door Peter-Vincent Schuld

De nacht van woensdagnacht op donderdag rond de klok van half vier. Op de
redactie rolt het bericht binnen dat de Russische president Poetin een operatie
in oostelijk Oekraïne aankondigt. Rond de klok van half vijf afgelopen nacht
loopt er een bericht van een bron binnen dat de Russische operaties veel groter
zouden zijn dan werd aangekondigd.

Een vrees blijkt waarheid te worden. Het is oorlog. Er is niets leuks aan oorlog.
Mensen in verdriet, de wanhoop, het verlies van naasten, de onzekerheid. Oorlog
is altijd de hel op aarde. Waarom grijpt Vladimir Poetin dan toch naar militaire
middelen? De man heeft een manier van denken die om uitleg vraagt.

Het denken van Poetin kent twee pijlers. Het in ere herstellen van Rusland als
Europese grootmacht van betekenis zoals het was ten tijde van de Tsaren. Daarmee
hoopt hij zijn tweede pijler in voege te zetten. Hij hoopt hiermee niet alleen
invloed te kunnen uitoefenen maar tevens een langdurige stabiliteit op de lange
termijn. Immers er komt altijd een moment dat de wapens zwijgen, maar wanneer en
tegen welke prijs?

Eerder deze week erkende Poetin de onafhankelijkheid van de zich van Oekraïne los
gemaakte regio´’s Donetsk en Loehansk. Poetin hield een toespraak met daarin een
stevige geschiedenisles.

Dit verhaal gaat niet over het u of wij het ermee eens zijn of niet met
wat er zich in deze Oost-Europese regio afspeelt. We proberen het te verklaren.

De feiten in Oekraïne zijn wreed en verdrietig.

Wat vaststaat is dat Poetin een hyperintelligente schaakspeler is die
anderen 10 zetten op het schaakbord voor is. Wat ook vaststaat is dat het
continent Europa niet alleen bestaat uit de Europese Unie. Wat evenzeer
vaststaat is dat het Russisch Tsarenrijk ooit een van de belangrijkste spelers
was op het Europese toneel. De ziel en de kracht van het land werd voor een
lange tijd door het bolsjewisme (het Sovjet communisme) verkracht en vernietigd.
Wat Rusland ook deed, volgens Poetin, werd Rusland aanhoudend vernederd,
aanhoudend bekritiseerd en hij vond nergens een luisterend oor die hem op zijn
minst begreep.

Poetin begreep en begrijpt niet hoe het westen dat zich zolang met alle middelen
had gekeerd tegen het Sovjet-communisme geen begrip had om de territoriale
fouten uit deze tijd te willen rechtzetten. Hij verwijt het westen zakelijk
opportunisme, door het westen verdeeld te houden van het oorspronkelijk Rusland
om daar vervolgens zakelijk en politiek profijt uit te slaan dat naar de mening
van Poetin moest worden beantwoord door het westen verdeeld te houden. Gelijk de
intriges die speelden aan het hof van de Tsaren.

Geklungel

Niet elke daad van desinformatie of
zaaien van verdeeldheid naar het westen toe werd en wordt bevolen door Poetin
zelf. Rond Donetsk en Loehansk zagen we inderdaad PR-stunts en psychologische
oorlogsvoering die vaak zo stuntelig waren zijn dat je met aan zekerheid
grenzende waarschijnlijkheid kunt stellen dat er geen professionals van
Russische zijde aan te pas zijn gekomen.

Kennis van de volksaard en historisch besef

Poetin laakt het historisch besef in het algemeen.
Mensen in dit deel van
Europa hebben fundamenteel een andere manier van denken. Dit gegeven wordt amper
of niet meegewogen in wat wij meekrijgen in de berichtgeving. Historisch besef
is in Rusland en omgeving van cruciaal belang om vorm te geven aan hun
identiteit. De vraag is alleen tot hoever het historisch besef van de
betrokkenen teruggaat en wat de functionaliteit is. Waar in het westen thans
vaak getracht wordt de geschiedenis te verdraaien wegens politieke correctheid
of zelfs uit te wissen is dat in dit deel van Europa ondenkbaar. Het hoort bij
de volkeren. Dit te veranderen, want dat is wat het westen thans onder meer
vraagt, is het zelfde dan van een gemiddelde “stugge” Groninger eisen dat hij
binnen de 24 uur zijn stugheid afzweert en er daar ook naar handelt. Poetin
beschouwt zowel een gebrek aan historische kennis als een gebrek aan opvoeding
en educatie.

Afsplitsing Donetsk en Loehansk was onomkeerbaar, Oekraïne en Westen
konden er maar niet aan wennen

Het was wachten tot de Russische president Poetin de onafhankelijkheid van
Donetsk en Loehansk zou erkennen. Het was wachten tot Poetin Oekraïne zou
aantasten in haar militaire capaciteit. Eindeloos praten om niets te bereiken
heeft bij Poetin een grens en die grens was voor Poetin al lange tijd
overschreden.

Het Russisch optreden van vandaag dingt zeker niet mee naar de schoonheidsprijs.
Maar dat is de intentie van Poetin ook niet. Door deze acties dwingt hij de
Oekraïense president Zelenksy om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten om
het Russisch verdict aan te horen en er zich naar te schikken. Onderhandelingen
geven een bepaald eindresultaat. Tenminste als Oekraïne kiest voor de
onderhandelingstafel. Het erkennen van de onafhankelijkheid en de
zelfstandigheid van Donetsk en Loehansk was niet meer dat het formaliseren van
een bestaande situatie. Denkt u nu werkelijk dat Loehansk en Donetsk weer bij
Oekraïne zouden gaan behoren? Wie dat dacht, is gevat door een enorme naïviteit
als het geen pure domheid is. Dat is met de Krim niet gebeurd en dat zou in deze
niet aan de orde zijn. De hele wereld zou op zijn kop kunnen gaan staan, maar
het zou niet gebeuren zonder dat er een gigantische oorlog zou zijn ontketend.
De bevolking in de betrokken staatjes is overwegend etnisch Russisch en voelden
zich noch erkend noch op hun gemak onder Oekraïens bestuur. U kunt en ik kunnen
daar wat van vinden, maar het is de realiteit.

Grenzen zijn een nasleep van communistische tirannie

De grenzen zoals deze “vermeend feit”
zijn geworden na het uiteenvallen van de communistische Sovjet Unie heeft
grotendeels plaatsgevonden op basis van kunstmatige gevormde republieken Deze
grenzen zijn niet gebaseerd op volkenkundige realiteiten. Immers etniciteit en
religie mochten geen rol spelen in het egalitair denken binnen de Sovjet
doctrine van het communisme, ook wel het bolsjewisme genoemd.

Er werd onder Lenin en Stalin gesleept met volkeren en deze werden naar believen
geherhuisvest v.q. neergepoot, als ze al niet werden gedecimeerd gedurende de
zogenaamde “zuiveringen” die aan de orde van de dag waren onder Stalin en zijn
rechterhand Lavreti Beria van de NKVD (voorloper van de KGB) een meedogenloze
massamoordenaar van Georgische afkomst.

Naar de letter van de het internationaal volkerenrecht zouden de acties van
Poetin als illegaal kunnen worden bestempeld. Echter er zit een addertje onder
het gras. Onder de Sovjet-knoet werd het volkerenrecht aanhoudend geschonden. De
communisten kwamen er mee weg zonder enige sanctie uit angst voor nucleaire
escalatie. Het denken van Poetin lijkt de weg te kiezen van “dan herstellen wij
de oorspronkelijke volkenrechtelijke rechtsorde maar zelf”.

