door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Kerst 2020, hoe gaat het er uit zien? Voortzetting van de rigide maatregelen om
mensen van elkaar gescheiden te houden? Weer eenzaamheid in de hand werken? 
Weer mensen in een mentale staat brengen waarin ze misschien opteren door
depressies om een einde aan hun leven te maken?

Zijn de bedachte remedies niet erger dan de kwaal. Wordt er niet op een
verschrikkelijke wijze toegang verschaft achter de voordeuren waar de overheid
niks te zoeken heeft? Wat is de rol van overheid?

Als we dit jaar één ding geleerd hebben dan is het wel dat je een samenleving
binnen enkele momenten totaal kunt ontwrichten en mensen tegen elkaar op kunt
zetten. We ontmoetten een jonge vrouw in het Belgische Waasland. Zij was zelfs
voorzichtig om ons face to face te ontmoeten. Snel binnenkomen zodat de buren
het niet zien. En waarom was ze voorzichtig? Louter omdat haar buren haar zouden
kunnen aangeven bij de politie omdat ze mensen ontving die strikt genomen buiten
haar directe “bubbel” vielen. De betrokken buren stonden inmiddels in hun
omgeving reeds bekend als “verraders”. De corona-samenleving in Europa anno
2020. Het aangeven van mensen omdat ze met elkaar persoonlijk praten of elkaar
onderdak verschaffen. Het doet ons denken aan rare en donkere tijden uit de
periode 1940-1945. Hebben openbare bestuurders wel iets geleerd? Een samenleving
aangevuurd door verraad.

Een aantal lezers onder u heeft een broertje dood aan de Europese Unie. Aan
de ene kant begrijpelijk als  je het functioneren bekijkt van een aantal
individuen in het Europese circus, maar de mensen waar u op doelt zijn het hele
Europa niet. Andere media en nationale politici geven, al dan niet door een
gebrek aan kennis (media) of om politiek-opportunistische redenen (nationale
politici)  vaak een volstrekt verkeerd beeld. Binnen de Europese Commissie maken
ambtenaren en bestuurders zich enorme zorgen over de beperking van de vrijheden
van de burgers. De Europese Commissie heeft expliciet al gesteld dat de burgers
hun vrijheden zo snel als mogelijk terug moeten krijgen. Maar als een Europese
Commissie zich tegen 26 lidstaten tegelijk keert en ze allemaal een veeg uit de
pan geeft, hoewel dat juridisch mogelijk is, ontstaat er een onwerkbare situatie
tussen de raad van staats- en regeringsleiders en de Europese Commissie. Zonder
Europese Unie waren de maatregelen nog draconischer geweest en was de
rechtsstaat helemaal in het geding gekomen. Nu is er altijd nog de dreiging voor
een lidstaat dat deze voor het Europees Hof in Luxemburg gedaagd kan worden en
een megaboete tegemoet kan zien als het Hof oordeelt dat een lidstaat in strijd
handelt met het Europees recht. Dus wordt er achter de schermen diplomatie
bedreven. Die diplomatie werkt.

We zijn in het Franse Perpignan. Een bouwvakker vraagt aan uw verslaggever heel
voorzichtig of ik even langs de richel wil heenlopen die hij aan het herstellen
is. “Maar natuurlijk” antwoordt uw verslaggever. Zijn gelaatsuitdrukking
verandert plotsklaps. Hij was niet meer gewend om vriendelijk bejegend te worden
in de openbare ruimte sinds de uitbraak van het corona-virus.

Voor het station van Perpignan staat een reiziger moederziel alleen te wachten op
iets of iemand. Met koffer en mondkapje in de vreemde wereld van vandaag.

Waar de een in opstand komt tegen het dragen van mondkapjes, vindt een ander het
een plicht, als is het al dan niet door de overheid opgelegd. Er zijn meer
smaken in het pandemonium van vrije meningsuiting; “Gratis mondkapjes voor
iedereen” zo valt te lezen op een spandoek boven de ring van Parijs.

