Foto: © Europese Unie

Tekst: © Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Onze “collega’s”  van de Financial Times brachten op 30 januari  een verhaal  dat voor de gewone burger een spreekwoordelijke  lading lijkt te hebben van een atoombom. Echter, als we het verhaal gaan analyseren dan lijkt het een blindganger te zijn zonder explosieve lading.

EU-officials zouden volgens de Financial Times een plan hebben om de Hongaarse economie te saboteren en naar de afgrond te helpen als premier Orban niet alsnog akkoord zou gaan met een nieuw financieel steunpakket aan Oekraïne. Dat is in het kort wat de Financial Times wist te melden.

We lazen het verhaal, we lazen de koppen in de media die het verhaal overnamen, waaronder de website van het Nederlandse RTL-Nieuws die “EU-officals” zoals de Financial Times het bracht, vertaalde naar “EU-ambtenaren”.

Een vertaling van lik-mijn….  Immers een “official” hoeft niet per definitie een ambtenaar te zijn. En zo gaat het dus ook met roddel en achterklap onder de normale bevolking.

Het begint bij dat “Japie zijn vinger heeft gesneden, vervolgens liep te kermen en zijn wederhelft lag te maffen en niks hoorde”. Vijf straten verderop  wordt er gefluisterd dat “Japie zijn vinger heeft afgeknipt en zijn wederhelft toekeek en niks deed.” In de journalistiek is met het met de overschrijfcultuur van vandaag niet veel anders.

Even in theorie gesproken; mochten EU-ambtenaren of EU-officials zo’n plan hebben om concreet de economie in Hongarije als strafmaatregel naar de vaantjes te helpen is dit ongehoord en volstrekt in strijd met de Europese waarden, waarvan Hongarije wordt verweten deze niet te respecteren. In dat geval zou de Hongaarse bevolking collectief gestraft worden en dat gaat tegen elk rechtsbeginsel in.

Hongarije zou dan alle reden hebben om naar het Hof van de Europese Unie te stappen. Maar wie moet er dan gedaagd worden? Dat maakt het verhaal van de Financial Times absoluut niet duidelijk.

Je kunt geen partij dagen die in feite niet gekend is of wellicht niet bestaat.

Er zijn dus fikse vraagtekens te zetten bij het artikel in de Financial Times, dat nu de headlines in tal van andere grote media heeft weten te bereiken.

De Financial Times maakt op geen enkele wijze duidelijk wie die betrokken officials of ambtenaren zouden zijn en tot welk instituut deze van de Europese Unie behoren.

Zijn het ambtenaren van de Europese Commissie?

Zijn het politici binnen de Europese Commissie?

De Europese Commissie is het dagelijks bestuur van de Europese Unie

Zijn het ambtenaren die werkzaam zijn binnen de Europese Raad?

Is het plan afkomstig van de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel?

Zijn het ambtenaren die behoren tot de permanente diplomatieke vertegenwoordigingen van de lidstaten bij de Europese Unie die de onderhandelingen voorbereiden voor de Europese top van deze week?

Of zijn het leden van het Europees Parlement die rancune koesteren ten opzicht van de Hongaars premier Victor Orban?

Het wordt niet geduid door de Financial Times en hier wrikt het schoentje. 

De Financial Times legt iets op tafel, zonder het journalistiek behoorlijk en fatsoenlijk te duiden.

Het effect van het verhaal is, los van het eventuele waarheidsgehalte, dat u en alle andere burgers de feiten onthouden worden en dat u in uw beeldvorming opzettelijk beperkt wordt.  Kijk, veel collega-journalisten die over de Europese Unie schrijven zijn hufters.

Waarom het hufters zijn?

1. Of ze weten niet hoe de Europese Unie institutioneel in elkaar steekt

2. Of ze hebben er geen zin in om er zich in te verdiepen

3. Of ze hebben geen zin om de moeite te doen om het naar behoren te duiden en op te schrijven cq lamlendig

4. Of ze doen het doelbewust om de burger op het verkeerde been te zetten.

De media die het verhaal klakkeloos overnemen zijn dus medeplichtig aan het verkeerd informeren van de burger.

“Collega’s” , steek deze maar in jullie zakken.

Het is desinformatie, opruien en met een ernstig destabiliserend effect zonder te beseffen hoeveel ellende je er mee aanricht of kunt aanrichten.