Toespraak Poetin

De toespraak van de Russische president Poetin tot het Russische volk en de
internationale gemeenschap was een grote geschiedenisles waar geschiedkundig
niets op af te dingen valt  Er wordt in de westerse media en door westerse
politici nogal laatdunkend over gedaan met een verschrikkelijk arrogante
ondertoon over het historisch college dat door Poetin gegeven werd . Het is in
het denken niet het politieke afwijzen dat Poetin boos en rancuneus maakt, het
is de laatdunkendheid en de in zijn ogen niet aflatende arrogantie en negeren
van de historische realiteit die Poetin tot op het bot irriteert. Immers de
geschiedenis is de grote gemene deler die Rusland en andere landen in de
omgeving de kracht geeft om op te stomen naar de dag van morgen en overmorgen. 
Dat mag u niet verwarren met een vermeende en veronderstelde oorlogszucht van
Rusland. De historische realiteit inzake Rusland hebben we, als zowat enig
medium, in de afgelopen maanden al uitvoerig beschreven.  Even kort: Alles
begint met het Land van Roes (Land van Rus), wat thans in deze tijd wordt
aangeduid als Oekraïne. Rusland en Oekraïne zijn broederlanden, Rusland is in de
ogen van de Russen het “moederland”.

Het lijkt dat het niet komt tot oorlogshandelingen met een
massaal aantal slachtoffers aan Oekraïense zijde

Wie de toespraak bestudeert van Poetin gedurende zijn gesproken woorden
over de historische banden, de bloedbanden inclusief familiebanden en een
gedeelde geschiedenis lijkt de speech van Poetin uit te stralen dat hij  primair
geen gewapend conflict voor ogen heeft waarbij enorm veel burgerslachtoffers
vallen. Immers dat zou haaks staan op zijn geponeerde compassie en broederlijke
band met de bevolking van Oekraïne. Daarvoor in de plaats is het te verwachten
dat Poetin een aantal strategische zetten op het schaakbord zal blijven zetten
om de Oekraïense president Zelensky te dwingen om aan de onderhandelingstafel te
gaan zitten. In het licht van de door Poetin meesterlijk gecreëerde onomkeerbare
realiteit is elke stap uit hoofde van Zelensky een provocatie van ontstane
situatie waarbij Zelensky rekening moet houden met daadwerkelijke extreemrechtse
en extreem-nationalistische bewegingen in zijn land die zowel in het Westen van
de Oekraïne te vinden zijn als in het oosten. Daarbij speelt nog een ander
facet. Zelensky heeft zeker niet de absolute steun van de extreemrechtse flank
in Oekraïne, die in tegenstelling tot partijen die in ons deel van Europa als
extreemrechts geduid worden vaak niet het betrokken etiket verdienen. Zelensky
is een Joodse man. Een man die het politiek niet alleen op moet nemen tegen
Rusland, maar ook vijanden heeft in eigen land onder bedoelde neonazistische
groeperingen. Zelensky wordt op dit moment geduld en gedoogd door de
neonazistische en daadwerkelijk extreemrechtse bewegingen in Oekraïne, al is het
gedogen afhankelijk van dag tot dag. Zet Zelensky een enkele stap die niet
gegeten wordt door deze extremistische clubs is Zelensky niet meer zeker van
zijn leven. De positie van Zelensky is dus op alle fronten wankel.

Neonazistische sentimenten in Oekraïne

Poetin ergert zich niet alleen aan de communistische nalatenschap maar ook aan
neonazistische en fascistische tendenzen in Oekraïne. Hij ergert zich aan het
feit dat de Oekraïense overheid hier geen definitief komaf mee heeft gemaakt.
Poetin ergert zich aan het niet onderkennen van het bestaan hiervan door de
westerse wereld. Poetin ergert zich dat West-Europese individuen net
neonazistische sympathieën zich zomaar konden aansluiten bij Oekraïense
paramilitaire gevechtseenheden. Italië accepteerde dit niet arresteerde
Italiaanse neonazistische vrijwillige strijders die in de Oekraïne de wapens
opnamen tegen de de (pro-)Russische strijders. Bij aanhouding en huiszoeking
vond de Italiaanse politie een hoop historische voorwerpen met hakenkruizen
afkomstig uit de Duitse nazi-tijd.

De beruchte Azov-brigade

Voorbeeld hiervan is de beruchte Azov-brigade Het is ook maar de vraag of
Zelensky de controle heeft over deze beruchte Azov-brigade. De neonazistische
paramilitaire beweging die institutioneel is ingebed sinds iets meer dan een
half decennium in de Oekraïense Nationale Garde. De brigade kent de Germaanse
Wolfsangel als embleem. De Nederlandse fascistische NSB had de wolfsangel ook in
haar wapenschilden zij het 90 graden gekeerd Oekraïne heeft nooit volledig
afstand willen doen van haar donker verleden gedurende de nazi-tijd. Dat is nog
steeds tegen het zere been van Rusland. In Rusland, Nederland en Duitsland is
het ondenkbaar dat fascistische en neonazistische symbolen publiek worden
uitgehangen. Hoe anders is dat in de Oekraïne, vaak tot walging van vele
Oekraïners zelf.

Ivan Demjanjuk

Poetin heeft altijd een bijzondere interesse gehad voor de zaak Demjanjuk zo
leerden we uit zijn omgeving De Oekraïense man Ivan Demjanjuk was lid van het
Rode Leger en vocht mee tegen de nazi´’ s Hij viel in Duitse handen en wisselde
van kamp zoals een normaal mens van onderbroek verandert. Hij werd kampbewaker
in Sobibor en Treblinka en maakte onderdeel uit van de Waffen SS. Na de oorlog
vluchtte hij naar de VS alwaar eerst genaturaliseerd werd tot Amerikaans
Staatsburger.  Op grond van getuigenverklaringen werd zijn verworven Amerikaanse
nationaliteit ingenomen en werd uitgeleverd aan Israël. In eerste aanleg werd
hij voor oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid veroordeeld.  Door
het hooggerechtshof werd hij tot verbijstering van de Israëlische bevolking
vrijgesproken wegens onder meer problemen rond zijn identiteit die twijfels
deden oproepen. Waarmee Israël destijds aangaf een rechtsstaat te zijn avant la
lettre. Zijn vrijspraak werd in Oekraïne met gejuich onthaald, hij werd een
volksheld en kreeg van toenmalig president Leonid Kravchuk een persoonlijke
uitnodiging om zich weer in Oekraïne te vestigen. De KGB zou zijn
persoonsdocumenten hebben vervalst. Demjanjuk werd terug op het vliegtuig naar
de VS gezet alwaar hij zowel rekenen op felle protesten als een warm onthaal
door de Ku Klux Klan. Inmiddels had Duitsland ook een zaak tegen hem in
voorbereiding, en zijn herwonnen Amerikaanse nationaliteit werd hem voor de
tweede keer afgenomen en Demjanjuk werd op het vliegtuig naar Duitsland gezet.
Daar ving zijn proces aan. Omwille van zijn ouderdom werden de zittingsdagen
ingekort tot maximaal 90 minuten en stierf Demjanjuk in een Duits
bejaardentehuis nog voordat de rechtbank een eindoordeel had geveld. Intussen
had Spanje ook al om zijn uitlevering gevraagd wegens misdaden tegen Spaanse
burgers, maar deze uitlevering werd geweigerd wegens een vermeend gebrek aan
bewijs. Zoals Demjanjuk zijn er nog vele andere Oekraïners die misdaden tegen de
menselijkheid begingen onder de vlag van Nazi-Duitsland.

