De regelmatige lezers van ons weten het. Facts kent 2 journalisten met soms en soms wat vaker, totaal tegengestelde opvattingen. Collega Koos van Houdt is niet blij met het nieuwe presidentschap van Trump en beschrijft een grappig. maar interessant voorbeeld uit de vorige ambtstermijn, terwijl collega Peter-Vincent Schuld veel Trump-kritiek ziet als vooringenomen en niet zelden inhoudsloos en vooral de nadruk legt op het voorlopig realistisch stabiliseren van Oost-Europa en het ongenadig hard komaf maken met de islamitische terreur tegen Israël en het Joodse volk omdat de huidige politieke koers van de Europese Unie er weer eentje is van wegkijken en niet de oorzaak willen benoemen.

We beginnen het verhaal met het verhaal van © Koos van Houdt

Soja en zo nee, de handelsdeal tussen de Europese Unie en de VS onder Trump

In de zomer van 2018 omhelsde Jean-Claude Juncker in het Witte Huis Donald Trump. Hij slikte een overmaat aan sojabonen en wendde zo een handelsoorlog af.

Van psychologen kun je leren dat je een heel groot en dreigend probleem maar beter in kleine stukjes kunt knippen. Niet alles tegelijk aanpakken. Rustig en met discipline de problemen in de goede volgorde zetten en proberen tot oplossing te brengen. Er zijn een aantal lessen uit het nabije verleden te trekken. Leermeester: Jean-Claude Juncker.

Juncker was voorzitter van de Europese Commissie tussen 2014 en 2019. Hij was de man die in 2017 een weg moest vinden in een wereld die net bezig was kennis te maken met Donald Trump. Juncker ging er daarbij vanuit dat de Europese Unie niet als een bang schoothondje moest gaan zitten bibberen in de lichtbak van de stroper. In juli 2018, toen Trump op het hoogtepunt was van zijn eerste termijn als president van de Verenigde Staten, wist Juncker met een opzienbarende actie een dreigend handelsconflict te bezweren.

In de avonduren van 26 juli 2018 bezocht Juncker de Amerikaanse president in het Witte Huis. Hij omhelsde Trump op een wijze, die alleen Juncker beheerst. Goed ingeschatte vleierij. Want daarvoor was Trump vooral op aarde. Hij wilde erkenning van vooral zijn ego als machtigste man van de wereld. Wat er verder die avond gebeurde, leek op een onoverzienbare berg sojabonen, die Juncker bereid leek zich door de strot te laten duwen.

Sojabonen worden verbouwd in de streken van de Verenigde Staten, waarin de aanhang van Trump het sterkst is. Al die boeren exporteren graag zoveel mogelijk sojabonen. Drie keer zoveel Chinezen importeerden al tien keer zoveel sojabonen als de Europeanen. Importeer gerust meer naar de Europese Unie, zo bood Juncker aan. Als ik dan maar in ruil daarvoor geen Amerikaanse invoerrechten tegen me krijg in bijvoorbeeld de sector van staal en aluminium.

Daar kun je met de kennis van nu over alle schroot die zich in 2024 overal op de wereld bevindt, heel veel meer over zeggen. Maar Trump tuinde er in 2017 met open ogen in. Als een kind zo blij met de export van zijn sojabonen. Hij realiseerde zich niet dat op een open markt die sojabonen toch wel naar de Europese markt uitgevoerd mochten worden. Juncker bevestigde ‘thuis’ zijn positie als sterke voorzitter van de Europese Commissie met deze zomeravonddeal.

In zijn laatste jaren en maanden als vooraanstaand Europees bestuurder in Brussel, aarzelde Juncker niet de Unie wijze lessen mee te geven. Lessen die nu, een week na de herverkiezing van Donald Trump, goed van pas komen. Juncker maakte de Europese Unie duidelijk hoe de wereld er verder uitziet. Het aandeel Europeanen in de wereldbevolking daalt. In 2040 mogelijk naar maximaal zeven procent. Echte vrienden heeft de Europese Unie niet op wereldniveau. Zelfs Afrika dreigt ons werelddeel te overvleugelen.

Maar Juncker liet zijn mede-Europeanen ook de andere kant zien. Een vijfde deel van de wereldmarkt is Europees. Maak er gebruik van dat de Europese Unie nog steeds aan tafel zit. We nuttigen het menu. Maar als we niet oppassen, worden we door de anderen in de wereld op het menu gezet.

De analyse door © Peter-Vincent Schuld

Ik denk dat we blij mogen zijn dat Trump terugkeert in het Witte Huis

In 2016 zat de succesvolle Nederlandse ondernemer en Amerika-kenner Robert Heilbron (Sapph en McNeil) aan tafel bij de talkshow van Humberto waarin hij de winst voorspelde van Donald Trump en zijn voorkeur uitsprak voor Donald Trump als 45e president van de Verenigde Staten. Zijn voorspelling was juist en Trump werd verkozen. Maar waar beschikt de heer Heilbron over, in tegenstelling tot veel andere vermeende  “Amerika-kenners” ? Het vermogen om door opgeworpen mist heen te kijken.

Maar onder de analisten en journalisten kennen we een hoop “valse profeten”.

