door Peter-Vincent Schuld

Over Centraal-Azië leest u over het algemeen niet veel, ondanks dat u in uw
dagelijks leven afhankelijk bent van de stabiliteit in de betrokken regio.
Goederen die u overal koopt worden onder meer over land over de rails via de
oude Zijderoute naar Europa getransporteerd maar dat is slechts een deel van het
verhaal. De perikelen in Afghanistan en het klungelig handelen van het Westen in
de afgelopen tijd geeft aan dat noch politici noch de media enig verstand lijken
te hebben van wat er in de regio gebeurt en dat is levensgevaarlijk gebleken.
Onkunde alom.

De nieuwe machtsovername door Taliban heeft niet alleen Afghanistan op zijn kop
gezet maar ook de rest van Centraal-Azië plus de gehele wereld. Afghanistan is
terug bij af, maar de wereld is in 20 jaar wel veel veranderd.

In de meeste landen rond Afghanistan zijn de weg naar de moderne tijd ingeslagen.
Ze verwelkomen in zekere zin toerisme en willen u vertellen over hun land.

In de periode tussen de strijd tegen de terreur en het terugkeren van het
terreurbewind, is Afghanistan lid geworden van de CAREC, de Central Asia
Regional Economic Cooperation Program. Deze intergouvernementele organisatie
kunt u in zekere zin , maar wel beperkt vergelijken met de voorlopers van de
Europese Unie. 

Instabiliteit brengt de economie en ieders portemonnee schade toe, ook uw
portemonnee. Dat geldt ook voor het geduvel in Afghanistan. De kosten voor de
internationale gemeenschap sinds de inval lopen in de triljoenen, de evacuatie
en alles wat daarmee te maken heeft lopen in de vele miljoenen voor Nederland en
België. Allemaal opgebracht door u als belastingbetaler.

Er wordt door de internationale gemeenschap en dus ook door CAREC met argusogen
gekeken naar het land. Een ander economisch machtsblok, de Euraziatische
Economische Unie kijkt evenzeer met argusogen, omdat leidende staat Rusland ooit
ook al geprobeerd heeft om orde te scheppen in Afghanistan. Alles ten oosten van
de Europese Unie heeft gevolgen voor ons dagelijks leven hier. Het is onmogelijk
om alles te schrijven in een enkel verhaal. Helaas leest u amper over deze
schier ondoordringbare brei van feiten en realiteiten.

Het initiatief tot nauwere economische samenwerking tussen de thans
11 landen werd in 1997 genomen door lidstaten/aandeelhouders de Asian
Development Bank en zou in 2001 een supranationale economische
samenwerkingsorganisatie worden met China als leidende staat. Maar het was en
bleef enige jaren gewoon een “programmaatje” zoals je er zovelen hebt.

In juli van dit jaar vond er een meeting plaats in het Oezbeekse Tashkent waarbij
de Pakistaanse cricket-legende, playboy en huidig president Imran Khan
besprekingen voerde over een versterkte economische samenwerking waarbij er ook
een rol voorzien was voor de Pakistaanse aartsvijand India en het discutabele
Iran.

Maar, hola, zowel de Europese Unie als Nederland stuurden een afvaardiging naar
de inauguratie van de nieuwe Iraanse president Ebrahim Raisi, aan wiens handen
het bloed kleeft van duizenden mensen die hij als opperrechter via de “commissie
des doods” liet executeren. Zonder enig bewijs te leveren claimt Raisi een
rechtstreekse afstammeling te zijn van profeet Mohammed. U weet wel, die
querulant die in de 6e eeuw na Christus helaas het daglicht zag en tot op de dag
van vandaag 1,6 miljard mensen zot maakt.

Maar gelet op het gegeven dat de meeste landen van de CAREC, zelfs Afghanistan
qua natuurlijke hulpbronnen, zoals gas, olie en koper, de wereld wat te bieden
hebben en China vragende partij is in deze werd de samenwerking naar een hoger
plan getild tot een strategisch partnerschap onder het motto
v

an “Goede buren, goede partners, goede vooruitzichten”.