De onmogelijke situatie

De wereld wist zich na de Tweede Wereldoorlog geconfronteerd met een
onoverkomelijk probleem dat tot op de dag van vandaag weerklinkt.  Het Westen
zette zich gedurende de koude oorlog massaal in tegen het communisme en de
wapenwedloop, ook met nucleaire wapens was niet bij te houden. Binnen het westen
en het bondgenootschap van de NAVO was het devies om het communisme en de USSR
onder controle te houden en waar mogelijk de kop in te drukken. Het werd gezien
als vijand van de vrijheid nummer 1. Het nazisme was overwonnen en Duitsland had
geen leger meer. Maar na amper 10 jaar deden militairen die in volle overtuiging
onder Hitler hadden gediend hun intrede bij de militaire staf van de NAVO
waaronder Von Kielmannsegg en Speidel. Dit maakte het wantrouwen tegen de NAVO
van de Sovjets nog groter. De gangbare opvatting in Moskou was “Hoe kun je
oorlogsmisdadigers nu een militaire toppositie geven binnen een alliantie ter
bewaring van een zekere vrijheid?”.  De opperste Sovjet ging gemakshalve voorbij
aan het feit dat eigen Sovjet-handen allerminst zonder bloed waren. Massamoord
en zuiveringen waren aan de orde van de dag. Twee extremistische, misdadige en
mensonterende ideologieën blijven elkaar infecteren tot op de dag van vandaag.

Gorbatsjov ontdeed  zich nimmer van zijn communistische identiteit.

Poetin en Gorbatsjov zijn bepaald geen boezemvrienden.

De laatste Sovjet-president Gorbatsjov
zette zijn Sovjet Unie open voor veranderingen onder de termen Glasnost en
Perestrojka. Het communisme viel en er brak een tijd aan van chaos waardoor
oligarchen massaal hun zakelijke slag van hun leven konden slaan. Gelegenheid
zet mensen aan tot het verrichten van bepaalde zichzelf bevoordelende
handelingen, zo leren we in de criminologie maar ook in de leer van de niet door
de staat geleide economie. Maar was Gorbatsjov een anticommunist? Het antwoord
is nee. Hij hervormde zichzelf tot een socialist naar Westers model zoals we die
vinden bij de sociaaldemocraten en socialisten. Gorbatsjov was een groot
aanhanger van de westerse maar het socialisme als grondslag hebbende wetenschap
zijnde de econometrie. Deze is (mede) ontsproten aan het denken van de
Nederlandse Nobelprijswinnaar Professor Tinbergen. Gorbatsjov was er letterlijk
bevriend mee en ging er dus thuis ook op bezoek. Het euvele feit wil dat de
econometrie geen exacte wetenschap is, wat het wel pretendeert te zijn.

Het lijkt op een ideologisch geïnspireerde wetenschap gebaseerd op variabelen en
socialistische denkbeelden die zijn afgeleid van het communisme, maar dan in een
op het eerste zicht lichtere vorm. Bekend aanhanger van deze leer is de oud-PvdA
minister Jan Pronk die altijd dweepte met Tinbergen.  Na zijn tijd als prominent
politicus verbond Gorbatsjov zich aan de politiek geïnspireerde organisatie tot
milieubehoud Green Cross International samen met professor Likothal en was op de
achtergrond nog steeds een inspiratiebron in woord en daad van de socialistische
families in West-Europa.

Het kantoor van Green Cross International was rond de laatste eeuwwisseling  niet
meer dan een illuster barak-achtig gebouwtje ergens in een zekere wijk in
Genève. Ik betrad het gebouw zo’n 22 jaar terug . Ik sprak er met de
hoofdrolspelers en ik kreeg er een heel naar gevoel bij. Hier werd politiek iets
in het schild gevoerd onder het mom van milieubescherming.

Lenin, Stalin en Chroetsjov krijgen Poetin van ongeziene veeg uit de pan

De heren Lenin, Stalin en Chroestjov . Deze werden alle drie door Poetin
in zijn toespraak van maandag indirect omschreven als boeven en landverraders.
Het nieuwe Rusland als vereffenaar van het terecht verdoemde communisme. Poetin
liet er geen misverstand over bestaan dat hij een grondige afkeer had gekregen
van het communisme en hij deed dat al eerder met verwante linkse ideologieën
zoals de Woke-beweging. Poetin kondigde eigenlijk in zijn toespraak van maandag
aan dat hij komaf maakt met elke vorm van extremisme. Hij viseerde hard het
communisme en in zekere bewoordingen ook het fascisme en het neonazisme in
Oekraïne. De instrumenten die Poetin gebruikt, zijn op het eerste zicht
extralegaal, dus buiten het internationaal recht om. Maar dat is allerminst een
uitgemaakte zaak. “Immers als er in het verleden akkoorden, dus overeenkomsten,
zijn gesloten op inhoudelijk foutieve gronden, op grond van dwalingen of er zijn
in de tussentijd al dan niet vermeende handelingen gepleegd die in strijd zijn 
met de betrokken overeenkomst kan een land de overeenkomst of eenzijdig
opzeggen, of de overeenkomst als nietig beschouwen” aldus de redenering van
Poetin

Met betrekking tot het Akkoord van Boedapest waarin de veiligheid en de
soevereiniteit van Oekraïne behandeld en geregeld wordt wordt dient een
belangrijk ding gezegd worden: Poetin beschouwt het als nietig omdat er volgens
Poetin sprake is van dwalingen ten aanzien van de vaststellingen van de grenzen
tussen Rusland en Oekraïne 

Herinnert u zich Tsjetsjenië nog?

Het was al een realiteit in de tijd van de Tsaren, maar het is nog steeds
een feit. Belangen en onderlinge verhoudingen binnen het te besturen gebied
bepalen de machtsfactoren en de praktische staatsinrichting. De invoering van de
volledig werkende democratie naar westers model zou voor een land als Rusland
met al haar etniciteiten en religies pure zelfmoord zijn. Herinnert u zich
Tsjetsjenië nog? De Russische deelrepubliek waar islamisten de macht probeerden
te grijpen. Russische binnenlandse veiligheidstroepen maakten uiteindelijk met
de zwaarst mogelijke middelen komaf met de gewapende hoeders van Allah. Dat ging
niet lichtzinnig en dat kon ook niet anders gelet op de religieus geïnspireerde
vastberadenheid van de Tsjetsjeense opstandelingen. Zij die wijk namen naar het
buitenland en hun nazaten, maken het nog steeds bont. We kijken naar de recente
rellen tussen Tsjetsjeense bendes en de politie in het Franse Dijon. Met een
naïeve vorm van medemenselijkheid binnengehaald en nu vormt een aanzienlijk deel
van die groep en /of hun nazaten een regelrecht veiligheidsprobleem omdat zelfs
het strakke Franse politieoptreden in verhouding nog te zwak is om ze tot de
rechtsorde te houden. We verblijven ongeveer 1,5 jaar terug in Dijon en nemen
ons intrek in het Novotel. Aan de uitspraak van het Frans en aan haar uiterlijk
kon ik snel vaststellen dat de receptioniste een Russische achtergrond had. Ik
vroeg ernaar omdat mensen uit die regio mij gewoon enorm fascineren. Heel
voorzichtig zei ze dat ze uit de Kaukasus kwam. Bij wat doorvragen bleek het
Tsjetsjenië te zijn waarvoor zij zich zo leek, bleek te schamen. Enige warme en
liefdevolle woorden van onze kant waren genoeg om de warmte in 100-voud terug te
krijgen. Wat was ze mooi, zorgzaam en lief. Dat iemand uit deze regio komt
betekent nog niet dat het per definitie een stuk verdriet is. We leren weer
iets. Verheffen tot de wereldlijke realiteit met een haalbare snelheid en dus in
kalmte en in stabiliteit is wat Poetin voor ogen heeft.

