Dierenleed en het Münchhausen-by-Art-Proxysyndroom

Door Bernd Timmerman

Moderne kunst komt vaak voort uit avantgardistische persoonlijkheidsstoornissen.
Dat is niet erg. Iedereen mag met verf en objecten spelen zolang je er anderen
maar geen fysieke pijn mee kan doen. De emotionele schade van het kijken naar
moderne kustwerken nemen we maar voor lief. Zo direct scheur ik dit artikel in
vieren en zet op ieder vel een andere kleur stip. Ik lijst het werk in en noem
het ‘’Voorbij de Stippen in Woorden”. Kunst kan echter ook uit sadistische
breinen ontstaan. Gruwelijke sprookjes bestaan en zo ook Tinkebell en misschien
wel haar broer Pieter Pan.

‘’Samen de wereld redden gaat niet zonder reuring’’, zo kopte VK van afgelopen
zaterdag een dubbelinterview bij ons naar binnen. Kunstenaar Tinkebell en Jan
Hak de Groenteman gingen in gesprek en wij mochten vrolijk verwonderend
meelezen.

Het zou kunnen dat sommige kunstenaars lijden aan het Münchhausen-by
Art-Proxysyndroom. De zichzelf als kunstenaar beschouwende mens gebruikt een
ander levend wezen – meestal een dier – om pijn, stress en/of angst te laten
beleven om zo een ‘’maatschappelijk statement’’ te maken. Waarbij de vraag is of
de sadistische neigingen niet verbloemd zijn door heel hard Missie-Kunst te
roepen.

Plegers doen naar anderen voorkomen alsof de pijn van het dier nodig is om
gehoord te worden als activist met een Grote A. De pleger verzint een kunstvorm
en misbruikt dieren voor het ‘’hogere doel’’. Plegers kunnen anderen misleiden
door te zeggen ‘’ik ben met een missie bezig’’

Tinkebell is een kunstenaar die haar kat de nek omdraait om een tas van te maken,
bijna 100 hamsters kwelt door ze uren in een bol te laten rondlopen, 60 kuikens
of zo door een versnipperaar wil laten gaan als een moderne Pilatus en 1000
slakken met slijm en kralen bewerkt.

Om te ageren tegen dierenleed… Je moet het van je vrienden hebben en van gekken.

Er zijn dierenrechtenactivisten die ook van het padje zijn en het geweldig
vinden. Want alles mag in Strijd voor de Dieren. Ook mensen – met mogelijk het
Münchhausen-by-Art-Proxysyndroom- die dieren misbruiken staan dan aan de goede
kant want we moeten niet zeuren binnen de beweging over een gebroken nek van een
kat of wat dolgedraaide hamsters.

Want laten we eerlijk zijn om de jaarlijkse versnippering van 30 miljoen
mannelijke kuikentjes aan de kaak te stellen knallen we gewoonweg nog 60 erdoor.
Dat zal de veehouderij leren. Een lesje in ethiek.

Jan Hak, van de groente vindt het prachtig, want zegt hij het gaat om de
‘’eerlijkheid’’. De confrontatie met de werkelijkheid en daardoor bewuster met
dieren omgaan. Ik denk dat Jan Hak een statement kan maken voor eerlijke prijzen
van voedsel door zichzelf te laten vierendelen met behulp van paarden waarop
mannen en vrouwen zitten die roepen ‘’met een Boodschap van Hak voor een
eerlijker wereld’’.

‘’I know. O Jan, hier moeten we ook iets mee doen’’, reageert Tinkebell op de
woorden van Jan dat haantjes in het ei nog gewoon gegeten hadden kunnen worden.
Want Hak kent wel een Kok die tegen een goede prijs voor alles te koop is om
gewoon op tv een mooie commerciële boodschap te verkopen. Het Tinkbell Feest-
Menu van Haantjes in The Egg with a Good Syndrome’’

Jan en Katinka kunnen toveren en andere goede mensen geloven de kul-sprookjes.
Tinkebell vraagt in haar kinderlijke sadistische onbevangenheid een beetje
luidruchtig, aandacht. Ze zou nooit bewust slechte dingen doen (zegt ze), en je
kunt in haar wereld alles wat krom is gewoon heel goed recht lullen. Pinkeltje,
haar zieke depressieve kat komt ook ter sprake.

