door Peter-Vincent Schuld

Een arrestatieteam hoeft geen open deuren in te trappen. Daar zijn gesloten
deuren voor. Deuren van huizen, bedrijfspanden, overheidsinstellingen en
raadkamers waarachter heel wat zaken afspelen de het daglicht niet kunnen velen
en waar u op ieder moment het slachtoffer van kunt worden. Willekeur,
tunnelvisie, misdaad, ignorantie, lamlendigheid, domheid etc.

Het is onmogelijk dat een enkel iemand al dat onrecht in zijn eentje kan
bestrijden. Je kan een verschil maken. Dat verschil werd gemaakt door
misdaadjournalist Peter R. de Vries. Zijn overlijden is amper te beschrijven
maar louter weer te geven een abstract pallet van emoties.

Peter R. stond hen bij, die het slachtoffer waren geworden van
onrechtvaardigheid, misdaad. Aan de zijde vannabestaanden en achterblijvers
waren van hen wiens stoffelijk overschot werd gevonden en de dader van het
levensdelict ongrijpbaar leek. Hij stond de families bij waarvan het stoffelijk
overschot van hun dierbare nimmer meer werd terug gevonden.

Je moet toch wel heel erg veel om mensen en de mensheid geven als je het
slechtste in de mens trotseert om waarheid en gerechtigheid te zoeken. Geen
ongeval, geen medisch falen, maar menselijk handelen is verantwoordelijk voor de
dood van collega Peter R. de Vries. Hoe hou je nog hoop als je met lede ogen
moet toezien hoe slecht de mensheid kan zijn?

Waar haal je de kracht en de zingeving vandaan?  Waar absorbeer je de
inspiratie? Hoe groot moet je hart zijn om met toewijzing en liefde heel veel
leed van anderen op je schouders te nemen? Hoe krachtig moet je zijn om de
bedreigingen te trotseren in de wetenschap dat er mensen daadwerkelijk uit zijn
op je gewelddadige dood?

Wat kan ik nog toevoegen aan alles wat is gezegd, geschreven en is
uitgeschreeuwd?

Alleen een woorden van gemis, diep respect en intens medeleven met zijn familie
en andere nabestaanden. Of is er meer te zeggen?

Ja, er is meer te zeggen. Wij, journalisten, die niet napraten, maar wel
zelfstandig nadenken,  die niet terugdeinzen om de waarheid te achterhalen en
deze bloot te leggen, zijn strijdbaarder en strijdvaardiger dan ooit.

Nee, even geen plaats voor oorlogszuchtige taal. Met het heengaan van Peter
R. de Vries zetten we de sereniteit voort , die aanving met de inslag van de
projectielen in het lichaam van Peter R. de Vries zijn overlijden uiteindelijk
veroorzaakte. Sereniteit om de familie en andere nabestaanden de kans te geven
het proces van rouwverwerking aan te laten vangen.

Eigenlijk voelden we dat Peter R. nooit meer de oude zou worden. Ook bij
ons trad een zekere mate van wishful thinking in, hoop tegen beter weten in

Peter R., dank voor wat je me aan het begin van mijn loopbaan in de
journalistiek hebt meegegeven, onmetelijke dank voor je inspiratie.
Nu
resten even de stilte en de bezinning, maar zonder te zwijgen.

Misschien, zoals jij dat aan mij schreef,  komen we elkaar weer ergens tegen op
de barricaden, op een plek die jij en ik wellicht niet kennen.

Vaarwel Peet!