door Peter-Vincent Schuld

De Europese Commissie presenteerde haar Green Deal. Maar de Europese Commissie,
het Europees Parlement en de Europese Raad hebben op zijn minst de schijn tegen
dat zij zeer ver verwijderd zijn van de realiteit.
In de afgelopen tijd
hebben we, zoals u kon lezen, regelmatig met een zeer kritisch oog gekeken naar
de klimaat- en milieuplannen van de Europese Commissie en trokken een aantal
vlijmscherpe conclusies in onze analyses. Niet omdat we een leefbare
leefomgeving als een niet belangrijk onderwerp beschouwen, maar wel om de
ingeslopen dogmatiek en groteske retoriek vanuit Brussel langs de meetlat te
leggen.

Een van de meest in het oog springende details waarover we nog maar eens een
hartig woordje moeten praten en onze oren te luisteren moeten leggen bij
deskundigen en mensen met praktijkervaringen is de voorgestelde belasting op
plastic afval. Lost dit iets op als de revenuen alleen maar dienen om een
begrotingstekort te dichten?

De
Europese Commissie wil hier in de komende jaren meer dan 40 miljard mee
ophalen onder meer ter dekking van dat begrotingsgat door het wegvallen
van de Britse netto bijdrage door de Brexit. Plastic afval en de Brexit
zijn twee totaal verschillende dossiers. Uiteindelijk draait de Europese
burger en het Europese bedrijfsleven op voor een schadepost waaraan zij
geen schuld heeft. Als je het “dolend” plastic afval wil bestrijden”
zul je dat op andere manieren moeten doen. Met name de schuldigen
aanpakken die feitelijke voor het plastic op de dool verantwoordelijk
zijn en de lokale overheden die nalaten de rommel op eigen bodem acuut
op te ruimen en te laten vernietigen.

De
presentatie van wat de schijn heeft, een megalomaan groen plan te zijn,
waarvan de kosten kunnen oplopen tot zo’n 1000 miljard Euro noopt ons
als kritisch medium in het leven van alle dag te stappen en met u onze
bevindingen te delen.Voor dit verhaal doken we in een aantal
lokale realiteiten in Europa. We zochten mensen op die wat minder
geneigd of gewoon niet zijn zich te laten vangen door de politieke
correctheid en ons in alle openheid te woord stonden.

Dit
verhaal wordt enkele dagen na publicatie alhier op Facts Found gevolgd
door een nieuwe kritische analyse over de klimaat- en milieubeleid op
Europees en lokaal niveau. Gedurende onze onderzoeken kwamen meer feiten
naar boven, die niet meteen “klimaatgerelateerd” zijn die we met u als
lezer eens moeten gaan communiceren en bespreken. In andere reguliere
media en op sociale media krijgt Brussel zo bleek ook “draaien om de
oren” die eigenlijk de regeringen van de lidstaten toekwamen en die
gemakshalve maar op Brussel werden afgeschoven.

Daarom,
lieve lezers, geloof nooit zonder meer wat er geschreven of gezegd
wordt ongeacht uit wiens mond het komt. Ik. hoor het u al zeggen:
“Moeten we Facts Found dan wel vertrouwen?” Dit is van uw zijde een
volstrekt terecht kritische vraag. U bent niet verplicht om ons te
vertrouwen. We proberen evenwel alles te doen om uw vertrouwen te
winnen, dit vertrouwen te behouden en dit vertrouwen niet te beschamen. 
Maar ook ons mag u altijd kritisch toetsen, graag zelfs.

Europa wil wat doen aan de enorme “plastic soup’ die zich overal bevindt. Over
het feit dat zorg voor een schone en leefbare leefomgeving behoort tot een van
de pijlers van een beschaving, daarover is iedereen het onderhand wel eens.

Het is niet voor niets dat de jonge Nederlandse uitvinder en ondernemer
Boyan Slat zoveel waardering genereert met zijn initiatieven om de oceanen te
ontdoen van de enorme plastic soup die een acute bedreiging vormt voor het
zeeleven.

Maar op land is het niet veel beter. We toonden u in een aantal recente
verhalen voorzien beeld feitelijk aan dat enerzijds de mens een viespeuk is en
anderzijds de geformuleerde antwoorden vanuit de politiek op elk niveau de plank
volstrekt misslaan.

Hebben de Rotterdammers daar geen mooie slogan voor bedacht? Jazeker. “Geen
woorden maar daden”.