Zouden Nederland en de EU dan toch de handel boven de beschaving
verkiezen? De Arabische sprookjes van 1001 nacht worden overstemd door de
oproepen tot gebed uit hoofde van het sprookje van de 1001 nachtmerries. Zie het
gedonder in Afghanistan, u historisch uitgelegd in eerder verhaal dat we
brachten.

Als duizenden Afghanen de wijk namen, en
veiligheidstroepen in allerijl naar Tadzjikistan vluchtten, dan is het
optelsommetje makkelijk. Niks goede buren, niks “burenruzie met een beslechting
door de Rijdende Rechter”.  Wat betreft Afghanistan is het verhaal voorlopig
over en en uit…….op Pakistan na.

Om daar meer over te weten rijden we ergens in de Spaanse autonome regio Valencia
een terrein op met loodsen met groothandels van waaruit er van alles en nog wat
verkocht wordt. Sinds een jaar of twee bouwen we aan een relatie met een uiterst
vriendelijke Pakistaanse zakenman en ondanks onze verschillen is er een soort
van kameraadschap ontstaan. Een betrouwbare bron met een menselijke meerwaarde.

De man vertelt ons dat de de Pakistaanse media de Taliban de lucht in prijzen,
terwijl de Taliban eigenlijk gewend was om de lucht te betreden middels
explosieven of anderen de lucht in te jagen middels zelf gefabriceerde bommen.

Onze Pakistaanse bron lijkt zelf ook niet geheel ongelukkig te zijn met de
machtsovername door de Taliban. “It´’s better for Afghanistan” vertelt onze bron
van achter zijn bureau.

Onafhankelijk van onze andere bronnen vertelt hij over het voornemen om in Iran
havens aan te leggen die goederen naar Europa vervoeren. Hebben wij iets gemist
in het buitenlandbeleid van de Europese Unie of op de ministeries van
Buitenlandse Zaken van de Europese lidstaten?

Ik denk dat we als burgers toch het basale recht hebben om te weten wat de
afdelingen “buitenlandse betrekkingen” in hun schild voeren. Maar ja, we
onderhouden ook banden met Pakistan. Een paar weken terug was de inmiddels
opgeduvelde Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Sigrid Kaag nog in
Pakistan om te onderhandelen over de evacuatie van mensen die in Afghanistan
waren achter gebleven. Kaag ging prat op haar goede relaties in betrokken
kringen met toegang tot de Taliban.

Maar wat heeft Afghanistan de wereld te
bieden buiten de teelt en export van papaver, de grondstof voor morfine en
heroïne. Ja, ik weet het. Skeletten opgraven van Taliban.-strijders die  jaren
geleden om het leven zijn gekomen om deze vervolgens te verkopen als de enige
“Achmed the dead terrorist”.  Synthetische baardharen kunnen ze uit China
importeren en je hebt een gelijkende kopie. De bedenker van de bekende
buikspreekpop zal er niet blij mee zijn. Maar in Afghanistan is de muziek
opgehouden te spelen. “Silence, I kill you” om met Achmed the dead terrorist
alias Jeff Dunham te spreken.

Tot veel meer is het land onder de Taliban, economisch  gezien, niet in staat.
Of
is er toch stiekeme hulp vanuit het buitenland? Turkije heeft zich al gemeld,
Pakistan helpt de Taliban al jarenlang. Dus een bende onbetrouwbare regimes die
het echt niet zo serieus nemen met de beschaving, laat staan mensenrechten.

Met die wetenschap concluderen we met recht dat het in het westen opgekomen
Woke-beweging niet meer is dan een protest uit luxe bij gebrek aan serieuze
zaken om je druk over te maken.

We moeten aantekenen dat de Taliban al die jaren kon rekenen op hulp en
ondersteuning van buurland kernmacht Pakistan. Het Pakistaanse leger en
inlichtingendienst ISI hebben altijd een zekere ziekelijke liefde gehad voor
islamitisch fundamentalisme en dito geweld.

Vergeet niet dat de ooit in Afghanistan verblijvende terrorist Osama Bin Laden
van de bekende plofgroep Al Qaeda in Pakistan verbleef. Dit kan nimmer hebben
plaatsgevonden zonder enige wetenschap, protectie dan wel medeplichtigheid aan
het verbergen van ´de meest gezochte terrorist ter wereld. En toch, toch speelt
Pakistan tegelijkertijd de rol van economische partner van China en Europa.