Vervlogen tijden of hernieuwde tijden?

Het denken van Poetin lijkt niet te zijn beperkt tot zijn benadering van
Oekraïne. Hij bevindt zich in zijn hoofd ook al in de mogelijke scenario´’s als
de wapens zwijgen. Hij telt zijn verborgen vrienden en hij telt zijn verborgen
vijanden Hij maakt nu reeds het verschil wie hij in het buitenland op termijn
denkt te kunnen vertrouwen en wie niet. Poetin is nu al bezig om na te denken om
in de toekomst zekere vormen van allianties te sluiten met de partijen in het
buitenland die nu zijn politieke tegenstrevers zijn. Hiervoor ontleent hij zijn
intellectuele inspiratie uit op het eerste zicht vervlogen tijden.

In die oude vervlogen tijden was de aristocratie in Europa nauw met elkaar
verbonden. Er werden huwelijken gesloten met partners uit buitenlandse
vorstenhuizen om tot  een vorm van stabiliteit tussen de landen te kunnen komen
en de bescherming van de belangen op enige manier te garanderen. Na de
overwinning op Napoleon werd te Parijs in 1815 de Heilige Alliantie ook bekend
als de Grote Alliantie gesloten tussen de monarchieën van Rusland, Pruisen en
Oostenrijk. Voornamelijk Oostenrijk en Rusland hadden te maken met redelijk
moeilijk bestuurbare rijken wegens een enorme diversiteit aan etniciteiten en
religies. Formeel had de Heilige Alliantie de bedoeling om als antwoord dienen
op de bloedige Franse Revolutie en haar gewapende conflicten, maar ook als
antwoord op Napoleontische krijgstochten. Het was om een verbond te sluiten dat
formeel in woord het liberalisme van destijds en het secularisme
(ontkerkelijking) onder de duim te houden. Formeel… want in de geschiedenis van
het Russisch hof  werd er volop genoten van de vleselijke lusten waarbij het
initiatief zowel van de mannen als de vrouwen kwam. Dames onderling genoten van
elkaar en een mannelijke partner erbij werd ook niet geschuwd. De prominente en
dominerende rol van de Russisch Orthodoxe kerk was louter een functioneel
instrument  ten dienste van het Russisch Tsarenrijk, al dacht de Russisch
Orthodoxe kerk daar anders over. In ieder geval was Rusland een prominente en
leidende macht in Europa tot de communisten de zaak kwamen verzieken en de
Oktoberrevolutie van 1917 een triest feit werd.

De vorsten van die tijd hadden iets gemeen met de grondleggers van de
Europese Unie, Over de de Heilige Alliantie

De grondleggers van de Europese
Gemeenschap voor Kolen en Staal, wat later de Europese Unie werd, komen
oorspronkelijk voor het merendeel van christendemocratische huize. Zij vonden
dat een bloedige oorlog en misdaden tegen de menselijkheid absoluut kosten wat
het kost voorkomen dienden te worden via een economische stabiliteitspolitiek
opdat landen het wel uit hun hoofd zouden laten om oorlogen te gaan voeren. Zij
richtten de Unie op om via industriële samenwerking een medemenselijke
samenleving op te zetten ten dienste van de burger en met mede als doel om
elkaar niet te bekampen. Dit uitgaande van bepaalde  christelijke waarden.

Dat was ook de insteek van de Heilige Alliantie tussen Rusland, Oostenrijk en
Pruisen (Duitsland) De rechtvaardiging van hun macht ontleenden de vorsten aan
het zichzelf toebedeelde goddelijke recht en met name Tsaar Alexander I beriep
zich hierop, mede ingefluisterd door zijn spirituele adviseurs. Tsaar Alexander
I was ook de initiatiefnemer. Tsaar Alexander I was klaar met al die bloedige
oorlogen. Twisten en intriges die zich op kleinere schaal ook afspeelden binnen
eigen gelederen.  Het tsarenrijk stond in haar bestaan ook bol van intriges,
moorden op monarchen, vergiftigingen van tegenstanders (hadden ze toen al
novistsjok? en zo ja waar kan ik dit recept krijgen?) Het uitsnijden van tongen
was ook geen zeldzaamheid . Maar Tsaar Alexander I wilde een zielszuivering
binnen de Russische adel en de eigen familie, natuurlijk tot op zekere hoogte.
Hoe zou u zelf zijn?

De christelijke monarchen van Rusland, Duitsland en Oostenrijk deden een
belofte en een belijdenis die inhield dat zij zouden handelen op basis van
liefde, gerechtigheid en vrede zowel qua binnenlandse politiek als buitenlandse
politiek en goten dat in 1815 in een verdrag dat in Parijs werd ondertekend. 
Zij wensten hiermee tevens het socialistisch getinte secularisme en het
liberalisme van die tijd in bedwang te houden. Maar er zijn geschiedkundigen die
de oprechtheid van de Duitsers en Oostenrijk in vraag stellen. Oostenrijk zou de
alliantie hebben beschouwd als louter een morele alliantie. Ook deze realiteit
speelt in het denken van Poetin een grote rol.

De eerste Eurotop duurde van 1814 tot 1815 en vond niet in Brussel
plaats: Het Congres van Wenen

De belijdenis van de Heilige Alliantie werd geproclameerd en vastgelegd  drie
maanden na de slotakte van het Congres van Wenen (1814-1815). De Heilige
Alliantie had wel gekozen voor een morele diepzinnige overweging die we niet
mogen afserveren als onzin, integendeel. De overweging luidde: “het consolideren
van menselijke instellingen en het verhelpen van hun onvolkomenheden”.

Het Congres van Wenen was een soort van Europese top die duurde van 1814 tot 1815
waarin men toen al tot de conclusie kwam dat het bloedvergieten ten gevolge de
oorlogen die voortvloeiden uit de Franse Revolutie en de Napoleontische oorlogen
echt niet meer konden.

Er was tegenkanting. De alliantie van van drie monarchen van Rusland, Pruisen
(Duitsland) en Oostenrijk werd verworpen door de Pauselijke Staten omdat het
katholieke Oostenrijk een verbond aanging met twee andere stromingen in het
christendom, namelijk de christelijke orthodoxie in Rusland en het protestantse
Duitsland. De Pauselijke staten (gelegen in het huidig Italië) gaven voorrang
aan eigen theologische belangen boven het belang van vrede en barmhartigheid.

De Ottomanen waren tegen omdat er geen rol was voor de islam met inbegrip van het
recht tot het voeren van heilige oorlogen (jihads) .

Het Verenigd Koninkrijk was in meerderheid tegen omwille van territoriale en
zakelijke belangen maar de Britse Koning George IV was weer voor in zijn
hoedanigheid van koning van het Duitse Hannover. Daarna gebeurde er nog van
alles maar dan wordt het even te saai voor de gemiddelde lezer. Laten we wel
noteren dat Poetin een verschrikkelijke hekel heeft aan Boris Johnson omdat
Johnson via omwegen tracht akkoorden te sluiten met het Ottomaanse Rijk van
vandaag, thans Turkije geheten en Johnson in de ogen van Poetin het zelfde
opportunisme aan de dag legt zoals de Britten dat deden ten tijde van de
Krimoorlog in 1853. Poetin meet alles aan het verleden, zoekt parallellen tot in
het detail. Voor velen komt dat over als “in het verleden blijven hangen”. Voor
Poetin is zijn denken gebaseerd op twee eenvoudige zinnen te weten: “De
geschiedenis herhaalt zich” en “Wie zijn geschiedenis niet kent, kent zijn
toekomst niet”.