Overigens, de Financial Times is al lang niet meer de gerespecteerde en gerenommeerde Britse zakenkrant die het ooit pleegde te zijn.

Dat gezegd hebbende, neemt het aan de andere kant niet weg, dat als het zou kloppen, dat er economische strafexpedities worden voorbereid tegen Hongarije dit zijn gelijke niet kennen en ontegenzeggelijk gaan leiden tot een verdere en langdurige destabilisatie van oostelijk Oost-Europa waarvan de landen zowel binnen als buiten de Europese Unie gelegen zijn. Sterker zelfs, het plan is voer voor conflicten die zelfs gewapenderhand uitgevochten zouden kunnen worden in de straten. Denk eens een keer na.

Voorbeeld:  Etnische Hongaren wonen ook buiten Hongarije. Hongarije heeft in het verleden etnische Hongaren die onder meer in Roemenië woonachtig zijn de kans gegeven om een Hongaars paspoort te krijgen.

Maar hoe komt het dat er zoveel Hongaren buiten Hongarije wonen? Dit heeft alles te maken met de opsplitsing van Hongarije na de Eerste Wereldoorlog waarbij het land, nog deel uitmakende van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk, twee derde van haar grondgebied verloor en werd toebedeeld aan de omliggende landen. (Het verdrag van Trianon 1920) Het zou er in principe toe kunnen leiden dat de etnische Hongaren in Roemenië ook in opstand zouden kunnen komen want de relatie tussen de etnische Hongaren en de etnische Roemenen iin Roemenië is niet bijster goed te noemen en er woedt onderhuids altijd een zeker vuurtje dat we ook kunnen duiden als een gevaarlijk spanningsveld.

We spreken over de Balkan, waarvan de mores niet gekend is en nooit gekend zal zijn bij de gemiddelde  Europese ambtenaar in zijn duffe colbertje of haar suffe mantelpakje. Over het gebrek aan algemene ontwikkeling, lokale cultuur en geschiedenis nog maar te zwijgen. Je kunt een oude cultuur niet met politieke maatregelen naar het einde proberen te helpen. Een samenleving is niet maakbaar en derhalve ook niet afdwingbaar zonder dictatoriaal te worden.

Het resultaat is altijd tegengesteld en zeker op de Balkan.

We zeggen al jaren dat de Balkan de graadmeter zal zijn hoe Europa als continent en ten dele als onderdeel van de Europese Unie zal ontwikkelen.

Domme politieke acties staan lijnrecht tegenover de diepere morele en de goede bedoelingen van de grondleggers van de Europese Unie, in de personen van onder meer Jean Monnet en Robert Schuman die Europa  in een staat van blijvende vrede, vrijheid en welvaart wilden brengen. Met andere woorden, er is geen donder geleerd.

Maar in veel Europese kringen waait er al lange tijd een links of links-liberale wind. Daarmee drijft de Europese Unie af van de veiligheid haven van stabiliteit die de grondleggers voor ogen hadden.

De echte grondleggers, de echte denkers achter de Europese Unie zijn van christendemocratische huize, ondersteund door economisch rechts-liberaal denken. Of om het beter uit te leggen, middels een organische wijze te komen tot een langdurige stabiliteit en vrede in welvaart en vrijheid op het Europese continent. Socialisten, groenen en links-liberalen overspelen bij aanhouding hun hand, drammen, proberen van alles door de strot te duwen en dat wordt niet gepikt en vervolgens gaat de kont tegen de krib. Dat is ook de reden waarom veel burgers en boeren en buitenlui zich ook zo keren tegen de “Europese Unie”.

De traditionele waarden van Europa blijken te worden ingeleverd voor een soort van zelfhaat tolerantie. Het gedram via het LHBT-ABC draagt hier ook niet aan bij. Dat iemand een andere geaardheid heeft, dat is iemand zijn of haar goed recht. Maar het is niet de feitelijke biologische norm. Net zo min als personen met het syndroom van Down de norm zijn in de samenleving. Al moeten we zeggen dat veel politici zo de Josti-band in kunnen met hun verbale grafherrie.

Maar daar staat weer iets anders tegenover wat het zo complex maakt. 

Het is volstrekt een democratisch recht van een lidstaat om ergens “tegen te zijn”, dit recht te uiten en zich te keren. Dus Hongarije heeft het elementaire recht om zich te keren, los van wat je vindt van de materie ten gronde, in deze de hulp aan het noodlijdende Oekraïne.

