door Peter-Vincent Schuld

Ik loop door de bossen rond het Utrechtse Austerlitz. De groene pracht van de
natuur wordt verstoord door een wat misselijk makend zicht. Een achteloos
weggeworpen volle luier in het midden van de natuur. Babymest, cellulose en
plastic. Wie de dader ook is, het is een viezerik. Een vraag die bij mij opkomt
luidt: “dat stukje plastic dat aan die luier vast zit, wordt dat nu wel op niet
meegerekend als  niet gerecycled plastic waar klimaat-fanaat Frans Timmermans
een belasting op wenst.

Zo ja, hoe gaan ze dit in hemelsnaam vaststellen in de berekeningen? Wellicht is
dit voorbeeld wat absurdistisch omdat deze luier hopelijk uiteindelijk gewoon
bij het restafval terecht komt en de fik in gaat.

De Europese Commissie heeft het gewoon snoeihard gezegd. De plastic taks, welke
deel uitmaakt van de Green Deal zoals door de Europese Commissie op tafel is
gelegd, is niets meer en niets minder dan een vulmiddel om een gat in de
begroting van de Europese Commissie te dichten die is ontstaan door onder meer
het wegvallen van de bijdrage van de Britten door de Brexit. 

De Europese Commissie bewandelt het pad dat leidt naar “eigen directe middelen”.
Deze zijn nu voornamelijk beperkt tot de invoerrechten die bijvoorbeeld in de
haven geïnd worden, een klein percentage aan de door de lidstaten geïnde BTW die
deze zelfde lidstaten weer afdragen en de boetes die de Europese Commissie
oplegt aan bedrijven die zich niet houden aan de regels inzake concurrentie en
waardoor deze bedrijven onder meer onnodig  geld uit de zak van de burgers doen
kloppen. Verdragsmatig gezien, heeft de Europese Commissie het recht om eigen
middelen te genereren. De concrete invulling is gebonden aan de instemming van
de lidstaten.

Ja de Europese Commissie heeft heel veel geld nodig om haar groene ambities
te financieren. Daarover schreven we al en blijven we schrijven. Maar bijna alle
plannen van de Europese Commissie in het kader van de Europese klimaatwet zijn
inhoudelijk zo lek als een mandje, niet realistisch en getuigen van een
politieke roekeloosheid die ideologisch is ingegeven.

“Op naar een samenleving met minder afval” klinkt het overal. Volstrekte, maar
dan ook volstrekte onzin. Ik loop even een winkel in Lissabon binnen en krijg
hetgeen ik kocht mee in een bruine papieren draagtas. Nog voordat ik in mijn
hotel was, was het kreng al gescheurd en kapot. Duurzaam? Een plastic tasje had
ik nog kunnen gebruiken om de vuile was apart in mijn koffer te gooien en thuis
te gebruiken voor de hondendrollen van mijn viervoeters. Deze papieren zak kon
ik direct wegsmijten.

Tja, de volgende vraag dient zich aan. Gemeenten die in uitlaatzones voor honden
plastic poepzakjes aanbieden. Gaan we daar ook belasting over heffen omdat deze
gevulde plastic zakjes uiteraard de verbrandingsoven in verdwijnen. “Tja” zullen
de milieu-fetisjisten zeggen om te vervolgen: “Je ridiculiseert de zaak”. Nou
dat doe ik dus niet.

Net zoals (hopelijk) u en ik hebben wij samen natuurlijk een gigantische hekel
aan achteloos weggeworpen afval met in dit verhaal de nadruk op plastic afval.
Dat plastic afval hinderlijk en schadelijk is voor mens en dier en zulks ter
land en ter zee staat niet ter discussie wat mij betreft.

Lange tijd tot voor de corona-crisis werd er gescandeerd dat we het aantal
plastic verpakkingen zouden moeten terugbrengen. Leuk zulke kreten, maar ze zijn
volstrekt inhoudsloos. Ze zijn gebaseerd op het moment waarin we toen leefden
(pre-corona tijderk). De tijd is dynamisch en op elk moment kunnen er zich zaken
voordoen die lange termijn beleid met miljardeninvesteringen binnen enkele weken
of maanden naar de vaantjes helpen. Als Frans Timmermans of Groen-Links
Europarlementslid Bas Eickhout zich capaciteiten toedichten van een waarzegger,
dan is verwijzing naar een psychiater of opname in een TBS-kliniek echt meer dan
gewenst. De (soms vermeende) onvoorspelbaarheid van onze samenleving laat zien
dat de meeste milieuactivisten en groen denkende politici echt niet verder
(kunnen) denken dan het volgende takje dat ze in de groenbak deponeren.

