door Peter-Vincent Schuld in deze alias Yuri Noir

Yoehoe, daar zijn we weer. Het is een nieuw jaar. Het enige dat mij daar aan
interesseert is dat we een zekere tijdsbepaling hebben via een standaardisatie
zodat we gebeurtenissen qua datum en tijd kunnen bepalen.

Voor de rest is mij al dat gedoe rond oud en nieuw teveel. Voor mij persoonlijk.
Maar ik ken geen afgunst of jaloezie en dus geniet ik van het feit als u heeft
genoten en leef (al dan niet beperkt) met u mee als dat onverhoopt niet het
geval was. Was het leuk?

Lekker aan de champagne lopen lurken? Nog een oliebollengevecht gedaan? Uw
buurloeder nog aan een illegale vuurpijl vastgemaakt met een soort van
gelukzaligheidsgevoel?

Enfin, ter zake. Ik heb me de afgelopen dagen eens het een en ander zitten af te
vragen. Ik leef niet in een ivoren toren en ik ben zeker niet zonder fouten.

Misschien is mijn persoonlijke conceptie wel een foutje, een ongelukje of een
fatale misser geweest. Wie zal het zeggen? Met andere woorden ik ben geen haar
beter of slechter gelijk u.

Maar waar ik mij werkelijk aan kapot erger is dat er in deze graftjden humor,
inclusief zwarte galgenhumor ook in sociaal opzicht als “not done” wordt
beschouwd.

Niet dat ik mij daar iets van aantrek. De denkbeeldige mortuariumketen Stiff
Stuff deed gouden zaken dit jaar. Budgetuitvaartketen Coffins & Muffins
scoorde ook goed.

Enfin, gelet op de ouderdom van de gemiddelde corona-dode in Duitsland, zijn de
oosterburen rap van hun discutabel oorlogsverleden af aan het komen. Elk nadeel
heeft zijn voordeel, om met de woorden van wijlen voetballer en éénmalig pot
strooigoed Cruijff te spreken. Dat was nu echt tof afgelopen jaar.
Sportevenementen werden massaal afgelast dus ik kreeg amper of geen sportnieuws
op mijn scherm en dat deed me goed. Ik ben namelijk de mening toegedaan dat
sport geen nieuws is, hooguit entertainment dat wel eens een nieuwsmoment kan
opleveren. Voor de rest is alles goed met me…hoop ik.

Even tussen u en mij, ik heb mij ook zitten af te vragen hoe vaak ik boos word
per dag, of een gevoel van irritatie ervaar. Vervolgens heb ik dat afgemeten aan
mijn leefkwaliteit in het algemeen. Daarna heb ik een rekensommetje proberen te
maken. Geprobeerd.

Ik ben geen Einstein, mijn haar is veel wilder. Enfin, Ik kwam tot de conclusie
dat ik mij terecht een aantal keren boos maakte, maar ik moest tegelijkertijd
ook de vaststellen dat :

.1 Mensen hun humor rap aan het verliezen zijn, als het ooit al aanwezig was
.2
Iedereen  boos is op alles en iedereen, met inbegrip van het corona-virus en de
EU

.3 Er de 1-mljoen euro vraag in de lucht hang van “waarom legt niemand een en
ander nou eens behoorlijk uit?”

.4. Ik wel erg vaak hoor “Oh, dat wist ik niet”

.5 We beland zijn in het Ravijn der Chagrijn

Met conclusie:

.1 De samenleving van vandaag is zo complex dat mensen er geen touw meer
aan kunnen vastknopen.

.2 Mensen laten zich makkelijk ophitsen, bang maken, of volgen klakkeloos wat een
ander zegt.

.3 Zelfstandig nadenken is soms best moeilijk en niet een ieder gegeven

.4 Politici draaien om de hete brei en dus om de feiten heen.

.5 Niet alles is zwart-wit en een aantal van mijn collega’s van andere media
vertikken het om het duidelijk uit te leggen of krijgen qua tijd en ruimte niet
de kans om het uit te leggen.

.6 De burger moet het dus maar doen met 50% van de informatie om een 100% beeld
te vormen, ondanks dat heel veel informatie wel voorhanden is.

.7 Veel burgers zo labiel zijn als een Ikea-kast.

.8 Zelfs de geboorte van een kleinkind kan een  postnatale depressie opleveren
bij de grootouders.

.9 Ik die het zo onderhand wel gehad heb met die corona-crisis en daarbij
behorende fijngevoeligheid.