Het gruwelijk verraad door Oostenrijk en een andere oorlog in De Krim

Rusland werd gedurende de Krimoorlog die
duurde van 1853 tot 1856 geconfronteerd met een alliantie van het Ottomaanse
Rijk (Turken), het Verenigd Koninkrijk, het Tweede Franse Keizerrijk en met
enige vertraging het toenmalige  Koninkrijk Sardinië en het Hertogdom Savoye dat
thans een Frans departement is.

Het was een escalatie van een langslepende twist over de controle van Europese
grootmachten over de de gebieden van het in verval geraakte islamitisch
Ottomaanse Rijk. Het slagveld was niet alleen te vinden op De Krim, maar speelde
zich eveneens af  rond en op de Oostzee, de Witte zee, en onder meer de Kaukasus
en westelijk Anatolië.

Opletten, goed opletten: Tsaar Alexander wilde de orthodoxe
christenen beschermen die leefden onder de knoet van het islamitisch Ottomaans
Sultanaat. Hier zien we een parallel met vandaag. Poetin zegt het op te nemen
voor de Russische minderheden die buiten de Russische Federatie leven. Hangt
Poetin dan dezelfde waarden aan als Tsaar Alexander I? In de beleving van Poetin
wel.

In ieder geval werd Rusland gedurende de Krimoorlog gruwelijk en
harteloos verraden door Oostenrijk die zich in het conflict eerst neutraal
opstelde. Sterker na de Russische aftocht bezetten de Oostenrijkers Walachije
(thans een historische regio in Roemenië) en een deel van Bessarabië (Moldavië)
aan de Donau. Door deze daad raakte Oostenrijk internationaal geïsoleerd en
verloor het aan leidende invloed in de Duitse staten die op dat moment nog geen
verenigd Duitsland vormden en dus geen natiestaat was. Later zou blijken dat er
een felle machtsstrijd binnen de Oostenrijkse politiek gaande was. Historisch
onderzoek heeft uitgewezen dat de Oostenrijkse regering bestaande uit adellijke
personen fiks overhoop lag met het Oostenrijkse vorstenhuis van de Habsburgers.
Kwade tongen beweren zelfs dat de Oostenrijkse keizer politiek gegijzeld werd
door zijn eigen regering.

Hoe dan ook Oostenrijk had Rusland in de steek gelaten terwijl Rusland wel de
revolutie van 1848 in Hongarije samen met de Oostenrijkers de kop had ingedrukt.
Rusland als de verraden staat. Dat is de thans ook een wijze van denken van
Vladimir Poetin. Maar heeft hij daar een punt, daar komen we zo op terug. De
Duitse staatsman van christelijk-conservatieve huize en eerste kanselier van het
toen eengemaakte Duitsland Otto Eduard Leopold, Prins van Bismarck, Hertog van
Lauenburg, beter gekend als Otto von Bismarck, probeerde de alliantie nog te
redden en nieuw leven in te blazen na de eenwording van Duitsland in 1871, maar
tevergeefs.

Hoge prijs: De Russische verkoop van Alaska aan de Verenigde Staten

De Krimoorlog had de Russische Tsaar een vermogen gekost. Een oorlog op
afbetaling. Maar hoe moest Rusland haar schulden gaan aflossen? Rusland bezat 1
kolonie waar slechts 3000 Russen wonen, voornamelijk pelsjagers en
bonthandelaren en dat stuk land heette Russisch Amerika thans bekend als Alaska.
Het stuk land was moeilijk te verdedigen tegen indringers. Het Russisch
keizerrijk vreesde voor een Britse invasie. Verkoop aan aartsvijand
Groot-Brittannië was geen redelijke optie. De Verenigde Staten toonden ook
interesse en uiteindelijk werd het gebied wat nu de staat Alaska omvat verkocht
aan de Amerikanen voor de schappelijke prijs van 7,2 miljoen dollar. wat zelfs
in die tijd de facto een schijntje was.

Op 18 oktober 1867 werd het gebied aan de VS overgedragen en de cheque kon door
de Russische tsaar worden geïncasseerd. Ondanks de pragmatische kant van de
verkoop deed het de Russische trots wel enorm veel pijn. Tsaar Alexander de
Tweede voelde zich toch in een bepaalde mate vernederd. Ook dit gegeven is in
het historisch besef van de Russen en Poetin in het bijzonder blijven hangen.
Maar de deal was gesloten en men ging over tot de orde van de dag. De gekrenkte
Russische trots verloor wel een blok aan het been al was het tegen een
schijntje.

Het aannemelijke verraad door Duitsland en de VS in 1991

Het verraad van Rusland door het westen lijkt een reprise te hebben
gekregen in 1991 zoals het Duitse tijdschrift Der Spiegel afgelopen zondag
onthulde waarbij Der Spiegel een authentiek document afdrukt waarin Rusland werd
toegezegd dat de grenzen van de NAVO niet voorbij het opnieuw eengemaakte
Duitsland in oostelijke richting zouden opgaan.

Het document en het verhaal van Der Spiegel lijkt de gelijkluidende beschuldiging
van Vladimir Poetin met dezelfde strekking te bevestigen. Maar gaat het westen
dit ooit ondanks de documenten die hierover bestaan toegeven? Gunt het westen
een aannemelijk gelijk. Gunt het westen Poetin zelfs een positie van een
vermeend gelijk? Het lijk dat Poetin in de veronderstelling leeft van dat het
westen de vernederingspolitiek, die is ingezet sinds de Krimoorlog van 1853
blijft handhaven. De eerste vraag is of Poetin hier ongelijk in heeft. De tweede
vraag vraag is of zoals Poetin dit ziet, vernederingspolitiek verstandig en
wenselijk is omdat je daarmee de frustraties van Rusland en de Russische
bevolking alleen maar vergroot. Als we een vergelijking trekken met het
deplorabele en straatarme Duitsland van na de eerste wereldoorlog, en de snelle
opkomst van het misdadige nationaalsocialisme, dan kun je daar je vragen over
stellen.

Je kunt je zelfs afvragen of Rusland ondanks de donkere periode van de Sovjet
Unie en de onderdrukking van de landen binnen het Warschaupact, zich
verhoudingsgewijs zich toch nog beschaafd heeft gedragen met betrekking tot de
buitenlandse politiek. Nee, de Sovjet communisten waren geen lieverdjes, het was
een misdadig systeem dat de mens louter alleen een politieke waarde gaf, noem
het een nominale waarde maar geen intrinsieke waarde.  Die weg van de mens
louter een politieke of een nominale waarde te geven is niet de politiek van
Poetin, maar daarvoor zul  je Poetin moeten begrijpen. De wijze waarop Poetin
dit doet lijkt er eentje van buiten de rechtsstaat of buiten de rechtsorde. Ik
zeg met nadruk lijkt.

Hoe denkt Poetin over Navalny?