Frankrijk, dat thans een uiterst strenge lockdown kent gooit komende zaterdag de
winkels weer open en de lockdown eindigt daar op 15 december zo de Franse
president Macron meldde. Macron profileert zich steeds meer als leider van het
vrije Europa. Maar u mag niet vergeten dat de lockdown in Frankrijk ook een niet
gecommuniceerde bijkomende reden had. Namelijk het acuut tot stilstand brengen
van aanhoudende aanslagen waarbij burgers op een wrede manier afgeslacht werden.

Terrorisme is liefdeloos en harteloos.
De virus-dood is liefdeloos
en harteloos.
De gesloten afstandssamenleving is liefdeloos en
harteloos.

We trokken in de afgelopen tijd herhaaldelijk Europa in om verhalen te maken en
te vertellen over zaken die de Europese samenleving aangaan, ook waar het de
corona-crisis betrof. Het heeft geen enkele zin om op alle plekken te gaan staan
waar onze collega’s stonden. Wij kozen voor een andere aanpak. Waarom zouden wij
nog verhalen moeten gaan vertellen die door andere collega’s al tot uit en
treuren zijn verteld?

Een samenleving die ook is ontwricht door complotten, aannames en angst.
Een samenleving waarin de vrijheden zijn beperkt en de draagplicht van
mondkapjes bij veel mensen het gevoel veroorzaakt van een “medisch-virologische
sharia”.

Door Europa rijdend komen we overal hetzelfde tegen…. veel mensen hunkeren naar
een vriendelijk woord, een vorm van intermenselijk contact. Een knuffel. De
Europese samenleving staat onder spanning nu fysiek contact en normaal sociaal
gedrag door tal van aanwijzingen beperkt zijn geraakt. 

We schrokken van een beeld in Lissabon, Portugal  waar een ouder koppel gehuld in
plastic gezichtsschermen zich door de stad begaf, zelfs op straat lopend om geen
contact met andere mensen moeten aangaan. Is dit de samenleving die we willen?
Afstand, afstand en nog eens afstand. De kus en de knuffel zijn voor onbepaalde
tijd formeel  in de ban gedaan. Maar liefde laat zich niet dwingen. Een beeld
dat we waar namen van een verliefd koppeltje in het Sloveense Maribor, midden in
de corona-tijd komt even terug bij ons op het netvlies. Hoe apart, zomaar twee
mensen die we niet kennen, die we niet hebben lastig gevallen met vragen, het
koppeltje werd voor onze redactieploeg een beetje het symbool van de liefde.

Uiteindelijk overwint de liefde altijd, je kunt nog zoveel inperken, maar
de natuur laat zich niet dwingen. Dat geldt zowel voor de verspreiding van het
virus maar ook voor de  stoffen in de hersenen die ons het liefdevolle contact
laten aangaan. Geen wet of regel is sterker dan serotonine en endorfine die van
nature in onze lichamen zitten.

Terug in Lissabon, een grasveld midden in het centrum kort bij de rivier de Taag.
Afstand houden? Jongeren zijn niet echt geneigd om dat van zich af te laten
nemen. Hebben ze ergens geen gelijk? De nood tot het kunnen socialiseren
overstijgt toch het virustijdperk waarin we leven. Er is ook nog een morgen en
een volgend jaar plus de jaren die volgen. Is het misschien niet onverstandig om
de sociale ontwikkeling van jongeren plat te leggen?

Natuurlijk wil je niet dat je naaste komt te overlijden, dat wil niemand. Maar
een mensenleven is misschien het minst duurzame wat er is op goedkoop Chinees
plastic na. We gaan allemaal een keer. Maar er dient zich een andere vraag aan.
Is het niet gewoon de natuur die bepaalt wiens tijd het is om volop in het leven
te staan en te genieten en wiens tijd om is? Proberen we niet iets te keren wat
misschien niet te keren valt? Het zijn niet meer dan kritische vragen die we als
journalisten te stellen hebben. Het zijn vragen waar we een antwoord op zullen
moeten kunnen krijgen. Misschien moeten we onze hele samenleving wel van nieuwe
definities gaan voorzien. De hele corona-crisis toont aan dat de mens niet
almachtig is en als “soort” op deze aarde terug met beide voeten op de grond is
gezet. Misschien moeten we ons als mensen daar gewoon bij neerleggen en het
beeld van de “oppermachtige mens” verlaten.

