Analyse door © Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Leidende foto: De cognac staat voor u klaar in Cognac, Frankrijk © Peter-Vincent Schuld

We zijn er ons van bewust. We verbergen het niet. Bij veel burgers heeft ·”Brussel” het vertrouwen verloren. De stemlokalen gaan aanstonds voor u open. Misschien eerst een even uzelf volgooien met “Cognac” alvorens te gaan stemmen. Want in deze godendrank zit een verhaal dat van belang is voor u en u niet vaak verteld wordt.

De wereld van vandaag staat stevig in brand, uitbreidingen van bestaande branden dreigen, nieuwe explosies en nieuwe brandhaarden dreigen.

We hebben met eigen ogen in onze decennialange loopbanen gezien hoe fout het kan gaan als je niet oplet. Als dubbele agenda’s, opportunisme, ego’s en een gebrek aan realiteitszin primeren.

Het gezond verstand wordt vaak overschreeuwd, en het instinct van de burger wordt genegeerd. Een burger die van alles voelt maar het niet altijd goed onder woorden kan brengen. Deze burgers afserveren is een doodzonde. Maar elk verhaal, elke stap die we in het leven maken heeft goede en mindere kanten, zeker politiek gezien. Maar wij als journalisten en schrijvers van dit van verhaal zijn pas gelukkig als u in stabiliteit, welvaart en veiligheid uw leven kunt leiden. We zijn pas gelukkig als we politiek oneerlijke politici kunnen ontmaskeren en u de feiten kunnen vertellen zonder franje.

Die feiten zijn vaak hard, confronterend maar hebben een oorzaak. De golf van notoire onzin die over ons door veel politici en zichzelf journalist noemende propagandisten van welke “club” dan ook wordt uitgebraakt bevat vaak zoveel onzin en onwaarheden dat we er wel hard tegenin moeten gaan. Vaak is niets wat het lijkt. Het voor veel mensen onbegrijpelijke Europa en de vaak “lamentabel” functionerende Europese Unie vragen om een eerlijke maar kritische benadering. Ook in dit verhaal gaan we terug naar de oorsprong van een wens tot een Europa in stabiliteit, veiligheid en welvaart. Maar houden we dit zo met een oorlog net over de buitengrenzen van de Europese Unie?

We slopen heilige huisjes en ontkrachten “broodje aap verhalen”. Waarom? Omdat leugens en onwaarheden zich net zoals roddels sneller verspreiden dan harde feiten. In dit verhaal gaan we een aantal zaken belichten en we verdiepen ons in het denken van “Vader Europa”, Jean Monnet. De goede man zou met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid tandenknarsend hebben gekeken naar het Europa van vandaag.

Daarom beginnen we met Ushi alias Ursula von der Leyen, voorzitter van de huidige en aanstonds demissionaire Europese Commissie. Ursula von der Leyen voert campagne in Duitsland waarbij een campagne-slogan luidt “Stand with Ursula von der Leyen”. Dat “stand with” bevalt ons niet. Zij poneert zichzelf als een vorm van slachtoffer waarop gestemd kan worden. Een soort van “underdog”, en die classificatie gebruiken we om de navolgende redenen.

LET OP: NAVOLGEND BEELD IS RECLAME VOOR URSULA VON DER LEYEN

“Stand with” werd gebruikt, na de Russische invasie om de steun aan de Oekraïense bevolking
tot uiting te brengen met de slogan “#standwithukraine” en door de Israëlische bevolking na de pogrom van 7 oktober. met de slogan “·#Standwithus”. Is mevrouw Von der Leyen slachtoffer geworden van een oorlog? Redelijk ongepast en misplaatst. Politiek opportunisme noemen we dit. Ursula von der Leyen heeft een christendemocratische achtergrond, zij is binnen eigen gelederen niet overal het geliefde liefje. Op de verkiezingsfoto staat ze naar de hemel te kijken, daar kan zonneschijn vandaan komen, regen en soms een meteoriet.

De propagandamachines voor de verkiezingen draaien sneller dan snel. Vluchtig, leeg en appellerend aan hoofden die niet verder komen dan het mobieltje. Totaal inhoudsloos. Democratie. Is prachtig, maar het zou fijn zijn als mensen bewust en op basis van afweging van feiten hun stem zouden uitbrengen. Dat vergt enige rust in het hoofdje om na te denken.

De Charente

We zakken af naar de Charente, een regio gelegen in westelijk Frankrijk. Om precies te zijn, naar de omgeving van Cognac. We zouden het hier op een zuipen kunnen zetten. Cognac genoeg. Hier hangen de druiven aan de ranken om daarna in de vaten gerijpt te worden. Hier hebben de druiven jaren nodig om in vaten gerijpt te worden voor hun einddoel, namelijk het bereiken van de status van Cognac en drank die pas gedijt in smaak als perfectie is bereikt. Mensen zijn nooit perfect, we kunnen er wel naar streven om het beste te doen van wat we in ons hebben.

Maar als druiven lang nodig hebben om gerijpt te worden voor een drank uit het topsegment dan heb je ook denkers nodig wiens denken rijp en volwassen is.

