Door Jan Schils

Brussel – Wanneer je iemand hoort verkondigen, dat de Europese instellingen de
burger het gevoel geven ondemocratisch te zijn, hoort dat aan of er weer eens 
een open deur wordt ingetrapt. Toch is het een goede zaak om de burgers te
blijven herinneren aan het gebrek aan democratisch gehalte van- en in de
Europese Unie. Want een ding is zeker, het is niet zo dat het grootste deel van
de bevolking de EU wil zien verdwijnen, tenminste als de opiniepeilers het bij
het juiste einde hebben. Maar het is wel zo, dat Europa, te beginnen met de
Europese Commissie, grondig moet veranderen en dat de democratie, die zij zo
graag aan anderen oplegt, in eigen huis de boventoon gaat voeren.  

Neem nu bijvoorbeeld de samenstelling van de Europese Commissie, het dagelijks
bestuur van de Unie. Dat bestaat uit voor deze functie niet verkozen politici
uit de EU-lidstaten, die om verschillende redenen vanuit hun thuisland naar
Brussel zijn gestuurd: politici die in eigen land om welke reden ook zijn
uitgeteld en onhoudbaar zijn geworden en/of “beloond” moeten worden voor bewezen
diensten aan hun partij. Of lastige politici, die weggepromoveerd zijn om ze uit
de nationale politiek te verwijderen, maar natuurlijk ook kundige en correcte
politici, die Europa veel kunnen bijbrengen. Maar op al deze lieden kleeft
echter het ticket: niet verkozen.

Onderonsjes

Eigenlijk is het dan ook totaal onaanvaardbaar, dat er bijvoorbeeld bij de
benoeming van de voorzitter van de Europese Commissie zowel in verleden als
heden sprake was van achterkamertjespolitiek en onderonsjes, met de meest
invloedrijke lidstaten zoals Duitsland en Frankrijk als hoofdrolspelers.
Iedereen herinnert zich nog de dramatische gang van zaken rond de alom succesvol
geachte-, maar afgewezen kandidatuur van Ruud Lubbers of de Belg Jean-Luc
Dehaene. Ook bij de benoeming van de top van de nu in functie zijnde Commissie
was het om te huilen.. De Europese christendemocraten schoven een Spitzen
kandidaat in de persoon van hun onaantastbaar geachte- en (voor hen) voor de
hand liggende kandidaat Manfred Weber naar voren. De socialisten gokten op Frans
Timmermans. Maar de Franse president Macron wilde noch de een noch de ander,
omdat hij geen zin had in een “sterke” figuur als Commissievoorzitter of wat
daarvoor moest doorgaan. Na ampel beraad met Merkel en zonder welke andere
regeringsleider in de EU ook te polsen, werden Macron en Merkel het eens over de
benoeming van de wat kleurloze en in de meeste EU-landen totaal onbekende Ursula
Von der Leyen, die “Mutti” uit haar hoed had getoverd. Haar benoeming was het
zoveelste compromis tussen Parijs en Berlijn (vroeger Bonn) over de benoeming
van een Commissievoorzitter.

Europese regering …

Wanneer men dit ondemocratische en hautaine schouwspel overziet, komt automatisch
de vraag op hoe men dit steeds terugkerende ritueel een halt kan toeroepen en
wie dat zou moeten doen? Normalerwijs zou de politiek hier het voortouw moeten
nemen, maar die faalt op dat vlak al tientallen jaren en is dus totaal onbekwaam
op dat vlak. Mogelijk zou een burgerbeweging van onderuit, uiteraard geweldloos,
voor meer democratie in Europa kunnen zorgen. In dat geval zouden democratische
verkiezingen voor niet alleen de samenstelling van het Europees Parlement (zoals
nu reeds het geval is), maar ook voor de samenstelling van de Europese Commissie
een begin van oplossing kunnen zijn voor het democratisch deficit. In een later
stadium zou de Commissie dan ongevormd kunnen worden tot een Europese regering.
Dit idee is niet nieuw en was geregeld op verschillende Europese niveaus
onderwerp van discussie. Het spreekt sommige partijen en kleinere lidstaten wel
aan, maar de grotere lidstaten staan er vooralsnog huiverig tegenover. Een tot
een Europese ministerraad gepromoveerde Commissie in Brussel zou voor de grotere
lidstaten betekenen, dat zij heel wat van hun macht zouden moeten afstaan,
tenzij men voor die “Europese” regering een flop van een mandaat verzint. Maar
zelfs daarvoor lijkt de tijd nog niet rijp. In de entourage van wijlen de Franse
president Chirac, werd ooit gezegd dat deze van het idee van een Europese
regering in Brussel “gruwde”. Volgens deze bronnen zou de president nimmer
hebben toegestaan dat het zwaartepunt van de EU gevormd zou worden door een
“stelletje hoge ambtenaren in Brussel”. Macron denkt daar waarschijnlijk niet
anders over.

