Foto: © Peter-Vincent Schuld

Door: © Jan Schils

oen het in de loop van vorig jaar duidelijk werd, dat de fanatieke Europese milieu- en klimaatcommissaris, en tevens vicevoorzitter van de Europese Commissie, Frans Timmermans, er in Brussel de brui aan zou geven, heeft er zich in de Commissie en verschillende EU-lidstaten een verandering ten goede voorgedaan in de kijk op het landbouw- en (iets minder) op het klimaatbeleid. Met name het respect voor landbouw en boeren is in hogere politieke regionen toegenomen. Ook de pure afbraakpogingen van links zijn stopgezet en zijn vervangen door overleg.  Maar de boeren moeten waakzaam en standvastig blijven want de klimaat- en stikstofwaanzin zijn wel wat afgezwakt maar niet verdwenen.

U herinnert zich ongetwijfeld nog dat de klimaatpaus zich zelf had wijsgemaakt de grootste kanshebber te zijn om premier van Nederland te worden,  waarvoor hij alleen nog maar “eventjes” de parlementsverkiezingen hoefde te winnen. Als aanvoerder van de alliantie tussen rood en groen en overmoedig geworden door partijgenoten en dito partijlakeien, door de linkse mainstream media en door partijdige opiniepeilingen achtte Timmermans zich onoverwinnelijk. Maar de kiezers gaven hem een zodanige dreun, dat hij zelfs niet in aanmerking meer kwam voor deelname aan de regeringsonderhandelingen. Hij verdween niet van het toneel zoals Sigrid Kaag van D66, die zich zelf ook al in het torentje waande. Frans likt nu zijn wonden in Maastricht, waarschijnlijk dicht bij de telefoon in de hoop dat hij er toch nog een prestigieuze en vet betaalde Europese baan  kan uitslepen.

Een van de positieve gevolgen van de vrije val van het rood-groene boegbeeld is, dat de Europese landbouw in het algemeen en de boeren in het bijzonder de toekomst weer met enig vertrouwen en optimisme tegemoet kunnen zien. Tenzij de hoofdrolspeler in dit Grieks aandoende treurspel, Drans Timmermans, niet meer met goed fatsoen naar Europa kan terugkeren voor een troostprijs in de vorm van alsnog een topfunctie, dat alsnog wel schaamteloos zou aanvaarden. In de internationale pers wordt die mogelijkheid niet uitgesloten geacht, maar dan hopelijk wel op een post waar hij minder gevaarlijk is voor de samenleving.    

Feit is dat van zodra Timmermans in Brussel zijn hielen had gelicht, er een soort bevrijding of kentering op gang kwam als reactie op het eigengereide en voor velen frustrerende optreden van deze-, geen enkele tegenspraak duldende en dogmatisch optredende klimaatpaus. Zelfs de Poolse EU-landbouwcommissaris Wojchiekowski, die eigenlijk voor spek en bonen in de Commissie zat sedert Timmermans diens portefeuille had overgenomen omdat hij vond dat landbouw- en milieubeleid samengaan, kon weer lachen. De drie voorgaande jaren hadden de klimaatpaus en diens rood-groene kabinet het de Poolse landbouwcommissaris bepaald niet gemakkelijk gemaakt met de stilzwijgende instemming van Commissievoorzitter Ursula Von der Leyen. Pas toen Von der Leyen zelf door haar ambitieuze en steeds uitdagender optredende rechterhand naar het tweede plan dreigde te worden verdreven en zij zich liet omringen door een soort reddingsteam van vanuit Duitsland overgekomen topambtenaren, moest Timmermans met de staart tussen de benen gas terugnemen. Niet dat hij een soort staatsgreep op de 13de (!) verdieping van het Berlaymontgebouw (het hoofdkwartier van de Commissie) had beoogd, hij wilde (figuurlijk dan) wat meer op de stoel van Ursula zitten.

Zoals algemeen bekend hebben socialisten en groenen in de EU-landen het de laatste jaren overal, waar ze aan de macht zijn of mee regeren, speciaal op de landbouw en de boeren gemunt. Duitsland en Nederland zijn de meest sprekende voorbeelden van deze kwalijke aanpak, maar ook elders in de EU is dat min of meer het geval. Rechts en centrumrechts in Europa verzetten zich tegen deze afbraakpolitiek van rood en groen en laten steeds luider van zich horen (Frankrijk, Italië, Hongarije, Slowakije, België, Nederland e.a.).

