Het is zover. Alexander Pechtold houdt het dus voor gezien en stapt op als
fractievoorzitter van D66 en stopt ook meteen als lid van de Tweede Kamer. Het
besluit van Pechtold lijkt niet abrupt te zijn gekomen blijkens het feit dat
Pechtold in het diepste geheim een afscheidsinterview gaf aan Vrij Nederland.

–

Ik heb bij Pechtold altijd het gevoel dat hij met een dubbele tong spreekt.  Ik
vind hem disfunctioneel hautain. Pechtold preekt  en spreekt over een
“inclusieve samenleving” maar negeert en schoffeert grote delen van het
electoraat. Selectief inclusief dus.

–

Ik heb er niet zo’n behoefte aan om het privé-leven van Pechtold te gaan
bespreken, dat al breed uitgemeten werd. De moraalridder gaan uithangen, daar
houd ik niet van.

–

Vaak wordt het beeld van een partij gevormd door het boegbeeld dat de partij
leidt. Dit was bij D66 nadrukkelijk het geval onder het leiderschap van
Pechtold. Dat heeft D66 en de democratie geen goed gedaan.

–

De partij is stevig gezakt in de peilingen en wordt qua maatschappelijke visies
zelfs rechts ingehaald door de Amsterdamse Groen Links burgemeester Femke
Halsema.

–

Ik heb D66 altijd beschouwd als een vrijzinnige partij die de rol van
godsdienst in het openbare leven wenste terug te dringen.

Maar waar het de debatten inzake immigratie en de islam aangingen bleken
Pechtold en de zijnen de vrijzinnigheid even op het tweede plan geschoven te
hebben.

–

De toonzetting van de debatten in de samenleving polariseerden. De arrogantie
waarmee Pechtold zijn mening verkondigde en andersdenkenden pleegde de pareren
smoorde het open debat alleen maar in de kiem.

–

Pechtold kon er voor kiezen om een academisch debat aan te gaan, zoals men dit
in Frankrijk doet, waar meer dan honderd

bekende Franse wetenschappers, kunstenaars, publicisten en andere prominenten
een manifest schreven waarin zij aangaven dat we waakzaam moeten zijn voor de
invloed van de islam op de vrije en open samenleving. Het Frankrijk waarin
liberale en atheïstische publicisten en denkers van Marokkaanse, Tunesische en
Algerijnse afkomst de Franse samenleving opriepen om niet zo tolerant te zijn
tegen islamitische intolerantie.

–

Zelfs die discussie werd door Pechtold al gemeden. Pechtold die zich meent te
profileren als Europeaan was ook op dit gebied selectief en koos voor het
beperken van de discussie tot de Nederlandse landsgrenzen zonder openlijk een
politiek oog te hebben voor wat onze Franse buren openlijk aan discussies
voeren.

–

Deze discussie wordt in Nederland op de agenda gezet door Afshin Elian, de uit
Iran afkomstige hoogleraar rechtsencyclopedie. Op een of andere manier klinken
deze kritische voetnoten niet door in politiek Den Haag, ondanks dat de
deskundigheid op gebieden als migratie en islam bij Afshin Elian excellent is.

–

Bij Pechtold heb je het op zijn minst gevoel dat iedereen die ook maar een
greintje kritiek had op de rol van de islam in de samenleving, door hem verbaal
werd neer geknuppeld. Dat is geen democratie. Dat is geen academisch denken. Dat
is dogmatisch denken vanuit een eigen gelijk dat geen discussie veelde.

–

Door dogmaticus Pechtold en zijn strakke partijdoctrine is de democratie schade
toegebracht.

–

De houding van Pechtold veroorzaakte een verdere polarisatie welke onder meer
duidelijk waarneembaar is op sociale media.

–

Ik hoop dat vertrek van Pechtold zal leiden tot een verlichting in zijn partij
die er hopelijk tot gevolg heeft dat er met minder persoonlijk venijn en zonder
“cordon sanitaire” de debatten met andere partijen op een fatsoenlijke en
respectvolle manier gevoerd gaan worden.