In 2024 en in de jaren voorafgaand aan de verkiezingen waren collega’s van andere media voornamelijk gericht op het zoeken van sensatie en uitlichten van (vermeende) schandalen.

Het feit dat de gerechtelijke wereld in de VS zwaar politiek gekleurd is doet vragen stellen bij de absolute onafhankelijkheid van de rechtspraak.

Het boekhoudtechnisch verhaal over een schikkingsbedrag dat door de Trump organisatie is betaald aan de lustige Stormy Daniels  staat in geen enkele verhouding tot de uitdagingen die de wereld met de VS als het machtigste land te dealen heeft. Trump heeft geen (massa) moord op zijn geweten.

Bovendien, in het algemeen gesproken,  is er in de VS een ander probleem. Namelijk “Trial by media”. Over de schuldvraag in diverse ophefmakende zaken menen onze collega’s al verregaande uitspraken te moeten doen waardoor de kans op een eerlijk proces substantieel afneemt.

Wat ook niet helpt is de montage van reportages die over de verkiezingen werden gemaakt. Een tandeloze vrouw (pro-Trump) versus een gemiddelde Amerikaan (anti-Trump) het geeft een bepaald en in zekere zin, een  gemanipuleerd beeld weer.

De Amerikaanse kiezer heeft gesproken,  de uitslag is helder. Daar zullen de Amerikanen met een andere mening en alle opiniemakers in Europa zich maar naar moeten schikken.

Dat is democratie.

Het verdeelde Europese continent met aan de ene kant de Europese Unie en aan de andere kant Rusland met haar vermeende bondgenoten zullen beiden in de spiegel moeten kijken. Israël moet de maximale steun krijgen die het verdient en met het zittende terreur-regime in Iran zal op een of andere manier afgerekend moeten worden.

Als we naar de VS kijken dan zien we dat, qua historische banden, immigranten uit beide delen van Europa zich in de VS gevestigd hebben en in pais en vree samenleven, waarbij de vraag ontstaat “Waar zijn we op het  Europa continent in hemelsnaam mee bezig?”. De oorlog in Oekraïne moet stoppen. De patstelling gaat gepaard met een enorm verlies aan mensenlevens en gaat recht in tegen tegen de gedachte van de grondleggers van de Europese Unie. Daarmee is de inval van Rusland in Oekraïne overigens niet te rechtvaardigen.

De VS heeft één burgeroorlog gekend en daarmee klaar, terwijl we op het Europese continent nadien nog talloze keren tot op de dag van vandaag de wapens oppakken.

Is de Amerikaanse samenleving de perfecte samenleving? Nee!, de perfecte samenleving bestaat namelijk niet. Waar de  V e r e n i g d e   s t a t e n van A m e r i k a  wel in geslaagd zijn is om een land bestaande uit talloze afkomsten te bouwen tot een unie van staten en daarmee een soort van Europese Unie aan de andere kant van “d’n atlantiek” plus het huidig besef dat er behoorlijk omgegaan moet worden met de oorspronkelijke inheemse bevolking. Is Trump perfect? Nee natuurlijk niet. Iedereen maakt fouten.  Maar het gaat nu om het grotere belang.

De Europese Unie en de VS onder Biden hebben gefaald om de oorlog in Oekraïne op een behoorlijke manier te bezweren. Hoe oostelijker we gaan in het oosten van het Europese continent, hoe meer kruitvaten we tegenkomen waar de gemiddelde politicus nooit van gehoord heeft of willen horen omdat ze of te dom zijn of de aangereikte kennis politiek niet willen toepassen.

De voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen bracht warme felicitaties over aan Donald Trump. Of ze gemeend zijn, valt te bezien. Zo het zich laat aanzien zal voornamelijk het linkerdeel van politiek Europa  darmklachten hebben. Maar dat krijgen ze al bij elke vloek en een zucht.  Naar het zich laat aanzien gaat er een dikke streep door de verdomde woke-cultuur die zich als een ontsteking of noem het een fistel, had genesteld in de Amerikaanse politiek. 

Met Kameeltje Harris had het inhoudsloos gegiechel en haar flirten met de woke-beweging hebben geleid tot oneindig en niet te stoppen polarisatie. Dat krijg je als de waanzin de overhand krijgt. Wel of geen transgenders of transblunders is niet een zaak van internationale veiligheid. Per saldo een totaal onbelangrijk onderwerp. Mensen zijn zoals ze zijn, authentiek, uniek en daarmee klaar.

In ons deel van het Europese continent zal moeten beseffen dat we qua veiligheid niet alleen afhankelijk mogen zijn voor onze veiligheid van de VS.  Europa moet leren om op eigen benen te staan. Trump had in zijn vorige ambtstermijn de harde eis gesteld van 2% van het BNP per lidstaat voor defensie. Dat is voor een aanzienlijk deel gelukt.. Polen zit zelfs op 4 procent. Of de NAVO in haar huidige vorm zal blijven overleven is de vraag. Daarvoor zijn de ogen ook gericht op Turkije en dus niet alleen maar de VS. Maar dat betekent niet dat we qua defensie apathisch moeten blijven stilzitten.

Het wordt een tijd van harde keuzes maken op basis van de realiteit en niet op basis van wensdenken.