Er dient zich opnieuw een vraag aan. Vertonen wij als mensen qua “hoogmoed” qua
soort niet hetzelfde gedrag als de Amerikaanse president Trump?  Een president
die zeer veel moeite heeft om zijn verlies toe te geven. Zijn wij mensen gewoon
geen slechte verliezers in de competitie die we zijn aangegaan met de natuur?
Wordt het niet eens tijd dat we ons duchtig onderwerpen aan een stukje
“introspectie”?

Natuurlijk zijn deze vragen voor een substantieel deel van de bevolking en
bestuurders gelijk aan “vloeken in de kerk”. Maar geen enkel huisje is heilig
als je aan waarheidsvinding doet. Veronderstellingen, meningen en visies van
vandaag, kunnen de weerlegbare leugens van morgen zijn. Maar ja, welke waarheid
zoeken we? De feitelijke waarheid? De waarheid die bij ons past?  Een waarheid
die comfortabel is? Of zoeken we een waarheid die past bij onze
vooringenomenheid waardoor er alle ruimte ontstaat voor complotten en
samenzweringstheorieën?. Onze journalistieke ervaring leert ons dat de meeste
complotverhalen al stranden bij het samenstellen van een tijdlijn en het het
vaststellen van eventuele motieven van vermeende betrokkenen. Want als er iets
ook “des mensen” is, dan is het wel de schuld geven aan een groter, en vermeend
ondoordringbaar “iets”. Van vermeende en niet bestaande sektes tot de
vertrouwelijke en besloten bijeenkomsten van de Bilderberggroep.

De laatste tijd is ook het antisemitisme weer zo springlevend als maar zijn kan
want de “Joden hebben de macht en het geld” volgens notoire en ziekelijke
complotdenkers. Het is een tijd waarin de redelijkheid niet zelden hangt als een
voertuig op een kade dat op ieder moment het water in kan vallen, ondanks dat er
een bord staat dat hier voor waarschuwt. Het denken gaat dieper dan een gracht
of een vaart waarin die voornoemde auto kan vallen. Een van twee de auteurs van
dit verhaal (PVS) beleeft weer de uitvoering (cover) door zijn favoriete
rockband Guns N’ Roses van van de titelsong van een James Bond film uit 1973
“Live and let Die” . Hij verklaart deze song van toepassing op de
gezondheidscrisis waarin we leven. Niet echt een courante opvatting, maar wel
gegrond.

Als we terugrijden naar het zuiden van Europa alwaar deze redactieploeg van Facts
Found haar uitvalsbasis heeft, hebben we een ervaring achter de rug in het
Franse Dijon. De tweede lockdown was die avond om 20.00 uur ingegaan. We hebben
net ingecheckt bij het Novotel. De receptie is geïmproviseerd. Ook hier staat
het hotelpersoneel onder druk van de Franse regels die zijn afgekondigd en
restricties veroorzaken. We worden geholpen door een hotelreceptioniste van
Russische komaf. Onze interesse in Rusland en alles wat daar plaatsvindt schept
meteen een band. De stress valt van haar gezicht af. In het restaurant van het
hotel eten we die avond stevig en telkens het zelfde verhaal over onvriendelijke
gasten en onbegrip. We proberen even een rots te vormen waar deze mensen op
kunnen leunen. Ze hebben het echt niet makkelijk.

De volgende dag passeren we Lyon. In noordelijke richting is er veel verkeer van
Fransen die naar huis willen en moeten. Verkeer in zuidelijke richting is
beperkt tot soms nihil.