Vaak vergt dat enige maturiteit, maar uitzonderingen bevestigen de regel. Die uitzondering is Jean Monnet die op zijn 16e school verliet en uitgroeide tot de belangrijkste staatsman van Europa.

Boze tongen beweren dat “de Fransen” altijd Europa willen overheersen. Maar, sorry, Frankrijk is nu eenmaal het land met een hoog staande cultuur en beschaving, een land van denkers, het land met de grootste Joodse gemeenschap in Europa. Een land waarvan de taal behoort tot de rijkste der aarde. Het feit dat mensen onder u de Franse taal niet (deels) machtig zijn en dus de Franse cultuur en waarden niet begrijpen, dat is uw manco. Daar kunt u de Fransen niet de schuld van geven.

Ranken vol met druiven, ranken vol met inspiratie, ranken die het belang van de agrarische sector benadrukken. Want voordat u cognac heeft moeten de druiven worden geteeld en dat is het werk van de boeren die zo zijn geviseerd door veel Europese politici.

Hier is het de agrarische sector die de economie aanjaagt. De boeren. Van melk, en groente, van vlees tot en met die cognac. Vroeger leerden we op school dat de landbouw de primaire dus en de belangrijkst sector was in onze economie. In de laatste jaren zien we de waanzin hoogtij vieren. De sector die ons te eten en te drinken, die ons in leven houdt geeft moet gedecimeerd worden als het aan de “groene milieumaffia” ligt die tegenwoordig in menig politiek bestuurlijk orgaan zetels heeft weten te verwerven. Het voelt alsof een soort van groene Italiaanse georganiseerde misdaad, de groene maffia, de groene Camorra en de groene Ndrangheta, politieke zeggenschap heeft gekregen door stemmen te ronselen. Het normale denken lijkt te zijn ondermijnd.

Dit is hier de streek van Jean Monnet, de intellectuele aartsvader van stabiliteit in Europa, en hij was de eerste voorzitter van destijds in Luxemburg zetelende Hoge Autoriteit van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, die Europa na de Tweede Wereldoorlog uit het slop moest halen. De instellingen is geëvolueerd tot wat nu de Europese Unie geworden is. We schreven een verhaal over zijn “wapenbroeder” Robert Schuman en nu over de grootste Europeaan aller tijden zelf, die ene Jean Monnet. Het was Jean Monnet en niemand anders dan Jean Monnet die Robert Schuman het “intellectuele zetje” gaf om van woorden te komen tot daden.

Maar de intellectuele aartsvader van Europese samenwerking en integratie is en blijft Jean Monnet. Families die gescheiden worden door landsgrenzen, tja. Talen die in elkaar overvloeien via dialecten, tja. De aanhoudende en voortdurende segregatie van voornamelijk islamitische immigranten in Europa die zich niet willen aanpassen aan de Europese normen en waarden heeft Europa tot op het bot gekliefd en staat de natuurlijke integratie van Europa in de weg, omdat ook deze figuren gebruik maken van de verworvenheden van Europese integratie door het passeren van landsgrenzen en vervolgens her en der ongein uithalen. Dus dit is geen verhaal van de kip en het ei. Niet iedere moslim, dat zou een grote misvatting zijn. Ieder mens heeft de de instinctieve capaciteit om het verschil te maken in woord en daad tussen goed en kwaad. Ieder mens heeft de kans om keuzes te maken. Maar de islam heeft geen verlichting gekend. Zij die hun religie willen verlaten stuiten vaak op verzet vanuit de familie die kan ontaarden in wraaklust met soms moord tot gevolg. De immigratie-verantwoordelijken in het openbaar bestuur hebben nooit en te nimmer een deugdelijk onderzoek gedaan of het ten gronde dominante karakter van de islam, Europa niet zou kunnen ontwrichten.

De Europese integratie had nimmer voor een grote polemiek gezorgd, als we onze grenzen voor lieden die de Europese waarden niet willen delen, gesloten hadden gehouden. Zelfs het recente migratiepact dat overeengekomen werd in het Europees Parlement stelt onvoldoende waarborgen voor het tegengaan van segregatie door nieuwe immigranten. We weten allemaal dat ter linkerzijde van de politiek inkomens en waarden altijd worden genivelleerd. De harde conclusie is dat “links” hoogverraad heeft gepleegd aan de democratische rechtstatelijkheid en dat links parlementair ter verantwoording geroepen moet worden via democratische weg.

Ook hier rijst de vraag “Zou deze grondlegger van het beschaafd Europa van na de Eerste en Tweede Wereldoorlog” zo blij zijn geweest met de huidige politiek koers van Raad, Commissie en Parlement?

Het is altijd uiterst moeilijk om je in het denken te verplaatsen van een mens die niet meer onder ons is. Daarom zijn we ons dieper dan diep gaan verdiepen in de man en zijn leven en stuiten op feiten die altijd in samenhang onderbelicht zijn gebleven, feiten die u niet ter kennisname zijn aangeboden.