Voor de toekomst valt te vrezen want grote delen van het “groene marxisme” zijn
zo langzamerhand door alle politieke stromingen kritiekloos omarmd. Dit
gedachtegoed heeft zich als een parasiet zich weten nestelen in ons dagelijks
doen en laten.

Even een nuance; Behoorlijk omgaan met je leefomgeving is noodzakelijk maar de
politieke doctrines die er vervolgens op losgelaten worden zijn volstrekt
onaanvaardbaar. Sterker ze vormen een “communistische planeconomie” met
betrekking tot milieu en klimaat waarbij de niet markt vraag en aanbod creëert
maar de politiek economische activiteiten plant en dicteert. Het erge is dat
veel vermeend kritische politici dit laatste niet doorhebben.

Dat zegt wat over het intelligentieniveau van onze volksvertegenwoordigers en zij
die met een (democratisch) mandaat in het openbaar bestuur zetelen. Helaas
lijken onze parlementen in Europa, lokaal, regionaal, nationaal en Europees vaak
eerder op inrichtingen voor gevaarlijk mentaal gestoorde gekken in plaats van
dat er echt een realistische sfeer hangt met een vermogen om echt verder na te
denken.

Als ik lees dat “het Europees Parlement” voor een nog stringentere aanpak is van
de klimaatdoelstellingen dan is denk ik hardop echt “Gekkenhuis”. Nuance: Een
meerderheid in het Europees Parlement, dus niet iedere Europarlementariër.

Voor de goede orde. Niet iedereen zetelt in het (Europees) parlement is dus een
gevaarlijke idioot en zeker de Europese Unie als instituut is geen gekkenhuis
maar door de vaak waanzinnige politieke invulling daarvan geeft het vaak een
vertekend beeld.

Enfin terug naar de harde feiten. We zouden minder plastic verpakkingen moeten
gaan gebruiken. Toen kwam de corona-crisis en je zag een enorme toename in het
aantal plastic flacons met desinfecterend middel. Als ze leeg zijn, en dat zijn
ze snel als de angst er goed is ingeramd, dan verdwijnen ze bij het afval. Dat
kan op 2 manieren: ordentelijk zoals een beschaafd mens dat doet of men smijt
het achteloos weg op straat of in de natuur. Natuurlijk zijn er geen redelijke
alternatieven voor plastic flacons met desinfecterend middel.

Dan hebben we de mondkapjes. Ja, daar hebben we ze weer. Veelal in China of
elders in Azië geproduceerd komen ze in Europa aan in dozen en plastic zakjes
verpakt. De hygiëne vereist dat deze vaak weer individueel verpakt worden en zo
groeit de berg plastic afval met een zekere factor die niet gering is. Op zich
geen enkel probleem, zolang de verpakkingen en mondkapjes na gebruik maar
ordentelijk worden weggeworpen in de daarvoor bestemde afvalbakken en daarna
worden vernietigd. Maar wat zien we opeens op straat en in de natuur?

Mondkapjes, mondkapjes en nog eens mondkapjes. Ze worden achteloos weggeworpen,
ze waaien weg van het gezicht of uit de afvalbakken omdat deze niet op tijd en
stond geleegd worden. Biologisch zijn ze niet afbreekbaar. Dan hebben we het nog
niet over de rage van de latex handschoenen die in het begin van de
corona-crisis “hot” waren.

Hoelang blijven bacteriën zitten op die krengen waar je de hele dag door in en
uitademt? Nee hoor, niet over nagedacht. Wordt er sowieso wel eens nagedacht? 
De denkbeeldige residentiële wijk “Talking Heads” kent een grote leegstand qua
bovenkamers.

Wat zo opvallend is dat althans in Europa, lieden die de groene doctrine opleggen
dan wel volgen ook de hardste schreeuwers zijn waar het de verplichtingen
betreffen om samenlevingen af te sluiten en de bevolking te muilkorven middels
de corona maskerade. Oké, dan heb je een lockdown. Wat gaan veel mensen doen uit
verveling? Inderdaad online kopen.

Waar je in de winkel ooit 1 plastic tasje kreeg om je gekochte kleding in de
vervoeren, krijg je nu een doos waarbij elk kledingstuk apart verpakt is
in…..plastic. Plastic tasjes moeten op last van Brussel in winkels tegen een
aantal centen verkocht worden om de plastic vervuiling tegen te gaan en het
gebruik te ontmoedigen, Ja hoor, weer een onzinmaatregel vanuit het Brussels
gekkenhuis doorprikt.