We rijden Spanje in. De Spaanse regering heeft weer de noodtoestand afgekondigd
met een aangezegde termijn tot en met mei 2021. Langs de wegen staan
matrixborden “dat het verkeer wordt gecontroleerd”. De bewegingsvrijheid van de
Spanjaarden is stevig ingeperkt. Het politiek venijn vertoont zich weer.

Waar we binnen Europa na de eerste lockdown hebben afgesproken dat we de
corona-crisis niet zou worden gespeeld via de landsgrenzen zijn het nu de Franse
departementale grenzen en de Spaanse grenzen tussen de autonome regio’s die
bestuurlijk gebruikt (of is het misbruikt?) worden om de vrijheid van beweging
van burgers te beperken.

Laten we even Spanje als voorbeeld houden, waarbij menig autonome regio de
grootte heeft van een land zo groot als Nederland.

Lockdowns deden weer hun intrede. Europa in spooktoestand. Het geeft een
onheilspellend gevoel. Naarmate het late avonduur vordert en het ingaande uur
van de avondklokken nadert is de spanning voelbaar. De matrixborden vertellen
dat de noodtoestand geldt inclusief avondklok. De overheid bepaalt wanneer je
waar en wanneer je je mag begeven. Rigide systeem met uitzonderingen voor
bepaalde situaties en beroepsgroepen waar wij ook onder vallen.

De Nederlandse regering is de mening toegedaan dat een avondklok geen medische
meerwaarde heeft. Het deed Nederland terecht herinneren aan de avondklok die
door de Nazi-bezetter was ingesteld. België liet zich wel verleiden tot het
nemen van deze  bedenkelijke maatregelen. Heeft niet iedere staat de neiging tot
het vertonen van totalitaire en fascistoïde trekjes? Opgelegde afstanden tussen
tafels in restaurants. Zinvol?

Het nachtelijk uitgaansverbod in Spanje geldt op sommige plaatsen vanaf 22.00
uur, elders weer 23.00 uur en weer elders 24.00 uur. Er is geen touw aan vast te
knopen. De autonome regio’s kregen de regie, een taak die ze maar moeilijk of
zelfs niet aankunnen. Oh ja als douceurtje mag je op kerstavond en
oudejaarsavond je tot 01.00 uur op straat begeven. Bestrijd je hiermee het
corona-virus? Red je hier levens mee? Wat is het netto rendement?

De clash tussen vrijheid en volksgezondheid. Raar dat je problemen krijgt als je
mensen op elkaar stapelt in dicht bevolkte steden. Zijn hier de planners van de
volkshuisvesting weer niet gigantisch de mist ingegaan? Met de massale instroom
zijn er nog meer mensen op elkaar gepakt.

Het Nederlandse dagblad Trouw meldde deze week dat een substantieel deel van de
corona-zieken op de IC “migranten met een niet westerse achtergrond zijn”.  De
demografische en migratieconfiguratie, een exponent van de helse maakbare
samenleving blijkt dus ook nog eens een mortale versneller te hebben. Er dient
weer een vraag aan. Zijn veel bestuurders en beleidsmakers gewoon geen
achterlijke debielen? Je kon er vergif op innemen dat een uitbraak kon
plaatsvinden en je kan er een rekenmodel op los laten om te becijferen wat de
gevolgen zijn. Maar dat is “ongehoord en onwenselijk” in de ziekelijke
denkwereld van de politieke correctheid. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier
niet om mensen uit den vreemde de schuld te geven, maar de vraag of beleid van
de afgelopen decennia wel in het voordeel is geweest van ieder mens en dat is
een terechte vraag.