Die heeft Katinka de Kunstenaar gedood door heel hard aan haar nek te draaien en
eraan te trekken. Daarna gevild en er een tas van gemaakt. Want waarom wel een
tas van kalfsleer en niet van je eigen gedode poes? Naar de dierenarts gaan kwam
niet in haar geest. De vraag is of ze niet eerder op de dag naar The Exorcist
had gekeken.
Jan van Hak vindt het weer geweldig. Want een wilde kat op
zijn terrein zou het nooit overleven. Geen drie tellen. Ze jagen op zijn
vogeltjes. Het gefluit van vogeltjes is misschien een verklaring waarom deze
twee zeer goede mensen zo mooi met katten omspringen. Het zijn Helden. Jan is
beschermheer van de Vogels en Tinkebell is alles voor Dieren, behalve voor haar
eigen kat.

Ze willen hetzelfde, Jan en Katinka. Om harmonie te creëren is er eerst beweging
nodig. Tinkebell ziet een error en dan moet je eerst even heel hard schudden…
Katinka denkt werkelijk dat zij sneeuwballen werpt en dat deze dan gaan rollen
en Jan van Hak doet volgens haar hetzelfde. Aan het einde van het gesprek – dat
niet plaatsvindt in een open inrichting – zijn ze allebei geroerd door de
reuring.

Wanneer Jan thuiskomt zegt hij waarschijnlijk tegen zijn vrinden ‘’weet je wat
mij vandaag is overkomen? Een gek meisje ontmoet die haar kat keelt en er een
tas van maakt en denkt dat ze een goed mens is met een missie.’’

Terwijl Tinkbell in het weekend met potjes van Hak knutselt en kijkt welke dieren
zij hierin kan stoppen om ze zonder eten te laten doodgaan om zo te strijden
tegen honger in de veehouderij of nog beter -en zo valt het
Münchhausen-by-Art-Proxysyndroom weer op haar plaats- ‘’levensgrote Hakpotten
met levende varkens op een rij in een bijhal van een museum en die steek ik dan
als een Goede Fee in de Fik met een bord erbij ‘’wilt u een Stalbrand op uw
bord?’’ Yes een Sneeuwbal van Katinka de Gruwelijke Kattenkillende Kunstenaar.

Ik zag trouwen gisteren de broer van Tinkebell. Het was een leuk gesprek van een
dierenrechtenactivist die wel strategie en ethiek verbindt met een geëngageerd
kunstenaar in een syndroommissie.

Laten wij hem zichzelf even voorstellen voordat hij ook bijvoorbeeld met iemand
van Bonduelle een tweegesprek gaat voeren om anderen te verrassen.

Mijn naam is Pieter Pan. Ik ben kunstenaar. Niet zomaar een kunstenaar. Ik ben
geëngageerd. In mijn werk protesteer ik tegen het misbruik van kinderen. Veel
mensen begrijpen mij niet. Ik ben een controversiële kunstenaar.

Ik kreeg landelijke bekendheid door de nek van mijn kind te breken. Het villen
was wel even vervelend. Heb er vervolgens een statement art proof van gemaakt.
Doel van dit werk was de vraag op te roepen waarom het wel maatschappelijk
geaccepteerd is in veel landen om kinderen te laten werken in slechte
rotomstandigheden, maar dat westerse kinderen gelukkig mogen zijn.

Mijn twee jaar oude dochter was toch al gedeprimeerd. En laten we eerlijk zijn,
de kosten voor depressie rijzen de pan uit. Ik protesteer en zorg ervoor dat de
medische kosten dalen. Ook weer een statement van mij, Pieter Pan, de
kunstenaar.

Mijn volgende project bestond eruit om 95 kinderen urenlang in grote doorzichtige
bollen te laten rennen. Kinderen uit de buurt. Beschikbaar gesteld om een art
statement te maken. Heel fijn dat veel mensen mijn kunst begrijpen. Jammer
genoeg mocht ik geen 60 kinderen gebruiken voor een art statement tegen porno
met kinderen. Dat is toch verschrikkelijk, dat seksuele gedoe van volwassenen
met kinderen. Wist je dat er jaarlijks 108.000 kinderen worden mishandeld. Dan
is zo´n art statement van mij, Pieter Pan, toch wel heel goed. Tja, is even
vervelend voor die 60 kinderen dat ze seksueel misbruikt worden. Maar het is
voor het goede doel en laten we weer eerlijk zijn: we moeten mensen soms
choqueren om ze bewust te maken van een groter probleem. Misbruiken om te
vechten tegen misbruik, dat is mijn motto.