De voorzitter van de Europese Raad in de persoon van Charles Michel heeft onder meer als taak de lidstaten op  één lijn te brengen. Het wankel gedrag van Charles Michel om zich eerst verkiesbaar te stellen en medio juli zijn functie als voorzitter van de Europese Raad neer te leggen, om hier vervolgens op terug te komen heeft het laatste stukje politiek gewicht van deze man doen reduceren tot dat van een veertje.

De democratische meerderheid van de Raad van Staats- en Regeringsleiders van de EU, waarvan de meerderheid bestaat uit 25 van de 27 landen, want de positie van het 26e land Slowakije onder leiding van premier Fico is geen uitgemaakte zaak, is van mening dat er een nieuw steunpakket aan Oekraïne moet komen.

Formeel kan dit ook zonder Hongarije, want juridisch gezien kan de Europese Unie binnen het juridisch concept van versterkte samenwerking ook zonder eenparigheid van stemmen initiatieven ontplooien. Een voorbeeld daarvan is de Europese munteenheid, de “Euro”.  Een aantal landen binnen de Europese Unie heeft de munteenheid Euro nog niet ingevoerd, en een van die landen is Hongarije, dat nog steeds de nationale munteenheid de “Forint” hanteert die weliswaar gekoppeld is aan de Euro, maar nog steeds een zelfstandige munteenheid is.

Hierbij  komt een onderdeel van het verhaal van de Financial Times weer op de helling te staan, immers, omwille van de koppeling van de Hongaarse Forint aan de Euro, is het praktisch gezien onmogelijk om de “Forint” als munteenheid te destabiliseren zonder schade toe te brengen aan de Euro.

Ja, de Hongaarse economie valt of staat bij de subsidies van de Europese Unie uit de structuurfondsen. Zeer tegen de wil van het Europees Parlement heeft de Europese Commissie besloten ondanks alle bezwaren toch door te gaan met het verlenen van het Europees financieel infuus aan Hongarije. Het Europees Parlement is hierover zo boos geworden, dat zij de Europese Commissie heeft gedaagd voor het Hof van de Europese Unie in Luxemburg,

Wat komt hier duidelijk aan de oppervlakte?

Er bestaat dus niet iets als een eenvormig instituut “zijnde de Europese Unie dat is vindt, iets wil op of iets oplegt”, het is een verzameling van instituten met een zeker democratisch model met elk en eigen bevoegdheden met als overkoepelend en primair orgaan zijnde de Europese Raad van Staats- en regeringsleiders.

Deze staats- en regeringsleiders moeten overeenstemming zien te vinden, dat gebeurt feitelijk niet louter en alleen gedurende een top.

De diplomaten van de respectievelijke permanente vertegenwoordigingen van lidstaten bij de Europese Unie bereiden een top voor en voeren vertrouwelijk overleg met hun collega’s van andere lidstaten om de weg te banen om gedurende een top tot overeenstemming te komen. Dat gaat zover dat er gedurende de top er in een sfeer van absolute vertrouwelijkheid gewerkt wordt aan gezamenlijke conclusies die aan de staats- en regeringsleiders worden voorgelegd en waar ze daarna over kunnen gaan debatteren welke zin of passage er in of uitgelaten wordt. Echter succes is nimmer gegarandeerd.

Juridisch gezien kan een lidstaat die elke besluitvorming torpedeert of hindert, dan wel zich niet houdt aan de Europese waarden, zoals deze zijn onder meer zijn vastgelegd in het Handvest van de Europese Unie,  aangepakt worden middels artikel 7 van het Verdrag betreffende de Europese Unie, beter bekend als het verdrag van Maastricht dat luidt:

Artikel 7 Verdrag betreffende de Europese Unie

1 Op een met redenen omkleed voorstel van een derde van de lidstaten, het Europees Parlement of de Europese Commissie kan de Raad, na goedkeuring van het Europees Parlement, met een meerderheid van vier vijfden van zijn leden constateren dat er duidelijk gevaar bestaat voor een ernstige schending van de in artikel 2 bedoelde waarden door een lidstaat. Alvorens die constatering te doen, hoort de Raad de betrokken lidstaat en kan hij die lidstaat volgens dezelfde procedure aanbevelingen doen.