Jean Monnet, denker, christendemocraat, zoon van een cognac-handelaar, maar bovenal de intellectueel van de redelijkheid met een scherp onderscheidend oog.

Was Robert Schuman gedreven door de Frans Duitse oorlog van 1870-1871. Hier in en rond Cognac ging het denken nog een stukje verder terug. U mag niet vergeten dat Europa zowat elke eeuw de nodige veldslagen te verwerken had gekregen.

Op de gronden rond Cognac werd een andere bloedige oorlog uitgevochten, die van de Hugenoten (protestanten) tegen de katholieken. Met als een zekere trieste mijlpaal de slag bij Jarnac, gelegen op steenworp afstand van Cognac.

Om alles wat we zien en gaan zien goed op ons te laten inwerken nemen we ons intrek in een
hotel in een dorpje genaamd Bassac. Een Typisch Frans hotelletje, gastvrij, behulpzaam en met lieve mensen die het hotel runnend houden. Tja, we hebben iets met Frankrijk en we hebben iets met de Fransen. Mensen fair, eerlijk en in hun eigen taal benaderen. Hoe simpel kan het zijn?

Het plaatsje kent een abdij met een oude kloosterkerk. Een plaats om te mediteren, een plek om na te denken. Wat een hard feit is, dat hier of je nu protestant, katholiek, joods, agnostisch of atheïst bent, je met de neus op het feit wordt gedrukt dat de grondslag van de Europese samenleving een joods-christelijke is.

Dat deze grondslag zich niet leent voor enige discussie is evident. Je kunt de geschiedenis namelijk niet ontkennen, hoe “woke” je ook bent. Feiten zijn feiten en daar zal je het maar mee moeten doen. Daar zullen de immigrerende nieuwkomers in Europa het ook maar mee moeten doen.

Het lijkt dat meerdere spelers in het veld van maatschappelijk engagement hier en in deze regio (even) hun stekje vinden en vonden. In het hotelletje, zo leren we van de uitbater, had zeer kort daarvoor de Franse minister van Justitie verbleven.

We kunnen wel de spreekwoordelijke biecht afnemen van zondaars, maar er zijn “zondaars” die het nooit zullen leren en schaamteloos zullen doorgaan met het ontwrichten van samenlevingen. We zullen wel weer voor het rot van de straat uitgemaakt worden, maar er is een duidelijke relatie tot de ernst van de feiten en het afwijzen van de historische Europese beschaving door types van voornamelijk islamitische signatuur.

Ooit was het ook binnen het christendom was het knokken geblazen. Zeker in de tijd in de tijd van de hugenoten, met de nodige oorlogen tot gevolg. God en Jezus stonden niet ter discussie, de theologische uitleg wel. Beschaving en verlichting brachten twee stromingen in het christendom redelijk bijeen. Katholiek of protestant, aan de doop en de dood ontkom je niet.

Voordat we nog eens de geboorteplek van Jean Monnet in Cognac aandoen, gaan we eerst maar eens Jarnac. Een hard feit speelt dient zich namelijk aan. Helaas, het is nooit anders geweest, zijn er vaak eerst oorlogen nodig om de politieke realiteit te herschikken. Midden in het rurale landschap staat de “Pyramide van de Condé “ eigenlijk een zuil, een soort van obelisk ter herdenking van de slag. 13 maart 1569. Een tekst van de Franse filosoof Voltaire is er op aangebracht.

We draaien onze gezichten naar rechts en zien een kaart in de vorm van een halfrond, in de richting van wat ooit het slagveld was. De gewassen van nu die de landerijen begroeien en in vruchtbaarheid gedijen, lijken juist te floreren vanwege het 4,5 eeuw geleden gevloeide bloed. De cirkel van het leven.

Maar wat speelde zich hier af. De regeringslegers van de hertog van Anjou, die later Koning van Frankrijk zou worden kwam in confrontatie met het calvinistische (protestantse) leger dat werd aangevoerd door Louis I, prins van Bourbon-Condé.

Het werd geen gezellig gevecht. De leider van de protestantse hugenoten vond de dood nadat hij van achteren door het hoofd werd geschoten.

Slachtoffers voorkomen

Ook in deze oorlog, alhoewel de beschaving nog niet op het hoogste punt stond was het Gaspard de Coligny, vader van Louise de Coligny en echtgenote van de Nederlandse Willem van Oranje, die er in slaagde om via tactische verdwijntrucs en deel van de legers van de Hugenoten die werden gesteund door Engeland en Schotland, te laten ontkomen zodat ze niet ten prooi zouden vallen aan de onherroepelijke dood en dat de Franse katholieken die werden gesteund door de Heilige Liga, Spanje en het Hertogdom Savoye, geen vernederende overwinning op de protestanten konden boeken. Er was bloed gevloeid. Mensen sterven, en de bloemen gaan elk jaar weer open, zo ook hier in. de regio.

Jean Monnet werd met deze realiteiten van oude gevoerde oorlogen in zijn “eigen achtertuin” in en rond Cognac geconfronteerd. Het leven en denken van Jean Monnet bestuderende zijn de feiten uit de 16e eeuw met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid duidelijk van invloed geweest op het denken van Jean Monnet over de toekomst van Europa. Jean Monnet overleed in 1979.

