door Peter-Vincent Schuld

Politici zijn vaak gekend om hun hypocriet gedrag en hun grotesk gedrag waar het
gaat om hun moralistisch eigen gelijk. Dat eeuwige verdomde opgeheven vingertje.
Maar zijn we ergens niet allemaal lekker ondeugend? Ik heb altijd een zwak gehad
voor deze viervoudige premier van Italië die ik talloze keren tegen kwam tijdens
Europese raden van staats- en regeringsleiders in Brussel en elders.

Zijn brede lach was en blijft voornamelijk een grijns met tegelijkertijd een
opgestoken middelvinger naar alles en iedereen die met het woord de ultieme
deugdzaamheid belijdt maar achter de schermen de kat in het donker knijpt.

Uit de 16e eeuw stamt een sage die iedereen kent maar schier opzettelijk vergeten
is; het verhaal van Tijl Uilenspiegel. Hij reisde door het ganse Duitsland van
die tijd, haalde grappen en grollen uit en hield eigenlijk iedereen een spiegel
voor. Tijl Uilenspiegel heeft daadwerkelijk bestaan. Uilenspiegel was ondeugend
en had een hoog Benny Hill-gehalte en daarmee was hij toch een voorloper of
zelfs mogelijk een directe of indirecte bron van inspiratie voor Berlusconi. Niemand
van ons, helemaal niemand, is een heilige. Ik ook niet. Ook al zijn er reeds
ver voor mijn geboorte talloze stadjes en dorpen naar mij vernoemd
zoals San Pedro in Spanje, Sankt Peter in Duitsland en Sint Petersburg in
Rusland. Leve de knipoog.

Berlusconi als de kwajongen

Dit gegeven is wellicht de één van de grootste verdiensten van Berlusconi als
mens, mediamagnaat en politicus. Het was een haat-liefdeverhouding tussen
Berlusconi en de pers. Hij wist voortdurend de voorpagina’s en de beeldbuizen te
bereiken en werd tegelijkertijd door voornamelijk de linkse pers tot de grond
toe afgebrand. Maar zagen we niet een verschrikkelijke vorm van jaloezie de kop
opsteken? Berlusconi had centjes, Berlusconi had vrouwen, Berlusconi had
charisma, Berlusconi was ondeugend. Berlusconi was dus een mens.

Dat was wat Berlusconi zo verschrikkelijk populair maakte bij de Italiaanse
bevolking. Kijk, laten we gewoon de feiten benoemen zoals ze zijn. Italianen
zijn gekend om hun viriel gedrag. Niks mis mee. De roep van de natuur en
biologie. Ze biechten hun “fouten” op bij de priester, doen een aflaat en de lol
begint weer van vooraf aan. God tevreden, schelm tevreden. Wat is nu het
probleem? De katholieke kerk als broedplaats voor het hedonisme. U maakt mij
niet wijs dat de in kazuifels geklede pseudo-celibataire priesters niet
zinnelijk genoten van de biechtporno.

Berlusconi had die biechtstoel niet nodig.  Hij gebruikte er televisiecamera’s
voor. Met een grap en een grol wist hij de fatsoensrakkers en moraalridders weer
onderuit te halen, tot groot genoegen van de Italiaanse bevolking.
Alleen
al vanuit dat perspectief is Silvio Berlusconi een “Verlichter” geweest. Hij
sloeg een diepe bres tussen de verzuurde Italiaanse communisten en socialisten
enerzijds en de totaal in het geconditioneerd en geconformeerd en dus knellend
keurslijf gedwongen christendemocraten anderzijds en haalde daar zijn electorale
winst uit.

Berlusconi blies met zijn flamboyante gedrag de dogma’s van katholiek en
communistisch Italië op en liet beiden in vertwijfeling en ontreddering achter.
Al mag u moeite hebben met de “mens en politicus” Berlusconi, mensen zoals
Berlusconi zijn echt noodzakelijk om een samenleving weer lucht te geven en dus
zijn ze van grote waarde en bovendien politiek gezien meer dan functioneel. Het
is een noodzakelijke politieke dynamiek in een samenleving die we te snel en
vaak ongegrond afdoen als “populisme”.  Het relativeert het absolute karakter
van het vermeend deugdelijk denken.

Berlusconi werd inderdaad veroordeeld voor belastingontduiking. Spreekwoordelijk
gezegd: Welke ondernemer steekt geen geritselde bonnetjes in zijn fiscale
boekhouding? De schaal en omvang wordt alleen maar groter naargelang het
vermogen groter wordt. Wie wordt er niet moedeloos van de grijpgrage handjes van
de tollenaars van vadertje staat? Wie stelt zich geen vragen bij de
overheidsuitgaven? Zeker omdat de uitgaven gerelateerd zijn aan de politieke
kleur die het regeringspluche bezet houdt. De ene politieke kleur vindt het
belangrijker dat er geld besteed wordt aan het terugsturen van vermeende
vluchtelingen en de andere politieke kleur wil alles maar opvangen.

Beide kampen hebben daar ook een mening over in relatie tot de gepaard gaande
overheidsuitgaven. Maar Berlusconi zou Berlusconi niet zijn, als hij het niet
voor elkaar had gekregen dat de hem bij rechterlijke uitspraak ontnomen
politieke rechten weer terug kreeg door tussenkomst van een andere rechtbank. Zo
kon hij zich weer volop mengen in de Italiaanse politiek en werd hij de
politieke “godfather” van Giorga Meloni, die in het politieke zadel werd
geholpen door zijn hulp en thans de post van premier bekleedt.  Het voornamelijk
door de linkse pers opgeplakte beeld, als zou Meloni een “extreemrechts kreng ”
zijn, vervaagde naar haar aantreden zeer snel. Van deze vooringenomen stelling
en dito brandmerk bleef niet veel over. Berlusconi had haar een wijze les
gegeven; Communiceer!