Maar menig burger, volksvertegenwoordiger als bewindsman is niets meer en
niets minder dan een wild plassende azijnpisser geworden.
Nou wil het dat
de schrijver annex mafklapper dezes aanvoerder is van onze redactie.

Maanden geleden heb ik gezegd: “Lieve en beste collega’s, we gaan moeilijke
thema’s waar mogelijk wat luchtiger brengen en voorzien van een dosis humor.
Nieuws mag dan wel een serieuze aangelegenheid zijn, maar als het zo droog wordt
gebracht als de doos van een celibataire non blijft het niet bij de
nieuwsconsument hangen.

Inhoudelijk moet het wel juist zijn. Kijk, heel simpel, de gemiddelde
burger heeft vaak deze zin al in zijn mond voordat er nog maar enige ellende
zich heeft aangediend:

“Het is mijn recht om….”

Nou daar heeft de burger ergens wel heel veel
gelijk in, de burger heeft het recht om goed geïnformeerd te worden en volledig
geïnformeerd te worden.

Dus is het onze plicht om nog beter uit te leggen en met name vanuit
juridisch opzicht en dit op een begrijpelijke manier vertaald naar mensen die
niet thuis zijn in het recht en het daarbij behorend taalgebruik.

Immers wetboeken vindt je niet terug bij de Bouquetreeks en de updates niet in de
losse verkoop naast de Playboy (al is dat laatste tijdschrift tegenwoordig ook
niks meer omdat er geen indringende  reportages meer gebracht worden over
voorgeveltoerisme en diepgravend grottenonderzoek in woord en beeld.)

Jammer genoeg moeten we weer even serieus zijn. Want wat zijn uw rechten als het
gaat om de EU en andere zaken?

Een bewindsman kan wel wat schreeuwen, maar dat betekent niet dat hij juridisch
gezien gelijk heeft.

Dat hebben we gezien toen de Nederlandse regering door de rechter werd
teruggefloten inzake de verplichte PCR-test voor Nederlanders in het buitenland
die naar huis wilden. De Nederlandse regering is overigens in hoger beroep
gegaan,

Maar de rechter zal uiteindelijk moeten oordelen en wat dat oordeel zal zijn
weten u, ik en de regering niet.

Dan hadden we nog die halfgare Spaanse minister van Volksgezondheid Salvador
Illa. Wist u dat zijn voornaam “redder” dan wel “verlosser” betekent?  Als u
zijn hoofd ziet, ik bespaar u de betrokken afbeelding, dan weet u dat er niks
meer aan te redden is en dat we iedereen mogen bedanken als we van deze Spaanse
socialist verlost zijn.

Meneer kwam op het onzalige idee om mogelijk een register aan te leggen van
mensen die zich in Spanje weigeren te vaccineren met het voornemen dit register
te delen met andere EU-landen. Euhhhhh, ik weet het niet, maar mocht deze man
ooit iets met rechten of met Europees recht hebben gedaan, is de kennis met
darm- en blaasinhoud ergens in een riool terecht gekomen.

Immers het is geen uitgemaakte zaak, in mijn ogen zelfs strijdig met de Europese
privacy wetgeving en strijdig het het Europees Verdrag voor de rechten van de
mens om zo’n register aan te leggen en de informatie hieruit te delen.

Of je voorstander of tegenstander bent van vaccinatie heeft hier niets mee van
doen. Twee verschillende zaken. Klaarblijkelijk begrijpt deze paljas niks van
zaken als “medisch geheim”, “wettelijke waarborgen inzake  fysieke integriteit”
en natuurlijk de eerder genoemde privacy. Mocht u van plan zijn uw dartbord te
versieren met foto’s van onaangename of totaal geschifte mensen, naast foto’s
van Osama Bin Laden, is zijn muil ook terug te vinden op Wikipedia.

U kunt zijn foto natuurlijk ook altijd deponeren in de afvalemmer voor
injectienaalden en vaccinatiespuitjes. Salvador Illa lult onzin, er is geen
enkele bestaande wettelijke grondslag, en als deze al gemaakt zou worden is zo’n
wet in strijd met het Europees recht en dat gaat voor op Spaans recht.

Bewindslieden en politici van om het even welke partij vaak lullen maar wat. Dan
heb ik het nog niet eens over de ambtenaren die het beleid moeten uitvoeren en
het is geen uitzondering dat ambtenaren, politici en bewindslieden spreken als
een kip zonder kop en als zij spreken het net  lijkt het of zij zich afvragen of
zij als kip nu ook voor- en achterpoten hebben.