De hele vrije wereld viel over de vergiftiging van Alexei Navalny die
wordt toegeschreven aan de Russische geheime dienst. Wel waar, niet waar, het is
allemaal in deze niet zo relevant. De “waarom-vraag” is veel interessanter. De
antwoorden die vaak gegeven worden kunnen wel eens haaks staan op de realiteit.
Het is natuurlijk een wonderbaarlijk verhaal hoe dodelijke gifstoffen in de
onderbroek van dit heerschap terecht zijn gekomen. Ik kan mij, de Russen
kennende, er alles bij voorstellen, maar dat is speculeren. Het gegeven heeft
natuurlijk een redelijk hilarisch en kolderiek element. Want hoe krijg je dat
goedje in iemands ondergoed. Akkoord, laten we er gemakshalve vanuit gaan dat
een professioneel overspelig individu met een relatie tot de Russische geheime
dienst een rol heeft gespeeld, Dan hebben we sowieso een sappig verhaal over de
Man met de Stoute Leuter, maar nogmaals dat is speculeren. Het zou ook zomaar
ook het de man met het stoute bilnaadje zou kunnen zijn geweest. Nou zal mij dat
verder aan mijn reet roesten. Rusland heeft nooit een Woodstock festival nodig
gehad om tot een vrije seksuele moraal te komen, dat geldt trouwens voor alle
landen in oostelijk Europa en dat geldt tot op de dag van vandaag. Maar terug
naar Navalny. Navalny is niet alleen bekend om het aan de kaak stellen van
corruptie. Navalny was ook de man die in speeches ook zijn afkeer uitte jegens
niet etnisch Russische volkeren in de Kaukasus en andere delen van de Russische
Federatie maar ook tegen immigranten uit Centraal-Azië.  Dat is voor Poetin
onwenselijk omdat dit een brandend lont zou kunnen betekenen in het kruitvat van
de identiteit zoekende niet etnisch Russische ingezetenen van de Russische
Federatie en het zou zelfs door etnisch Russen zelf aangewend kunnen worden om
tot pogroms over te gaan. Dat is nou niet zo verstandig als je via de weg van de
geleidelijkheid een land wil laten opgaan in de vaart der volkeren zonder al te
grote escalaties.  Kijk, aanslagplegers zoals islamitische terroristen die van
de school in Beslan een slachthuis maakten, of de gijzelnemers in het theater in
Moskou hoeven echt niet op enige clementie van Poetin te rekenen. Daar wordt
zonder pardon mee afgerekend. Maar het bevorderen van instabiliteit is in
Rusland een doodzonde, ongeacht van welke club je lid bent. Voor de Russische
Tsaren was het al moeilijk om het Russisch Keizerrijk te besturen. Met de snelle
communicatiemiddelen van vandaag is het er voor het Kremlin niet eenvoudiger op
geworden. Navalny was niet zozeer een gevaar voor de machtige Russische rijken,
maar nog een groter gevaar voor de stabiliteit van Rusland en dat deel wordt
gemakshalve vaak maar even overgeslagen wegens politiek gezien  niet “sexy”
genoeg

Parlementaire democratie naar westers model is doodvonnis

Om de Russische bevolking in enige stabiliteit en economische vooruitgang te
laten leven zijn sancties natuurlijk niet bevorderlijk. Je treft er uiteindelijk
de Russische bevolking mee. Dat Rusland geen parlementaire democratie naar
westers model kent lijkt de redding van Rusland. Met onder meer potentieel
opstandige islamitische deelrepublieken Dagestan en Tsjetsjenië zou dit heel
snel kunnen leiden tot gewelds-situaties die we hebben gezien naar aanleiding
van de Arabische lente. Het wordt moord en doodslag. Dit is ook de enige reden
waarom Rusland Assad is blijven steunen. Rusland weet dat het een boef is, maar
welke boef is het minst gevaarlijk? Ook hier geldt in Rusland stabiliteit en
welvarendheid met een zo’n gering mogelijke kans op uitbraak van binnenlands
geweld gaat voor op de democratie en dus heeft Poetin geopteerd voor een
tussenvorm zodat er geen gekken middels een democratisch mandaat aan de macht
kunnen komen zoals dat wel is gebeurd in Gaza (Hamas) en in Duitsland met
Hitler. Het is een politieke manier van denken die haaks staat op de wijze
waarop wij invulling geven aan de vrijheid van het individu. In Rusland spelen
er andere krachten en is er een andere demografische samenstelling van de
ingezetenen van de Russische Federatie. Alles via de weg van de geleidelijkheid,
niks forceren. Het zal de Poetin en de autoriteiten een zorg zijn of je met 2 of
10 mensen van hetzelfde geslacht ligt te rampetampen. Maar de openheid over
geaardheid geeft spanningen met de Russisch Orthodoxe kerk en de daarmee
samengaande conservatieve opvattingen over relatievormen. Teveel openheid leidt
op dit moment tot instabiliteit van het land.

Rusland is de heraansluiting met Europa is misgelopen,
een tragedie

Rusland kon op geen enkele manier deelnemen omdat de communisten binnen de Sovjet
Unie oostelijk Europa hadden geïsoleerd en de menselijke maat ook van
ondergeschikt belang werd geacht. Door dit bolsjewisme is Rusland de aansluiting
met het moderne Europa misgelopen. Na de val van het communisme was Europees
denken van Rusland dermate gedesintegreerd in de Russische samenleving en had
het communisme dermate veel verwoest in het opzettelijk gemuteerd denken van de
Russische bevolking dat aansluiting schier onmogelijk was. De wat oudere Rus
verwachtte van de staat dat de staat voor hem of haar in levensonderhoud zou
voorzien tot de dood. maar dat was geen realistisch scenario. Dit scenario
hadden we in het westen van Europa allang verlaten. Maar zie dat maar eens uit
de hoofden te krijgen van mensen die hier decennia lang mee zijn opgegroeid en
waarvan dit denken deels op de huidige lagere klassen van de samenleving is
meegegeven. Dit is een van de redenen waarom er een stevig verschil is tussen
arm en rijk in Rusland. Inventieve en zakelijk ingestelde Russen winnen het
economisch doorlopend  van de Russen die nog leven met het communisme als
ideaalbeeld. Hoe hard het ook klinkt, voor de leiding van de Russische Federatie
is het wachten tot het moment dat deze mensen via natuurlijke weg tot het
verleden behoren. Op geen enkele andere wijze dan de natuurlijke weg, want
ouderen genieten sociaal en familiaal gezien nog steeds het respect in Rusland.
Dat dit zeer aannemelijk is en dat het niet anders kan is een Europese tragedie
avant la lettre. Want hoe je het went of keert Rusland is en blijft Europa. Er
zijn wederzijdse toenaderingspogingen gedaan, maar het opgestoken vingertje en
het niet kunnen neerleggen bij de realiteit van de Russische samenleving heeft
grotendeels roet in het eten gegooid. Het westen moet echt ook bij zichzelf te
rade gaan. Een gebrek aan kennis van demografische en volkenkundige realiteiten
in de regio zijn in het westen van Europa en de VS grotendeels debet aan de
aanhoudende verwijdering van elkaar.

Is het vrije westen wel zo vrij?

