door Peter-Vincent Schuld

Zo vrij als een vogel of vogelvrij. Ondanks dat feitelijk voorgaande twee
uitdrukkingen hetzelfde inhouden, hebben de twee uitdrukkingen toch twee
verschillende betekenissen. De laatste expressie impliceert dat de jacht geopend
is op iemand die de vrijheid verkiest.

Plaats van handeling? Het Portugese Sintra.
Reden van bezoek? Op zoek
naar de Europese Unie in de aders van landen op het Europese continent

Modus operandi? Kijken, luisteren en observeren.

Status? Gewoon mens zijn.

Irritatie aanwezig? Ja!

Reden: Twee opgedirkte dozen vonden  het nodig om duiven die bij een
terrasje zaten weg te schoppen en weg te jagen.

Gevolg: Wij werden boos. Zo behandel je geen levende wezens die gewoon wat
willen eten.

Reactie: Beschaafd aanspreken op gedrag met de wet in de hand.

Antwoord: Dit is Portugal, hier voeren we geen duiven plus de nodige
verwensingen.

Ons antwoord: Waarom reageert u zo? Dit is Portugal en dus de Europese Unie, dus
gedraagt u zich naar de rechtsregels van dit land en van Europa. Als u lid wilt
zijn van de EU en geld wilt ontvangen zult u ook deze kant van de beschaving
dienen te omarmen.

Daad: Vastleggen van de onbeschaafde familie op de gevoelige plaat.

Eerste Conclusie onzerzijds? Deze Portugese familie is een absolute uitzondering
qua onbeschoftheid en hufterigheid, maar je hebt overal uitschot.

Eindresultaat: Wij staan boven primitieven. Hun uiting van agressie naar ons toe
liet ons niet verleiden tot verlaging naar een zeker onwaardig  niveau.

Het ontvangen van een middelvinger van de moeder van het spul zegt meer over hun
graad van beschaving dan over ons.

Ik moet opeens denken aan een van de films uit de kerstserie Home Alone
waarin het ventje “Kevin” een band aanging met het duivenvrouwtje in Central
Park, New York.

Ze voerde de duiven en sloot een pact met de vogels. Een pact tussen mens en
dier. Een pact met de natuur.

Op alle reizen die we maken komen we zelden of nooit in conflict met andere
mensen. Waarom zouden we? We proberen de communicatie aan te gaan en te voelen
wat er bij mensen leeft, hoe ze denken, wat ze vinden, hoe ze leven en hoe deze
periode van ingeperkte vrijheid voor uitwerking heeft. Is het niet voor een
actueel verhaal, dan is het wel om kennis en beeld te vergaren voor verhalen in
de toekomst.

Overal waar we gaan of staan zien we de vogels. De kauwen, de kraaien, de
duiven, de meeuwen. Van haven, platte land tot stad. Je treft ze overal.
Eigenlijk
wonderlijk. Vrijgesteld van een verplicht identiteitsbewijs vliegen ze over
landsgrenzen. Vestigen waar ze willen Ik herinner mij die ene zin “Alleen de
vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn.

Niet teruggefloten, niet neergeschoten”, dixit Klein Orkest. Nu is dat voor
mensen een volstrekt andere zaak geworden. Staten, beschavingen, systemen,
culturen en morele opvattingen. De mens heeft door de millennia heen van alles
verzonnen waardoor ze vooral niet compatibel zijn geworden. In de zoektocht naar
wat mensen kan binden leren we vaak meer over wat mensen van elkaar doet
scheiden.

Beperkte geesten, met inbegrip van intellectuelen, officieren van justitie,
activisten en politici gooien het dan maar simplistisch op de grote hoop van
racisme bij gebrek aan tijd en kundigheid om vooral niet dieper op de materie te
moeten ingaan.

Zo creëerde de mens een nieuw dogma met de kracht van wet. Niet alleen de
slavernij is de ergste ketting waaraan mensen werden gelegd. Leefregels,
culturen, superioriteitsgevoel en valse moraliteit vormen de zware
scheepskettingen die mensen elke bewegingsvrijheid doen ontnemen.

Op onze reizen ontmoeten we tal van mensen met een pallet aan huidskleuren en
nationaliteiten. Het accordeert als mensen blijk geven van beschaving en
moralistische oordelen over de anders of vrij denkende mens achterwege laat.

Geen kraai, meeuw of duif ergert zich aan een koppel van gelijke sekse.
Geen kraai, meeuw of duif ergert zich aan mensen die in hun blootje van zon, zee
en water genieten.

Geen kraai, meeuw of duif ergert zich aan mensen die volgens courante opvattingen
te dun of te dik zijn. Geen kraai, meeuw of duif ergert zich aan mensen die
openlijk lief hebben.

Leven en laten laten leven. Ze leven onder meer van hetgeen wij
achterlaten. Lekker smikkelen van restjes brood, koekjes en taartjes.

Soms worden zij zelfs welkome tafelgasten op terrasjes. De vogels nemen alleen
sociale distantie in acht als ze gevaar voor de mens voelen. Geef ze eens
ongelijk.

We kunnen nog veel leren van de vogels. De vogels en wij, we keken elkaar aan en
leefden voort zo vrij als een vogel en soms vogelvrij.