door Peter-Vincent Schuld

Het gemak waarmee virologen thans heen stappen over de elementaire vrijheden in
onze rechtsstaat is zorgwekkend en gevaarlijk.

Corona-apps, pasjes voor het strand, het moet niet gekker worden.

Wil ik gevolgd worden waar ik ga of sta? Wil ik dat alle andere mensen weten of
eventueel vermoeden of ik al dan niet het Corona heb opgelopen. Op het moment
dat ik met andere zaken bezig was maakte een vriendin van mij de vergelijking
met een op de kleding gemaakte Jodenster.

We hebben niks geleerd.

Je gaat toch ook geen waarschuwingslampje in een piemel of een gleuf plaatsen om
te waarschuwen dat je een soa hebt.

Ben gek op het strand, door heel Europa heen, vooral verlaten strandjes waar ik
zelf uit maak wat ik doe en met wie en op welke afstand.

Als u bang bent, blijf dan lekker binnen, niemand die u verplicht om buiten te
komen en niemand die mij moet verplichten om binnen te blijven.

Velen van u, wellicht ook op onze redactie zullen boos op mij zijn. De dood hoort
bij het leven en ik ben de angstsamenleving beu.

Ook veel vitale ouderen zijn van deze maatregelen niet gediend en willen weer een
blokje om maken. Het houdt hen vitaal. Hoeveel mensen jagen wij vroegtijdig
tussen 6 planken omdat het leven op deze wijze een uitzichtloos psychisch lijden
wordt. Zeker voor mensen op oudere leeftijd met een nog een kort poosje op deze
aardkloot. Virus versus psychische gezondheid?

Virologen beginnen net zo eng te worden als het meest mortale virus
denkbaar. Enkelen beginnen fascistoïde trekken te vertonen. Het zijn geen
deskundigen in de staatsinrichting, het zijn geen rechtsgeleerden, het zijn geen
filosofen. Het zijn maar mensen die iets weten van virussen en de verspreiding
daarvan. Moeten wij ons als samenleving op hen verlaten om tot een nieuwe
inrichting van het openbare leven te komen? Thans is onze Europese samenleving
als door een vulkaan vernietigd landschap. Alles is kapot.

Het virologentribunaal wegens misdaden tegen de menselijkheid? Met welk argument
komt de verdediging? Onweerstaanbare dwang? Oké tot wat, tot het beschermen van
levens of het controleren van levens?

Kunnen wij de doodlopende weg van de emotie even verlaten alstublieft? Gewoon
rechtsomkeert maken en even normaal doen?

Met “volksgezondheid” als excuus poneren de virologen het ene na het andere idee
dat recht, maar dan ook recht indruist tegen de fundamentele mensenrechten.
Niemand, maar dan ook niemand die deze lui thans tot de orde roept. Over een wet
die de inlichtingendiensten het recht moest geven om telecomverkeer als een
sleepnet op de kotters van de bewakers van onze democratie binnen te halen was
Nederland te klein.
Nederland organiseerde een referendum en de meerderheid
van de kiezers stemde tegen.

Geen haan die kraait naar veel te ver gaande maatregelen die de
waardigheid en de vrijheid van ons als mens aantast. Nu staan wij echt voor een
knalharde keuze. Accepteren wij eventuele slachtoffers ten gevolge van deze
pandemie of laten we onze fundamentele vrijheden ondermijnen en afnemen? Dit is
een serieuze vraag. Willen wij hier sowieso aan beginnen? Elke oorlog met wapens
kent slachtoffers. In Nederland vieren we op 5 mei de bevrijding. 75 jaar later
lijken een aantal pseudo-intellectuele laboratoriumratten een virologische coup
te plegen met angst als dogma. Misschien moeten we beseffen dat ook de
bestrijding van een virus ethische grenzen kent aan het interventionisme van
overheidswege. Misschien moeten we slachtoffers accepteren in de fundamentele
keuze tussen vrijheid en gezondheid.

Moeten we in een samenleving niet op de koop toe nemen dat we een zeker risico
lopen? Heeft de overheid het recht om extreem ingrijpen in te breken in ons
privé-leven? Hier staan we op de brink van een ideologisch schisma in onze
samenleving. Hoe kom ik tot mijn denken?

Hecht ik dan geen waarde aan het leven van een ander? Niets is minder waar. Juist
omdat ik waarde hecht aan de kwaliteit van het individuele leven.

Heeft de overheid of een verzorgingstehuis het recht om ouderen bezoek te
ontzeggen? Eenzaamheid is ook letterlijk dodelijk. Wat is dan nog het nut van
het leven op je oude dag. Wat als je je partner je niet meer mag zien omdat er
leefregels door bewoners van verzorgingstehuizen zijn overtreden. Wie geeft de
directies van zorgtehuizen het recht om mensen in hun laatste levensfase geluk
te onthouden? Moreel totaal verwerpelijk op het criminele af.

Ik schreef vorige week in deze rubriek dat we tijdens dit soort van crises moeten
teruggrijpen naar de kundigheid van (rechts)filosofen. De wijsbegeerte vormt nu
eenmaal een instrument om een blik te vormen op onze samenleving. Ik mis mijn
aantekeningen die ik ooit maakte bij het bestuderen van schrijfsels van Alfred
Victor Espinas (1844-1922). Een Frans filosoof, een aanhanger van het
positivisme en later het realisme, die het denken van Nietzsche beïnvloedde.