Maar er wordt niet alleen gekocht bij de gekende online webshops die zich
op eigen bodem bevinden. Tegen globalisering? Ook de burger is vaak een
belachelijke hypocriet. “Kom we gaan lekker shoppen bij de online winkels op Ali
Baba, Wish en Vovo”. Even naar China en je hoeft de deur er niet voor uit. Met
pakkende slogans als “u betaalt alleen de verzendkosten” en “als het niet goed
is krijgt u uw geld maar u mag alles houden” (terugsturen is te duur, wordt
Europa overspoeld met allerhande Chinese teringzooi. Je bestelt een hemd van
100% katoen, wat je krijgt is 100% synthetisch, dus de verpakking en het hemd
verdwijnen de container in. Synthetisch betekent dat het stuk textiel van
kunststoffen is gemaakt.

Als een gemiddeld besteld product, zeer vaak van of grotendeels bestaand uit
plastic, toevallig toch in de gevraagde en aangeboden staat arriveert gaat het
binnen 2 uur tot twee weken alsnog stuk en verdwijnt het samen met de verpakking
opnieuw de container in.

Tja, handel is handel. Punt. Dit te gaan verbieden of extra te gaan
belasten heeft geen enkele zin, want dan verzinnen ze wel iets met dropshipping.
Hallo politiek, uw collectieve domheid kan nooit tegen een vernuftige
handelsgeest op, leer daar nu eens mee leven. Een samenleving is niet maakbaar,
stelletje gekkies.

Alleen excessen kun en moet je bestrijden waar het afkeurenswaardig
menselijk gedrag betreft. Er zijn onder andere drie redenen waarom
afkeurenswaardig menselijk gedrag ontstaat in de context van leefomgeving.

1) De overheid heeft weer iets verzonnen waardoor het burgers en bedrijven
lastiger, ingewikkelder, moeilijker en duurder wordt gemaakt om van hun rommel
af te geraken

2) De betrokken burger is gewoon een hufterige klootzak en donderstraalt zijn
rommel neer waar het hem uitkomt zonder rekening te houden met de leefomgeving.

3) Overheden zijn vervolgens te lamlendig om zich aandienende haarden van
zwerfafval en illegale dumpingen snel en adequaat op te ruimen waardoor onder
meer al die plastics blijven liggen, zich in het milieu verspreiden en deze
“stortplaatsen” mensen aanspoort om er maar “bij” te storten.

Binnen Europa zijn er grote verschillen qua omgang met de openbare ruimte en
zeker waar het de buitengebieden aangaan. Landen als bijvoorbeeld Spanje en
Portugal scoren uiterst laag, ondanks dat het vuilnis er zowat dagelijks
opgehaald wordt.  We schreven er al eerder over en we zullen er over blijven
schrijven.

Rotzooi waaronder veel plastic eindigt naast de container in plaats van “er in”.
We rijden voor een verhaal over de corona-crisis aanhoudend door deze landen en
afgelopen weekend reden we in donkere avonduren opnieuw in de omgeving van het
Spaanse Albatera en Crevillent. Nu er zoveel geld naar Spanje vloeit in het
kader van het herstelfonds heeft u ook het recht om te weten wat hier gebeurt.

Onder onze ogen werd er massaal illegaal plastic en bouwafval gedumpt door een
viertal Arabisch sprekende lieden. We noteerden het kenteken en belden de
politie die blijk gaf geen interesse te hebben in een massieve sluikstort op
heterdaad. Niet veel later passeerden wij nog een gekende dumpsite waar een
zigeuner-familie massaal aan het storten was. We hadden niet eens meer zin om de
Spaanse politie te bellen. Saillant detail, de Spaanse Guardia Civil heeft een
speciale afdeling die SEPRONA heet en die belast is met dit soort
milieudelicten.

Mooie politieke praatjes, ambtelijke onwil en smeerkezen onder de burgers. Een
combinatie om de rillingen van te krijgen. Even verderop is er in Catral een
lokale politiepatrouille actief  die toezicht houdt of je wel een mondkapje
draagt ja dan nee. Ons verbaast niets meer. We tekenen het maar naar waarheid en
niets dan de waarheid op.

De vervuiling kent geen geen grenzen en komt ook van over de grenzen, letterlijk
en figuurlijk. “Episch centrum” van vervuiling in deze regio is en blijft
Crevillent, zoals we al vaker schreven. Voor een groot deel bewoond door
immigranten uit Noord-Afrika. Aan de randen van de gemeente zijn er zowel aan de
noord als aan de zuidzijde grote loodsen van waaruit veelal Marokkaanse en
Chinese handelaren hun textiel en andere producten verkopen waaronder de nodige
namaak.

Als we vanuit zuidelijke richting de bebouwde kom van Crevillent binnen en
vervolgens buiten rijden en wat supermarkten zijn gepasseerd begint de reeks aan
handelsloodsen te herkennen aan een ongekende berg aan plastic afval op straat.
Je waant je hier in een onderontwikkeld land met een uitheemse bevolking die zo
nog primitiever is. De beschaving is hier ver te zoeken.

De hoeveelheid afval lijkt bijna een collectieve reclame-uiting voor deze
handelshuizen We parkeren onze auto en gaan eens poolshoogte nemen.