Nu valt er over milieuorganisatie Greenpeace veel  te zeggen ook wat
betreft kritische noten. De Spaanse krant La Vanguardia bracht een korte maar
desalniettemin indrukwekkende reportage, waarvan u de Youtube link hieronder
aantreft over de enorme hoop plastic en ander afval die via de rivier Rio Segura
de Middellandse zee nabij Alicante indreef en door vrijwilligers van Greenpeace
te lijf werd gegaan wat letterlijk resulteerde in tonnen en nog eens tonnen met
achteloos weggesmeten afval dat door deze vrijwilligers met de hand werd
verzameld.

Het
beeld dat de Spaanse krant La Vanguardia schetste met de door haar gebrachte
reportage doet niets af aan de werkelijkheid.  Wij nemen voortdurend bergen met
afval waaronder ladingen met plastic en andere afval waar, in Nederland, in
België, in Frankrijk, in Spanje en Portugal om nog maar eens de gebruikelijke
plaatsen te benoemen waar uw verslaggever zich veelal bevindt.

Nederland, iedereen denkt dat het land het allemaal zo goed voor elkaar
heeft qua afvalmanagement. Maar ook daar doemen zich serieuze vragen op. Omroep
West bracht op 28 augustus van het afgelopen jaar het bericht dat de Haagse
lokale partij Hart voor Den Haag/Groep De Mos en Groen Links met elkaar in
oorlog geraakten nadat de partij Hart voor Den Haag/Groep de Mos een petitie was
gestart om Groen Links wethouder Liesbeth van Tongeren op te roepen tot het
vaker legen van de afvalcontainers.

Als door een hond gebeten reageerde Groen Links fractievoorzitter in de Haagse
Raad Arjen Kapteijns door te stellen “Laat De Mos zelf aan de slag gaan, hij is
immers verantwoordelijk voor het zwerfafvalbeleid”. Op onze redactie vroegen wij
ons echt af of Kapteijns hier niet een beetje de rollen omdraait. Alsof Richard
de Mos persoonlijk verantwoordelijk zou zijn voor de grote hoeveelheid afval op
straat en het er zelf neergegooid zou hebben. De kromme Groen Links redenatie
bracht ons weer bij de echte Hagenezen die steen en been klagen over het afval
op straat.

Berichten bereikten ons dat het probleem zich nadrukkelijk ook voordoet in
met name achterstandswijken zoals het Laak Kwartier waar nogal wat migranten uit
lagere sociale klassen hun woonst hebben gevonden. Wie door het Laak Kwartier
rijdt of door de Schilderswijk, waant zich in de krochten van Marakech, Tanger
of Rabat maar zeker niet in het mondaine deel van Casablanca.

Tijd om maar eens te bellen met niemand minder dan René Oudshoorn, die als
fotojournalist voor de Telegraaf de Haagse straten tot ver daarbuiten op zijn
duimpje kent en sinds de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Den Haag als
raadslid zetelt voor diezelfde partij Hart voor Den Haag/Groep de Mos.  De club
die een enorme populariteit kent onder de autochtone Haagse bevolking ondanks
wat aantijgingen met betrekking tot belangenverstrengeling die partijcoryfee
Richard de Mos te verduren kreeg en daardoor zijn wethouderschap moest
neerleggen. Tot op heden is overigens geen enkele aantijging aan het adres van
De Mos onomstotelijk bewezen.

René Oudshoorn is volstrekt unaniem als ik hem de vraag stel of er zich
verhoudingsgewijs meer roekeloze afvaldumpingen plaatsvinden  in Haagse
migrantenwijken waar mensen uit lagere sociale klassen wonen plaatsvinden dan
elders in die mooie stad achter de duinen. “Ja” klinkt het uit de mond van de
hoorbaar bezorgde en begane René Oudshoorn. Het zit Oudshoorn stevig dwars
zonder rabiaat te wijzen naar een bepaalde allochtone bevolkingsgroep.

Ik vraag René of dit geen kwestie is van een bepaald beschavingsniveau, of beter
gezegd het ontbreken van een bepaald beschavingsniveau en ook deze ter discussie
aangebrachte stelling wordt met niets aan duidelijkheid te wensen overlatende
bewoordingen onderschreven. René Oudshoorn legt hiermee een vinger op een zere
wonde waarvan onze redactie het bestaan reeds geruime tijd kende.

