Hoewel in journalistiek opzicht 2021 een interessant en hectisch jaar was, zijn
we blij dat het jaar afsluiten. Voor veel mensen was dit jaar opnieuw een jaar
van onnoemelijk veel leed en we kijken op de redactie met veel zorgen naar het
komend jaar 2022 naar de stand van de rechtsstaat en naar de ontwikkelingen het
Europese continent.

We kunnen u het heden niet goed vertellen en uitleggen als we ook niet een stuk
geschiedenis aan u vertellen. Iets waar andere media vaak geen ruimte aan kunnen
of willen besteden. Alles heeft een reden en een oorzaak.
De journalistiek
in 2021 werd vooral in

Nederland maar ook in België voorwerp van fysieke geweld, bedreigingen met als
absoluut dieptepunt de moord op collega Peter R. de Vries, de eerste
hoofdredacteur waarmee ik te maken kreeg in de tijd dat ik nog louter
fotojournalist was. Het was eind jaren 80 van de vorige eeuw. De moord op Peter
R. bracht bij mij gevoelens van woede, verdriet en vechtlust boven. Thans is
vooral de vechtlust die primeert. Dit met een gezond maar helaas sterk gegroeid
wantrouwen richting openbaar bestuur, de politiek en de magistratuur. Ik verwijt
hen onkunde, domheid, leugenachtigheid, ignorantie, een gebrek aan historisch
besef, gebrek aan algemene ontwikkeling plus een teveel aan  opportunisme.

Die vechtlust brengt met zich mee dat we, ondanks het geweld en bedreigingen
tegen journalisten, ondanks dat we bemerken dat onze stukken gecensureerd worden
op sociale media als Facebook. Volstrekt onacceptabel. Er is niet de enkele
waarheid die sociale media prefereren. Tegengas zullen we blijven geven op basis
van inhoud. Wij laten ons door geen mens, geen overheid, geen drukkingsgroep
intimideren of persoon bedreigen. Blijf van ons af! Nu meer dan ooit is er een
kritisch geluid nodig om de grondslag van de democratische rechtsstaat in de
Europese Unie te beschermen en te bewaken.  Zelfs als dit bedreigingen of erger
tot gevolg heeft. We buigen gewoon niet! Punt. Wij weigeren overigens wel in om
de slachtofferrol te gaan zitten van “ocharme zie ons journalisten nu belaagd
worden”.

Vechten voor het vrije woord en de rechtsstaat  heeft in de afgelopen jaren
mensenlevens gekost. Pim Fortuyn die door de politieke goegemeente werd
geviseerd terwijl hij inhoudelijk het gelijk aan zijn zijde had. Een man die een
open en vrije samenleving voor ogen had en het toonbeeld was van een
hedonistische levensvisie en daar ook voor uit kwam. Keurslijven noch
ideologische korsetten geven u vrijheid. Zelfstandig nadenken zonder ballast van
wat u geacht wordt te denken juist wel.

Dodelijk geweld viel ook Theo van Gogh ten deel. Ook hij sprak het vrije woord
wat hij met de dood moest bekopen. Thans hebben we als voorlopig laatste
dieptepunt de moord op Peter R. De Vries. Je kon het op onderdelen niet met hem
eens zijn, en het kon felle discussies opleveren, maar rechtvaardigheid met
inbegrip van het  recht op de individuele vrijheid van mensen, was wat hem
dreef.

Zonder academische titel joeg Peter R. op juridische inhoud menig bewindspersoon,
menig advocaat, menig rechter of officier van justitie  de boom in en
confronteerde hen met hun gebrek aan (politieke) wil of doorzettingsvermogen. 
Zo zette hij onrecht weer recht waar hij kon.
Wij zijn primair geen
misdaadjournalisten, maar wij berichten over het Europese continent en alles wat
daarmee van doen heeft. Maar ook in deze setting maak je makkelijk vijanden als
je zaken benoemt en open en eerlijk op tafel gooit. Soms komt er ook misdaad op
ons bordje.

Politieke partijen, openbare besturen, gerechtshoven en maatschappelijke
drukkingsgroepen lijken net schier onneembare forten waarbij men zich verschuilt
achter dikke muren waarvan zij denken dat deze hen zullen beschermen. Geen
enkele politieke kleur of zuil, geen rechtbank vertelt u de gehele waarheid.
Elke politieke richting of maatschappelijke drukkingsgroep, zelfs elke rechtbank
gaat uit van en via de onneembare vesting van het eigen gelijk.

Zo ontstaan propaganda, dwalingen en manipulatie. We hebben in de jaren 20 en 30
van de vorige eeuw gezien waartoe dat kan leiden. Dat geldt ook voor de
journalistiek. Wij mogen geen onneembaar fort zijn, maar open staan zijn voor de
stem van de burger. We moeten in het hoofd kruipen van de burger en alles doen
om de zorgen van de burger te begrijpen. Dat doen we niet om het denken of het
voelen van de burger te negeren of te manipuleren.