Dat de natuur toeslaat mag natuurlijk nooit een beletsel vormen om in liefde en
warmte afscheid te nemen van je dierbaren of deze in de laatste dagen bij te
staan. Maar ook hier werden restricties opgelegd. Aan stervenden en hun
geliefden. Hoe wil je in hemelsnaam ooit een verlies kunnen verwerken of
afsluiten als je van overheidswege of door een tehuis belemmerd wordt om elkaar
nog de kans te gunnen om elkaar te knuffelen, en de overgang in zachtheid en
vredig te laten verlopen. Steekt de overheid geen extra dolk in de rug van de
toch al zo heftige zielenpijn van stervenden en naasten? Wordt het niet tijd dat
de burger de overheid voorgoed eens op haar plaats zet? Mochten de auteurs van
dit verhaal in zo’n situatie terecht zouden zijn gekomen, had geen overheid ze
kunnen tegenhouden. Opstand en verzet veroorzaak je door wanbestuur.

Liefdeloos, de wereld is liefdeloos. Een schier eeuwigdurende herfst.

De overheid lijkt voorbij te gaan aan het individu, alleen het collectief
telt vanuit macroperspectief. Dit terwijl we nu, in deze onzekere tijden, elkaar
zo hard nodig hebben. Maar ja, virologen bekijken de wereld van onder een
microscoop en gaan uit van een reproductiecijfer van besmettingen, niet van het
geestelijk welzijn van een mens. Was het niet zo dat een gezonde geest het
tegengaan van ziektes bevordert?

Even ontspannen op café, even een hapje gaan eten. In Spanje is dat in de
regio Valencia geen probleem, terwijl in Murcia de horeca potdicht zit, net
zoals in Nederland en België. Ja je kunt in Nederland even naar de vistent om
een harinkje te happen of een kibbeling te eten. Maar even gezellig wat gaan
eten? Nee hoor.

We verblijven op onze reizen voornamelijk in hotels. Die moeten eten blijven
serveren aan hun gasten. Maar wat als het eten op de kaart niet bevalt? Het
Fletcher hotel in Den Bosch heeft hier iets op bedacht. Een nieuw verbod. Het is
verboden voor gasten om eten te bestellen bij een “thuisbezorgservice’ zoals het
bord op de kamer vermeldt. We zeggen niet dat het eten in het Fletcher Hotel in
Den Bosch niet goed zou zijn, maar wat als je zin hebt in iets wat niet op de
kaart staat. Buiten op de straat gaan wachten tot de bezorger buiten het zicht
van de receptie uw eten komt brengen? Wat voor wereld is dit?

Het wordt nog absurder in Scheveningen. Een visrestaurant. Bijzonder uitnodigend
staat er op de ramen “NIET ETEN AUB!! en de bankjes en staantafels niet
gebruiken om te eten! Klantonvriendelijkheid en gastonvrijheid van overheidswege
opgelegd. Zijn we nu echt de waanzin niet voorbij?

Liefdeloos is vaak ook empathieloos.

Het elkaar ontmoeten wordt onmogelijk gemaakt.

Afstand bewaren!!

Befehl ist Befehl!! 