Toch lijken exacte definities van “daderschappen en bijbehorende signalementen”
in Den Haag nog onder de politiek correcte gevoeligheden te liggen. Uw
verslaggever kwam met regelmaat in Den Haag en nam met eigen ogen waar dat de
sociale achterstandswijken Laak Kwartier en de Schilderswijk veelal worden
bewoond door mensen met een vaak Marokkaanse achtergrond en dat er prettiger
tijden in de Haag zijn geweest om je in die wijken te begeven, want ook uw
verslaggever was ooit een ingezetene van ‘s-Gravenhage, zij het bijna 30 jaar
terug. Het is klip en klaar dat het René Oudshoorn niet te doen is om groepen
van mensen te viseren maar om te streven naar een beter en doordacht afvalbeleid
dat voornamelijk gebouwd is op realisme.

René is stellig over het feit dat er teveel plastics in omloop zijn en dus
eindigen op de afvalberg. Ik probeer René de kritische vraag te stellen of de
hoeveelheid plastics nu eenmaal niet hoort bij de tijdsgeest en of we er ons wel
zo druk om moeten maken, omdat plastics feitelijk “hoogcalorisch” zijn en dus
een goede renderende energiedrager zijn bij het verbranden van afval. Toch
blijft René standvastig in zijn overtuiging dat het wel wat minder kan met de
plastics in een aantal settings. Maar tegelijkertijd verwijst René Oudshoorn
naar de Haagse Markt.  Groen Links wethouder Liesbeth van Tongeren zou het
gebruik van plastic tasjes om o.a. voeding in te verpakken in de ban willen
doen. René Oudshoorn, de hoon is in zijn stem gereserveerd waarneembaar, vraagt
zich af waar de verkopers hun voedingswaren zoals vlees en vis dan in moeten
verpakken. Kranten? René Oudshoorn kopt de bal direct in het door de meesten
verlaten doel, namelijk dat van de voedselveiligheid in relatie tot de
verpakking waarin de consument de bederfelijke waren na aankoop meekrijgt.

Is de Haagse Groen Links Liesbeth van Tongeren dan een exponent van de groene
dogmatiek?, zo vraag ik aan René. Het antwoord liet weer niets aan duidelijkheid
te wensen over en luidde volmondig “ja” uit de mond van Oudshoorn. Het is
allerminst pais en vree op het Haagse Gemeentehuis.

Uw verslaggever kreeg niet bepaald de indruk dat er alsnog een oprechte politieke
liefde tussen Hart voor den Haag/Groep De Mos Groen Links nakende was. René
begon steeds meer en serieuzere vragen te stellen over de bekwaamheid van
Liebeth van Tongeren als bevoegd wethouder.
Meer hete hangijzers kwamen
naar boven. René Oudshoorn ergert zich aan de enorme vloot vuilniswagens die
nodig is om al het door de burger gescheiden afval op te halen.

“De afvalsoorteermachines van nu kunnen het veel beter en veel zorgvuldiger” dan
de burger dat kan, waarom de burger hiermee dan toch belasten? Groen Links
wethouder Liesbeth van Tongeren wil echter van geen wijken weten; de burger moet
scheiden, punt, aldus René Oudshoorn. Hebben we de ene demarche nog niet gehad
dient er zich de andere weer aan. Immers het restafval wordt verbrand in een
installatie in Europoort en het transport vindt plaats per schip. Op zich niks
mis mee gelet op de Hollandse trekschuitcultuur. Er zijn waterwegen en je
ontlast het verkeer op de weg. Maar er is een nieuwe aanbesteding voor dit
transport in de maak. Een aanbesteding met een addertje onder het gras zo blijkt
uit de mond van René Oudshoorn. De transportschepen die het vuilnis naar de
ovens moeten gaan voeren dienen elektrisch aangedreven te zijn en volgens René
Oudshoorn zijn deze boten niet voorhanden. Dilemma. Dogma versus realiteit?

De wil om tot een schonere stad te komen lijkt bij Hart voor Den Haag/Groep
de Mos zeer wel aanwezig te zijn, meer dan dat, maar Hart voor Den Haag/ Groep
de Mos stuit op een aanhoudend “Njet” van Groen Links wethouder Van Tongeren.

Overal het zelfde; dogma’s en ego’s lijken eenvoudige oplossingen in de weg
te staan.

