Over vermindering CO2 uitstoot voertuigen: Toen viel Angela Merkel in het dagelijks gebruik tegen

door Koos van Houdt

Woensdagavond was ze op bezoek in het Torentje. De Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft zich bewezen als attent regeringsleider, die haar collega’s in de kleinere landen niet buitenspel zet. Maar toen moest Mark Rutte haar wel de schade onder ogen brengen, die ze een avond eerder had aangericht, door haar goedwillende collega-minister uit de SPD aan banden te leggen tijdens bloederige onderhandelingen in Luxemburg over de uitstoot van broeikasgas CO2 voor auto’s en bestelwagens.

Even wat theorie. In veel Europese onderhandelingen geldt de Wet van de kameelneus. De uitleg ervan: zorg dat je het met elkaar eens wordt over de neus van de kameel. Wanneer die door het behang prikt, waarachter het dier is verstopt, dan roept iedereen ‘oh, wat leuk’. Maar de kameel staat niet stil. Is de neus eenmaal zichtbaar, dan breekt vroeg of laat het hele dier er doorheen. Dan zie je opeens die twee bulten. Over de liefelijke neus bestond overeenstemming, later zie je de grote gevolgen ervan.
Zo ongeveer kun je analyseren wat er dinsdagavond in Luxemburg gebeurde, waar na alle schandalen rond Volkswagen, de 28 ministers van milieubeleid onderhandelden over nieuwe afspraken voor de maximale uitstoot van vervuilende stoffen uit auto’s.

Dertig procent was het bod van de Duitsers. Duitse bedrijven moeten namelijk nog hele nieuwe productielijnen voor elektrische en hybride auto’s ontwikkelen. De liefde van de Duitsers voor de pruttelende diesels zit diep. Hoewel: ook in veel Duitse steden geldt tegenwoordig een milieuzone.
Niettemin, het klimaat- en milieubeleid heeft al heel lang last van een soort van cijfermanie. Als je maar exacte doelstellingen in ronde getallen formuleert en afspreekt, dan lukt het wel. Maar dat is allemaal maar schijn. Het gaat erom of je de ontwikkelingen steeds weer een klein beetje de goede kant uit kunt duwen. Want wat heb je eraan, als je bedrijven failliet gaan, omdat er onvoldoende rekening is gehouden met de economische omstandigheden op de markt. Nu we een Europese interne markt kennen, is het verstandig dit type ontwikkelingen ook op z’n minst op Europese schaal af te spreken en uit te voeren. Nederland is te klein voor een zelfstandig nationaal beleid. Daarom waren de onderhandelingen dinsdagavond in Luxemburg een stuk belangrijker dan die geruchtmakende rechterlijke uitspraak van het Gerechtshof in Den Haag.
Niet omdat tussen de dertig procent van Angela Merkel en de veertig procent van een groep West-Europese lidstaten waaronder Nederland een compromis werd gevonden. Een compromis dat in al zijn eenvoud ‘35%’ werd. Nee, het compromis is goed, omdat het de ontwikkelingen de goede kant uitduwt. Achter de ketelmuziek over de verschillen van mening kon je ook horen, dat het resultaat achter die verschillende cijfers niet heel veel ver uiteen loopt.

Bovendien: dit compromis is nog niet het einde. Er volgen nog nadere onderhandelingen met het Europees Parlement. Die stemde vorige week voor een scherpere doelstelling. Dus, wie weet komen we uiteindelijk nog op die 40%.
Je kunt ook zeggen dat het compromis van Angela Merkel zelfs de Duitse auto-industrie op een andere productielijn brengt. Misschien viel zij daarom in de praktijk van elke dag helemaal niet zo tegen.