    De Raad gaat regelmatig na of de redenen die tot zijn constatering hebben geleid nog bestaan.

    2 De Europese Raad kan met eenparigheid van stemmen, op voorstel van een derde van de lidstaten of van de Europese Commissie, en na goedkeuring van het Europees Parlement, een ernstige en voortdurende schending van de in artikel 2 bedoelde waarden door een lidstaat constateren, na de lidstaat in kwestie om opmerkingen te hebben verzocht.

    3 Wanneer de in lid 2 bedoelde constatering is gedaan, kan de Raad met gekwalificeerde meerderheid van stemmen besluiten tot schorsing van bepaalde rechten die uit de toepassing van de Verdragen op de lidstaat in kwestie voortvloeien, met inbegrip van de stemrechten van de vertegenwoordiger van de regering van die lidstaat in de Raad. De Raad houdt daarbij rekening met de mogelijke gevolgen van een dergelijke schorsing voor de rechten en verplichtingen van natuurlijke en rechtspersonen.

    De verplichtingen van de lidstaat in kwestie uit hoofde van de Verdragen blijven in ieder geval verbindend voor die lidstaat.

    4 De Raad kan naderhand met gekwalificeerde meerderheid van stemmen besluiten om krachtens lid 3 genomen maatregelen te wijzigen of in te trekken in verband met wijzigingen in de toestand die tot het opleggen van de maatregelen heeft geleid.

    5 De stemprocedures die in het kader van dit artikel gelden voor het Europees Parlement, de Europese Raad en de Raad worden vastgesteld in artikel 354 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie.

Maar….

Hiermee kan de meerderheid van de Raad van Europese Staats- en regeringsleiders een lidstaat op het strafbankje zetten.

Maar een plan tot een strafexercitie om lidstaat en haar bevolking in economische zin te treffen gaat in principe alle perken te buiten.

Dit zou een vorm van hoogverraad zijn jegens de grondslagen van de Europese Unie.

De Europese  geschiedenis leert ons wel hoe er is omgegaan met mensen die hoogverraad hebben gepleegd.

Niet door elkaar halen

De politieke koers die de Hongaarse regering onder leiding van Victor Orban vaart wordt zowel in juridische zin als in morele zin niet gegeten door veel andere lidstaten van de Europese Unie.

Maar de casus van de vermeende schendingen van de rechtsstaat in Hongarije  is een andere kwestie dan de min of meer vriendschappelijke band tussen Orban en de Russische president Poetin.

Over de zaak van de vermeende schendingen van de rechtsstaat:  De financiële strafmaatregelen tegen Hongarije zijn al eerder genomen op grond van het verdrag en gericht tegen omschreven schending van democratische waarden van de rechtsstaat. Die strafmaatregelen hebben niet als doel, maar mogelijk wel als effect (!), dat de economie van het land schade wordt toegebracht. In het geval waar de Financial Times hier doelt, is het een volstrekt achterhaald verhaal. Dan is formulering van de “FT-collega’s” op zijn minst onzorgvuldig. (broddelwerk).

Eventuele bijkomende politieke of economische strafmaatregelen tegen de Hongaarse regering, louter omdat Hongarije een andere gedachte heeft over Oekraïne en Rusland en vervolgens nieuwe hulpgelden aan het noodlijdende Oekraïne wil blokkeren getuigen niet van inzichtelijk en intellectueel vermogen om de Oost-Europa op langere termijn daadwerkelijk te stabiliseren. Daar is toch echt een hoger IQ voor nodig.

Met conclusie

Ambtenaren die werken in en rond de Europese instellingen zoals de Europese Commissie, de Permanente Vertegenwoordigingen van de lidstaten of de Europese Raad   hebben zich te onthouden van strafexpedities of het plannen daarvan jegens de bevolking van een andere lidstaat.

Doen zij dit wel dienen zij hiervoor de verantwoordelijkheid te nemen en hun bazen, die politiek verantwoordelijk zijn, dienen daaruit de politieke consequenties te trekken. Zelfs in strafrechtelijke zin zouden er onder bepaalde omstandigheden tenlasteleggingen kunnen volgen.

Omdat het artikel van de Financial Times weer een onduidelijk en haperend verhaal is strekt het tot de aanbeveling de krant louter te gebruiken voor de verpakking van Fish & Chips naar traditioneel Brits gebruik.

Dat is ons oordeel en daar zal u het maar mee moeten doen.