Mentaliteit burgers
moet veranderen

Een kentering in het democratisch slecht fungerende Europese raderwerk zou
wellicht van onderuit meer kans van slagen maken. D.w.z. vanuit de Europese
bevolking, maar die moet dan wel meer belangstelling voor de politiek, empathie
en inzet voor echte Europese democratie opbrengen. Want alleen via de bevolking,
die haar stemrecht kan inzetten om het verrotte-,  zich zelf bedienende
politieke systeem aan te pakken, is een opwaardering van dat systeem en van al
wat daartoe behoort, mogelijk. Om dat proces kans van slagen te geven, moet er
ook bij de burgers van de EU een omslag in het denken plaatsvinden, zeg maar een
complete mentaliteitsverandering. Of meer concreet geformuleerd (en dit citaat
is niet van mijn hand, trof in aan in de reacties op een artikel over Europa):
volkeren die jaar-in-jaar-uit op onbekwame, op corrupte politici, op bedriegers,
op dieven en op verraders stemmen, zijn geen helemaal slachtoffers van dat
verrotte politieke systeem, maar medeplichtigen. Zolang er (helaas vaak terecht)
apathie, ongeïnteresseerdheid, minachting of zelfs vijandigheid heerst bij de
kiezers tegenover de politiek in het algemeen en jegens Europa in het bijzonder,
zal een meer democratisch Europa een utopie, een ver van mijn bed show blijven.
En juist die apathie bij de bevolking wordt door de EU-leiders gebruikt en
misbruikt om hun gang te blijven gaan. Ze kunnen daarbij op de steun  van de
mainstream media rekenen, die zich uit gemakzucht en/of betweterij op geen
enkele manier verdiepen in het hoe en waarom van bepaalde EU-besluiten of het
achterwege blijven daarvan.

Meer geld naar Brussel ? Sociaal Europa?

Hier draagt “links” in Europa een grote last en tegelijkertijd een grote
verantwoordelijkheid met zich mee.  Want het feit dat het op onrechtmatige wijze
een verkapte staatsgreep uitvoerde op het vlak van de beleidsmakerij binnen de
Europese instellingen, staat volkomen haaks op de primaire behoeften van de
bevolking, dat daardoor voor een belangrijk deel de belangstelling voor Europa
verloor. Waarom bestaat er bijvoorbeeld nog altijd geen echt sociaal Europa,
waarom blijft de Commissie de burgers op stang jagen met het vooruitzicht op
Europese belastingen en allerhande heffingen, terwijl ze zich op het thuisfront
al blauw betalen aan de fiscus?

Neem nu bijvoorbeeld de vorige maand door Commissievoorzitter Von der Leyen
uitgesproken “State of the Union” waarin zij pleitte voor uitbreiding van de
bevoegdheden voor “Brussel” en een onbeschaamde poging deed om via de fiscus in
de lidstaten meer geld naar Brussel te laten vloeien, dat haar op felle kritiek
kwam te staan in een aantal lidstaten. Evenals haar machtsgeile rechterhand
Frans Timmermans lijkt ook Ursula bezeten van de macht, sedert zij door Angela
en Emmanuel op de dertiende verdieping van het Berlaymontgebouw (het
Commissiehoofdkwartier, waar zij ook permanent woont om niet in de dagelijkse
files te moeten staan) werd geparachuteerd.

Lijdt Brussel aan Obesitas?

Het is menig politiek waarnemer in Brussel niet ontgaan, dat de eerder frêle,
gematigde, bescheiden en verzoenend optredende Ursula van het begin van haar
ambt is veranderd in een harde, fanatieke en eigenwijze tante, die weinig of
geen tegenspraak duldt. Mogelijk heeft het feit dat zij zich – zonder daar
ruchtbaarheid aan te geven -geleidelijk aan door een team van Duitse adviseurs
heeft omringd, dat haar weerbaarder heeft gemaakt. Ook het feit dat zij op moet
tornen tegen haar Nederlandse vicevoorzitter en rechterhand (plus zijn rode
achterban), die te pas en te onpas de haan uithangt in het Europese pluimveehok,
heeft haar waarschijnlijk mede toe gebracht om zich weerbaarder op te stellen.
In een reactie op de eisenbundel van Ursula voor meer geld en bevoegdheden had
Europarlementslid Bert-Jan Ruissen (SGP) een passend antwoord klaar: “De
Europese Unie is een slokop, die aan obesitas lijdt. Brussel lijft steeds meer
bevoegdheden en budgetten in, zonder dat het slagvaardiger wordt.”