Maar om zowel de slag bij Jarnac als het denken van Jean Monnet beter te begrijpen, verplaatsen we ons deze dagen dat we hier verblijven ook regelmatig naar Cognac. Of we het nu willen onderkennen of niet, de plaats Cognac is in Frankrijk een symbool van het nadenken met of zonder glaasje cognac.

Jean Monnet zag handel tussen staten als een lubricant om de verhoudingen te verbeteren en te stabiliseren. Wie, onder normale omstandigheden zaken met elkaar doet en daar belang bij heeft, heeft geen belang bij frictie die tot spanningen leidt.

Terug naar de regio en de stad Cognac. Die plaats van het nadenken over politiek en daarmee ook een mogelijk doelwit van lieden die het aanstichten van geweld niet schuwen. Een voertuig van de Police Nationale surveilleert rustig maar doorlopend in de binnenstad van Cognac.

We parkeren onze auto en lopen te voeten enkele tientallen meters een bredere winkelstraat in. Het is niet ver lopen alvorens we een zuil tegen komen voor een winkelpand. Op de zuil staat een borstbeeld van Jean Monnet….. voor zijn geboortehuis dat boven een winkelpand gelegen is.

Jongeren passeren, ouderen passeren, maar beseffen de voorbijgaande mensen wel dat hier ooit een wieg gestaan heeft van iemand die het Europees continent voor lange tijd zou veranderen?
Het valt te hopen dat Monnet het continent voor altijd veranderd heeft, en niet vervalt in oude fouten.

Maar met het schamele historisch besef van vandaag, valt dat vaak te betwijfelen. Het dom en vaak inhoudsloos gekrakeel in menig parlement, het Europees Parlement inbegrepen, doet het ergste vrezen.

In de binnenstad van Cognac is het Europa van nu niet uit te vlakken. Het is absoluut onmogelijk om niet geconfronteerd te worden met de feiten die in de afgelopen tijd, nu en in de komende tijd Europa zullen domineren.

In de stad hangt zoals overal in Frankrijk de Franse vlag en de Europese vlag gebroederlijk naast elkaar. In de wereld van nu is daar onder de huidige omstandigheden als blijk van solidariteit de Oekraïense vlag aan toegevoegd.

Hoe mensen ook verdeeld zijn over het gebeurtenissen bij onze Oekraïense vrienden en wat de toekomstige politieke of militaire benadering zal zijn, de burgers in Oekraïne hebben voor het overgrote deel de zelfde grondslag van beschaving als wij, namelijk de joods-christelijke beschaving. Geldt ook voor Europees Rusland, maar toch is er weer plaats voor een vreselijke oorlog. Hoe we dit probleem gaan oplossen? Het zal nog een hele kluif worden en er zullen helaas nog mensen om het leven komen, zo is onze vrees.

Tegelijkertijd worden we keihard geconfronteerd met het aanwezig zijnde gebrek aan beschaving in ons deel van Europa. De overheid heeft grote betonblokken met barrières in Cognac geplaatst om te voorkomen dat islamitische terroristen kunnen inrijden op het publiek en vervolgens het leven ontnemen van hen die willen genieten van het openbare leven op de manier die wij in het westen gewend zijn.

Het is een gotspe dat invasieve haatdragers terreur, dood en verderf zaaien onder mensen zoals u en wij. Het is niet te accepteren, het is niet te aanvaarden. De Europese aartsvader Jean Monnet was geen pacifist, integendeel. Tegen dit kwaad zullen we ons zwaar bewapend en slagvaardig moeten verzetten. Het is niet voor niets dat de politie hier de zaak goed in het ootje houdt. Maar dit is Frankrijk. Je kunt elke aanslag, waarvan Frankrijk er vele te verduren heeft gehad, niet voorkomen. Maar als deze voorkomen kunnen worden, zullen de Fransen dit ook doen, en niet op de knuffelwijze die we kennen van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema.

Is Frankrijk een perfect land? Nee, de banlieus zijn vergeven van invasieve figuren met duistere bedoelingen en besmet met het tuig die ultieme kwaad namelijk de zware criminaliteit en het terrorisme collaboreren. Ooit wacht hen de knekelputten, Niemand heeft het eeuwig leven.

De Franse geest is niet of zeer moeilijk te breken. Fransen zijn van nature nogal militant als je komt aan wat van hen is, zeker ook als het om cultuur en manier van leven gaat. Daarom worden de Fransen vaak, overigens onterecht, als chauvinistisch omschreven. Tegelijkertijd hechten de Fransen aan Europa, over de politiek vorm bestaat er altijd discussie, maar Europa is niet weg te denken.

We gaan even zitten, we hebben wat trek dus bestellen we wat. Een alleraardigste serveerster komt ons bedienen met een luid en hartelijk “bonjour”. Oh zo iemand sluit je direct in je hart.