Over de hele wereld verenigen landen zich in economische
samenwerkingsorganisaties om in de chaotische wereld van vandaag en
morgen te kunnen spelen tegen andere machtsblokken. De  Europese Unie
wordt volop gekopieerd door andere groepen van landen, maar deze feiten
blijven buiten het nieuws.

Het is apart, dat waar de rest van de wereld zich tot economische machtsblokken
omvormt, er in het westen er voortdurend stemmen opgaan om bijvoorbeeld de
Europese Unie te verlaten. Alleen al uit letterlijk fysiek en economisch
lijfsbehoud zou dit onverstandig zijn. Maar wie is er geïnteresseerd in het
volledige verhaal? Pas als het te laat is?

Dat er veel werk is om de Europese Unie om te vormen tot een
zichtbare vriend van de burger is evident. Daarvoor zullen wel diverse
politieke ego´´`’s uit het Europese speelveld geschopt moeten worden.

Het gaat in deze dus ook volstrekt om de Nederlandse en Vlaamse
belangen. Dus ook uw portemonnee en uw gevoel van veiligheid merken hier
iets van.

Er zijn nog veel meer van deze organisaties in Azië. Daarover in een ander verhaal
meer. Maar CAREC is redelijk bijzonder. Het is een amalgaam van landen met
totaal verschillende achtergronden. We noemen ze even op: Georgië, Kazachstan,
Tadzjikistan, Kirgizië, Turkmenistan, Oezbekistan, Azerbaijan, Pakistan, China,
Mongolië en Afghanistan. Deze smeltkroes van totaal verschillende culturen en
religieuze achtergronden maakt het sowieso onmogelijk dat CAREC een politiek
belangrijke speler wordt, maar onderschat het economische niet.

Van enig geharmoniseerd buitenlands beleid is geen sprake en zal geen sprake
zijn. Georkestreerde neuzen van betrokken  landen die tijdelijk bepaalde zelfde
richtingen op gaan zijn wel te verwachten.

Inspraak in het buitenlands beleid van China door derde landen, behorende
tot de CAREC? China zal hierin nooit toestemmen. China is China en China bepaalt
zelf. Punt. China heeft ook geen behoefte aan een rechtsprekend instituut zoals
een CAREC Hof van Justitie, dat onderlinge geschillen in het kader van de
CAREC-samenwerking  beslecht. China is sowieso niet dol op buitenlandse of
intergouvernementele inmenging, al zouden de eventueel te benoemen magistraten
dagelijks uit eten gaan bij de Chinees.

Daarenboven, zijn naast de ongeveer 1 miljard
Han-Chinezen, die ook hun onderlinge verschillen hebben, er ook nog eens 120
miljoen “Chinezen” binnen de volksrepubliek  die op hun beurt weer onder te
verdelen zijn in 56 verschillende en erkende minderheidsnationaliteiten,  Kunt u
het nog volgen? China heeft primair genoeg aan het bewaken van de eigen
stabiliteit en dus subsidiair de eigen binnenlandse veiligheid. China heeft dus
de handen vol aan zijn eigen “interne unie”

De rest is Chinees slim zakelijk opportunisme en een in te zetten
mechanisme als de situatie erom vraagt. Voor het overige zijn het bilaterale
banden, losse projecten  en een goede 39,4 miljard US dollars aan ingezamelde
penningen voor investeringen. Daarmee is niet gezegd dat de CAREC niet van enig
belang is, integendeel. Een land als Oezbekistan vaart er zeer wel bij, en een
fiks deel van de gelden vloeien naar Europa, omdat daar de kennis en technologie
voorhanden is die Oezbekistan letterlijk op de rails helpt.

Maar hoe je het ook went of keert, China is de leidende staat binnen CAREC
en het hoofdkwartier van CAREC is gevestigd in Urumqi, Xinjiang,  Oeigoerse
autonome regio in de Chinese Volksrepubliek. Zo autonoom is Xinjiang niet en
terecht, met een populatie van 58 procent aan moslims en een aanhoudende
geschiedenis van moslimextremisme houdt Beijing stevig de touwtjes in handen.
Opstanden en aanslagen worden er echt niet op prijs gesteld en de Chinezen
hebben daar ook een preventief en repressief antwoord op. Iets dat in het westen
niet wordt begrepen. Islamitische grappen, zoals behoud van een zekere
islamitische identiteit, islamitische geïnspireerde opstanden en aanslagen op de
Chinese overheid worden door de Chinese centrale overheid niet getolereerd.