Door niet de ultieme deugdzame mens uit te hangen kon Berlusconi de deuren in
Moskou lang openhouden en een goede band bewaren met de Russische president
Poetin. Dat is diplomatie avant la lettre. Het amicale karakter van Berlusconi
gaf hem invloed en daarmee macht. Iets wat de andere Europese leiders in het
begin fiks onderschat hebben. Maar Berlusconi zag bijvoorbeeld zijn “vriend”
Poetin zienderogen veranderen en verzuren en kon ook vanuit zijn eigen denken
niets anders doen dan het Russisch geweld in Oekraïne scherp veroordelen. Hoe
dat kan? Heel eenvoudig. Neem u zelf als voorbeeld. U kunt het vandaag heel goed
vinden met uw overbuurman. Morgen vermoordt de overbuurman zijn gezin en
vermoordt de gezinnen van de buren langs weerskanten. De feiten van het moment
geven de kleur en de inhoud van de vriendschap van vandaag en de rest van het
leven.

Italië werd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg
(geen EU-instelling) veroordeeld omdat Italië onder leiding van Berlusconi
bootjes met illegale immigranten terug naar Libië stuurde. Hier kampen we met
een dubbele realiteit. Strikt juridisch gezien heeft het Europees Hof gelijk als
we uitgaan van het VN Vluchtelingenverdrag. Tegelijkertijd hebben we te maken
met botsende beschavingen. Dat was wat dit weekend weer aan de orde kwam tijdens
de besprekingen die de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der
Leyen, de Italiaanse premier Meloni en de Nederlandse premier Rutte bespraken in
Tunesië. De onhoudbaarheid van de toestroom van immigranten over zee naar Italië
is een hard feit. De toename van criminaliteit, gepleegd door lieden uit de
Noord-Afrika in Italië maar ook in Nederland en België plus elders in Europa is
evenzeer een hard feit.

Berlusconi had als gedachte; “Dan wordt Italië maar veroordeeld, opbokken met die
lui!” Iedere revolutie start met het breken van de wet die op dat moment geldt.
Dat is geen aanmoediging om de (internationale) wetten te overtreden, maar er is
altijd zoiets als “overmacht” of een “last resort”. Het VN vluchtelingenverdrag
houdt immers geen rekening met de ontwrichting van staten die de migranten
moeten opvangen. Daar zal een verdragsmatige modus op gevonden moeten worden.
Daar was Berlusconi wel mee bezig en was daarmee zijn tijd ver vooruit.

Het uitzetten van kolonies hongerige haaien was en is geen optie. Want naast al
het maatschappelijk niet te integreren religieus verdwaasden en de
neo-proletarische en dus nutteloze zandkorreltellers zijn er ook mensen, vaak
intellectuelen, die bij ons van een enorme toegevoegde waarde kunnen zijn en
zich makkelijk laten integreren. Mensen die ons een spiegel kunnen voorhouden en
ons wensdenken over de betrokken landen van herkomst weer in realistische
perspectieven kunnen trekken.

Dus Berlusconi heeft ons nog maar eens geleerd dat het keren tegen
massa-immigratie niets te maken heeft met racisme maar het realisme. Verwacht
van een religieus verdwaasde zandkorrelteller geen intellectuele prestaties of
enig andere toegevoegde waarde voor de samenleving.  Berlusconi zette met zijn
handelen een streep door het egalitair, socialistisch en communistisch denken
waarmee het VN Vluchtelingenverdrag wellicht onbedoeld doorspekt is.

Yoehoe, bunga-bunga, let’s party

Naar Romeinse tradities en tijden waarin orgiën en hedonistische vieringen
van het tijdelijke leven op aarde gevierd werden en de losse seksuele moraal
zorgde voor surplus hoogtepunten vonden in die geest de door Silvio Berlusconi
(mede) georganiseerde zogenaamde bunga-bunga feestjes plaats. Fatsoensrakkers en
fatsoensrukkers meenden daar weer wat van te moeten vinden. U zou de politici de
kost moeten geven die naast “de pot plassen”. Wij zijn geen roddelblad en dus
laten we het privéleven met eventuele sappige en vochtige details van politici
volstrekt buiten beschouwing. Veel plezier zeg ik dan maar.  Seks hoort bij het
leven, zowel vanuit reproductief oogpunt als vanuit het perspectief van het
beleven van plezier. Wat is daar ten gronde hemelsnaam mis mee? Niks! Of bent u
misschien jaloers dat u geen welgevormde boezems oraal aangeboden krijgt? Door
open te zijn over je hedonistische manier van leven kun je ook niet chantabel
worden gemaakt. Dus wat was het probleem?

RAI vs Mediaset

Silvio Berlusconi had genoeg van al die saaie en seksloze dozen en seuten op de
Italiaanse staatsomroep RAI. Met dezelfde grijns op zijn bakkes liet hij schaars
tot amper geklede dames via de opnamestudio’s de TV-schermen passeren. Kijk het
oog wil ook wat. De facto was Silvio Berlusconi de grondlegger van een gewenste
en niet opgelegde vorm van  diversiteit in de Italiaanse media. Er kwam kleur,
er kwam vermaak en daar houden veel mensen van.

Denk maar niet dat wij journalisten allemaal feitelijk van die grijze, saaie,
oerdegelijke deugtypes zijn. Mijn credo was en is altijd nog “Seks, News and
Rock & Roll”.

Rust zacht waarde en bovenal lieve vriend. Wellicht zien we elkaar weer
ergens waar we geen weet van hebben.