Ik moet u nog wat bekennen. Ik heb een kutkarakter, om heel persoonlijk met u te
zijn. Mensen die onzin kwekken en niet weten waarover ze het hebben en pertinent
weigeren om feitelijke kennis tot zich te nemen, kunt u het beste vergelijken
met mensen die over een zwarte bestelbus zeggen dat ze een bestelwagen zien die
is uitgevoerd in de kleur paars met gele stippen en dit tegen beter weten in
blijven volhouden. Kijk daar is geen beginnen aan. Ik heb echt niets met dat
soort mensen.

Je kunt over onderwerpen van mening verschillen maar een euro is een euro en geen
dollar. Maar bij sommige mensen moet je daar nog speciaal een tekening bij maken
en dan staan ze nog te kijken alsof ze drie konijnen het Wilhelmus en de
Brabançonne  tegelijk zien zingen.  In alle functionele arrogantie steek ik dan
een sigaar op, u weet wel, zo’n Cubaanse Havana, neem een stevige trek, blaas de
rook met C02 en de bij mij op dit moment niet bestaande corona-bacillen de lucht
in, om te vervolgen met de vraag inclusief grijns: “Acht u zichzelf nog wel
nuttig op deze aardkloot?” om te vervolgen met  “Gelieve uit uw eerlijk antwoord
uw conclusies te trekken”.

Ik herinner mij ooit een akkefietje zo’n 25 jaar terug met een of andere
pennenlikker die het verschil niet wist tussen
mijn
ja en nee. Natuurlijk hebben we
het over een soort van nutteloze ambtenaar. Ik keek hem aan nadat hij een aantal
minuten onzin had uitgekraamd, hetgeen van mijn goede en dure tijd afging en ik
zei “Luister eens sukkel, nu even naar mij kijken, graag recht in mijn ogen en
even niet kijken naar de benen van uw kortgerokte secretaresse, alhoewel die
benen de moeite waard zijn” , “Zeg ik iets wat te moeilijk voor je is?”. “Als
dat het geval is, wat doe je hier dan? ” “Moet ik er een tekening voor je bij
maken?” De man voelde zich vernederd. Dat was de bedoeling ook. Mijnheer
handelde onwettig en dat maakte ik hem duidelijk. Hij was alleen te stom om dat
te begrijpen en dus grijp je dan naar de verbaal wat hardere middelen.

In datzelfde jaar zag ik een parkeerwachtster lonken naar mijn auto. Mijn auto
was ietwat onzedelijk gekleed. Mijn auto had geen parkeerticket aan. Als een
drachtige dwergkoe paradeerde de vrouwelijke parkeerwachter nijlpaardsgewijs
over de Antwerpse Vrijdagmarkt. Ik dacht “Ik ga die gemeentekas niet extra
spekken, dus ik duw even, wat toen nog Belgische franken waren,  in dat
gemeentelijk centen-vreet-apparaat.  Ik kleed mijn auto weer netjes aan met een
parkeerticket terwijl madam aanstalten maakte om mijn kenteken op te schrijven.

Ik zie geen spoken, dus het mens wat lucht voor me. “Zeg, meneer heeft u mij niet
zien staan?” bitste de vrouwelijke parkeerwachter.  Mijn antwoord: “Ik mag van
mijn vriendin niet  naar lelijke vrouwen kijken” was voldoende. Pisnijdig
verscheurde ze haar parkeerbon en taaide af.

Ik vind trouwens menig parkeerbord langs de weg wel iets weg hebben van een
reuze-lolly.

Als eeuwige doch welopgevoede rebel zal het u niet verbazen dat ik het
bescheurde van het lachen. Ik houd wel van dat soort geintjes. Hallo, wij zijn
allemaal vrije mensen en geen eigendom van de overheid. De overheid is er voor
ons en niet omgekeerd. Maar om dat duidelijk te maken zullen we vaker met een
lach en een oprechte grijns in alle al dan niet vermeende wellevendheid de
“azijnpisserij in het openbaar” achter ons moeten laten en de lach voorrang
geven. Alleen op deze wijze scheiden we hoofdzaak van bijzaak. Mocht u ergens
staan met een volle blaas? Eerst dat water, de rest komt later.

Gelukkig nieuwjaar.