Door Peter-Vincent Schuld

Het Corona-virus, we raken er over uitgepraat. Het laat zien hoe kwetsbaar wij, mensen en dieren, zijn voor virussen en bacteriën en hoezeer hygiëne daarin een belangrijke rol speelt.

Nu hebben wij in de afgelopen decennia al wat aardig wat uitbraken van (dier)ziektes meegemaakt; Ebola, Gekke Koeienziekte, de varkenspest, MRSA, NORO-virus, Sapo-virus, Q-Koorts, vogelgriep, SARS en nu het Corona-virus en in Duitsland opnieuw de vogelgriep. Of ik het allemaal op één hoop veeg? Nee natuurlijk niet.

Elke uitbraak heeft eigen kenmerken, oorzaken en gevolgen. Maar daar gaat het nu niet over. Het gaat over de  rol van bacteriën en virussen in de samenleving.

Een samenleving waarin we denken dat de circulaire economie, lees alles hergebruiken de enige oplossing zou bieden voor de “uitputting” van moeder aarde. Daar stel ik mij zeer maar dan zeer grote vraagtekens bij.

Wie niet goed en zorgvuldig omgaat met zijn of haar leefomgeving, is dom. Heel dom. Maar dat betekent op geen enkele manier dat we niet kritisch moeten kijken naar de aspecten van hygiëne, volksgezondheid en veiligheid in relatie tot de de zowat dogmatisch opgelegde ecologische doctrines.

Ik begin maar eens bij ons, mensen. Wij gaan naar het toilet en veel van ons hebben terecht een bepaalde terughoudendheid bij het gebruik van openbare toiletfaciliteiten omwille van redenen van hygiëne.

Als wij de deur van een publiek toilet open doen, dan hebben we al een gerede kans dat we bacteriën aan onze handen krijgen die afkomstig zijn van de vorige toiletgebruikers. We leren niet voor niets om na het gebruik van het toilet onze handen te wassen.

Niet voor niets worden er desinfecterende middelen verkocht om verspreiding van bacteriën tegen te gaan. Bij menig arts, in menig ziekenhuiskamer en op menig ziekenhuisgang en zorgcentrum treft u de flaconnetjes aan.

Bij het ruimen van vervuilde omgevingen ziet u schoonmakers in witte pakken, die pakken worden na gebruik direct vernietigd, lees verbrand.
Ik neem u even mee langs een aantal realiteiten. School. Wie herinnert zich niet dat de leerkracht op de lagere school vroeg om kartonnen toiletrolletjes mee te nemen om er in de klas iets creatiefs mee te doen? Weinig mensen staan er bij stil dat na het afvegen van de lichamelijke stortkokers van de liquide en vaste uitwerpselen er een toiletrolletje overblijft dat is vastgepakt met de handen die met bacteriën in aanraking zijn geweest.

Ooit wierpen van alles in de vuilnisbak, waarna het werd afgevoerd naar de vuilstort. In vroeger tijden was het “same day waste processing”. Immers als de vuilniswagen vol was reed het direct naar de stortplaats. Niet dat dit een perfecte tijd was, immers vuilverbranding geniet te voorkeur boven storten. Maar het afval, met alle bacteriële risico’s van dien, was de zelfde dag nog uit de samenleving verwijderd.

We zijn nu in een tijd aangekomen waarin alles opnieuw gebruikt moet worden. Maar met de komst van het Corona-virus dient zich de vraag aan of dit wel zo verstandig is. Zijn we niet aan het spelen met vuur waar het hygiëne betreft?

We kennen in Europa strenge regels met betrekking tot dierlijk afval. Ik weet dat het geen aangenaam onderwerp is, maar we zullen het moeten bespreken. Categorie 1 en 2 “dierlijk afval” afgekeurd vlees, kadavers en slachtafval, het wordt allemaal ingezameld en afgevoerd naar een destructiebedrijf waar het wordt vermalen, in ketels wordt verhit zodat de bacteriën gedood worden. Het verwerken begint direct na aankomst van het materiaal bij het destructiebedrijf.

Wat rest zijn droge korrels “diermeel” dat wordt ingezet als biomassa voor elektriciteitscentrales, vetten die worden omgezet in biobrandstof en water dat in de eigen zuiveringsinstallaties wordt gereinigd. In Nederland en België kennen we daarvoor 1 firma en dat is Rendac met vestigingen in Son & Breugel in Nederland en Denderleeuw in België.
Bacteriën, ze vliegen en zweven gemakkelijk door de lucht. Kadavers,vervoerd in hermetisch af te sluiten roestvrij stalen containers en na gebruik worden voertuig en container grondig gereinigd en gedesinfecteerd. Categorie 3 vleesafval mag wel worden verwerkt tot diervoeders, zoals door Sonac.

Maar is er niet iets apart aan de hand? Wanneer de consument organisch afval heeft met inbegrip van eten waaronder vleesresten en verpakkingen waar dit ingezeten heeft wordt dit respectievelijk in de “groencontainer” of bijvoorbeeld de “plastic afval” container geworpen. Gaan we niet te licht om met de hygiëne in relatie tot afval?

Het heeft er alles schijn van in een tijd dat extremistische groene denkers hun eigen verpakkingsmaterialen mee wensen te nemen naar de winkel.

Een potentieel risico en het is niet voor niets dat sommige supermarkten dit omwille van hygiënische redenen beperken of verbieden.

Op terreinen wordt het afval uitgeladen en verladen.  GFT afval wordt dan wel gecomposteerd dan wel in een biovergistingsinstallatie verwerkt. Deze laatste optie is qua hygiëne en veiligheid onder voorwaarden niet de slechtste.