We keren nog maar weer eens terug naar het zuiden van Europa, naar de
omgeving waar we nu al maanden kijken en observeren. De Spaanse driehoek
Albatera, Crevillent en Catral in de provincie Alicante. Laten we eens de aanpak
“hoe is het nu met ?” hanteren.  Het is een zondag, ik rijd op de N340 in
noordelijke richting Crevillent.

Mijn
voornemen was op over exact een kilometer rechts af te slaan, maar aan
de linkerzijde van de weg neem ik een containerparkje waar het werkelijk
1 grote vuilnisbelt is, vanuit mijn ooghoeken zie ik een man door het
afval banjeren.

Ik sla nog voor de voorgenomen afslag rechts af en positioneer mijn wagen met
zicht op het verderop gelegen containerpark. Links van mij bevindt zich een bord
dat meldt dat er een werkgelegenheidsproject wordt gefinancierd in het door
veelal Marokkaanse migranten bewoonde Crevillent, zeg maar een variant op het
Brusselse Molenbeek.  Achter het bord bevindt zich…. een grote hoeveelheid
zwerfafval. Werk genoeg zou je zeggen, daar heb je geen Europese subsidies voor
nodig om het werklozenkorps aan het werk te zetten.

Het oog blijft even gericht op de overkant, waar de man blijft banjeren
tussen het vuilnis, en ik besluit om met de auto de weg over te steken en de man
eens een paar vragen te gaan stellen. Snel even wat beeld, zodat de verhouding
tussen de hoeveelheid afval en de mens die daar aan het zoeken is meteen
duidelijk wordt.

Ik weet niet welke intenties deze man heeft en ik zie geen enkele reden om met
een vooringenomen vingertje zoals we die kennen van het Nederlands fenomeen
Alberto Stegeman, de man tegemoet te treden. Ik begroet de man, geef hem een
hand, stel mij voor en maak me kenbaar als journalist. Ik vraag de man wat hij
hier tussen het afval aan het doen is. De man is in eerste instantie wat
terughoudend.

Ik ben hier niet om de betrokken man de mantel uit te vegen, want welke reden zou
ik daar toe hebben.

De man lijkt mij logischerwijs niet de  veroorzaker va de enorme vuilnisbelt en
dat maak ik hem direct duidelijk. Al gauw verandert de sfeer van het gesprek. De
man stelt zich voor als Juan en heeft blijkens zijn oude kenteken op zijn oud
autootje dat de plaats meldt van inschrijving toch wat kilometers afgelegd.

Juan is op zoek naar “waardevolle” voorwerpen die mensen in de containers gegooid
hebben zo hij mij vertelde. In zijn handen zijn weinig waardevolle voorwerpen
waar te nemen behalve iets dat op een spanband lijkt.

De man maakt duidelijk dat zijn economische situatie hem noopt tot het struinen
langs afvalcontainers om te kijken of er nog niets van waarde tussen zit.  Maar
de berg afval rond de vuilcontainers bevatten niet veel waardevolle goederen,
integendeel, naast autobanden, kleding en wat rommel allerlei, plastic, plastic,
plastic en nog eens plastic.

De wind zorgt ervoor dat het plastic zich rap verspreid langs de vangrails van de
N340 in zuidelijke richting en blijft hangenin het draad dat de scheidslijn
vormt tussen het containerpark en een ander perceel.

Het afval dat er wijd verspreid ligt, ligt er niet sinds een paar dagen,
ondanks dat de containers met regelmaat geleegd worden.Dus rijdt de vuilniswagen
weg zonder de rest van de grote hoeveelheid afval mee te nemen.

Enkele dagen later zal mij  duidelijk worden waarom. Nee, ik heb Juan op geen
enkel moment kunnen betrappen op het veroorzaken van deze enorme bende.

Toch heeft Juan er wat moeite mee als ik hem vraag om een close portretje van hem
te mogen maken. Mensen schamen zich vaak voor armoede. En de regio waarin ik mij
bevind blinkt nou niet echt uit in economische welvaart.

Ik vraag hem naar wat hij vindt van de voorgenomen Europese belastingen op
plastic afval. De weinige woorden die Juan spreekt in combinatie met zijn
lichaamstaal vormen een vernietigend oordeel over de voorstellen van de Europese
Commissie en het Europees Parlement.

