Ik heb 3 hondjes, één daarvan is Jenna. Een alleraardigst Spaans mormeltje van
het ras Podenco.

.

Een beestje dat we aantroffen in het dierenhotel toen we onze andere hond Milo
gingen ophalen na een verblijf in België en Nederland. De twee hadden samen
verbleven in de buitenruimte en waren vriendjes geworden.

.

Toen wij Milo gingen ophalen hing Jenna in de leiband van Milo, ze wilde haar
vriendje niet kwijt. De Britse eigenaar van het “dierenhotel” : “Vind je haar
leuk? Neem d’r rustig mee, anders krijgt ze een spuitje, niemand wil haar, als
ze niet bevalt breng haar maar terug”.  Spuitje? Inslapen? Geen denken aan, en
dus zat ze nog eerder in onze auto dan Milo, ze racete naar onze auto die ze
eigenlijk helemaal niet kende. Zielsgelukkig was het beestje dat altijd op
straat had moeten leven en overleven met alle confrontaties met

andere honden, mensen die haar wegtrapten en mannen die haar sloegen van dien.
Ze had een probleem met mannen. Maar al heel snel bleek dit kleine mormeltje
alleen maar liefde te willen. In het begin sloopte ze van alles. Haar bijtkracht
wat niet te onderschatten. Wat  had en heeft dat diertje een kracht in haar
kaken. Maar agressief? Alles behalve dat. Ze doet niets liever dan dicht tegen
mij aanliggen, knuffelen, als we maar samen zijn. En MIlo? Milo heeft in Jenna
zijn levenspartner gevonden, dikke maatjes, stoeien, spelen, eten

en het baasje knuffelen.

.

Ik zei al, de hondjes hebben beiden enorm veel kracht. Of het nu een botje, een
stuk hout of wat anders is. De bijtkracht van de honden laat er geen twijfel
over bestaan dat als als ze kwaad willen, een hoop ellende kunnen aanrichten.
Nee, ze kiezen ervoor om lekker bij hun baasjes te zijn. Ik voel me veilig bij
hun, zij voelen zich veilig bij mij. Hoe anders is dat met mensen?

.

Wat zijn dieren in vergelijking tot mensen toch schitterende wezens. Ik kreeg
ooit een kop op mijn schouders en een poot op mijn handen van een volwassen
tijger, werd vastgehouden uit warmte door een olifantje, paarden die met hun
hoofd op mijn schouders vertelden dat ik bij hun moest blijven. Allemaal dieren
die fysiek vele malen meer kracht hebben om mij iets aan te doen dan ik als
mens.

.

Dan kijk ik naar de mens…. een kerel genaamd Steve B. die in Antwerpen het
meisje Julie zomaar om het leven bracht,  een Thijs H. die er van verdacht wordt
2 oudere mensen op de Brunsummer Heide en een slachtoffer in de Scheveningse
bosjes om het leven bracht, een Michael P. die Anne van het leefde beroofde, een
Antwerpse politieman die zijn hele gezin in Wijnegem uitmoordde en zo kan ik nog
wel even doorgaan. Liefdeloos, harteloos, gewetenloos. Is de mens van nature
slecht? Ik neig die vraag vaak cynisch met “ja” te beantwoorden.

.

Dus ga ik weer naar mijn hondjes, wetende dat ik veilig ben in het bijzijn van
mijn beestjes. Liefdevol en hartelijk, gek op elkaar, geen dubbele agenda’s,
geen geweld.

Vindt u het vreemd dat ik meer van dieren dan van mensen ben gaan houden?