In China is men niet te beroerd om een moskee
te slopen op staatsbevel. Met een eenvoudige zwieper van een graafmachine wordt
een minaret binnen luttele seconden ingekrompen tot een berg puin. Kom er niet
tegen in verzet want je hebt een probleem. China wil sterk, krachtig en
eendrachtig op het wereldtoneel staan en zulks zonder gezichtsverlies. Als je de
moeite doet om je te verplaatsen in de Chinezen kun je ze geen ongelijk geven. 
Over land is deze Chinese regio de gateway naar Europa, lees de Europese unie.
Geen godsbeeld of profeet die de Chinezen zal tegenhouden om hun economische
superioriteit uit te bouwen en aan de dag te leggen.

Welkom in China. Voor wie de praktijkcursus “no more bullshit”  wil
volgen is een reis naar en een verblijf in China van harte aan te
bevelen.

China en de andere leden van de CAREC kijken met argusogen naar wat er
gebeurt in Afghanistan. De Taliban is aan de macht en dat is nu niet echt een
ideale atmosfeer om tot economische samenwerking te komen. Wie wil er nog in
Afghanistan als expat wonen en werken? Zeker nu de Taliban hebben ingezet op
hervatting van executies, lijfstraffen en vrouwenonderdrukking.

Nu het Internationaal Monetair Fonds de leningen aan Afghanistan heeft stopgezet
en Afghanistan onder de Taliban niet mee kan en mee wil in de vaart der volkeren
en de bevolking spreekwoordelijk bij kaarslicht gedwongen wordt de sprookjes te
lezen van Al & Lah  opgetekend door ene Mohammed El Ontploffie, is het een
kwestie van tijd dat ook de Asian Development Bank de kraan zal dichtdraaien.

De Chinezen hebben al aangegeven het niet te accepteren als hun
islamitische Oeigoerse opstandige minderheid in Afghanistan getraind wordt
om in China de zaak op mohammedaanse stelten te gaan zetten. Uw verslaggever
heeft Chinese elite-troepen aan het werk gezien, die wil je niet tegen je
hebben.

Voor China kwam de opmars van de Taliban niet als een verrassing. De ontvangst
van de Taliban door China is niets meer en niets minder dan een vriendelijke
waarschuwing aan het adres van de baardmannen om vooral geen zotte streken in
het hoofd te halen. China had al redelijk snel door dat de stabiliteit in
Afghanistan op de rand van de afgrond stond en in de vroege zomer van dit jaar
hebben de Chinezen de exploitatie van een kopermijn  omwille van
veiligheidsredenen in Afghanistan gestaakt. Er moet wel een serieuze dreiging
voor ellende zijn wil China zich uit zo’n project terugtrekken, zeker nu de
koperprijzen wegens de elektrificatie van de hele wereld en dus de vraag naar
het elektriciteit geleidend metaal koper wegens enkele  klimaat-issues een
enorme run neemt en de prijzen van dit metaal de lucht in laten schieten.

De doelstelling van CAREC, zoals ze zelf vertelt op haar website is  dat
deze intergouvernementele dus supranationale organisatie wil bijdragen” aan
de economische ontwikkeling (lees het vormen van een projectmatig economisch
machtsblok) via de kennisgeneratie en het bouwen van capaciteit.

Dat laatste moeten we letterlijk zien als we kijken naar de infrastructuur over
land (het hernieuwen van de Zijderoute) als wel over zee door onder meer de
uitbreiding van de haven van Gawader (Gawadar Port Authority) in de provincie
Balochistan, Pakistan.

Via deze haven moeten goederen naar het Europese vaste land gebracht worden. De
havens van Barcelona en die van Valencia zijn voorname aankomstplaatsen voor
schepen uit die regio. De haven is deels in handen van de Pakistaanse staat en
deels in handen van de Chinese Overseas Port Holding.