De man die begonnen is de landbouw ter discussie te stellen en de boeren het leven zuur te maken vier jaar geleden was de onvermijdelijke Frans Timmermans in zijn hoedanigheid van vicevoorzitter van de Europese Commissie en klimaatpaus van de EU. In eigen land nam hij de boeren als schietschijf en verweet hen “dom” te zijn omdat ze niet wilden inzien dat er voor hen geen toekomst meer was als zij “vasthielden aan het verleden en niet akkoord gingen met drastische hervormingen. Hij noemde een daling van de landbouwproductie en van het aantal boeren met  50 procent of meer. Commissievoorzitter Von der Leyen had toen tegen Timmermans uit haar slof moeten schieten maar deed dat (nog) niet. Maar toen (zoals we hierboven reeds opmerkten) de steeds overmoediger wordende Timmermans ook aan de stoelpoten van Ursula zelf begon te knagen en samen met zijn kabinet (geleid door voormalig P.v.d.A.-voorzitter Diederick Samsom) probeerde bepaalde dossiers van zijn bazin naar zich toe te trekken, was dat de druppel die de emmer deed overlopen.

Na enkele knetterende ruzies tussen Ursula en Frans was de maat voor de Duitse vol. Ze verwijderde een reeks topambtenaren uit haar omgeving en verving ze (zoals hierboven vermeld) door hoge Duitse ambtenaren. Intussen heeft het vertrek van Timmermans geleid tot een kentering in de manier waarop Von der Leyen, de Commissie en een aantal EU-lidstaten over klimaat en landbouw denken. Mede onder invloed van Parijs en Berlijn zou de klimaataanpak milder en minder geldverslindend worden als Timmermans dicteerde. Eerder had Von der Leyen ook al toenadering tot de boeren gezocht. Voor een deel zal dat ook te maken hebben met het feit dat zij een tweede ambtstermijn ambieert en – indien dat niet lukt – zelfs secretaris-generaal van de NAVO zoals in de internationale pers wordt gesuggereerd.

Von der Leyen zocht toenadering tot de boeren in haar State of the Union en sprak daar haar waardering uit dat de boeren ons “dag na dag van voedsel voorzien”. Maar er klonk ook een fameuze valse noot, die de vraag oproept hoe oprecht haar toenaderingspogingen tot de boeren in werkelijkheid zijn? Ze onderstreepte weliswaar dat het van  belang is dat de EU op het gebied van voedsel zelfvoorzienend is, maar zei geen woord over de noodzaak van productieverhoging en over de exportpolitiek van de EU. Daarmee wekte zij de indruk op de lijn van rood (Timmermans) en groen te zitten, die ondanks de stijgende hongersnood de landbouwproductie en -export juist willen verlagen. Zo botst zij ook op de mening van haar christendemocratische partijgenoot en EVP-fractievoorzitter in het Europees Parlement Manfred Weber. Die riep Ursula tot de orde: “De voedselproductie moet juist omhoog om de hoge prijzen te drukken.” M.a.w. zelfvoorziening is niet genoeg.

Europese christendemocraten EVP: Weg met linkse stokpaardjes

De christendemocraten in het Europees Parlement (de grootste fractie in Straatsburg met 178 zetels) zij de pogingen van socialisten, groenen en liberalen om de EU-landbouw in een kwaad daglicht te stellen meer dan kotsbeu. Ze willen het roer volledig omgooien en hebben vorige maand een document gepubliceerd met hun “visie op de landbouw van de toekomst”.

Het document rekent af met de linkse stokpaardjes om het landbouwareaal, de landbouw- en voedselproductie, de landbouwexport en het aantal boeren en landbouwdieren in Europa met meer dan de helft te verminderen.  

De EVP wil integendeel een uitbreiding van de voedselproductie op een groter Europees landbouwareaal, meer export van landbouw- en voedselproducten en meer boeren. De EVP rekent op steun van rechtse en conservatieve afgevaardigden in het parlement, wier aantal na de Europese verkiezingen van dit jaar naar verwachting nog zal toenemen.