Direct valt ons oog op een deur van een gewezen etablissement. Er zit een sticker opgeplakt die refereert aan de maskerplicht gedurende de coronacrisis. Met blauw plakband is er een kruis doorheen gezet. Een hype waarbij Frankrijk zich niet echt Europees heeft opgesteld met rigide lockdowns, gesloten grenzen (en ander paniekbeleid.) Een inktzwarte bladzijde in de Franse en Europese geschiedenis.

Maar Cognac zou Cognac niet zijn als er nog een historisch douceurtje te vinden zou zijn. Niet alleen de staatsman Monnet zag hier het levenslicht. Ook de eerste koning van Frankrijk, Koning Francois I werd in Cognac geboren. In het centrum van de stad is er een groot standbeeld voor hem neergezet.

“Franske d’n Eerste”, werd reed in 1496 Hertog van Angouleme en werd in 1515 in Reims tot Koning van Frankrijk gekroond. In 1547 overleed hij,

Vrije handel

Jean Monnet zat in de cognac-handel en de cognac moest verkocht worden. Hij beschouwde invoerrechten als een hindernis voor de handel. Hij reisde naar het Verenigd Koninkrijk, hij reisde naar de Verenigde Staten en nam met eigen ogen waar hoe vrije handel belemmerd werd door invoerrechten, net zoals de vrijheid van consumptie door de burger overal belemmerd wordt door accijnzen op brandstoffen, alcohol en tabak. De invoerrechten op het consumeren noemen wij het. Laat mensen de vrije keuze. Belastingen zijn, naar onze mening, niet bedoeld voor het manipuleren van gedrag van mensen door de overheid. Maar toch wordt het volop gedaan. Bedenkelijk!

Zijn vader stuurde Jean Monnet als handelsgezant naar Londen voor de verkoop van cognac. Daar bleef het niet bij. De VS werd een frequente bestemming net zoals Canada, waarvan een deel ooit gesticht werd als Nouvelle France (Nieuw-Frankrijk). En ja, naast de inheemse bevolking zijn het de immigranten uit Europa geweest die van Canada het land hebben gemaakt van wat het nu is en wat stevige banden onderhoudt met ons Europa.

Dit onder andere via het CETA-handelsverdrag. Een droom van Jean Monnet, een nachtmerrie voor kinderboekenschrijver Jan Terlouw (D66) en het PvdA-sukkeltje Jan Pronk, die het verdrag als monsterlijk beschouwden. In NRC spreken zij er zich tegen uit omdat het de “mondiale ongelijkheid zou vergroten en (vanuit klimaatperspectief (red-pvs) de energietransitie zou hinderen”. Europa importeert het natuurproduct steenkool.

Ja, so what? Het Nederlandse parlement ging toch akkoord met het verdrag dat zowel alle invoerrechten over en weer deed afschaffen. Een verdeelde PvdA hielp het verdrag wat betreft Nederland, in 2022 aan een meerderheid in de Eerste Kamer. Precies zoals Jean Monnet, de eerste voorzitter van de Hoge Autoriteit voor Kolen en Staal, de voorloper van de Europese Commissie, het gewild zou hebben. Oh wat zijn D66 en de PvdA zo Europees gezind. Zolang het ze uitkomt. Zie hier hun vallende maskers waar achter een ander gezicht. schuil gaat dan ze uit doen uitstralen.

Het Noord-Amerikaanse Canada is en blijft Europa 2.0. Wat weinig mensen weten is dat Jean Monnet zich ook heeft laten inspireren voor de federale staatsvorm van Canada. Canada waar zowel Engels als Frans wordt gesproken en waar Quebec het epicentrum is van de Franse taal in Noord-Amerika. De geschiedenis laat zich niet uitvlakken. Monnet reisde veelvuldig van het Canadese Franstalige Montreal naar het Engelstalige Vancouver. Dat Canada en Europa zo nauw met elkaar verbonden zijn komt niet alleen omdat Canada als zelfstandig land binnen het Britse Koninkrijk. Nog voor dat de “Amerika’s” formeel ontdekt werden, voerden Europese Vikingen via IJsland reeds expedities uit. Onzin? Nee!

Ons advies is om de serie Curse of Oak Island op History Channel, te volgen en te blijven volgen. De archeologische vondsten op het Canadese Oak Island gelegen nabij Halifax en de datering via de Koolstof-14 methode spreken voor zich. Feiten lieve mensen, feiten! Kijk eens naar wat zinnigs in plaats van die talkshow-troep op de NPO en de VRT.

Monnet en de oorlogen

Monnet was een denker, een diplomaat en een zakenman. Monnet was geen exponent van het socialistisch profitariaat. Maar was het een man met een hart van steen? Nee, integendeel.
Immers, de in 1888 geboren Monnet maakte de Eerste en de Tweede Wereldoorlog mee en zag in zijn eigen regio de naweeën van de bloedige conflicten tussen de katholieken en protestanten van 1569. Oorlog, oorlog, oorlog. Monnet vond het een verschrikking.

