Peter-Vincent Schuld

Wat valt er nog te schrijven over prinses Beatrix. Ik maak geen deel uit van de roddelpers, ik wil er geen deel van uitmaken en de dingen die mij ten gehore zijn gekomen over het privé-leven van onze voormalige koningin, doe ik af als geruchten en geen feiten, of de informatie behoort tot de strikte privé-sfeer waarvan ik vind dat ik noch iemand anders er een duvel mee te maken heeft.

Ik denk dat onze monarchie een functioneel instrument is in de Nederlandse democratische rechtsstaat. Ik behoor weliswaar niet tot diegenen die met oranje vlaggetjes dan wel in het oranje uitgedost op koninklijke evenementen verschijnt of die er op zit te azen om op officiële gelegenheden uitgenodigd te worden. Ik ben sowieso niet zo van de recepties, feestjes en de daarbij behorende small talk.

Aan de andere kant zou ik een uitnodiging voor een interview niet afslaan. Temeer daar de voormalige Nederlandse koningin vaak haar breed gemaakte schouders zette onder de Nederlandse samenleving op het moment dat die samenleving diep verdriet kende. Ik zie nog het aangeslagen gezicht op tv van de voormalige vorstin die de plek van de Bijlmerramp bezocht en de slachtoffers van de vuurwerkramp in Enschede een hart onder de riem stak.

Het leven van Beatrix is niet over rozen gegaan. De zorgen om de ziekte en depressies van prins Claus, haar moeder prinses Juliana die aan alzheimer leed, de commotie rondom haar vader prins Bernhard en het ongeval en het overlijden van haar zoon prins Friso. Hoeveel leed kan een mensenschouder dragen als je ook nog eens heel Nederland als bagage meekrijgt. En dat is dan hetgeen we officieel weten, maar dat is al genoeg om een mensenziel te voorzien van diepe littekens.

Onder deze privé-omstandigheden professioneel het ambt van staatshoofd te hebben moeten uitoefenen is geen sinecure. Stapels dossiers doorworstelen, overal je gezicht “strak” moeten houden, terwijl je als mens je het misschien wel uitschreeuwt van verdriet.

Ik weet voor 100 % dat Beatrix haar medeleven voor slachtoffers en nabestaanden bij rampen voor geen moment geveinsd heeft.
Ik weet ook dat zij bij menig politiek gerommel in Den Haag haar wenkbrauwen gefronst heeft. Nee voormalig Koningin Beatrix was niet de makkelijkste als ik op de insiders mag afgaan. Ze kende de dossiers tot in het detail. Het getuigt toch van karakter en een gevoel voor verantwoordelijkheid.

Ook zonder de door de RVD (Rijksvoorlichtingsdienst) ingeroepen mediacode heb ik zoiets van laat die mensen van de koninklijke familie eens lekker met rust. Gun die mensen hun privéleven. Wat boeit het mij nou wat deze mensen in hun niet functionele tijd doen. Als ik ze ergens in een ander land zou tegenkomen, gewoon met rust laten. Ik vind, en dat meen ik, dat geen geldbedrag dat zo’n foto oplevert het waard is om deze mensen hun privéleven aan te tasten.

Je zult maar geboren worden in een gouden kooi en je verantwoordelijkheid moeten nemen om zowel te dienen als ouders van het vaderland, hoofd van de regering en de reclamezuil van het koninkrijk en dat tegen een verhoudingsgewijs bescheiden vergoeding als CEO van NV Het Koninkrijk Der Nederlanden waarbij je dan ook nog de hele tijd dat politiek populistisch gezeik aan je hoofd hebt of je wel of geen belasting zou moeten betalen. Al die criticasters lijken soms enige empathie vreemd te zijn, terwijl omgekeerd op cruciale momenten wel empathie verwacht wordt van het vorstenhuis. Beetje een dubbele attitude.

Enfin, Prinses Beatrix is 80 geworden, 80 hectische jaren die begonnen op Paleis Soestdijk. In haar levens tweede jaar moest zij vanwege de bezetting door Nazi-Duitsland uitwijken naar Londen, om na een maand haar kinderjaren verder te gaan doorbrengen in Ottawa, Canada.
Een relatie krijgen met een Duitser die door Nederland in eerste instantie niet werd geaccepteerd, ondanks dat Prins Claus, zachtaardig als hij was, nu net het tegenovergestelde vertegenwoordigde waar Duitsland in de oorlogsjaren zo om berucht was.
Een inhuldiging die ontsierd werd door niets ontziend reltuig tijdens de krakersrellen onder het motto van “Geen Woning Geen Kroning”.

Ik heb me vaak genoeg afgevraagd wat er nu eigenlijk op die momenten in het hoofd van Beatrix moet zijn omgegaan.
Gewoon uit oprechte interesse, maar mij tegelijk beseffende dat haar privé-gedachten mij niets aangaan.

Ja lieve prinses Beatrix, u heeft het niet altijd even gemakkelijk gehad. Voor buitenstaanders is het allemaal makkelijk oordelen.
Ik weet het, het is niet volgens het protocol, maar u verdient eigenlijk gewoon een dikke knuffel. Fijne verjaardag, geniet ervan.