door Peter-Vincent Schuld

“OC (Meldkamer) voor de 3307: Kunt u even rijden naar de Weetikhetveellaan ter
hoogte van de Nergenshuizenstraat, daar is wat loos, u heeft toestemming” (blauw
blauw mag gebruikt worden).

Een dag later zit de opgeroepen agent ziek thuis. Het is hem teveel geworden, het
zoveelste incident dat iets in hem kapot maakte.

Hoe kan een mens in de knel komen? Redelijk eenvoudig, als je maar voldoende
ellende hebt gezien en meegemaakt en derhalve trauma’s hebt opgelopen.

Het antwoord dat ik hierboven schreef was kort en bondig. De woorden lijken
van empathie verstoken te zijn maar ze zijn het niet. Integendeel.

Onze samenleving is gek geworden. Geweldsmisdrijven zijn aan de orde van de dag.
Mensen worden om niks uitgekafferd en vernederd. Wat doet dat met een mens? Wat
kan een mens hebben? Wanneer raakt iemand echt gebroken. Wanneer ontspoort
iemand?

Als je bij de politie werkt dan krijg je nogal wat ellende te
verwerken.Verkeersongevallen, verminkte lichamen en niet zelden ook nog eens
geweld dat tegen jezelf is gericht.

Je uniform of je badge mag dan nog zo’n pantser lijken, maar daar achter gaat een
mens schuil die net zo menselijk is als u en ik. Wat moet je met “orders” die je
als mens niet bevallen maar die je toch moet uitvoeren? Wat doe je als door een
groep in elkaar geslagen wordt?  Wat doe je als je soms niet geacht wordt “je
emoties de vrije loop te laten”.Wat doe je als het je allemaal teveel wordt? Wat
doe je als je PTSS oploopt?

PTSS sloopt mensen, maakt van mensen levende wrakken of zelfs levende tijdbommen.
Hoe vaak lezen we wel niet “Er moet iets in hem zijn geknapt” als er voor de
zoveelste keer zich een familiedrama af heeft gespeeld.

Je kunt nog zo’n goede psychologische screening hebben voordat je in dienst
komt, je kunt nog zulke fijne collega’s hebben die een oogje in het zeil houden,
je mag, zoals in Nederland een politiepoli hebben, waar politiemensen in
geestelijke nood dag en nacht terecht komen, je kunt wanhoopsdaden nooit voor
100% uitsluiten.

Maandag j.l. in de vooravond: Plaats Delict: Dordrecht. Politieman schiet
met zijn dienstwapen zijn vrouw en twee kinderen neer, en berooft zichzelf
daarna van het leven. De twee kinderen komen direct om, moeder van 28 overlijdt
later in het ziekenhuis. Vooropgesteld: de (wanhoops)daad van deze politieman is
afgrijselijk en mijn diepste leedwezen met de familie van de slachtoffers komt
uit het diepste van mijn hart.

Maar ik stel mij een vraag. Hoe komt een politieman, iemand die dagelijks bezig
is om onze veiligheid te waarborgen, tot zo’n weerzinwekkende daad? Is het
louter relationeel gerelateerd, is het een combinatie van werk en
gezinssituatie? Wat is er gebeurd?

Hij is helaas niet de enige politiefunctionaris die een helse daad beging. In
Wijnegem, tegen Antwerpen speelde zich op 19 april van dit jaar een gelijkaardig
drama af. Een politieagent bracht zijn kinderen van 9 en 10 om, verwondde
zichzelf en is kort nadien aan zijn verwondingen overleden.
Op 16 april
2005 voltrok zich een gelijkaardig drama in Hilversum. Daar beroofde een
hoofdagent zijn vrouw, drie kinderen en zichzelf van het leven. Lang geleden,
maar niet vergeten.

Het aantal zelfmoorden onder politiemensen en marechaussees in Nederland
lijkt, zo vertellen cijfers iets hoger te liggen dan onder andere
beroepsgroepen.

In Frankrijk is de situatie dramatisch. Het aantal zelfmoorden onder
politiemensen en gendarmes is aldaar schrikbarend hoog.

Ik schrijf dit stukje niet om te oordelen, te veroordelen of antwoorden te
brengen. Maar ik maak me zorgen.Ik maak me zorgen om de mensen bij de politie,
of dat nu in Nederland, België, Frankrijk of waar dan ook is.Wat kunnen we als
samenleving doen om dit te voorkomen?

Wat ik wel zeg is dat ik best nogal wat mensen die bij de politie werken ken en
heb ontmoet. Dat ik bij sommigen van hen die ik trof, een blik in de ogen zag
die ik liever niet zou zien is een feit .

Soms voel je destructieve gedachten aan.
Soms zie je de wanhoop of het
verdriet in de ogen.
Geen enkel uniform verhult dat, geen helm, geen
bivakmuts.

Dat ik in die gevallen soms de neiging had om even een arm om die schouder te
leggen en te zeggen: “kom laten we even apart gaan zitten, ik doe je geen kwaad”
is vanzelfsprekend.

Maar de politiecultuur is vaak een gesloten cultuur.
Wie zegt dat
mijn goedbedoelde arm niet als “bedreigend” wordt ervaren?

Ik
herinner mij een wijkagent die een verschrikkelijk ongeval had af te
handelen waarbij twee voetgangers omkwamen. De aanblik was er niet
eentje was om vrolijk van te worden. Ik kende de agent toevallig. Ik was
niet bij het ongeval zelf, toch maar even een mailtje: “gaat het wel
met je?”.

Mijn gedachten gaan even uit naar de politiemensen in Visé, nabij Luik, dicht bij
de Nederlandse grens richting Maastricht.  Het begon afgelopen maandagmorgen
weer. Plaats Delict: Jupille nabij Luik, niet erg ver van de Nederlandse grens
richting Maastricht.

Politiemensen voeren een controle uit. Een agent, vader van drie kinderen
wordt door de staande gehouden persoon in zijn hoofd geschoten. Agent is
“hersendood” verklaard. Dader is door de politie doodgeschoten.

Mijn gedachten gaan even uit naar die politieman in Rotterdam die “verrot”
werd geslagen door deelnemers aan een Turkse trouwstoet afgelopen vrijdag.

Wat gaat er nu door de hoofden van de collega’s van die agent uit het Luikse
korps die iets meer dan een jaar geleden ook al twee collega’s verloren bij een
aanslag.

Wat gaat er door het hoofd heen van die agent die knock out werd geslagen in
Rotterdam? Laten we alsjeblieft hopen dat deze politiemensen niet aan hun lot
worden overgelaten, dat ze echt goed in de gaten worden gehouden. Niet om ze te
bespieden, maar om ze te helpen.

PTSS is een sluipmoordenaar die geen genade kent en geen onderscheid maakt.