De Eerste Wereldoorlog; Om medische redenen werd Monnet afgekeurd voor militaire dienst. Maar Monnet wilde de zowel de beschaving als zijn land dienen en richtte aan de Franse regering het voorstel om de oorlogsvoorraden van Groot-Brittannië en Frankrijk te combineren en samen te brengen. Dan spreek je dus over zowel civiele verdediging als militaire inspanningen. Zijn we nu goed voorbereid op een eventuele oorlog? “Nee” is het antwoord. Is het toevallig dat we juist in de directe woonomgeving van Monnet, het nabij Cognac gelegen Jarnac een kazerne vinden van de Franse Sécurité Civile (Burgerbescherming)

Het voorstel van denker Monnet mocht een akkoord ontvangen van de regering in Parijs en Monnet werd aangesteld als “bemiddelaar” tussen Frankrijk en haar bondgenoten.

Hij maakte vanwege zijn doortastendheid en hoge mate van professionaliteit diepe indruk en zo werd Monnet op zijn 31e levensjaar aangesteld als adjunct secretaris-generaal van de Volkerenbond, de voorloper van de VN. Maar het lot tartte Monnet, slechts 4 jaar later, we zitten inmiddels in het interbellum, keerde Monnet terug naar Frankrijk. Zijn vader was overleden en het familiebedrijf verkeerde in diepe crisis. Monnet zag, kwam, en hielp het bedrijf weer op de rails.

Ja, Monnet had ook verstand van centjes. In dit interbellum, de tijd tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog werd hij gevraagd om de staatsfinanciën van Polen met de munteenheid Zloty en Roemenië met de munteenheid de Leu op de rit te helpen. Zo geschiedde. Europese bancaire en financiële samenwerking in de jaren 20 van de vorige eeuw. Monnet ontpopte zich meer en meer als crisismanager.

Jean Monnet van schoolverlater tot academisch geprezen intellectueel

Kennis en kunde zijn nodig, en daar heb je niet altijd een universitaire CV voor nodig. Misschien zelfs juist niet. Immers, als selfmade man ben je gewend buiten de lijntje en onderwezen doctrines te denken en te handelen. Maar hoe kan het verkeren. Wereldwijd worden tot op de dag van vandaag leerstoelen naar Jean Monnet vernoemd. In Zuid-Korea is er zelfs aan de Universiteit van Seoul sinds 2014 het Jean Monnet Centre of Excellence, een centrum voor Europese Studies. De man is beroemder en invloedrijker dan hij zelf ooit had kunnen bedenken.

Gelukkig werd hij i zijn eigen geboorteplaats ook niet vergeten en werd er een lyceum naar hem vernoemd.

Monnet bleek nodig en gedurende de Tweede Wereldoorlog en weer kwam zijn kennis en ervaring van pas. Oorlog vergt een bundeling van krachten en krachtdadigheid. Weer stelde Monnet zich ten dienste van de vrijheid van Europa en zat een orgaan voor dat de bundeling van in de productiecapaciteit van Frankrijk en Groot-Brittannië in oorlogstijd voorzag. Iets waar de Britse premier Winston Churchill en de Franse generaal De Gaulle erg mee in hun nopjes waren.

Monnet ging zelfs verder en bracht de Britten en de Fransen, eens ook twee gezworen vijanden zelf zo dicht bij elkaar dat zijn voorstel tot de vorming van een politieke unie tussen Frankrijk en Groot-Brittannië om het nazisme te bestrijden zowat een feit werd, zij het niet dat het plan op het allerlaatste moment afketste.

Het zou ook een natuurlijke gang van zaken zijn geweest, want wie de overeenkomst niet ziet tussen in de naam het Franse Bretagne en Groot-Brittannië en de Kanaaleilanden niet weet te liggen heeft echt de boot van de algemene ontwikkeling gemist.

De Franse regering in ballingschap nam de zetel in in Algiers, de hoofdstad van Algerije, een toenmalige kolonie van Frankrijk. Maar in Algerije was het ook niet alles. Algerije, ooit bezet om de piraterij in de Maghreb te bekampen. Nu zit een deel van islamitisch Algerije en hun nazaten in Frankrijk en we kunnen grosso modo de conclusie trekken dat de christelijke wereld van Frankrijk en de islamitische wereld voortdurend fors met elkaar in aanvaring komen. Of beter gezegd, de Algerijnse islamitische wereld in Frankrijk, zoekt de aanvaring middels niets ontziend terroristisch geweld met de Fransen op. Laten we de feiten benoemen zoals ze zijn.

We zaten in de begintijd van de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie, de NAVO was inmiddels opgericht. De Amerikaanse president Roosevelt was onder de indruk van de kwaliteit van Monnet.
In 1954 bepleitte Monnet een defensie-unie in Europa, een plan wat strandde en Frankrijk begon een zekere eigen politieke koers te varen in Europa wat in 1966 leidde tot het vertrek van Frankrijk uit de militaire tak van de NAVO waardoor het politieke hoofdkwartier naar Brussel moest verhuizen en het militaire hoofdkwartier naar Mons. In 1996 keer de Frankrijk als volwaardig militair partner terug binnen de NAVO en het was geen dag te laat.

