Peter-Vincent Schuld

Kent u het nog? Die rommel van Microsoft met hun Windows. Ik heb er altijd een pesthekel aangehad.

Via een systeem moest je volgens hun manier van denken leren werken.
Hartelijk bedankt, maar ik houd liever mijn eigen manier van denken aan.
Dus was ik vanaf het begin dat ik een computer gebruikte verknocht aan Apple en tot op de dag van vandaag.

Ik denk wel voor mijn computers, in plaats dat elektronica en computers voor mij gaan denken.

Het zal u dan ook niet verbazen dat ik met de elektronica die ik gebruik een haat-liefde verhouding heb en dat ik met regelmaat zakelijke relaties met elektronica verbreek.

Zo reed ik eens samen met mijn navigatiesysteem door Spanje en terwijl ik op weg zat zonder afslagen, meldde mijn GPS dat ik bij de volgende rotonde over 100 meter rechts af zou moeten. Hier eindigde de GPS als mijn reisgenoot. Ik heb het ding vastgepakt, mijn autoraam geopend en met de mededeling “ophoeren” vloog het elektronisch stuk tuig met een eigen mening naar buiten en kon het alleen, zijn route vervolgen.

Ik geloof niet in democratie voor elektronica. Elektronica behoort geen eigen mening te hebben.
Elektronica dient dienstbaar aan hun eigenaar de bevelen van de eigenaar op te volgen.
Dus mijn bevelen.

Elektronische apparaten behoren hun plaats te kennen in het gezin. Keukenapparatuur in de keuken etc.
Een elektronisch apparaat moet beseffen dat hij niks meer of niks minder is dan een slaaf. Als het niet luistert, kan het een pak rammel krijgen, of in het ergste geval, wordt het geëxecuteerd ten overstaan van al die andere elektronische rotzooi in huis. Dat ook maar één apparaat het ook maar waagt om muiterij te plegen onder mijn gezagvoering.

Voor mijn elektronische apparatuur ben ik een dictator. En daar ben ik trots op.
Ik leer het hebben van een eigen mening meteen af.
Ik sta een 2,5 decennium terug te fotograferen vanaf de 12e verdieping van een flat bij een inval van een arrestatieteam.
Op het moment dat het arrestatieteam binnenvalt begaf mijn camera het.
Ik heb de lens in bescherming genomen, maar mijn camera, da’s een ander verhaal.
Die heeft een val, sorry het was feitelijk smijtwerk, van 12 verdiepingen naar beneden niet overleefd.
Opvoeding van elektronica kost wat, maar je hebt er wel wat voor terug zoals een vorm gerechtigheid of genoegdoening.

Dan nog heb je van die apparaten die je behandelen alsof je familie bent. Staat er “Brother” op de doos.
Dat ding is mijn “brother” niet.
Ik zit niet op familie te wachten en al helemaal niet in de vorm van een stekkerhoudend stuk vreten.
Het is al weer een tijd terug, maar ik moest en zou een nieuw faxapparaat hebben.
Het kreng was nog niet koud in de familie opgenomen of het ondankbaar stuk geteisem kon alleen nog het woord “error” uitspreken.
Dat is vragen om ongenadig harde represailles.

Ik had die dag weinig geslapen, ik had een teringbui en geduld had ik al helemaal niet.
Dus het raam open van mijn kantoor op de eerste verdieping.
Brother Fax kon zich even No Go Airlines wanen en dus kreeg het ding een vliegles, door het raam naar buiten als waar het zo nutteloos als het ding zelf, belandde op de stenen van mijn terras. Mijn vrouw heeft toen het werk maar afgemaakt.

Toch heeft technologische vooruitgang ook zijn voordelen. Neem nou mijn IPhone die de de butlerfunctie “Siri” kent. Ideaal. Ik pak mijn foon, druk op het knopje
en zeg “Hallo Slaaf”, waarop het kreng netjes antwoordt “Hallo”. Het apparaat moet alleen nog met twee woorden leren spreken. Zo moet dat zijn, zo moet dat blijven.
Een elektronisch apparaat dient ondergeschikt te blijven aan zijn meerdere, te weten de eigenaar.

Let op: uw partner, schoonmoeder, huisdieren en kinderen zijn geen elektronica, wees dus lief voor ze.