Voordat vleesverpakkingen met restanten verwerkt zijn, gaan er ook minimaal dagen overheen. Het ontbindingsproces heeft zich buiten de koelkast al wel reeds ingezet met de vorming van bacteriën en schimmels van dien. Gezond? Nee niet echt.De medewerkers van de verwerkingsbedrijven ademen deze bacteriën en schimmels wel in.

Al hoewel vleesafval niet in de groenbak thuishoort, worden pizzarestanten en de borden met “vleesrestjes” gewoon in deze container gesmeten. Nu zou u eigenlijk even eerlijk moeten zijn en kijken naar wat u zelf doet.

Hoeveel pizzadozen die afgehaald dan wel bezorgd worden, eindigen leeg dan wel met resterende inhoud ergens tussen de openbare ruimte en het oud papier.

Heeft u een hond of meerdere honden en geeft u ze vlees uit blik? Voordat ik het blik weggooi spoel ik deze even uit omdat ik weet dat vleesresten een bron kunnen zijn van bacteriële besmetting eens in ontbinding. Het is deze niet anders dan met slachtafval, kadavers en ander afval van dierlijke herkomst. Maar hoeveel mensen gooien het blik direct in de container? Hoe lang duurt het dan voordat het blik uiteindelijk omgesmolten wordt tot nieuw staal en mogelijkheid tot bacteriologische contaminatie tot een halt wordt gebracht.

Hondendrollen? Gemeentelijke propaganda zegt ons deze in de groenbak te moeten werpen ter compostering (zonder plastic zakje), maar is het  gewoon niet beter om ze met het andere huisvuil gewoon te verbranden?

In
alle bovenstaande gevallen is van “same day waste processing” geen
sprake. Hoe langer organische afvalstoffen die zich ontbinden, niet
definitief verwerkt zijn, hoe langer ze een biologische bron van
besmetting met bacteriën kunnen vormen.

In
veel gemeentes die het afval aan huis ophalen wordt elke afvalsoort
slechts 1 x in de twee weken of zelfs maar 1 x per maand opgehaald. In
al die tijd kunnen bacteriën zich in de warmte van de container rustig
vermeerderen en uiterst schadelijk worden, over het ongedierte zoals
maden nog maar niet gesproken. In de meeste gemeenten hebben de
ambtelijke en bestuurlijke groene gekkies hier geen boodschap aan.

Maandag, 10 februari werd bekend dat afvalverwerkingsbedrijf Renewi slechts 10% van de koffiebekertjes kon recyclen tot toiletpapier en 90% naar de vuilverbranding moest, ondanks andere afspraken met het Rijk? Oorzaak, vervuiling van de koffiebekertjes met allerhande troep. Waar hebben wij het hierover?

Welke waanzinnige eist dat de bekertjes recycled moeten worden?Het is toch evident dat de koffie ook wordt genuttigd met mensen die een verkoudheid hebben of andere bacteriën met zich meedragen? Risico op contaminatie? Altijd aanwezig. Wenselijk? Nee! Wat zijn van de meerkosten en het verbruik van energie van het gescheiden ophalen, van het controleren of de bekertjes te hergebruiken zijn. De energie die het kost om deze ook weer te scheiden volgens de criteria bruikbaar en onbruikbaar? Is het niet verstandiger uit oogpunten van hygiëne en kosten om al deze bekertjes gewoon direct naar de vuilverbranding af te voeren alwaar deze omgezet kunnen worden in energie en warmte.

Maar hier stopt het verhaal niet. Allerminst. Ooit vormde het op straat smijten van uitwerpselen een groot hygiënisch probleem.Er
ontstonden moeilijk of indertijd niet te bestrijden ziektes zoals de
pest. Uiteindelijk kwamen er riolen waarbij het afvalwater met
menselijke uitwerpselen thans afgevoerd worden naar de waterzuivering en
“goede” bacteriën de schadelijke stoffen afbreken en het rioolslib, dat
eveneens uitwerpselen bevat, als het goed is, wordt verbrand. We
proberen de kans op contaminatie zoveel mogelijk te beperken…. denken
we. 

Medisch afval, injectienaalden van drugsverslaafden? Ze zijn een potentieel groot gevaar voor de overdracht of besmetting met ziektes en dus hebben we er als samenleving voor gekozen om ingezameld medisch afval verpakt in plastic containers en plastic zakkenintegraal te vernietigen middels verbranding. Hiermee wordt de kans op contaminatie tot nihil gereduceerd.

Andere afvalstromen, waaronder huishoudelijk afval bevat, hoe je het ook went of keert mogelijke bronnen van bacteriële besmetting.Poepluiers, gebruikte tampons, inlegkruisjes, incontinentiematerialen en etensresten.

Opa
of oma gaat naar het verpleegtehuis toe. Opa of oma kon niet meer voor
zichzelf zorgen. Met de toilethygiëne ging het ook achteruit. Ongewassen
handen komen in aanraking met goederen die vervolgens niet
gedesinfecteerd in de kringloopwinkels terechtkomen. Is dit allemaal wel
zo verstandig?

De “ecologische doctrine” die als een dogma gehanteerd wordt en niet zelden in wetten en plaatselijke verordeningen. Ze
leiden tot fikse boetes eens overtreden door een burger. Boetes betalen
om een systeem van onhygiënische toestanden in stand te houden? Zijn we
gek geworden? In Nederland en België zeker. De groene dogmatiek is als
een kanker die snel uit de samenleving gesneden dient te worden. Afval
is altijd een mogelijke besmettingshaard. Voor de volksgezondheid en de
hygiëne dient het na ophaling gewoon direct vernietigd te worden. Hoe
simpel kan het zijn? Hoe zijn we van het padje afgeraakt?