Nederlands 
Europa: Over grenzen, wensen en de vraag wat wijsheid is
Het is namelijk volstrekt onlogisch en het getuigt niet van realiteitszin om te stellen dat de binnengrenzen weer dicht zouden moeten. Zelfs Zwitserland, geen lid van de Europese Unie is wel lid van het Schengen-verdrag en dus kunnen wij vrij naar Zwitserland reizen en zelfs Liechtenstein rijden.
Het is ook niet realistisch dat door middel van grenscontroles aan de binnengrenzen, we alle ongewenste personen buiten kunnen houden. De Europese Unie weet ook wel dat het vervolgen van terroristen, andere criminelen en illegalen niet meer afhangt van scherpe grenscontroles. Zij hebben intussen allerlei afspraken gemaakt om via gezamenlijke Europese databases (Schengen Informatie Systeem, Visa Informatie Systeem) en via afspraken tussen veiligheidsdiensten en opsporingsdiensten als openbare ministeries en politie binnen de Europese Unie nauw samen te werken.
Hoe willen we dit gaan doen met enclaves zoals bijvoorbeeld het Oostenrijkse Kleinwalsertal. Een stuk Oostenrijk dat door bergen omgeven is alleen en bereikbaar is via Duitsland. Overigens was dit stukje Oostenrijk in Duitsland voor de harmonisatie van de bronbelasting op kapitaaleen “financiële safe haven” voor Duitsers en ander Europeanen die hun centjes uit het zicht van de fiscus
wilden stallen wegens het inmiddels opgeheven Oostenrijkse wettelijk bankgeheim.
foto © Peter-Vincent Schuld
De hedendaagse en de op korte termijn te verwachten technologie stelt ons in staat om ongewenste personen te kunnen detecteren zonder dat daarvoor een fysieke barriere moet worden opgericht zoals een grenspost.
Maar het is niet alleen technologie. Europa dient een Europees strikt immigratie- en toelatingsbeleid te kennen voor vluchtelingen, zodat bijvoorbeeld Mevrouw Merkel, de Duitse Bondskanselier niet zonder consultatie en akkoord van de andere Europese lidstaten kan zeggen “Als er 1 miljoen vluchtelingen willen binnenkomen dan kunnen we dat wel aan”.
Ook met gesloten binnengrenzen leidt dat tot ontwrichting van de Europese samenleving. Mensen die iets kwaads in de zin hebben presteren het toch wel om van land A naar land B te komen en zullen op die weg met grenscontroles wellicht nog meer ellende aanrichten.
We refereren ter illustratie maar even aan de tijd van de extreem-linkse Duitse terreurorganisatie RAF waarbij de Duitse RAF-terrorist Knut Folkerts een Nederlandse politie-agent vermoordde. Ook hij wist Nederland, toen nog met bewaakte grenzen, binnen te komen. Maar het schietincident aan de grens in Kerkrade in 1978 waarbij twee Nederlandse douaniers werden vermoord door RAF-terroristen spreekt misschien nog wel het meeste tot de verbeelding voor hen dit zich dit feit weten te herinneren.
Maar ook de Noord-Ierse IRA wist in Nederland aanslagen te plegen met dodelijke afloop. In 1990 werden vier Australische toeristen onder vuur genomen in Roermond. De verdachten werden in het grensgebied gepakt maar door de rechtbank vrij gesproken. In de nacht van 1 op 2 mei 1988 werd het redelijk vredige Roermond opgeschrikt door een aanslag. In het centrum van Roermond werd een auto met daarin drie in West-Duitsland gelegerde militairen van dichtbij beschoten.
foto © Peter-Vincent Schuld
Één militair werd daarbij gedood, twee raakten gewond. In de auto werden 23 kogelgaten aangetroffen. Amper 60 minuten later vond er in het niet veraf gelegen Nieuw Bergen een bomexplosie plaats. Een auto met drie Britse militairen werd opgeblazen, 2 vonden op slag de dood een derde militair overleefde de moordpartij. Ook hier konden grenzen het plegen van aanslagen door mensen die niet in Nederland woonachtig zijn voorkomen.
Maar wat willen we met de grenzen? Burgertje pesten? De economie platleggen.
We zien nu al de enorme problemen die gaan rijzen bij een eventuele harde Brexit.
foto © Peter-Vincent Schuld
Is het de bedoeling dat iedere verkeersboete geïnd wordt aan de landsgrenzen? om vervolgens aan de grens iedereen met een openstaande verkeersboete te moeten gaan behandelen als een crimineel, even kort door de bocht gezegd, daarvan kan je je afvragen of dit wel proportioneel is. Zeker als boetes administratief worden opgelegd waarbij het beginsel van onschuld tot wettig en overtuigend bewezen, wordt gepasseerd.
