door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

We zien in tal van landen binnen de Europese Unie een ruk naar redelijk rechts
ontstaan. De verkiezingen voor de gemeenteraden en de regeringen van de autonome
regio´s van afgelopen zondag zijn dramatisch verlopen voor de Spaanse
socialisten (PSOE) en voor coalitiegenoot Podemos, een extreemlinkse partij op
marxistische grondslag. Podemos is zo goed als weggevaagd en speelt op dit
moment geen enkele rol van betekenis meer. De grote winnaar van de verkiezingen
is de centrumrechtse Partido Popular.

Op maandag 29 mei schreef de Spaanse socialistische premier Pedro Sanchez
via een toespraak tot de bevolking per direct vervroegde nationale verkiezingen
uit voor 23 juli aanstaande in plaats van de geplande verkiezingen die in
november van dit jaar zouden plaatsvinden. Sanchez begreep heel goed dat zijn
regering en het beleid niet meer gegeten werd door de Spaanse bevolking. Het
siert de voorman van de verliezende partij om de nederlaag van zijn politieke
familie toe te geven en daar per direct consequenties aan te verbinden.

Spanje in de persoon van Sanchez stijgt hiermee boven de tegenstellingen uit en
geeft aan dat de democratische waarden belangrijker zijn dan het partijbelang
en/of machtspolitiek. Daarnaast was het voor Sanchez meteen een goede
gelegenheid om van coalitiegenoot Podemos af te komen.Deze partij was de
destabiliserende factor en wekte de woede van menig Spanjaard.

Socialisten kochten stemmen in Almeria

Dat de socialisten van de Spaanse PSOE zo’n enorme dreun hebben gekregen was niet
meer als verdiend. In de Spaanse gemeente  Mojácar, gelegen in de Spaanse
provincie Almería, werden 7 arrestaties verricht door de Guardia Civil wegens
fraude met stemmen nadat er eerder 10 arrestaties waren verricht in Melilla
waarbij een lokale partij verdacht wordt van het kopen van stemmen.

De lijst van corruptiezaken binnen de Spaanse socialistische partij is onmetelijk
lang. We zien maar liefst 141 zaken waarbij de Spaanse socialisten betrokken
zijn. Deze lijst is geïndexeerd door
.

Ook binnen de winnende partij Partido Popular heeft niet iedereen schone handen,
integendeel, maar de Spaanse socialisten spannen van oudsher de kroon. Links
lullen en rechts zakken vullen. De vraag dient zich aan hoeveel gevallen er niet
ontdekt werden.

De socialisten en de marxisten van Podemos zijn door het Spaans Grondwettelijk
Hof op hun plaats gezet,  de twee lockdowns in de coronaperiode werden
onwettig verklaard.  De Spaanse rechtsmacht laat zich over het algemeen
niet verstikken door de politiek.

Op dubieuze wijze werden er rookverboden op terrassen doorgedrukt, iets waar
bijna geen enkele Spaanse roker zich aan houdt. Asbakken moesten van tafel in
diverse regio’s. Gevolg? Peuken op de grond naast en in de buurt van de
terrassen. Reden? Omdat rokers middels het uitblazen van de rook corona zouden
kunnen overbrengen. Begin dit jaar werd er een nationale wet ingevoerd waarbij
tabaksfabrikanten mede moeten opdraaien voor de kosten van het verwijderen van
sigarettenpeuken op straat. Kortom, je creëert een probleem en je stelt er een
ander voor verantwoordelijk. Socialisme avant la lettre.

De plannen van de socialisten en de marxisten dreigen steeds ingrijpender te
worden in de persoonlijke levenssfeer. Toch moet Spanje op termijn uitkijken dat
andere verworven rechten zoals het recht op actieve euthanasie niet
teruggedraaid gaan worden. De Spaanse katholieke kerk trachtte zich
herhaaldelijk met politieke zaken te bemoeien en is een gekend tegenstander van
euthanasie en abortus. Spanje zal een evenwicht moeten gaan vinden tussen
economisch en moreel liberalisme.

De Partido Popular is lid van de christendemocratische Europese familie, de EVP
en als zodanig vertegenwoordigd in het Europees Parlement. De Spaanse kiezer
heeft nu “nee” gezegd tegen de socialisten en geeft het voorbeeld dat in
Nederland niet gevolgd wordt, namelijk nieuwe verkiezingen wegens geen draagvlak
onder het electoraat.