De vraag dient zich aan of deze mensen dit soort van belastingen nog wel kunnen
opbrengen, existerend in een economisch bestaan dat zich op de rand van de marge
bevindt en dat gelet op de wat oudere leeftijd van de man zich naar alle
waarschijnlijkheid niet zal verbeteren. Wat begon als een gesprekje met een wat
afstandelijk karakter eindigde in een vriendelijk afscheid en Juan voegde er aan
toe dat er eindelijk eens naar zijn mening gevraagd werd.

Maar is dat de plicht van ons als journalisten? Is het niet onze plicht op
om het even wie af te stappen en gewoon zonder vooringenomenheid naar iemands
mening te vragen of te vragen wat iemand aan het doen is zonder daar meteen een
oordeel bij klaar te hebben?

Ik zet mijn weg voort, onderweg naar een andere plaats, ik wil het gemaakte
beeld dat ik hier kreeg even laten bezinken en besluit een ander reisdoel te
kiezen voor die dag om de indrukken die ik hier heb gekregen niet te laten
vervagen doorstromen aan nieuwe indrukken en informatie.

De volgende dag herneem ik de route die ik voor die zondag gepland had. Dit keer
sla ik wel op de N340 in noordelijke richting rechtsaf op een kruispunt dat
bekend staat als gevaarlijk. De weg van Crevillent naar Catral. Inderdaad, als u
eerdere verhalen gelezen heeft dan zou u kunnen weten dat ik daar een spot heb
aangetroffen met containers en eveneens aanhoudende vervuiling met plastic,
autobanden en andere troep en waar containers recentelijk vlam hebben gevat.

Bij de brug waarop een snelweg loopt sla ik links af. Er heeft zich weer
een nieuwe sluikstort voorgedaan in de vorm van oude bankstellen en andere
allerhande rotzooi.

Ik heb mijn auto amper in dit afgelegen landelijk terrein geparkeerd of achter
mij doemt een grote vuilniswagen op die in opdracht van de Gemeente Crevillent
de containers leeg maakt.
Het wordt mij meteen duidelijk waarom deze wagen
en de bemanning niet meteen alle rommel meeneemt. Het is namelijk een ‘zijlader,
met een dubbele arm die de container oppakt, naar boven tilt, leeg kiept en die
bediend en gechauffeerd wordt door 1 man.

Ik steek mijn hand op, loop naar de vuilniswagen en maak kennis met Javier,
de chauffeur/belader van de vuilniswagen.Een man, wat klein van stuk, en zoals
verreweg de meeste Spanjaarden hier in deze regio, aimabele vent die van zijn
hart geen moordkuil maakt. Ook hij ergert zich kapot aan de gedumpte rotzooi. Ik
vraag hem naar zijn gedachten over wie er verantwoordelijk is voor deze enorme
bende. Hier eindigt acuut de politieke correctheid en zonder het gebruik van
“zware termen” meldt Javier mij zonder blikken dat voornamelijk Marokkanen uit
Crevillent en verre, verre omtrek hier hun afval illegaal komen dumpen omdat ze
te beroerd zijn naar een milieupark te rijden en zich totaal niet bekommeren om
de leefomgeving. Hij verwijst naar allerhande magazijnen in Marokkaanse handen
in de buurt van waaruit van alles en nog wat aan de man gebracht wordt. “Ik heb
hier zelfs die lui met busjes uit Barcelona rommel zien dumpen” vertrouwt hij uw
verslaggever toe.  De kracht, de argumenten en de stelligheid waarmee Javier
zijn bevindingen onderbouwt geven geen enkele aanleiding tot twijfel aan de
uitspraken van Javier. Het is een bevestiging van vermoedens die wij al hadden.

Javier is trots op zijn werk en poseert vol fierheid voor zijn “truck”.
Toch mooi als mensen die de samenleving ten dienste staan zoals Javier de
vuilnisophaler met overgave hun werk doen en eerlijk durven zijn over wat zij
waarnemen en vinden. Niets verbloemen. We komen net zoals in Den Haag een
“geïmmigreerde” onderklasse tegen die zich geen bal aantrekt van de leefomgeving
waarin zij zijn komen te wonen. Die onderlaag is groot en breed.

De vraag stelt zich echt op wij Europeanen wel gehouden zijn om op ons
territorium mensen die zonder beschaving hierheen komen, beschaving moeten gaan
bij brengen met kosten lastens de burger. Is de burger dan niet 10 keer voor de
zelfde ellende aan het betalen met telkenmale een ander etiketje?

