door Peter-V8ncent Schuld

Nederland is in de ban van het Eurovisiesongfestival. Nederland mag het dit jaar
organiseren nadat het in 2019 het songfestival won. Het Eurovisiesongfestival is
al sinds decennia, met een korte periode van een dipje  een kijkcijferkanon.
Vroeger zat zowat iedereen aan de televisie gekluisterd als op zaterdagavond
ergens in mei de Europese sterren vergezeld van het bekende deuntje de
huiskamers binnen schalde. Hetzelfde deuntje deed menig puber naar zijn kamer
rennen als menige ouders op nieuwjaarsdag de TV aanzette om naar het ietwat
oubollige Nieuwjaarsconcert in Wenen te gaan kijken en luisteren. Niet echt de
manier om  jongeren te leren genieten van klassieke muziek als je hoofd nog na
dreunt van de vuurpijlen, de champagne en de ” new years one night stand” plus
je maag de oliebollen amper verteerd heeft.

Maar wie is toch die club die achter dit hoorngeschal zit? Het is niks
minder dan de European Broadcasting Union. Deze organisatie heeft niks met de
Europese Unie te maken maar is een zelfstandige “internationale organisatie”
bestaande uit 115 publieke omroepen in 56 landen op het Europese continent en
haar periferie met daarnaast 31 geassocieerde landen waaronder Australië die als
buitenbeentje ook meedoet aan het Songfestival.

Het kantoor van de EBU  staat ergens in een buitenwijk van Genève, niet ver van
het vliegveld. Op het dak grote schotels die de TV-signalen per satelliet all
over the world uitzenden en ontvangen want de EBU is veel meer dan de
organisatie achter het songfestival en het nieuwjaarsconcert in Wenen. De
organisatie biedt werk aan 460 personen en heeft kantoren in Brussel, Madrid,
Beijing, Dubai, Moskou, Washington DC, Dubai, Rome en niet  te vergeten New
York.

De EBU zegt over zichzelf op haar website dat zij streeft naar het veiligstellen
van een duurzame toekomst voor de openbare omroep. Wat wollig taalgebruik met
het het zo onderhand zwaar  aan inflatie onderhevig zijnde woord “duurzaam”.De
EBU stelt vervolgens “Wij voorzien onze leden van content van wereldklasse of
het nu om nieuws, sport of muziek gaat”, waarbij de EBU vervolgt door te zeggen
“dat de EBU bouwt op het ethos van haar grondleggers houdende solidariteit en
samenwerking tussen de landen die lid zijn van deze organisatie door leren en
delen.”  Een doelstelling die eigenlijk in het verlengde ligt van de
doelstellingen van de Raad van Europa in het Franse Straatsburg.

Idealisme of niet, feit is dat via de EBU dagelijks de nodige nieuwscontent
verspreid wordt onder de leden annex publieke omroepen uit de aangesloten
landen. De buitenlandse beelden die u in de journaals te zien krijgt in Europa
komen  niet alleen af van eigen verslaggeving of de persbureaus Reuters en AP
maar ook van andere publieke omroepen op het Europese continent en
partner-omroepen elders ter wereld die hun beelden via de EBU uitwisselen.

Met andere woorden, het is niet steeds hetzelfde liedje van het Songfestival dat
de EBU bestaansrecht geeft en overeind houdt. De hoogste tonen van de EBU komen
uit het nieuws dat ons elke dag bereikt.