Gewoon rechtuit en eerlijk zijn. Van diverse collegae bij andere media uit geheel
Europa vernamen wij hoe zij bepaalde richtlijnen over de wijze en de inhoud van
berichten in deze instabiele tijden krijgen opgelegd door de hoofdredacties
ongeacht of je daarmee feitelijkheid  verdoezelt. In Luxemburg spraken we
uitgebreid met een collega die zich daar uiterst slecht bij voelt.

De politiek correcte richtlijnen inzake woordgebruik en het woke-communisme zijn
leugenachtig en ziekmakend. Daar doen we dus niet aan mee. Integendeel. Daarom
is mijn persoonlijk taalgebruik soms opzettelijk hard, met regelmaat kwetsend,
soms shockerend en bij tijd en wijlen ronduit grof.

Journalistiek is een onderdeel van de woordkunst. De Journalistiek heeft als doel
om u te vertellen. De kunst kent als middelen het spiegelen, het shockeren en
dus het wakker schudden. Samen vormen journalistiek en kunst het geweten van de
samenleving. Maar hoe doen we dat in een tijd dat media zijn samengebracht in
grote conglomeraten en de onafhankelijkheid en pluriformiteit in het geding is?

Wij bemerkten in de afgelopen jaren dat verhalen die wij soms maanden en maanden
daarvoor brachten in een andere vorm opgepikt werden door andere media en ons
zelfs 1 op 1 nadeden en net deden alsof zij het wiel hadden uitgevonden.

Wij doen ons werk dus en dat allemaal initieel aangevangen met eigen middelen
waarmee wij Europa en daarbuiten afreisden.  Zelfs midden in de coronacrisis
reisden wij door en naar tientallen landen om situaties met eigen ogen waar te
nemen en te praten met burgers. Angst voor besmetting met corona? Welnee. Angst
is een slechte raadgever. Angst voor de dood? Eens gaan we allemaal. Maar het is
beter om al vechtend in het harnas ten onder te gaan, dan vanuit je luie stoel.
We doen onze plicht, bewust van het risico dat we lopen.

Een veelgestelde vraag is hoe wij aan nieuwsgaring doen. Hoe werken wij?
Wat doen we op die routes? Waarom gooien we een verhaal dat we net voor
publicatie, ondanks alle gemaakte kosten en besteedde tijd integraal de
vuilnisbak in. Ik heb jarenlang als fotojournalist al rechercherend en wel,
veelal achter de schermen voor het Duitse weekblad Stern gewerkt. Daar werd soms
maanden en jaren aan een verhaal gewerkt met gigantisch hoge productiekosten en
toch verdween het de prullenbak in als het niet goed genoeg was of zaken konden
niet sterk of hard gemaakt worden.

We gaan niet mee in de hype en de waanzin van de dag. Wij als journalisten hebben
het recht om te schrijven, niet alles wat we horen of vernemen zijn we verplicht
om te schrijven zoals collega Koos van Houdt het zo mooi omschrijft.

Zo spendeerden we dit jaar maanden en maanden aan het horen in een veilige
setting en met veilig onderdak bieden aan een persoon uit België die zich in het
grensoverschrijdend Marokkaanse misdaadmilieu (mocro maffia) in Spanje
(Torrevieja) bevond en die daaruit wenste te stappen. We kwamen in een sfeer van
een goede professionele verstandhouding tussen de Guardia Civil enerzijds en wij
als journalisten anderzijds. Het was even zeer tricky en een en ander  speelde
zich af ten tijde van de moord op Peter R. De Vries.  In tegenstelling tot
Nederland liet de Spaanse Guardia Civil niets aan het toeval over en bezorgden
ons veiligheid. Daar zijn we de Guardia Civil diep dankbaar voor. Na een aantal
verbrekingen van de veiligheidsafspraken die we met de betrokken Belgische
persoon hadden gemaakt ontstond er situatie waarin we niet meer verantwoord
konden werken en alle informatie niet naar behoren konden toetsen. Dan zet je
een streep door het verhaal. Wat restte was de kennis die we mogelijk kunnen
aanwenden in andere verhalen.

We vertellen u dit omdat we transparant (willen) zijn over onze manier van
werken. Dat gaan we komend jaar intensiveren. We gaan u vertellen hoe wij
reportages maken. Wat we wel en niet doen. Kortom, u krijgt een kijkje in de
keuken van Facts Found, zodat dat u een volstrekt onafhankelijk oordeel kunt
vellen of wij voor uw gevoel voldoen aan de eisen die u stelt aan betrouwbare
journalistiek anno 2022. Wij zijn niet te beroerd om u een kijkje achter de
schermen te geven, ook als er intern dingen niet altijd gaan zoals we zouden
willen. Wij beseffen heel goed dat het vertrouwen in de journalistiek gedaald is
en dat we moeten vechten om het vertrouwen van u als lezer te blijven behouden.
Dat kan alleen als u weet hoe we werken en hoe we reportages maken.