Maar hier speelt ook weer een historische kwestie. De kaart van vandaag is niet
overeenkomstig het Balochistan van weleer, dat beslaat namelijk diverse delen
van Iran, Pakistan en het zuidelijk deel van Afghanistan. Ieder land in deze
regio speelt het “haantje” in deze door mannen gedomineerde maatschappijen. Er
is en blijven economische en bestuurlijke stabiliteitsproblemen. De ogen moeten
dus gefocust blijven om niet ten prooi te vallen aan impulsief geneuzel of rare
kronkelende vormen van pragmatiek.

Maar  oeps, er is nog een economische samenwerkingsverband die nog veel
belangrijker is voor de Europese Unie. Een daadwerkelijke economische unie, de
Euraziatische Economische Unie. Rusland is leidende staat. Inclusief een
rechtsprekend hof zoals het Europees Hof van Justitie. Het Hof van de
Euraziatische Economische Unie zetelt in Moskou. Of  u het nu wil geloven of
niet, ten gronde is Rusland absoluut geen land dat elke vorm van legalisme
formeel, informeel of vormelijk afwijst. Zij die dit denken zitten aan de andere
kant van de aarde een waarheid te zoeken die daar niet te vinden is.

Maar terug naar kern van de Euraziatische Economische Unie.
Wie maken daar
dan weer deel van uit? Om te beginnen Rusland met vervolgens Wit-Rusland
(voorzitter), Armenië, Kazachstan, Kirgizië, met drie landen die de rol hebben
van “observer” te weten Cuba, Oezbekistan en Moldavië. Wat leren we hier? de
kleine zus van Rusland, Oekraïne maakt er geen deel vanuit.

Rusland en Oekraïne staan met elkaar op voet van oorlog. Kazachstan en Kirgizië
zijn ook allebei lid van CAREC, die andere economische gemeenschap. Oezbekistan
heeft de status van observer in de Euraziatische Economische Unie en is de
tweede leidende staat binnen de CAREC.

Het lijkt steeds ingewikkelder te worden.

In de komende tijd zullen wij de nodige aandacht besteden aan tegenhangers
van de Europese Unie,  zoals thans de Euraziatische Unie en die
Centraal-Aziatische “Unie”. genaamd CAREC De vraag dient zich aan of Europese
landen op zichzelf de strijd met deze andere economische machtsblokken aankunnen
of dat juist consolidatie van landen binnen de Europese Unie het antwoord is op
de toekomst. Vast staat dat landen op zich nooit de middelen noch de invloed
hebben om substantieel iets te betekenen om de stabiliteit en economische
voorspoed te garanderen.

Welkom in de enorm complexe wereld van vandaag, morgen en overmorgen Maar
hoe stabiel zijn de andere en door u misschien niet gekende machtsblokken?

Wat
ook opvalt is dat Turkije geen deel uitmaakt van de CAREC, en ook geen deel
uitmaakt van de Euraziatische Economische Unie plus ook niet welkom is binnen de
Europese Unie. Turkije staat op zichzelf en is op zichzelf aangewezen. Dit
vanwege dat Turkije een president heeft die neo-Ottomaanse neigingen vertoont en
overal al dan niet tevergeefs probeert invloed uit te oefenen. In feite staat
het Turkije van Erdogan geïsoleerd en probeert het maar banden aan te gaan met
schurkenstaten zoals Iran en het Afghanistan  van de Taliban. Als NAVO-lid is
het al een onbetrouwbare partner gebleken. Het is dat er een strategische
ligging aan ten grondslag ligt, maar de meeste NAVO-landen zijn het Turkije van
Erdogan liever kwijt dan rijk.

In tegenstelling tot landen als Duitsland, Rusland en China, die respect
afdwingen wordt er wat meesmuilend door de noordelijk gelegen landen in
Centraal-Azië, naar Turkije en de Turkse  president Erdogan gekeken. In
onverbloemde woorden worden binnenskamers de kwalificaties “gebruiksvoorwerp” en
“dorpsgek” jegens Erdogan gebezigd zo lieten ingewijden ons weten.

