door Peter-Vincent Schuld

Als corona je niet ziek maakt, dan is het wel de stroom van nieuwsberichten die
over dit fenomeen gaat. In wat voor tijd leven we? Overal in Europa waar we de
laatste maanden voet aan de grond gezet hebben, intussen ongeveer zo’n 15 landen
zijn er twee hoofdstromingen. Zij die angst hebben en zij die de angst zat zijn.

We zijn als Europeanen zonder ook maar ergens schuld aan te hebben zonder
tussenkomst van een rechter veroordeeld tot tal van vrijheidsbeperkende
maatregelen die ongekend zijn.

Nu lijkt ook Nederland ten dele te zijn gevallen voor de dictaten van de WHO. We
brengen u volgende week een reportage uit Portugal over hoe men daar een en
ander beleeft en ondergaat. Maar nu even over Spanje.

We zitten deze week in het Spaanse Orihuela een hapje te eten. In een normaal
zaakje, langs de weg waar je geen toerist ziet. Geen culinaire rotzooi maar
gewoon goed voer. Een zaakje waar je nog wel eens wat hoort en ziet. Voor ons
een van de peilstations hoe het er hier in Spanje aan toegaat.

Veel bezoekers hebben hier de pest aan die mondkapjes die je verplicht bent om te
dragen. Al sta je op een top van een berg en er is in de verste verte geen mens
te zien. Mensen hebben angst hebben voor boetes van zo’n 1000 euro als je zo’n
mondkapje niet draagt. Goed bezig maar niet heus. Er broeit wat onder de
Spanjaarden, en het is niet in het voordeel van de zittende socialistische en
marxistische machthebbers. Menig bezoeker hier laat buiten het publieke zicht om
merken de mondkapjes te haten met een hoofdletter H. Elders is het niet veel
anders.

Dan zijn er hier mensen angst hebben om ziek te worden. De angst is er goed in
gestampt. Als makke schapen volgen zij de opgelegde instructies van de overheid.
Je ziet zelfs vaak mensen in hun auto, terwijl ze alleen in het voertuig zitten,
zo’n onding dragen. Niet verplicht, geen enkel nut. Alleen maar angst. Of wordt
het gewoonte? Als dat het geval is zijn we nog verder van huis.

Dan hebben we nog een politiek bewuste angst onder de Spanjaarden. Angst dat de
gelden die vanuit de Europese Unie naar hun land komen niet goed besteed worden.
Dan zit je dus in een totaal verwrongen samenleving lijkt mij.

De TV staat aan in het etablissement. Op de beeldbuis het Spaanse nieuws.
Verslaggevers met mondkapjes. Welk signaal geef je hiermee af? Angst? Zonder
enige kritische reflectie de overheidsmaatregelen en staatspropaganda uitdragen?

Zoals mijn collega Koos van Houdt altijd zegt; “Wij journalisten nemen geen blad
voor de mond”. Een dag later zie ik een collega van het Nederlandse RTL Nieuws
hetzelfde doen. Verslag doen met mondkapje op zijn bakkes. Juist omdat er zoveel
twijfel is aan de nut van het dragen van zo’n onding, neem je als journalist op
een zeer ostentatieve wijze een standpunt in. Je onafhankelijkheid is meteen
totaal naar de vaantjes.

We begeven ons elders. We worden aangeklampt door een Britse dame. Vol
emoties vertelt ze dat er in haar land van herkomst een moment was van 24 doden
door corona en maar liefst 28 zelfmoorden. Ik had daarvoor net een bericht
gelezen dat een 41-jarige vrouw een einde aan haar leven had gemaakt omdat ze
deze samenleving met vrijheidsbeperkingen en angst niet meer aankon.

Ik zie hier in het geen lach meer op het gezicht omwille die muilkorf van
stof. Dus ik moet om een “stemming” van een persoon te peilen louter en alleen
afgaan op de ogen en de lichaamstaal. Nu versta ik deze wel, maar er zijn mensen
die deze vaardigheid niet hebben. Doordat we elkaars “stemming” niet kunnen
peilen wegens die verdomde gezichtsbedekking, Iets wat we altijd hebben proberen
te voorkomen uit oogpunt van bestrijding van criminaliteit of
vrouwenonderdrukking, is het binnen enkele maanden overal gemeengoed geworden.

