de omwenteling en daarom is de greep van de socialisten en in Portugal
socialisten en communisten ook te verklaren.

Ze hebben vooral de voorkeur bij oudere traditionele kiezers ongeacht wat voor
fratsen er worden uitgehaald. Pikant feit is dat juist deze ouderen gevaar lopen
om te komen te overlijden. Het simpele optelsommetje is dat de socialisten en
communisten er dus alle baat bij hebben om tegen elke kostprijs betrokken mensen
zogenaamd te beschermen. Vals en vuil van mij om deze conclusie te trekken? Het
zal wel, maar wat in de binnenskamers gefluisterd wordt vertel ik u gewoon open
en bloot.

Laten we er geen misverstanden over bestaan, ik gun elke oudere, ongeacht welke
politieke voorkeur hij of zij heeft een lang, gezond, liefdevol en gelukkig
leven toe. Maar het verhaal kent ook politiek opportunistische nuances vertaald
in beleid dat we maar eens eerlijk op tafel moeten gooien. De vraag of zeer
stringente maatregelen ter bescherming van de volksgezondheid in verhouding wel
proportioneel zijn en niet zijn ingegeven om een gevoel van schijnveiligheid te
geven uit electoraal belang, is wel degelijk legitiem.

Wie gaat er opdraaien voor de schade van de toerisme-sector die in Portugal zo
belangrijk is? Ondernemers zien hun levenswerk van vaak vele tientallen jaren in
rook opgaan. De verhalen zijn schrijnend.

Die “paar” toeristen die toch zijn gekomen in de afgelopen zomer maken de enorme
verliezen alles behalve goed, Portugal heeft geen eigen middelen om de
gedupeerden volledig te compenseren en de gelden uit het EU-herstelfonds lijken
te gaan worden gaan gebruikt voor klimaat en andere “grappen” die niets te maken
hebben om de burgers die schade hebben geleden er echt bovenop te helpen. En
nee, dit is niet de schuld van het instituut Europese Unie maar van de keuze die
de mensen in Europa is alle goedbedoelde “naïeve” domheid hebben gemaakt in de
stemhokjes en de mensen die op basis daarvan zijn afgevaardigd.

Ja, u gelooft het of niet, er is nog een “semi-officiële”, zeg maar gedoogde
bedrijfstak die ernstig te lijden heeft. De bedelaars en hun bakjes op de straat
met de meest zielige teksten waarbij je, als je niet wat sterker in je schoenen
staat meteen in de verleiding komt om de corona-crisis te vergeten en je
parkeergeld en andere munttroep in het daarvoor aangereikte bakje te deponeren.
Mocht u geen kleingeld bij u hebben en een rokend persoon zijn, dan kan ik u
verblijden met het nieuws dat de bakjes en petjes van de bedelaars ook aangewend
kunnen worden als asbak. Uit eigen ervaring kan ik u meedelen dat zulks zeer aan
te bevelen is, al moet ik erbij zeggen dan mijn gestalte wat groter en breder
is, en ondanks mijn vriendelijk karakter men twee keer nadenkt om boze woorden
tegen mij te uiten al dan niet vergezeld gaande van zinloos geweld.

Vaststaat is dat mensen echt door de centjes heen raken. Dat mensen zorgen hebben
om hun toekomst en daardoor ook medische klachten ontwikkelen. Ik zie voor een
bankautomaat in het Spaanse Cartagena een AED-apparaat staan en denk “Als je een
hartkwaal krijgt omdat je geen centjes meer hebt verdiend dan is er altijd nog
een AED-apparaat dat je weet tot “leven” kan wekken als er nog mensen zijn die
weten hoe je zo’n ding moet bedienen.

Maar hoe zit het met het sociaal contact? meer dan ooit zijn we in de
afstandssamenleving afhankelijk geworden van videoconferenties en de
WiFi-connectie. Met weemoed denk ik terug aan dat ene moment in een restaurant
in het Portugese Lagos. “No WiFi”, talk to each other”. Het was 2019. Nooit
gedacht dat twee jaar later dit bij maatregel op plekken in bepaalde formaties
verboden zou worden en er lekker tussenuit gaan op straffe van een boete
eveneens verboden is.

Het leven zoals het op het moment is maar niet zoals het zou moeten zijn en ik ga
er mij ook niet bij neerleggen.