Het feit dat de leidende staten van de CAREC en de leidende staat van de
Euraziatische Economische Unie het toestaan dat twee landen lid zijn van beide
economische machtsblokken zegt wat over het besef binnen alle betrokken landen
dat economische samenwerking en zelfs een vorm van economische integratie,
gezien wordt als noodzaak om het hoofd boven water te houden in de toekomst.
Maar Rusland moet voorzichtig zijn om teveel te vertrouwen op China als partner.
Rusland doet er beter aan om haar eigen land stevig op de kaart te houden.

Alleen wij lezen er in de westerse media zo weinig over.
Desinteresse? Als de reguliere media in Nederland en Vlaanderen al  niet
in staat is om fatsoenlijk en inhoudelijk te berichten over het wel en
wee van de Europese Unie en het gegeven dat vele reguliere media niet
eens in staat zijn de werking van de Europese Unie naar waarheid,
overeenkomstig de feiten, dus inhoudelijk, kloppend en samenhangend te
vertellen, laat staan dat de wil, moed of kundigheid bestaat om te
berichten over andere economische gemeenschappen zoals de CAREC en de
Euraziatische Economische Unie.

Toch is deze berichtgeving noodzakelijk om het geopolitieke plaatje en de
implicaties voor de burger uit te leggen. Als de rest het niet doet, zullen wij
dat maar doen. In eerdere verhalen over Oezbekistan en Afghanistan namen we u al
mee naar feiten en realiteiten die u, naar alle waarschijnlijkheid niet kende.

U weet wel dat er ooit een zijderoute was die van China naar het westen liep,
dwars door alle Centraal-Aziatische landen en door Rusland en zo verder door
naar het westen.

De Chinezen hebben de zijderoute opnieuw leven ingeblazen en de treinen verlaten
nu frequent de Chinese Volksrepubliek om door onder andere Kazachstan en Rusland
naar West-Europa te reizen.Het laatste stukje leggen ze af op Duits grondgebied
om te eindigen in onder meer Antwerpen en het Nederlandse Tilburg alwaar de
containers met goederen in ontvangst genomen worden.

Het was najaar 2004, Nederland was voorzitter van de Europese Unie in de tweede
helft van dat jaar. en onder dit voorzitterschap vindt er een Europese top in
Brussel plaats. Onderwerpen? Onder meer de eventuele toetreding van Turkije tot
de  Europese Unie.  De touwtjes werden destijds strak in de handen genomen door
Jan-Peter Balkenende als premier en Ben Bot als minister van Buitenlandse Zaken,
beiden namens het CDA.

Ben Bot is de super-diplomaat die eerder posten bekleed had als ambassadeur
namens het Koninkrijk der Nederlanden in Turkije en als ambassadeur, in
vakkringen permanente vertegenwoordiger genoemd, bij de Europese Unie. Er zijn
weinig diplomaten en politici te vinden met de intelligentie en het politiek
gevoel zoals dat van Ben Bot. 

Met enig cynisme ga ik naar de top in Brussel. Wat krijgen we nu weer? De Turkse
potentaat Erdogan mocht ook mee komen praten, maar iedereen met een beetje
kennis van zaken wist dat het allemaal een grote show was voor de bühne. Turkije
onder Erdogan zou nooit de criteria halen waaraan je moet voldoen om ook maar
een schijn van kans te maken om een Europese lidstaat te worden.

17 jaar geleden werd ik wat smalend aangekeken als ik tegen  de collega-
journalisten zei “we zien hier de verdere ontwikkeling van een mogelijke
Centraal-Aziatische Unie.”,  “Misschien met Turkije als leidende staat,
misschien ook niet. Afhankelijk van hoe de Turkse regering zich zal gedragen,
misschien als lijdende staat als Turkije de hand overspeelt”.

Intussen is Turkije door het hitsig haantje te spelen, het gebruiksvoorwerp van
iedereen geworden en probeert het land onder Erdogan op alle mogelijke manieren
zich te mengen in conflicten, disputen en problemen, zich vervolgens daar op te
werpen met op zijn minst de schijn om Turkije weer een leidend sultanaat te
maken zoals in de Ottomaanse tijd. Maar hoe dan ook, mijn toekomstanalyse dat er
sprake zou worden van een versterkte samenwerking in wat voor vorm dan ook kwam
uit zonder rol van betekenis voor Turkije.