Het vrije Westen was op dat moment de beloofde wereld voor de mensen
achter het ijzeren gordijn en zij wilden daar deel vanuit maken. Maar de wereld
veranderde, en zo ook het “vrije Westen”. Want is het “vrije Westen uit de jaren
60, 70 en 80 van de vorige eeuw nog wel zo vrij en vrijgevochten?  Het antwoord
daarop is helaas nee. Waar je in Rusland nog uren lang de bossen in kunt rijden,
rivieren kunt oversteken, oude kolchozen en sovchozen  die er vervallen
bijliggen, kunt strippen van het oud ijzer en honderden kilometers rails van
oude spoorlijnen en “stocks” van rails kunt opladen en naar het oud ijzer
brengen, en niemand die je daar in hindert, dan hebben de mensen daar een heel
andere vrijheid. Een vrijheid die niet te vergelijken is met de vrijheid die we
hier kennen, maar toch. Daar komen ze geen BOA’s en boswachters tegen. Eigenlijk
wel grappig dat al het massaal overgeproduceerd  staal en metaalafval van de
Sovjet Staat door burgers wordt “gedolven” en wordt verkocht aan
oudijzerhandelaren, die het op hun beurt weer verkopen aan de staalindustrie die
er onder meer weer wapensystemen van maakt. De grootste rechtsopvolger van de
Sovjet Unie, de Russische Federatie koopt haar eigen staal terug van de burger
die het geript heeft. Het gebeurt open en bloot, het is heel normaal en er is
ook niks mis mee. Via tientallen Youtube kanalen laten de burgers zien hoe ze
hun centjes verdienen, en ze doen het verhoudingsgewijs niet slecht. De
Russische overheid legt de metaalzoekers geen strobreed in de weg. Integendeel.
“laat de bevolking maar recupereren wat de Sovjet tijd ze heeft afgenomen ” is
een beetje het denken dat ook bij Poetin speelt.

De EU en de Oekraïne: De politieke stommiteiten op het Maidanplein

Twee vooraanstaande Europese politici van liberale huize, de Belgische Guy
Verhofstadt en de inmiddels overleden Hans van Baalen waren te vinden op het
Oekraïense Maidanplein in Kiev om de bevolking te steunen tegen het
pro-Russische regime. Misschien met de beste bedoelingen maar zij lieten daarmee
een geest uit de fles komen die ons bracht op de dag van vandaag. Hiermee kwam
een einde aan de broze stabiliteit. De Russen heroverden het in 1954 aan
Oekraïne weggegeven deel de Krim en niet lang daarna werden de volksrepublieken
Donetsk en Loehansk uitgeroepen. Er volgde een verbeten strijd die aan 14.000
mensen het leven kostte plus de slachtoffers van het neergeschoten
passagiersvliegtuig MH17.
Het Westen valt in ieder geval amateuristische,
idealistische en oneerlijke politiek te verwijten.

Amateuristisch omdat er geen rekening gehouden werd met de realistische en
historische banden tussen Oekraïne en Rusland en er geen rekening gehouden werd
met sentimenten die onder andere teruggaan naar de Tweede Wereldoorlog, waarin
deel van de West-Oekraïeners het nazi-regime steunden. Oekraïne is geen etnisch
homogene staat. Je hebt etnische OekraÏeners, Russen, Tataren, een Joodse 
bevolking, Gagaoezen, noem maar op. Kopstukken uit de Europese Unie hebben
gedaan alsof ze de complete politiek van de Europese Unie vertegenwoordigen.
Alsof ze alle inwoners van de Europese Unie vertegenwoordigen. Dat heeft valse
verwachtingen gewekt. Verhofstadt en Van Baalen hebben net gedaan alsof Oekraïne
een lidkaart bij de EU kon bestellen en het daarna automatisch lid was. Althans
die indruk hebben ze bij de Oekraïners achtergelaten. De juridische en politieke
wegen die naar lidmaatschap van de EU zouden moeten leiden werden volledig
overgeslagen.

Nederland stemde tegen het associatieverdrag van de Europese Unie met
Oekraïne. Het Nee-kamp had eigenlijk toch een verkeerd voorwendsel om de burgers
tot “nee stemmen” op te roepen. Immers volgens Jan Roos van Geenpeil zou het een
aanvang kunnen zijn om Oekraïne tot de Europese Unie te laten toetreden. Maar
voordat een land kan toetreden zal het moeten voldoen aan een reeks van
criteria. Daar was in zekere zin de hand al mee gelicht in Roemenië en Bulgarije
maar alle actoren van belang binnen de Europese Unie zouden zich wel twee keer
bedenken om te snel tot snel tot besprekingen om tot het kandidaat lidmaatschap
te komen. In Oekraïne is namelijk de rechtsstaat niet op orde, de
overheidsfinanciën niet, en de corruptie tiert er welig. Bovendien zou dit tot
verdere ontwrichting leiden in de relaties met Rusland die leidende staat is in
haar eigen variant van de EU, de Euraziatische Economische Unie, de EAEU waar
Oekraïne overigens geen lid van is. Poetin was gelukkig met het winnende
Nee-kamp in Nederland maar vreesde tegelijkertijd ook een slimme politieke zet
vanuit Europa.

Oekraïne en haar bevolking zijn dus een op een volstrekt oneerlijke wijze
lokkertjes voorgehouden waarbij in het westen geweten was dan wel genegeerd werd
dat men dit nooit zonder zware slagen en een coma veroorzakende kopstoot voor de
Oekraïners kon waarmaken. Ook deze realiteit irriteerde Poetin mateloos. Guy
Verhofstadt, huidig Europarlementslid heeft als “dankjewel” een inreisverbod
gekregen voor Rusland.

De veelbelovende woorden van Verhofstadt en Van Baalen waren dus een land aan het
blij maken met een dode mus. Dit is nu een voorbeeld van de eeuwige frictie
tussen realisme en idealisme. Natuurlijk droom ik er ook van om zonder enige
hindernis door geheel Oost-Europa te reizen dat geen onderdeel is van de
Europese Unie. Ik heb iets met die regio, een bepaald soort liefde. Initiatieven
om makkelijke reizen werden al genomen.

Naar Oekraïne werd het al makkelijker gemaakt door de afschaffing van de
visumplicht. Rusland voerde voor een aantal plekken zoals Kaliningrad het
E-visum in om het toerisme naar Rusland te bevorderen. Rusland heeft de in het
land geïnteresseerde toerist  veel te bieden, Oekraïne trouwens ook. Alle landen
richting de Kaukasus en in de Kaukasus zelf,  hebben mensen met een brede
interesse veel te bieden, Maar vooraleer je zorg draagt voor de aanvoer van
toeristen op grote schaal moet je eigen land wel op orde zijn zodat toeristen
blijven terugkeren en op zijn minst niet niet negatieve ervaringen huiswaarts
keren. In Rusland was en is dat een kwestie van tijd. Keulen en Aken zijn ook
niet op een dag gebouwd. Russen zijn net zoals Oekraïners naast gastvrije ook
trotse mensen, dus als ze iets willen laten zien, dan moet het ook in orde zijn.
Maar de Russen krijgen de negativiteit over hun land maar niet weg uit het
denken bij westelijke Europeanen en de Amerikanen. Het is gewoon een
stuk van het Europese continent en geen Europese achterbuurt. Ook het
beschouwen van Rusland en haar oostelijke en zuidelijke buurlanden als
achterbuurten irriteert Poetin mateloos.

Volstrekt foutieve opvatting over de Europese vlag

De blauwe vlag met gele sterren wordt als primair symbool gezien als de
vlag van de Europese Unie, en dat is de vlag ook, maar de Europese Unie heeft
niet het alleenrecht op deze vlag. De betrokken vlag is de vlag van het Europese
continent en dus ook de vlag van de Raad van Europa. Geen instituut van de
Europese Unie, maar wel met de Europese vlag als dekzeil. De Europese vlag is
zowel op Rusland als op Oekraïne van toepassing omdat het allebei primair
Europese landen zijn die eveneens zetelen in de Raad voor Europa in Straatsburg.
Inmiddels heeft de Raad van Europa de Russische Federatie geschorst wegens de
invasie in Oekraïne.