Tientallen handelsloodsen van waaruit verkocht wordt. Goederen gaan vaker zonder
bonnetje dan met, over de toonbank zoals we zelf konden vaststellen bij het
betreden van de goothandelswinkels en het observeren van de kassa’s. Buiten is
het overal een grote bende van plastic afval dat alle kanten opwaait en de
totale omgeving vervuilt.

De aanblik is triest, troosteloos en vooral hopeloos. Het geeft de buurt
een extra groezelige en onveilige dimensie. We doen de zelfde plaats in een loop
der weken herhaaldelijke malen aan en telkenmale dezelfde vaststelling. Er is
niets opgeruimd en er is alleen maar meer rotzooi bijgekomen”.

Hier blijkt de door de Spaanse regering en de door Brussel geproclameerde
vergroening een totale farce. Een sprookje in de vorm van een nachtmerrie.
Uiteindelijk zal het karton en het plastic gezamenlijk in de vuilniswagen
belanden als er reeds een deel de natuur in is gewaaid en niet meer voor directe
ophaling of verwijdering in aanmerking komt.

Dit is de realiteit. De harde realiteit. Zo gaat het al tijden en hier gaat niet
zo snel verandering in komen. Helaas moeten de vervuilers gezocht worden onder
de Chinese en Marokkaanse handelaren die het achteloos wegwerpen nadat ze een
vracht hebben binnengekregen. Hoe wil je een ongescheiden lading afval die bij
de verbranding of stort aankomt kaan berekenen?

Over storten gesproken. De plannen van de Europese Commissie halen ook nog eens
een fikse streep door “landfill mining”. Wat dat is? Toen er nog veel gebruik
werd gemaakt van stortplaatsen om afval te storten gingen de bierdopjes,
schroeven, en allerhande metalen voorwerpen gewoon mee de grond in. Metalen met
een hoge economische waarde. Tot voor enige tijd was het in Nederland rendabel
om aan “landfill mining” te doen. De overheid betaalde de stortheffingen terug
aan de afvalondernemingen die de stortplaatsen afgroeven. Deze premie werd
stopgezet. Sterker op het verbranden van afval, dus ook wat er uit de grond werd
gehaald en wat onze aarde schoner maakte mochten de afvalbedrijven een heffing
gaan betalen op iedere ton afval die de ovens inging.

Dus er is al een soort van taks op niet gerecycled plastic dat de
verbrandingsovens in gaat? Ja, die is er wel degelijk. Hoe gaan we dan dubbele
belastingen voorkomen? Één keer betalen kwam de leefomgeving al niet ten goede,
laat staan twee keer.

Maar let op: Er zit nog een adder onder het gras en niet zo’n kleintje ook.
Plastic groeit niet op het land of aan de boom. Plastics worden feitelijk
geproduceerd uit aardolie. Staat de olieprijs laag dan is het voordeliger om
“verse” plastics uit aardolie te produceren. Staat de olieprijs hoog dan is het
goedkoper op gerecycled plastic te gebruiken.

Wie is er zeer gebaat bij een hoge olieprijs? Inderdaad, de overheid vanwege
meerinkomsten uit accijnzen en BTW Van deze BTW vloeit er weer een klein
percentage naar de Europese Unie. Bij een lage olieprijs is Europese Commissie
in de toekomst ook weer gebaat want er blijft meer niet gerecycled plastic waar
belasting over geheven wordt omdat nieuw geproduceerd plastic dan goedkoper is.
Maar wat is de netto milieuwinst?  Naar  mijn mening te verwaarlozen omdat in de
afvalovens van vandaag er zo schoon gestookt wordt. CO2 kan afgevangen worden om
vervolgens te worden ingezet in andere productieprocessen. Wat is het andere
resultaat? Een substantiële toename van het sluikstorten.

Conclusie: De plastic taks is een politieke taks om gaten te vullen in de
Europese begroting. Gaten in het geheugen en in het verstand zijn een stuk
moeilijker tot niet op te vullen.

De Europese Commissie in de politieke samenstelling van vandaag maar ook de
Europese staats- en regeringsleiders bewandelen een heilloze weg. Een weg de de
burger steeds verder en onnodig van de Europese Unie doet verwijderen. Zonder de
Europese Unie zou u op nationaal niveau het zelfde beleven. De geldhonger van de
overheid is eenmaal nimmer te stillen. Het gebrek aan doelmatigheid van de
overheid is een ziekte die een chronisch karakter kent.

Voor wat betreft de zogenaamde groene revolutie? Overheid en burgers moeten eerst
de rotzooi opruimen alvorens aan een “nieuw hoofdstuk” te beginnen. Een baby
moet ook eerst kruipen alvorens het kindje kan lopen.