Monnet was er terecht van overtuigd dat de landen die zich in Europa inmiddels hadden verenigd
als individuele staten te klein waren om mogelijk of naderend kwaad het hoofd te kunnen bieden.
Het Derde Rijk van Hitler was daarvan het sprekend voorbeeld. Toch kreeg Monnet deels zijn zin middels de oprichting van de West-Europese Unie, een verdragsorganisatie die belast was met defensie van Europa en die bestond van 1954 tot en met 2011. Toen was er al sprake van het streven naar een gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid in Europa. De organisatie raakte slapend en pas in 1992 werd er weer nieuw leven geblazen in de WEU voordat het in 2011 volledig werd opgenomen binnen de Europese Unie.

Zij die stellen dat het streven naar eengemaakte defensie pas iets van de laatste tijd is, heeft het dus inhoudelijk zwaar fout. Maar nogmaals er doet meer onzin de ronde dan er harde feiten worden verteld.
Monnet zou blij zijn geweest met artikel 42 lid 7 van het Verdrag van Lissabon waarin agressie die één lidstaat ten deel valt, bijvoorbeeld als de haven van Rotterdam ten prooi valt, de andere lidstaten bijstand moeten verlenen. Het is een soort van veiligheidsverzekering die in Brussel afgesloten is. Zie “Brussel” in dit geval even als uw eigen verzekeringsmaatschappij.

De landen die zich inmiddels verenigd hadden binnen Europese samenwerkingsverbanden als de EGKS, later de Europese Economische Unie en hadden zich ook gedragsmatig verenigd binnen Euratom (het samenwerkingsverband van de leden van de Europese Unie in de vorm van de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie met als doel de vreedzame toepassing van nucleaire technologie) bij verdrag van 27 maart 1957, de zelfde datum waarop de Europese Economische Gemeenschap bij verdrag werd opgericht, en de verdragspartners, zijn de de lidstaten identiek zijn.

Toch, ondanks alle politieke feiten speelt er hier zich een diep menselijke factor. We helpen onze buren als hun huis in brand staat, geven ze een deken en onderdak. De buurman gaat een kopje suiker bij de buurvrouw met een diep decolleté halen. Akkoord er zit een mate van eigen belang is, maar toch is het normaal dat we een helpende hand uitsteken naar elkaar.

Harde grens aan de religie: Strikte scheiding kerk en Staat

Alleen moet het gevoel van binnenuit komen, het gevoel moet uit het hart komen. De joods-christelijke principes van naastenliefde en compassie. Maar met een religieuze grens zodat de religieuze doctrines nooit de overhand krijgen en dat is het verschil met de islam

Het is niet voor niets dat ook Monnet net zoals zijn medestander Schuman zelf een overtuigd christen (katholiek) was, maar toch absoluut voor de strikte tussen kerk en staat was, wat in Frankrijk verankerd is en wat we de laicité oftewel het laïcisme noemen.
Nu kunnen de Nederlanders wel weer “kakken” op de Fransen, maar de Franse vrije geest laat zich niet temmen door een religie. Het is niet voor niets dat Frankrijk collectief woest was naar aanleiding van de aanslag op de redactie Charlie Hebdo, het Franse satirisch blad waarin de islam en de valse profeet op de hak genomen werden. U kunt altijd wel oppervlakkig “die Fransen dit en die Fransen dat roepen”, maar denk en studeer eens, dat is goed tegen Alzheimer en u steekt er ook nog wat van op

We gaan eens een cognac-winkeltje in Cognac binnen, en de winkelierster die we spreken vragen we recht op de man of de breuklijnen tussen de protestanten en de katholieken nog steeds opspelen. Het antwoord was “ja, maar het is voornamelijk een regionale en onderhuidse aangelegenheid die zich niet zo snel aan de oppervlakte zal manifesteren.” Akkoord, dat nemen we voor kennisgeving aan en nemen het mee.

In deze regio draait alles primair om cognac, een streekgebonden product dat alleen de naam cognac mag dragen als het daadwerkelijk uit deze streek komt. Een Europese regel die zorgt dat het verval van de authenticiteit van streekproducten tot een halt gebracht werd. Cognac heb je in tal van soorten en de flessen waarin het goedje verpakt is, heb je in alle maten en vormen. Net mensen.

Er is een maar. De gemeentegrens van Cognac eindigt bij een brug over het water
aan de andere kant ligt Jarnac. Geboorteplaats van Francois Mitterrand, de voormalige (socialistische) president van Frankrijk. Dat de man een minnares had, tja, welke gezonde kerel heeft dat niet. Dat de man uit Jarnac komt….wat is het probleem?

Dat hij daar begraven ligt, tja, dat is ook niet echt iets om je druk over te maken. We gaan eens naar de begraafplaats en nemen in gedachten een bosje gordelroosjes mee om bij zijn familiegraf te zetten, wat net zoals vele graven, schots en scheef staat.