Jammer collega´-journalisten, voortaan beter opletten.….

In het kader van het Nederlandse
voorzitterschap had het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken een grote
tent laten opzetten ter hoogte van de oversteekplaats tussen het gebouw van de
Europese Raad waar ministers en staats- en regeringsleiders vergaderen en het
Berlaymontgebouw van de Europese Commissie.

Het had iets weg van een kruising tussen een 
circustent en een Mongoolse yurt. ik moest tegelijkertijd denken aan een “off
the record” meeting met een voormalige en tijdelijke minister van Financiën van
Mongolië. Die ontmoeting vond weer op zijn Centraal-Aziatisch plaats. Ik
ontmoette een wat aparte, van alles in zijn schild voerende Bulgaarse Belg in
een illustere koffiezaak in de hoofdstraat van de Mongoolse hoofdstad
Ulaanbaatar.

Na enkele uren met hem gesproken te hebben, vroeg de man of ik zin had in een
gesprek met de voormalige minister van Financiën van Mongolië. Daar zegt uw
redacteur natuurlijk geen nee tegen. We stapten in zijn oude deplorabele Lada
Niva (SUV) en we reden door de donkere achteraf gelegen straten van Ulaanbaatar
en stopten ergens bij een pand dat omgeven was door donkere achtergevels van de
wat armzalig aandoende wijk.

Een joviale man stapte in, die inderdaad de voormalige minister van Financiën was
van Mongolië en luisterde naar de naam “Yansanjavyn Ochirsükh”,  en we zette de
tocht voort naar de rand van Ulaanbaatar om in een half gesloten restaurant
annex feestzaal in alle rust en deels vertrouwelijkheid met elkaar te praten.
Het volgende kan ik wel met u delen:

“Of ik minister Gerrit Zalm kende?”. Uw redacteur antwoordde daar gewoon
met “Ja” op want ik trof Gerrit op elke Europese top en elke vergadering van de
Europese ministers van Financiën¨. “Doe hem de groeten” zei de voormalig
minister om te vervolgen met “Gerrit Zalm heeft ons geholpen om toegang te
krijgen tot financiële middelen verstrekt door de in volksmond geheten Oost
Europa Bank.

Feitelijk heer de in Londen gevestigde bank de European Bank for Reconstruction
& Development, de zogeheten EBRD. De bank is het bezit van 69 landen, de
Europese Unie en de Europese Investeringsbank in Luxemburg.  De bank werd
opgericht na het einde van de koude oorlog en financierde in het begin de opbouw
van voormalige Sovjet-staten en landen in het voormalig Warschaupact , die
laatsten zijn nu zo goed als allemaal lid van de Europese Unie.  De reikwijdte
van de bank breidt zich tot op de dag van vandaag steeds verder uit.

Een bron dichtbij de voormalige Mongoolse “minister van centjes ”
verklaarde tegenover uw redacteur “Wij willen dat Mongolië het nieuwe
Zwitserland der banken wordt met het oude Zwitserse bankgeheim en daarnaast een
centrum van financieel vermaak zoals casino´s en hotels”. Het was ze gegund
geweest, maar zover uw redacteur kan nagaan is het er nooit van gekomen. Ik heb
Gerrit wel de groeten gedaan namens Yanislav, zoals de voormalige minister
gewoon onder vrienden en bekenden aangesproken werd. Ze werden door Gerrit Zalm
met een grijns en de groeten terug in ontvangst genomen. De wereld is klein.

De avond werd voortgezet in andere samenstelling van het gezelschap waarbij het
toch even opletten geblazen was of uw redacteur hier niet voor karretjes gezet
werd of in verleiding van Mongoolse schone dames gebracht werd die plots
aanschoven. Uw redacteur bewaarde de professionaliteit en keerde lopend, bij 35
graden onder nul huiswaarts zijnde het Dzjengis Khan Hotel in Ulaanbaatar.  De
zoveelste indicatie dat landen in Centraal-Azië op de kaart wilden komen en
zouden komen.

Deze landen gaan op de kaart en staan op de kaart. Nu nog intelligente mensen die
de kaarten kunnen lezen en in de kaarten kunnen kijken. in het volgende verhaal
keren we terug naar Oezbekistan en Siemens.