Recht tegen een ander aspect van de natuur in, want de mens is een sociaal wezen.
Weer probeert de overheid baas over de natuur te spelen.We spreken Maria Aarts,
die een praktijk runt voor massagetherapie in het Brabantse Vlijmen. Onder het
genot van een kop koffie komen we al snel op de vaststelling dat aanraking een
levensbehoefte is, zoals zij ook vertelt op haar website . Maria
Aarts, een vrouw die het leven gezien heeft, zich heeft vrijgevochten en
gepassioneerd spreekt over aanrakingen en intermenselijke liefde, en spreekt
zonder taboes. Ze prikt binnen luttele seconden door iemands “gedragen pantser”
heen. Als je met Maria Aarts praat dan repeteren de woorden “mag ik?”……Vanuit
het diepste respect voor de fysieke integriteit maakt ze contact van ziel tot
ziel. Een wonderbaarlijk proces. De liefdevolle wijze waarop Maria Aarts
gestalte geeft aan haar roeping, is volstrekt contrair op de afstandssamenleving
van vandaag. Het wordt gedurende ons gesprek heel duidelijk dat ze maar één doel
heeft en dat is anderen een oprechte baarmoederlijke warmte te verschaffen en
deze warmte te delen. Maria Aarts keert zich in warme doch directe woorden tegen
de angst en tegen de opgelegde c.q. verordonneerde “hold” op het delen van
intermenselijke lichamelijke warmte”. “We hebben dat nodig, we kunnen
eenvoudigweg niet zonder”. Geëmotioneerd met een klank van oprechte boosheid
spreekt ze over de verminderde overlevingskansen van baby’s in couveuses als ze
de moederwarmte moeten missen. Zonder terughoudendheid spreekt ze over
sterfgevallen van vroeggeborenen. Haar beeld wat ze neerzet over de noodzaak tot
lichamelijke warmte stemt volstrekt overeen zoals als wij dat uit persoonlijke
ervaring kennen bij naasten die niet lang meer handen en ons ontvallen zijn. Een
kus, een streling, een knuffel, het gaf de oudjes weer levensenergie en vreugde,
hetgeen hen in dit tijdperk ontnomen is door cijferwetenschappers die
klaarblijkelijk geen enkele binding hebben met gevoel en intimiteit.

Ondanks dat Maria Aarts haar ongenoegen over de afstandssamenleving duidelijk
liet merken, was er geen moment waarop er enige liefdeloosheid in haar, praten,
doen en laten te bemerken was.
Maria Aarts is een bekende naam in de wereld
van de integere tantra. Haar massages en adviezen hebben al veel mensen weer op
de rails van hun gevoel en intimiteit gebracht. Een korte blik op sociale media
leert dat vanuit het rijtjeshuis en Vlijmen een warm stralende zon schijnt die
pijnen daadwerkelijk doet helen.

Ze brengt mensen weer in verbinding met elkaar met de nadruk op het fysieke
contact dat geen enkele bijklank heeft dat in het segment van lust valt. Maria
Aarts stelt zich kwetsbaar op, zodat ze onkwetsbaar haar energie kan delen die
haar cliënten weer in eigen omgeving kunnen doorgeven. Is er iets
onbaatzuchtigers in de kille wereld van vandaag? Bij het verlaten van het pand
is meteen één ding duidelijk, je staat weer even in de koude harde en liefdeloze
wereld, maar met kennis en bagage om het door te geven. Toch een wat
surrealistisch gevoel omdat Maria Aarts een en al integriteit in zich draagt ten
opzicht van de gepretendeerde integriteit door de vrijheidsbeperkende overheid,
waarbij toch veel vraagtekens te stellen zijn.

Liefde versus regels. Loopt altijd scheef.

De kans dat een normale goedwillende burger in aanraking komt met politie of
justitie wordt onder deze omstandigheden met het moment groter. Welke
wetsdienaar reageert hoe? Het hangt van persoon tot persoon af, zowel van hij of
zij die controleert en hij of zij die gecontroleerd wordt, wat de uitkomst zal
zijn van de betrokken controles. We rijden in het Spaanse Catral eens
opzettelijk zo’n politiefuik in.  We hadden deze makkelijk kunnen ontwijken,
Maar we hebben niks te verbergen en voeren onze job uit. De betrokken politieman
was enigszins verbaasd over het feit dat hij door ons vriendelijk en kalm
bejegend werd. Veel Spanjaarden hebben best wel wat angst voor de “sterke arm
der wet”. Hij wil graag weten waar we vandaan kwamen. We legitimeren ons als
journalisten en stellen ons voor. De agent weet niet goed hoe met deze openheid
om te gaan en dus volgden er twee identieke woorden uit zijn mond “passa,
passa”.  De Spaanse nationale en regionale overheden hebben één ding goed
begrepen. Journalisten hebben een “essentieel beroep dat van vitaal belang is”.
Dat ze dat ook maar goed blijven begrijpen, want we zullen ook de bestedingen
uit het herstelfonds uiterst kritisch volgen.