Daar ligt die dan, die ouwe socialist die bij leven ontkende ook maar iets te maken hebben gehad met het tot zinken brengen van het Greenpeace Schip dat voer onder Nederlandse vlag de Rainbow Warrior in de haven van Auckland Nieuw-Zeeland.

Het schip had daar aangelegd om een protestvloot te leiden richting Mururoa tegen de Franse proeven met kernwapens op en rond het atol van Mururoa (Frans Polynesië) in de Stille Zuidzee. Frankrijk is op dit moment, sinds het vertrek van de Britten uit de Europese Unie, de enige kernmacht die de EU rijk is.

De daders, leden van de Franse geheime dienst DGSE, die in opdracht “Operatie Satanique” uitvoerden plaatsen twee bommen op het schip die 5 minuten na elkaar ontploften. De Nederlands-Portugese fotograaf Fernando Pereira die na de eerste ontploffing nog gauw wat fotomateriaal wilde pakken, kwam hierbij om het leven terwijl andere opvarenden nog net op tijd aan wal konden komen.

Van het eerste team werden twee daders gepakt, een man en een vrouw die zich als een echtpaar gedroegen. Het andere team bleef uit handen van de Nieuw-Zeelandse politie. Frankrijk ontkende in alle toonaarden iets met de aanslag te maken te hebben. Toch stapten twee bewindslieden op.

Maar hier komt een lastig punt wat Europa toch even in een vervelend daglicht zette. In de eerste plaats is Nieuw-Zeeland in haar huidige vorm net zoals Canada een Europese kolonie en de samenleving is op Europese leest geschoeid. Nieuw-Zeelanders vochten mee om Europa en dus ook Frankrijk te bevrijden van de Duitse oorlogszucht en de Fransen pleegden een terreurdaad op
Nieuw-Zeelandse bodem. Een land dat deel uitmaakt van het Britse Gemenebest. In feite
een bondgenoot van de Fransen. Het schip voerde onder Nederlandse vlag. Nederland dat samen met Frankrijk zich sterk maakt voor Europese samenwerking.

Los van het drama op zich, is het natuurlijk wrang dat in het centrum van de samenwerking soms aparte en dubieuze agenda’s ten uitvoer worden gebracht en dat staat een eengemaakt buitenlandbeleid binnen de Europese Unie in de weg.

Nieuw-Zeeland weigerde de twee daders, die veroordeeld waren tot 10 jaar cel aan Frankrijk uit te leveren.en dreigde met een veto op de invoer van Nieuw-Zeelandse producten in de EEG. Na veel politiek en diplomatie gesteggel mochten de twee toch hun straf in Frankrijk uitzitten. Oh ja? Ja en nee. De twee leden van de geheime dienst kwamen in 1986 Frankrijk aan. Werden als helden onthaald, kregen een lichte vorm van huisarrest en vervolgens werden ze verheven in het Franse Legioen van Eer met bijbehorende decoratie. En President Mitterrand? Hij ontkende ook maar iets met de aanslag te maken te hebben totdat in 2005 het rode en inmiddels dode duveltje uit het doosje kwam en bleek dat Mitterrand persoonlijk opdracht had gegeven tot de aanslag. Je kunt een socialist ook voor geen seconde uit het oog en het oor verliezen.

De socialist had gelogen. What’s new? Dat zien we vaker in de politiek. Maar in Jarnac is men gedeeltelijk nog steeds trots op die ouwe rooie rakker en hebben een heus museum voor hem opgericht.

Het is inmiddels 2024. Wonden zijn geheeld en de Nieuw-Zeelandse regering staat weer op goede voet met de Fransen, zo bleek in de afgelopen weken tijdens de opstand in het Franse Nieuw-Caledonië, waar Nieuw-Zeeland evacuatievluchten uitvoerden en eventueel bijstand wilde verlenen.

Eigenlijk een schril contrast. Jean Monnet, christendemocraat die al dat geweld beu was, en de socialist Mitterrand die een aanslag op zijn naam heeft staan. Maar hoe dan ook de Charente, de regio waar Cognac, Jarnac en omgeving deel van uitmaken heeft de nodige politici voortgebracht die nimmer uit het collectieve geheugen van de Franse en Europese geschiedenis zullen verdwijnen.

Achter de stevige muren van de chateaus waar cognac wordt gemaakt is er de mogelijkheid om in alle vertrouwelijkheid met elkaar bijeen te komen. .We hebben concrete aanwijzingen dat in alle rust en in alle stilte er met regelmaat dit soort van vertrouwelijke gesprekken plaatsvinden achter de dikke stenen muren in de Charente, gesprekken die gaan over veiligheid en stabiliteit.

De cognac blijft gestookt worden. Via de rivier de Charente en de kanalen vindt het water zijn weg naar zee. Jarnac en Cognac worden gescheiden door de waterweg die de regio met elders verbindt. Wat ons scheidt en wat ons bindt, bijna exact dezelfde vraag die u mag beantwoorden met uw stem tijdens de Europese verkiezingen. Dit was Cognac. Drink met mate en stem met verstand.

Wij wensen u een welvarend Europa in veiligheid en stabiliteit.