Vrijheid van gaan en staan van mensen is een groot goed.
Deze vrijheid van gaan, staan en bewegen is zeer zeker onder druk komen te staan door massale immigratie en het niet nakomen van eerdere Europese afspraken door de Staats- en regeringsleiders, zeker nu er met de immigranten lieden zijn meegekomen die onze vrije manier van leven, met inbegrip van het gaan en staan waar we willen, kapot wensen te maken.
foto © Peter-Vincent Schuld
Het dichtgooien van de grenzen is is een maatregel waarbij je serieuze vragen kunt stellen over het nut er van . Af en toe is het gewettigd op grond van het Schengen-verdrag, maar altijd ingegeven door angst dat er iets zal fout lopen met betrekking tot de openbare orde en veiligheid. Hier zien we het woord “angst” en we weten allemaal dat “angst” een slechte raadgever is.
foto © Peter-Vincent Schuld
Dar geldt ook en met name voor beleidsmakers en politici. Je zou toch enige intelligentie mogen verwachten om een brug te vinden tussen enerzijds de massale immigratie en anderzijds de roep om de grenzen dicht te gooien.
Hier zien we dat de politiek, alle gezindten incluis, ver achterloopt op de technologische realiteit en de kunst van het profileren van opvallende personen en extraheren van individuen met een risico door de politie- en inlichtingendiensten.
Als we ons even beperken tot terrorisme, is het dichtgooien van grenzen en onze limiteren van onze vrijheden om te gaan en staan waar we willen, nou net niet een ding is waar terroristen op uit zijn? Het frustreren van onze open Europese samenleving.
Is het niet tijd dat we gaan “omdenken”. Dat we buiten de lijntje en vaste kaders gaan denken?
Tot nu toe voorzien de verdragen die ten grondslag liggen aan het lidmaatschap van en het bestaan van de Europese Unie in het gegeven dat iedere lidstaat een autonome (onafhankelijke) rechtsorde heeft.
De waarborgen voor de rechtsorde en de bescherming van de rechtsstaat van iedere lidstaat zijn wel vastgelegd maar niet de exacte invulling daarvan. Dat is aan de nationale politiek om daarover te beslissen.
foto © Peter-Vincent Schuld
Je zou je kunnen gaan afvragen om zaken als zware criminaliteit en terrorisme tegen te gaan, je niet beter kunt bouwen aan een daadwerkelijk Europese (federaal) politiekorps dat uitsluitend tot doel heeft de veiligheid van de ingezetenen van de lidstaten te beschermen door middel van strafrechtelijke onderzoeken zonder de beperking van een jurisdictie, lees de grenzen van een lidstaat.
Je zou er zelfs aan kunnen denken dat leden van regeringen die willens en wetens de zaak beduveld hebben hebben, zoals in de Griekse kredietcrisis zich zouden moeten verantwoorden voor een Europees Strafhof.
foto © Peter-Vincent Schuld
Een voorwaarde is dat samenwerkingsverbanden tussen Openbare Ministeries van de lidstaten in een organisatie als Eurojust en de samenwerking tussen politiekorpsen Europol, beiden gevestigd in Den Haag omgevormd worden tot instituten met Europese bevoegdheid aangevuld met een Europees strafhof.
foto © Peter-Vincent Schuld
Even theoretisch gesproken zou dat tot gevolg kunnen hebben dat bijvoorbeeld niet alleen terroristen maar ook ambtsbekleders die de kluit belazerd hebben waardoor er honderden miljarden aan steun van de andere lidstaten gepompt moeten worden, voor een “Europees strafhekje” komen.
Met andere woorden denken over grenzen en denken over de rechtsstaat betekent dat je ook moet denken over de beperkingen die het tot gevolg heeft in de vervolging van lieden die zware misdrijven hebben gepleegd tegen de Europese bevolking.
Neem het voorbeeld van rondtrekkende bendes uit Roemenië. In eigen land zijn de criminelen meer dan gekend bij de nationale korpsen. Het is juist om zich aan de aandacht van de korpsen te onttrekken dat ze hun “criminaliteits-markt” vergroot hebben.
Het is dus helemaal niet zo’n gek idee om Roemeense politiemensen onder te brengen bij een Europees korps, om de bendes met hun collega’s uit andere lidstaten Europa wijd te kunnen volgen, in kaart te brengen en aan te houden op grond van een aanhoudingsbevel gegeven door een Europese rechter.
De vraag of Roemenië en Bulgarije destijds klaar waren om lid te worden van de Europese Unie, dat is een totaal andere vraag.
Ze zijn lid, en daar hebben we mee te dealen.
Intussen ontwikkelt Nederland zich steeds meer naar een verleden tijd: nadruk leggen op de nationale soevereiniteit.