Journalisten mogen niet worden gehinderd in de uitoefening van hun werk. Hoe
communiceer je als burger met de politie en andere opsporingsambtenaren als de
druk tot handhaving groot is en er ook nog eens een aanhoudende terreurdreiging
is? 

Mensen hebben op straat hun gezicht verborgen achter mondmaskers, waardoor het
waarnemen van gelaatsuitdrukkingen er niet eenvoudiger op wordt. Wat rest is het
lezen van de ogen. We hebben eigenlijk niet voor niets wetgeving die volledige
gelaatsbedekking onder een aantal omstandigheden verbiedt. Tja, dat zijn de
mensen op straat. Maar maatregelen worden bedacht door beleidsambtenaren en
openbare bestuurders. We zagen afgelopen weken een situatie waarin de Duitse
deelstaatregering van Sleeswijk-Holstein een ultimatum stelde om toeristen uit
haar deelstaat te laten opduvelen naar eigen regionen.Voor twee november
wegwezen vanaf het vaste land, voor 4 november vanaf de Noord-Duitse eilanden.
Ook in Duitsland riep dit de vraag op of zulks wel in verhouding staat of
gerechtvaardigd is. Weet u het nog, we hadden in Europa met elkaar afgesproken
dat we de strijd tegen het corona-virus niet meer via de landsgrenzen zouden
uitvoeren door de grenzen op slot te gooien.  Dus al helemaal geen
binnengrenzen. Dus alweer.

Laten we elkaar niet verkeerd begrijpen, dat we een agressief en gemeen virus
hebben lijdt geen twijfel. Een spoedarts van het Quiron ziekenhuis in het
Spaanse Torrevieja wist ons mee te delen dat 80% van de besmette mensen geen of
beperkte klachten zou ondervinden. Slechts 20% zouden er serieuze klachten of
een ziekenhuisopname aan overhouden. Slechts een klein percentage zou komen te
overlijden. In feite lijkt het dus te gaan om de capaciteit van ziekenhuizen te
ontlasten. de maatregelen die per regio of per land worden genomen binnen de
Europese Unie verschillen tot op de dag van vandaag aanzienlijk. Voor zaken die
je in het betrekkelijk “vrije” Nederland nog zijn toegestaan, zoals je buiten
begeven zonder mondkapje, komt je in andere landen niet zelden te staan op een
waarschuwing of meteen een stevige boete. De rechtsongelijkheid voor burgers
binnen de Europese Unie is dan ook enorm groot en doet ook vragen oproepen en
wordt door menig jurist en mensenrechtenactivist met argusogen bekeken. We
spreken toch telkens over hetzelfde virus met dezelfde gevolgen. Frankrijk was
open en eerlijk. 50.000 doden ten gevolge van het corona-virus. Voor het
merendeel personen op oudere leeftijd en mensen met onderliggende ziektebeelden.
De strijd tegen de natuur werd verloren door deze mensen.

De oproep van de Nederlandse premier Mark Rutte om tot half januari niet naar het
buitenland te gaan moet toch wat met gefronste wenkbrauwen bekeken worden. Niet
naar de  kerstmarkt, niet op wintersport of naar de winterzon en dat allemaal
voornamelijk binnen onze eigen Europese Unie. De afspraak die Rutte met de
Duitse minister-president Armin Laschet van de aan Nederland (en België)
grenzende Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen maakte om de komende tijd niet
bij elkaar over de grens te komen is zoals we hierboven al schreven, is
eigenlijk flagrant in strijd met de afspraken die we binnen de Europese Unie
hebben gemaakt om het probleem niet via de landsgrenzen te spelen. Hier lijken
de burgers van de Europese lidstaten massaal de dupe te worden van het het “ikke
ikke ikke-handelen” van de thans 26 staats- en regeringsleiders van de Europese
Unie. Politiek begint eigenlijk smeriger te worden met de dag. Het leven zoals
het is (op het moment), maar laat u de liefde en de genegenheid zich door
niemand ontzeggen en ontnemen.