Hoe wil je dit “plastic afval probleem” ik hemelsnaam gaan bekampen door
een belasting in te voeren? Waar wil je belasting op invoeren? Besef dat in
zowat alle producten kunststoffen en dus plastics zijn verwerkt, niet alleen in
verpakkingen, maar ook in bankstellen, denk aan foam en skai, bij kleding, denk
aan polyester en nylon.  Het opgehangen verhaal in Brussel rammelt aan alle
kanten. Er doemen zich steeds meer vragen op, meer vragen dan antwoorden.

Een paar dagen later rijd ik even het nabij gelegen Elche, ik moet hiervoor
Crevillent door en ik passeer een aantal handelsmagazijnen die uitgebaat worden
door Marokkanen, Pakistanen en Chinezen, waar importgoederen tegen dumpprijzen
verkocht worden waaronder veel kleding. 

Op de parallelbaan zie ik een vuilniswagen bij een container staan waarbij de
vuilnismannen van die voor de Gemeente Elche werken een lading plastic en andere
verpakkingsmaterialen afkomstig van de importmagazijnen achter in de
vuilniswagen smijten. De hoeveelheid afval is enorm groot. De tijd ontbreekt me
om even te gaan kijken, maar ik keer een paar dagen later terug. Is alles weg?
Nee, de wind heeft veel plastics meegenomen bevindt zich in de greppels en langs
de railng van de weg.

Ik stop en fotografeer het opdat u weet dat het feiten zijn en geen fictie.
Het
is donderdag, de wekelijkse markt in het dorpje Albatera. Het gemeentebestuur is
het zwerfafval beu en heeft op diverse plekken in de dorpje pancartes geplaatst
met daarop de instructie dat afval niet op straat hoort maar in de afvalbakken.

lees verder onder de foto’s

Het is na het middaguur en de markt is afgelopen. Terwijl de Spaanse
kooplieden zover ik kan waarnemen samen met de gemeentereiniging zorg dragen
voor het opruimen tref ik een stuk verderop marktkramers aan van Marokkaanse
origine.

Terwijl ik een foto maak wordt ik ietwat agressief aangesproken door een
Marokkaanse opgeschoten knul. Nu maakt agressie op uw verslaggever geen enkele
indruk en geef hem kort en duidelijk te verstaan dat we ons hier in de openbare
ruimte bevinden, dat ik hier mijn werk doe als buitenlands journalist, en dat
hij dit maar te accepteren heeft. Vermenigvuldig dit met mijn postuur, mijn
lengte, mijn donkere ogen en een niets aan duidelijkheid te wensen overlatende
helderheid en de houding van de betrokken puber wordt opeens heel anders.
“Spanjaarden zijn racisten” klinkt het opeens zonder aanleiding.Ik vraag de
knaap vanwaar hij opeens deze uitval doet naar het land waar hij te gast is.

De knul hult zich in stilzwijgen.Ik vraag hem waarom hij niet terug naar zijn
eigen land vertrekt als hij zo’n hekel heeft aan de Spanjaarden?Hij trekt zicht
terug in zijn bestelwagen. Geen zinnig antwoord volgt.
Ik vervolg mijn weg
en zie een Marokkaanse marktverkoopster struinen tussen een lading onverkochte
en op de grond gesmeten tweede hands kleding die van status “handelswaar” is
gedegradeerd tot afval. Ik maak een beeldje, waarop de met hoofddoek en in
traditionele Marokkaanse kleding getooide vrouw zich begint te gedragen als een
viswijf en verwensingen mijn kant op roept. Nou staat uw verslaggever daar ver
boven en met schreeuwers valt niet te praten, dus heb de “dame” (ahum), gewezen
op het bestaan van persvrijheid in de Spaanse democratische rechtsstaat.

Einde discussie… tot zover. Journalist zijn betekent anderen ook wijzen op
de maatschappelijke plicht en relevantie die de journalistiek in een samenleving
heeft. Op de mijn vraag of ze het normaal vindt om alle onverkochte handelswaar
op de grond te smijten en dat de gemeente die weer kan opruimen volgt geen
antwoord, ze loopt weg met een zak die ze eerst op de grond wilde smijten.

Same stories, different European countries.

We zijn inmiddels even een anderhalve tot twee weken verder. Het zich normaal
aandienend nieuws moet worden opgevolgd.