–

Dat er meer oog zal zijn voor mensen die de islam verlaten, het juk hebben
afgegooid, en onze vrije en vrijzinnige samenleving hebben betreden. Deze mensen
voelen zich nu ongehoord, ondanks dat zij roepen. Maar deze mensen krijgen wel
te maken

met allerhande onterechte (racistische) viseringen puur omdat zij van
niet-westerse origine zijn. Maar het aanvangen van deze politieke discussie zou
betekenen dat het dogma van “kritisch naar de islam kijken is het zelfde als
racisme” verlaten moet worden. En dat past weer niet in het politiek
correcte discours van Pechtold en zijn adepten. .

–

Oud D66 Tweede Kamerlid Boris van der Ham heeft zich wel op dit terrein begeven
en schreef samen met journalist Rachid Benhammou een boek waarin 12 afvallige
moslims aan het woord werden gelaten die getuigden over de problemen waar ze
vervolgens mee te maken kregen zoals sociale uitsluiting als het lichtste
voorbeeld.

–

Juist mensen als Boris van der Ham zijn hard nodig in het politieke theater
zodat realistisch beleid kan worden ontwikkeld op een vaak ontkend probleem.
Onze autochtone samenleving is in rap tempo onderhavig aan secularisatie. Daar
tegenover staat de rol van (de islamitische) religie onder immigranten en hun
nazaten in de samenleving in rap tempo toeneemt.

–

Je kunt deze spanningen onder het mom van de inclusiviteit zoals bepleit door
Pechtold c.s. wel wegkijken, maar daarmee zijn ze nog niet weg en wordt het
probleem een ontstoken cyste met alle gevolgen van dien.

–

De thema’s waarmee onze samenleving thans kampt, met immigratie en islamisering
op de eerste plaats, vragen om een brug waarbij partijen als de PVV én CDA, VVD
én FvD elkaar op dit thema ergens treffen en elkaar niet voortdurend in de haren
vliegen.

–

Hoe moeten we beleid met een breed maatschappelijk draagvlak ontwikkelen zonder
nationale eenheid?  De problemen zijn zo ernstig van aard dat er nationale
eenheid nodig is.

–

Terecht wordt de koers D66 thans door velen onder de stemgerechtigden zwaar
bekritiseerd, zelfs in eigen gelederen zoals ik tijdens diverse informele
ontmoetingen met actieve D66-prominenten uit hun monden kon waarnemen.

–

Niet in de laatste plaats door de arrogante houding van Pechtold en nog een
paar prominente partijleden waaronder Sigrid Kaag. Nu Pechtold zichzelf de
uitgang heeft gewezen is er een gelegenheid om binnen de eigen gelederen van D66
op zoek te gaan naar leiderschap dat de verbinding gaat zoeken onder de
autochtone Nederlanders. Of deze er komt is vraag twee.

–

Vroeger profileerde D66 zich met de slogan “Een redelijk alternatief”. 
Alhoewel D66 nooit de politieke familie is geweest waar ik mij echt thuis voelde
(dat is thans bij geen enkele partij!), ik beschouwde de partij vroeger, vele
jaren terug wel als een redelijke coalitiepartner.

–

We mogen niet vergeten dat D66 aan de bakermat lag van de liberalisering van
ethische obstakels zoals een waardig levenseinde maar de partij speelde ook een
belangrijke rol in de maatschappelijke acceptatie van homoseksualiteit. Dit zijn
verdiensten waar zowat alle ingezetenen van Nederland de vruchten van hebben
mogen plukken. Deze vrijzinnigheid waarin de vrijheid van de burger centraal
staat werd onder het leiderschap van Pechtold door D66 naar de achtergrond
verdrongen en dat in een tijd waarin oerconservatieve invloeden onze samenleving
in een greep hebben genomen. Pechtold is weg, leve de uitgang……maar wie krijgen
we er voor in de plaats?