In politieke maar ook in journalistieke kringen zijn we  niet altijd even
geliefd. Maar waar gesproken woorden van onwaarheden, draaikolken worden waaruit
politici zich niet kunnen redden, dan hebben zij dat volledig aan zichzelf te
wijten. We kunnen vaak hard uithalen en vilein zijn in onze rubriek “de
Avonddenkers”, waar we menigeen vaak stevig de maat nemen. We doen dat niet
omdat we het altijd zo leuk vinden om vilein te zijn maar omdat er een
democratische rechtsstaat is en proportionaliteit, subsidiariteit, redelijkheid
en behoorlijk bestuur de pijlers zijn en de pijlers dienen te blijven waarop
deze democratische rechtsstaat is gebouwd, versterkt door het betonijzer dat we
integriteit noemen.

Ook wij journalisten zijn mensen met gevoelens en emoties. Toen we dit jaar
de vulkaan op La Palma met eigen ogen zagen uitbarsten en vernietigende
lavastromen op gang zagen komen waren we niet alleen geraakt door de
natuurkracht waarmee dit plaatsvond. Het is goed om dit soort zaken met eigen
ogen waar te nemen omdat het ook dient als een tastbare metafoor. Het is goed om
te zien wat natuurkracht kan doen. Die zelfde natuurkracht is ook in de mens
aanwezig als frustraties oplopen en de daardoor ontstane psychische cyste tot
uitbarsting dreigt te komen. Elk vorm van uitbarsting brengt schade met zich
teweeg in de samenleving.

Enige maanden terug heb ik als hoofdredacteur aan mijn ongekend lieve en trouwe
teamleden binnen de redactie laten weten dat we in 2022 verder zullen blijven
gaan om politiek, bestuur en rechtspraak in Europa met een kritisch oog te
volgen. Om u te vertellen hoe het er overal in Europa aan toegaat. Zeker nu
andere mediakanalen omwille van diverse redenen minder aandacht besteden aan wat
er gebeurt in de wereld om ons heen omdat met  bericht vanuit het perspectief
van de eigen vierkante meter. Daarom namen we u mee op vele reizen waarover u
reeds kon lezen en waarover u aanstonds weer kan lezen. Een serie over Sint
Maarten als Caribisch Europa, of de Europese Cariben is in de maak. Daarom
streken we neer op Sint Maarten met onze reportageploeg aan het einde van het
afgelopen jaar.  De verhalen komen snel online.

Als hoofdredacteur was ik in het begin heel weigerachtig om een
donatiebutton op deze website
www.factsfound.news
te plaatsen.
Ik wilde en wil nog steeds niet dat onze absolute onafhankelijkheid maar ook
voor een seconde gecompromitteerd zou worden. Maar het potje middelen waarmee we
begonnen kent ook een bodem. Het was zoeken naar een balans tussen journalistiek
geweten en moeten kunnen blijven werken. Ik ben maar eens raad gaan vragen bij
mensen die ik vertrouw. Als we niet meer onafhankelijk kunnen zijn dan moeten we
vandaag nog stoppen. Stoppen doen we dus niet, maar we hebben wel een
donatie-button op onze site geplaatst. U mag ons ondersteunen en dat wordt enorm
op prijs gesteld. U bent ons niets verplicht, het is uw vrije keuze. Want samen
met u vechten we voor het vrije woord. Voor u willen we zelf Europa en
daarbuiten blijven bereizen om met eigen ogen, met eigen verslaggeving op een
transparante manier u een eerlijk verhaal door met eigen ogen waargenomen, te
vertellen.

Zonder mijn ongelofelijk toegewijde collegae binnen Facts Found konden
wij u in het afgelopen jaar niet brengen wat wij u brachten ik ben mijn
collegae veel dank verschuldigd.

Ook een woord van dank aan Jerom Buijs die de website FactsFound.news
oorspronkelijk ontwierp.

Dank aan Richard, Vincent en Alessandro van FireMultimedia in Rijen die
ons technisch ondersteunen waar ze kunnen.

Dank aan u lezers, dat u de moeite nam om ons afgelopen jaar te lezen.
Wij gaan hard ons best voor u doen in het nieuwe jaar. Wij hebben u als
lezer in ons hart gesloten.

Mede namens mijn collegae Christel Dubos, Koos van Houdt, Jan Schils, en
Jolanda Amoureus wens ik u een liefdevol, vrij 2022 toe, met veel voelbare
menselijke warmte en perspectief in eerlijkheid en gezondheid. Vergeet
elkaar niet lief te hebben!