Op 8 september 2009 en 6 mei 2010 stond ik voor kindermishandeling terecht voor
de politierechter in Amsterdam. Deze verwees de zaak uiteindelijk door naar de
meervoudige strafkamer in Amsterdam. Op 7 januari 2011 vond de zitting plaats.
Op 21 januari verklaarde de rechtbank het ten laste gelegde niet bewezen en
sprak zij mij, Pieter Pan, daarvan vrij

Mooi dat we In Nederland gelukkig kinderen kunstzinnig kunnen misbruiken om een
art statement tegen kinderarbeid en kinderporno te kunnen maken. Het heeft mij
zo geholpen om nog meer na te denken over het misbruik van kinderen in alle
soorten en maten voor het goede doel. Want er is zo veel ellende met kinderen op
de wereld. Ik moet door.

Mensen vragen wel eens ‘’kan je het niet op een andere manier doen?”. Nee, zeg ik
dan want we moeten choqueren, anders werkt het niet. Weten de mensen wel wat er
gebeurt met al die kinderen op deze wereld?

Ik offer dan wat kinderen op, altijd voor het hogere doel. Doe het niet voor
mijzelf, hoor eens, als ik het niet doe op deze manier dan verandert er niets.

Ik ben heel creatief, Ik ben een kunstenaar die maatschappelijke standpunten in
durft te nemen. Mijn laatste grote kunstcreatie bestaat uit 1000 baby´s.

Weer door vrienden beschikbaar gesteld. Dat is toch geweldig? Dacht aan creatief
met kurk. Ineens wist ik het. Creatief met lijm, dat moet ik, Pieter Pan, gaan
gebruiken. En veel kleuren en kralen. Wat heb ik gedaan?

Zware voorwerpen op die baby´s geplakt met lijm. 1 seconde lijm, werkt geweldig.
Die 1000 kleurrijke baby’s liggen nu op een tentoonstelling te kruipen. Is een
tentoonstelling die heet ´´Ah, wat lief´´, die donderdag in kindermuseum Villa
Zebra in Rotterdam van start is gegaan. Fijn dat zo´n museum wil meewerken. Is
een geëngageerd museum. Zij begrijpen mij en steunen mij zo goed.

Heeft Radio Rijnmond twee lijmkunstbaby´s meegenomen en naar een kinderopvanghuis
gebracht.

Zij zeggen dat er sprake is van kindermishandeling. Ik word hier zo moe van. Ben
naar de politie gestapt en heb aangifte gedaan van diefstal van mijn
lijmkunstbaby´s.

Al die mensen die zeggen dat ik kinderen mishandel schaden namelijk zo mijn
imago. Ik, Pieter Pan, vind dit echt heel vervelend. Voor mijn imago is dit niet
goed. Ben er moe van.

Krijg zelfs steun uit de hoek van de kinderrechten. Zij zeggen ‘’laat de mensen
zich niet druk maken om de 1000 baby’s, er vindt iedere dag zo veel misbruik
plaats van kinderen, daar gaat het om’’. Of ze zeggen: doe zelf maar wat voor
kinderen en laat Pieter Pan met rust want hij bedoelt het best wel goed.

Ik heb ook een zus. Zij heet Tinkebell. Ik hou heel veel van haar. Zij komt op
voor alle dieren. Ze heeft dan weer haar eigen kat vermoord – die was depressief
– en er een tas van gemaakt, ze heeft 95 hamsters in bollen uren laten
rondlopen, ze wilde 60 kuikens door de versnipperaar halen en heeft 1000 slakken
behandeld met lijm en kralen.

Onze ouders zijn erg trots op ons. Omdat we op kunstzinnige manier opkomen voor
kinderen en dieren. We zijn gelukkig heel normaal gebleven. Echt waar met ons is
niets aan de hand. In onze bovenkamer is alles goed. Ook met directeuren van de
galerieën en musea die ons werk laten zien van mishandelde kinderen en dieren is
alles in orde. We zijn allemaal heel normaal.

Kunst is het maken van een statement. Alleen jammer dat lieden die lijden aan het
Münchhausen-by-Art-Proxysyndroom wel vrijlopen en andere mensen die dieren of
kinderen mishandelen niet. De media smullen van mensen met stoornissen.