De Nederlandse regering lijkt de internationale druk en de eventuele juridische
consequenties van het verplichten van het dragen van mondkapjes en de daarmee
samenhangende gezondheidsrisico’s slim te omzeilen. Immers je ademt je eigen
afvalstoffen weer in.

De overheid heeft naar mijn mening niet het recht om u te maatregelen op te
leggen die u verplichten uw eigen gezondheid in gevaar te brengen. Waarom ademen
we dan?

Juridisch gezien is een verplichting tot het dragen van een mondkapje geen
absoluut uitgemaakte zaak. Landen en overheden die dit thans verplichten zouden
nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen en veroordeeld kunnen
worden tot het betalen van schadevergoedingen aan burgers.

Rutte hield het bij een dringend advies. Als liberaal weet hij heel goed welke
juridische consequenties een eventuele verplichting kan hebben. Wellicht denken
andere overheden en ondernemingen “wie dan (nog) leeft, wie dan zorgt”. Want dit
soort juridische procedures kunnen lang aanslepen.

Intussen zitten wij in een verkrachte Europese samenleving. Ik twijfel niet aan
de ernstige gevaren van het virus, maar wel aan de maatregelen. Mijn geweten
zegt “Nee, no way”. Ik heb de grootst mogelijke gewetensbezwaren tegen de
verplichting tot het dragen van een mondkapje. Ik woon van het zuiden van
Europa. Ik blijf voorlopig zoveel mogelijk op mijn terrein. Niet omdat ik bang
ben, verre van dat. Maar ik heb genoeg van die angstcultuur. Ik heb genoeg van
een totalitaire overheid. Waar ik geen genoeg van kan krijgen is om u
Nederlanders en Vlamingen te vertellen waar het verplicht dragen van mondkapjes
toe kan leiden. Angst, angst en nog eens angst. Ja er gaan mensen dood. Zeer
vaak in combinatie met een reeds bestaande ernstige kwaal of een hoge leeftijd.
Maar dat geeft de overheid nog geen recht om mensen in een gezichtsdwangbuis te
steken. Angst is en blijft de slechtste raadgever.

Ik ben weer thuis. Ik loop even naar de hond van de buren. Een waakhond, een
zwarte herder, waar iedereen angst voor heeft.  Terecht, als je iets kwaads in
de zin hebt. In dat geval vreet hij je op met huid en haar. De zwarte hond komt
naar mij toe. Hij gaat met zijn volle gewicht tegen mij aan staan. Hij voelt
zich veilig bij mij. Hij gaat op zijn ruggetje liggen en legt zijn koppie in
mijn schoot na eerst nog wat liefdevolle likken te hebben gegeven. Hij heeft
geen angst voor mij, ik heb geen angst voor hem. Dikke vrienden. In de
mensenwereld is het recht tegenovergesteld. Gekkenhuis.

Geen knuffels, geen lichamelijk contact. Krijg lekker de corona (ik heb het al
gehad en leef vooralsnog steeds). Maar als ik het opnieuw zou krijgen…. dan
sterf ik liever ten gevolge van een met liefde gegeven en met liefde ontvangen
knuffel in plaats van eenzaamheid en in een sfeer van afstandelijkheid.

Moraal van het verhaal? Laat u niet bang maken. Mentale weerstand is in
crisissituaties onontbeerlijk. Voor het overige? Heb uw naasten lief en geef
blijk van uw genegenheid op de manier waarvan u vindt dat deze passend en fijn
is. Het leven kan over een uur gedaan zijn. U kunt ook overreden worden door een
dronkenlap of gewoon een hartaanval krijgen.

Fijn weekend.

Het gaat u goed en doe geen dingen die ik ook niet zou doen.

P.S. Ik overweeg serieus dit weekend mondkapjes ritueel te gaan verbranden.