Exit D66 hoogst noodzakelijk, Kaag en haar D66 gijzelen de democratie

In Nederland gebeurt het recht tegenovergestelde. Bij de verkiezingen voor de
Provinciale Staten werd de huidige nationale coalitie, en zeker D66, door de
kiezers van tafel geveegd. Niet in de laatste plaats vanwege de ongekende
arrogantie van deze coalitiegenoot D66, die coute que coute, tegen de wil van de
meerderheid van de bevolking in en tegen de redelijkheid in, het wensdenken
oplegt als een ware dogmatische doctrine en daarmee de democratische beginselen
gijzelt. We zien eveneens dat D66 en haar aanvoerster Sigrid Kaag de beginselen
van de partij verkwanselden. D66 dat zich ooit profileerde als een “redelijk
alternatief”  is een “onredelijk alternatief” geworden. Een soort van Podemos
van de Lage Landen. Al liggen de twee partijen qua ideologie sterk uiteen, maar
ze vinden elkaar in het gijzelen van de democratie. Dan moet mevrouw Kaag vooral
geen “niet-inhoudelijk huilie-huilie” verhaal ophangen in het programma College
Tour. Daar zelfs haar kinderen laten opvoeren om het slachtoffer uit te hangen
van de hoon en de afkeer die haar ten deel valt is wel zeer goedkoop. Daarmee
geeft Kaag blijk dat ze niet in de electorale spiegel wenst te kijken. Het
opvoeren van haar kinderen in een politiek verhaal is toch wel naar een absolute
laagte zakken.

Kaag stelt dat haar partij “pro Europese Unie is”. Maar deze liefde is misschien
best wel voorwaardelijk. Wat als de politieke instellingen van de Europese Unie
in meerderheid een andere politieke kleur zouden krijgen? Die kans is met de
Europese verkiezingen in aantocht, zeer denkbaar. Dan willen we mevrouw Kaag nog
wel eens horen. Politiek opportunisme? Het is Kaag zeker niet vreemd. Maar ze
lijkt voor zichzelf reeds een exit-strategie te hebben bedacht. Iets waar Europa
en Nederland gezamenlijk alleen maar beter van worden. Kaag laat kiezers
veronderstellen dat de Europese Unie als instituut een haar bevallende kleur
heeft, maar in feite hebben de kiezers die kleur te bepalen en niet Kaag. De
Europese Unie heeft als instituut geen politieke kleur. Weet iedereen nog wel
wat Europa feitelijk inhoudt? Dat is niet wat we dagelijks op ons bord krijgen,
maar het electoraat wordt het hoofd wel gek gemaakt met onzin.

Laten we eerlijk zijn, geweld en bedreigingen zijn verwerpelijk in een
democratische rechtsstaat, ook tegen Kaag, maar een democratie gijzelen hoort
evenmin in een democratische rechtsstaat. Daar lijkt minister Kaag zich wel
schuldig aan te maken. Door het niet terugtreden van het Nederlandse kabinet na
de verpletterende nederlaag die de zittende regeringspartijen leden bij de
verkiezingen voor de Provinciale Staten staken de regeringspartijen een dikke
middelvinger op naar de kiezer.  Gedurende de coalitievorming van het huidig
kabinet dat in dezelfde partijpolitieke samenstelling doorging na de val van het
vorig kabinet, bleek al ruimschoots uit peilingen dat de Nederlandse bevolking
geen trek had in nog een periode waarin voornamelijk D66 de andere partijen bij
voortduring gijzelden. De “D” van democraten van D66 kan wellicht beter
vervangen worden met de “T” van Totalitairen. Een “exit” van het huidig D66 uit
de politieke arena zou het vertrouwen in de politiek goed doen. De liberale en
vrijzinnige elementen binnen D66 zijn allang verdwenen. Om over democratische
waarden nog maar te zwijgen.

Ministerie van Onbelangrijke Zaken

Het Nederlandse kabinet zou beter een voorbeeld nemen aan de Spaanse premier
Sanchez en de verstikkende machtspolitiek staken. De minister van Landbouw, Piet
Adema, liet vandaag opnieuw verstek gaan bij de oh zo belangrijke Landbouwraad
(bijeenkomst van de Europese ministers van Landbouw in Brussel.) Dit terwijl er
vergaande en ingrijpende maatregelen op de agenda stonden. De vraag stelt of
deze minister, die thans de zoveelste omissie begaat, niet beter een post kan
innemen op het denkbeeldige Ministerie van Onbelangrijke Zaken. Daar kunnen we
dan meteen ook de klimaathysterie vorm en de woke-idiotie bij onderbrengen. Dan
hebben we echt een ministerie dat daadwerkelijk aan (de grote) diversiteit (van
onzin) doet.

Met conclusie

Spanje wordt met ingang van 1 juli voorzitter van de Europese Raad. Thans is dat
voorzitterschap in handen van Zweden dat eveneens een ruk naar “redelijk rechts”
heeft gemaakt. Voor wensdenken is geen plaats in Europese Unie, noch in de
afzonderlijke lidstaten.

Voor het overige

De appeltjes van oranje komen uit Spanje