Toch ging dit verhaal niet de prullenmand in. Het is een zaterdagmiddag als
we ons weer begeven in het landelijk gebied van het Spaanse Albatera. Een man
nadert een rijtje containers in en rond de containers liggen oude matrassen,
plastics  en zakken met bouwafval.

Ik spreek de man aan, zijn naam is Stewart, een Britse expat die op steenworp
afstand woont van de containers en de omgeving die ook telkenmale bezaaid ligt
met illegaal gedumpt afval. Hij ergert zich er groen en geel aan dat het
groenafval dat naast de containers gedumpt wordt aanhoudend in brand wordt
gestoken. Er wordt van alles gedumpt tot aan brokstukken van asbest golfplaten.
Ik vraag hem, omdat hij de dichtstbijzijnde bewoner is, wie voor deze
smeerlapperij verantwoordelijk is.

Hier lijkt het iets anders te liggen. “Alles en ieder stort hier maar raak”
antwoordt Stewart om te vervolgen,ook “tradesmen” die goedkoop van hun
bedrijfsafval af willen. (Tradesmen  laat het zich in deze het beste vertalen
door kleine aannemers, klusjesmannen, tegelzetters etc.).

Ik vervolg mijn weg om de volgende dag nog eens even polshoogte te nemen.
Een klein bestelautootje staat geparkeerd en langs de zijkant van de weg zie ik
zo’n 40 centimeter beneden “straatniveau” een manspersoon tussen het afval
rommelen.

Een klein manspersoon met een onverzorgd uiterlijk. Even opletten. Er is in mijn
ogen geen enkele gevaarssetting, anders dan dat mijn voorkomen wellicht wat
intimiderend kan overkomen en dat moeten we zien te voorkomen. Ik wil graag dat
de man iets vertelt en niet dat hij dichtklapt. Voor alle zekerheid neem ik snel
wat foto’s. Ik loop naar de man toe en begroet hem vriendelijk en stel mij voor
met een handdruk en zeg wat ik doe. Zo eerste barriere is geslecht. De man geeft
de indruk een beetje een verloren paradijsvogel te zijn. Hij stelt zich voor als
Luca Baixa de Rocamora en geeft te kennen op zoek te zijn naar spullen van enige
waarde. “Ik ben ook politicus” zegt Luca zonder enig blikken of blozen. Ik vraag
hem van welke partij hij dan is.”ik ben mijn eigen partij, wij politici en
journalisten doen het zelfde”. Zijn verhaal klinkt wat onsamenhangend maar de
man probeert duidelijk begrip tot stand te brengen bij uw verslaggever. Ik vraag
hem naar zijn mening over de enorme puinhoop en zijn rol daarin. “Ik wil niks
verkeerds doen en ik doe niks verkeerd, ik zoek alleen naar dingen van mijn
gading antwoordt hij volstrekt ontspannen. Hij lijkt de aandacht van een
buitenlandse journalist wel op prijs te stellen. Ik laat hem in alle rust even
zijn verhaal doen over de naar zijn mening innige band tussen politici, zichzelf
inbegrepen en journalisten. Dit is deze man zijn belevingswereld en er is geen
enkele reden om hier hatelijk of meesmuilend op te reageren.

Wat is uw verslaggever meer dan deze man die in zijn eigen wereld leeft? Wie ben
ik om daar cynisch op te reageren? Aan de andere kant kom ik wel tot de
conclusie dat ik niet echt veel zinnige antwoorden kan verwachten in relatie tot
het veroorzaken van vervuiling. Als ik mijn rug gekeerd heb en in de auto zit
zie ik heb de big bag met bouwafval nog net even omkieperen om met de big bag er
vandoor te gaan met de rommel die er in zat  in de natuur achterlatend. De
inhoud daarvan zou ik kort nadien op de plaat vastleggen.

De vastgestelde feiten bij de containers in Albatera sluiten naadloos aan bij de
vaststellingen van de gemeenteambtenaar die ik een ongeveer een maand geleden
sprak. Hier wordt door gewoon ook door Spanjaarden illegaal gedumpt.

Maar het een sluit het andere niet uit, in tegendeel. René Oudshoorn haalde in de
periferie nog even aan dat bij wisselende bewoning van panden door onder meer
Poolse arbeidsmigranten de matrassen op straat vliegen. En hoe René Oudshoorn
denkt over de EU belasting op plastic afval? “Wij zijn tegen iedere vorm van dit
soort lastenverzwaringen”.
Waarvan akte.