Een parlementaire assemblee die zich bezighoudt met mensenrechten op ons Europese
continent. Dus wie met de Europese vlag zwaait, zwaait voor heel Europa en niet
(alleen) voor de Europese Unie. In de praktijk begrijpt de gemiddelde burger er
niks meer van. De Raad van Europa heeft in het sterrenrond van de Europese Vlag
de letter “e” toegevoegd om toch een onderscheid te maken, maar het is en blijft
de vlag van het Europese continent, dat u ook ziet terugkeren bij Eurovisie
uitzendingen van het Eurovisiesongfestival tot en met de UEFA-cup.

Oekraïne als bufferstaat

In de politieke staat waarin Oekraïne zich bevond voor het Maidan-protest
was misschien niet het mooiste scenario maar voor het land zelf, bezien in de
tijdsgeest en de tijdsdynamiek wel het meest stabiele scenario. Oost en West
ontmoeten elkaar. Je pakte makkelijk de ferry van Ukr Ferries naar Sebastopol en
sinds de inbeslagname van De Krim kom je via Oekraïne De Krim niet meer zo
gemakkelijk binnen. Families zijn van elkaar gescheiden en het geliefd op
vakantie gaan naar De Krim, met prachtige kustlijnen en een heerlijk weertje in
de zomer,  zoals de Oekraïners altijd graag deden is er ook niet meer bij. Er is
een hoge prijs betaald voor de Maidan-protesten. Tot voor kort voeren de Ferries
naar Turkije, Georgië en Armenië.

Hoe nu verder?

De Russen hebben de aanval ingezet op de Oekraïne als staatsvorm, maar niet de
aanval ingezet op de Oekraïense burger, al wordt het wel door veel Oekraïners zo
ervaren. Hoe het zich verder ontwikkelt is in angst en beven afwachten.

Na een gewapend conflict komt er ooit een tijdperk waarin de stabiliteit zal
hervonden worden en weerkeren. Dat kan wat langer of korter duren. Laten we
hopen dat de vijandigheden voor de Oekraïense bevolking als voor de Russische
bevolking  zo kort mogelijk duren. Vergeet het papier, vergeet de vermeende
soevereiniteit van Oekraïne als een absoluut gegeven. Zo denkt Poetin niet. Het
is een keuze tussen het opofferen van ontelbare mensenlevens of in alle
pragmatiek met elkaar om de tafel te durven gaan zitten en een compromis tot
stand te brengen. Ook dat beseft Poetin in zijn denken meer dan goed en dat
maakt ook onderdeel uit van de uitoefening van militaire druk op de Oekraïne.

Sancties en speelgoedwapens

We schreven al in een eerder verhaal dat
het hier om een broedertwist gaat. Een familievete. Die kan alleen zonder
massale en massieve escalatie worden opgelost als de diplomatie tussen de twee
landen ruimte krijgt. Het is niet voor niets dat de Oekraïense  president
Zelensky heeft gezegd geen geallieerden op zijn grondgebied te willen. De vraag
om wapenleveranties en het antwoord  daarop van Europa in het algemeen en
Nederland in het bijzonder zijn beiden onverstandig maar wel te begrijpen.

Maar het Oekraïne volk is er het meeste bij gebaat als er speelgoedwapens worden
geleverd. Oekraïne kan het militair nimmer winnen van de Russen. Poetin ziet
zelf weinig heil in een oneindig groot bloedbad in de Oekraïne, want hoe moet
Poetin het dan nog verkopen dat hij Oekraïne beschouwt als familie en
onbreekbare bloedbanden? Poetin wil niet de geschiedenis ingaan als iemand die
zijn eigen familie uitmoordt. Het is ook weer niet voor niets dat Zelensky  de
VS en de Britten in de afgelopen weken opriep tot kalmte en terughoudendheid.
Zelensky wil eveneens onnodig bloedvergieten voorkomen, maar loopt tegen het
duivels dilemma aan van de extreme nationalisten in zijn land.

De sancties tegen Rusland hebben thans een volstrekt contraproductief
karakter en tarten eerder een diplomatieke oplossing dan dat deze wordt
bevorderd als je in het hoofd kijkt van Poetin, Duitsland zegt bij monde van
bondskanselier Scholz de certificering van de gaspijpleiding van Rusland naar
Duitsland, de Nord Stream 2 te schorsen. Schorsen betekent niet afblazen, iets
wat G.I. Joe Biden maar al te graag zou willen. Bovendien zou Duitsland
geconfronteerd worden met aanzienlijke schadeclaims lopende in de miljarden van
de deelnemende bedrijven die hebben geïnvesteerd. Zelfs ten tijde van de Koude
Oorlog leverde de Sovjet Unie aardgas aan Duitsland. Nu loopt dat ook gewoon
door, onder andere via de Nord Stream 1 en via andere aanvoerleidingen. We
kunnen gewoon niet zonder Russisch gas. Ik heb het al zo vaak geschreven.

Handelsembargo´’s Wie treffen we er mee? Het westen escaleert in woorden de
situatie, dat is de gedachte die in Poetin zijn hoofd niet weg te krijgen is.
Misschien moeten we ook nog eens onszelf een spiegel voorhouden. De Belgische
premier De Croo pleit voor een inreisverbod voor Russische toeristen en
studenten. Dat De Croo neigt naar infantiliteit wisten we al. Maar zijn wij in
oorlog met de Russische bevolking? Het antwoord is nee. Je tart hiermee je eigen
lot en geeft aan het denken van Poetin niet te willen begrijpen, ongeacht of je
het nu met hem eens bent of niet. De Nederlandse premier Rutte heeft weer een
gigantische grote waffel heeft en slaat oorlogsretoriek uit die niet
bevorderlijk is voor een diplomatieke oplossing. Echter hij was wel zo
verstandig om te stellen dat wij niet in oorlog zijn met Rusland of de Russische
bevolking. Op dat punt heeft hij iets geleerd van de MH17-tragedie.

Het is echter wel de tweede keer dat hij zijn persoonlijke rancune jegens Poetin
voor laat gaan op de diplomatie. Ook in de MH17-affaire ging de mond van Mark
Rutte te vroeg open waardoor een diplomatieke oplossing zonder gezichtsverlies
voor de Russen onmogelijk werd. Mark is een aardige vent, meen ik, maar in deze
hanteerde hij niet de slimste communicatieve technieken.

Je kunt er voorstander van zijn of niet, je kunt het leuk vinden of niet, je kunt
je er over kwaad maken of niet. Er is een realiteit. Poetin eist van zijn
gesprekspartners niet alleen respect voor de Russische Federatie als
wereldspeler en hij eist niet alleen historische kennis over zijn land. Hij eist
van een gesprekspartner dat deze blijk geeft van bovenmatige intelligentie. Met
het denken van Poetin te spreken “Met verstandelijk gehandicapte
politici” een moeilijk probleem oplossen is onmogelijk. Het vormt voor
Poetin ook geen uitdaging. Hij walst zo over je heen…op inhoud. Poetin en zijn
minister van buitenlandse zaken Lavrov vernederen je publiekelijk omdat het
moederland Rusland in de ogen van Poetin in het verleden ook vernederd en
verraden is.

Dit is Vladimir Poetin.

Visie Poetin: Deal with it

Visie buitenland: Moeilijk om mee te dealen

De visie van uw redacteur:Nee, niet weer oorlog in
Europa,maar er zijn meerdere perspectieven en die moeten we tot
in detail kennen.

Spaciba voor uw aandacht.