Ik mis al mijn aantekeningen, ze zitten in overvolle verhuisdozen, maar mijn
hoofd zit nog voller. Zelfs in mijn hoofd kan ik ze niet terugvinden, of toch
wel?

Kan ik mij verlaten op de denkers van weleer? De libertarische Murray Rothbard
(1926-1995)? Ook hij inspireerde mij, maar zijn absolute tegenstand tegen welke
vorm van interventionisme kan ook mijn 100% instemming niet dragen. Met name
zijn weerstand tegen militair interventionisme. Echter ook economisch
interventionisme is nodig  om in deze tijd om te zorgen dat niet de gehele
economie voor een ongekend en onbekend lange tijd schade wordt berokkend door
het handelen van de overheid. Denker Rothbart was tegen deze vorm van
interventionisme ook gekant. Maar door het handelen van de overheid zijn de
economische interventies weer nodig waardoor ik in het licht van betrokken
denkers het weer volstrekt te rechtvaardigen acht.

Of heb ik het nu mis?  Op wie kan ik mij dan verlaten?
Op Ayn Rand
(geb. Rosenbaum) grondlegster van het objectivisme? (1905-1982) Haar felle
tegenkanting tegen altruïsme staat me ook weer tegen. Haar rationaliteit, tja
haar rationaliteit. Ik word vaak verweten te rationeel te zijn.

Mij wordt verweten dat ik hecht aan “mijn (intellectueel) eigendom” en geen
enkele vorm van parasiteren veel. Hoe meer de sociale druk opgevoerd wordt om
mij in een “hokje der aanpassing” te dwingen hoe meer ik mij met alle middelen
van recht daar tegen verzet. Ik laat mij door niemand dwingen om welke vorm van
conformisme of conditionering aan te nemen. Schiet me dan maar af, ga je gang.
Ik buig niet, nooit gedaan en nu ook niet. Oh ja. ik buig voor niemand, dit even
ter informatie!

Kortom, ik verdom het. Nu, morgen en de rest van mijn leven. Niemand leidt mij,
helemaal niemand. Ik leid mijn leven en de invulling daarvan en lijd onder de
dwang van ongeschreven regels en non-objectieve parameters der wetten die
bedacht zijn om het denken van mensen op een of andere manier te sturen of te
controleren.

Terug naar Ayn Rand. Haar oppositie tegen geloof en religie….vanuit mijn
perspectief ja, maar ik zie ook dat joods-christelijke waarden en grondslagen
ook weer goede invloeden hebben gehad. Haar afwijzing van collectivisme,
statisme en anarchisme omarm ik weer ten volle. Of is daar voor mij ook een
grens aan? Ik weet het even niet meer. Nou weet ik het. Jawel, ik omarm haar
gedachten hieromtrent. Ten volle!

Ach ik duik weer even in de Etica Nicomachea, in de deugdenethiek van de Griekse
filosoof Aristoteles. (384 v. Chr.- 322 v. Chr,) Nee, niet Arie Stoteloos, de
Duindorpse bokser die niet kon boksen en die beunhaas werd volgens de niet
bestaande Haagse mythologie. Goed leven is verstand gebruiken.

Deze denkers uit vergane tijde inspireren mij. Leren mij. Maar ik trek mijn
conclusies zelf. Ik ben een zelfstandige denker, een vrijdenker die niets moet
hebben van enige vorm van inmenging in mijn persoonlijk leven. Door niemand.
Geen familie, geen religie, geen overheid. Ik wijs ze als autoriteit in mijn
persoonlijk leven ten gronde af.

Nu ik mij noodzakelijkerwijs weer in de filosofie verdiep begin ik mijzelf
iets kwalijk te nemen. Ik ben en blijf wars van complotdenkers. Maar ik kan veel
kritische vragen die ik eerst afdeed als “get a life!” opeens weer beter
plaatsen. Zie wel, ook mijn eigen denken is evolutionair en niet statisch. Als
de realiteit er om vraagt moet ik mijn mening ook bijstellen. Mijn absolute
gelijk is zo relatief als de waarde van kraanwater. Wanneer ik dorst heb is de
waarde absoluut, wanneer ik mijn auto er mee zou willen wassen is zij relatief.

Ik voel mij eenzaam in mijn hoofd, maar het is goed zo.
Ik krijg nog een
eureka-moment. Geconditioneerd en geconformeerd denken is mijns inziens ook een
overdraagbaar virus. Alleen wordt daar geen samenleving voor afgesloten. Wel
plegen door deze sociaal-totalitaire dwang veel mensen suïcide. Geen haan die
naar ze kraaide of een poot uitstak. De subjectieve vorm van wegkijkend
opportunistisch en lui collectivisme. Ik voel opeens een haat omdat ik psychisch
sterker ben en mij niet gek laat maken door een ander mens, laat staan de
overheid. Maar ik wil geen haat voelen. Haat en angst zijn slechte raadgevers.
Want ik ben naast een vrijdenker ook gewoon een lief en bezorgd mens die
zielsveel van zijn naasten en van dieren houdt, zulks in willekeurige volgorde.
Maar ik wil hen ook niet zien ziek worden en zien en voelen sterven.

Toch sta ik waarvoor ik sta en dat is dat geen overheid zich heeft te
mengen in mijn leven.