“Duur gas schuld Commissie….”

Dat de Commissie nogal eens faalt, wordt dezer dagen weer eens duidelijk
aangetoond. Waarom heeft zij er niet tijdig voor gezorgd om met voorstellen te
komen om de huishoudens te behoeden voor torenhoge energieprijzen, ofschoon er
toch een gemeenschappelijk energiebeleid  bestaat, dat dus kennelijk keer op
keer faalt?

Doordat de gasprijzen explosief zijn gestegen, vreest Brussel dat de
klimaatambities onder druk komen te staan. De roep om snel met oplossingen te
komen voor de hoge gasprijzen klinkt steeds luider in Brussel. Sommige
EU-lidstaten pikken de vergaande klimaatplannen niet langer. De Hongaarse
premier Viktor Orbán noemt de prijsstijgingen de schuld van de Europese
Commissie. De klimaatplannen van de Green Deal zijn volgens hem een „indirecte
belasting” op huizen- en autobezitters. Geef hem eens ongelijk? Wat de burger
zich ook afvraagt is, waarom er geen gemeenschappelijk gezondheidsbeleid bestaat
en er alleen in allerhaast ad hoc maatregelen worden genomen als het water aan
de lippen staat. De Covid 19 pandemie heeft dit falen pijnlijk blootgelegd. “Ja
waarom dit en waarom dat ?”, zal de doorsnee burger zich afvragen. Heeft
“Brussel” niet door, dat het zelf voor een belangrijk deel de afkeer tegen
Europa en het Euro-scepticisme voedt door structureel niet thuis te geven.

Continent van oorlogen

Wie zich totaal tegen Europa keert of er sceptisch tegenover staat, zal daar wel
zijn of haar reden voor hebben. Toch zou het goed zijn eens kort in de
geschiedenis van Europa te duiken om te kunnen begrijpen, wat de stichters, van
wat in 70 jaar tot de Europese Unie is uitgegroeid, heeft bezield. Europa heeft
op het gebied van oorlog en vrede geen staat van dienst om over naar huis te
schrijven. Integendeel. Gedurende eeuwen vond op ons continent een groot aantal
wrede en bloedige oorlogen plaats, die aan tientallen miljoenen mensen, soldaten
en onschuldige burgers, het leven heeft gekost of hen voor het leven heeft
verminkt. Vooral de Eerste- en Tweede Wereldoorlog, maar ook de regionale
oorlogen nadien zoals in ex-Joegoslavië , kunnen stuk voor stuk als het
“huzarenstukjes” van criminele oorlogszuchtige leiders en politici worden
beschouwd. Oorlogsmisdaden, die elke verbeelding tarten en aan alle beschaving
voorbijgaan, konden lange tijd ongestraft worden gepleegd. En of het allemaal
niet genoeg was: begin 1950 was het bijna weer zover. De Koude Oorlog tussen
Oost en West dreigde over te slaan in opnieuw een wereldoorlog, deze keer met
gevaar voor de inzet van nucleaire wapens.

Staal en wapengekletter

Om niet opnieuw tot onderling wapengekletter over te gaan en gezamenlijk
weerstand te kunnen bieden tegen de communistische Sovjet-Unie werden enkele
vooraanstaande politici het eens over het feit dat eerst duurzame vrede moest
worden geschapen tussen de vijanden van weleer, vooral tussen Frankrijk en
Duitsland, om daarna een Europees defensieapparaat in het leven te roepen. Het
middel bij uitstek daarvoor was om deze landen zodanig politiek en economisch
met elkaar te verankeren (zeg maar aan elkaar te plakken), zodat ze niet meer
zonder elkaar zouden kunnen. De noodzaak om samen te gaan werken bleek vooral
uit de nog altijd gespannen betrekkingen tussen beide landen. De voort gezette
naoorlogse bezetting van Saarland bijvoorbeeld door Frankrijk, was een van de
redenen voor de gespannen sfeer. Omdat Fransen en Duitsers de grootste
producenten waren van kolen en staal, die de belangrijkste grondstoffen vormen
voor hun wapenproductie, betekende de vijandigheid tussen beide vroegere
aartsvijanden immers een groot risico op een nieuwe oorlog in Europa.

Slim plan

Het was de Franse staatsman Jean Monnet die in 1950 met een slim plan uitpakte om
beide kemphanen aan elkaar te koppelen. Hij stelde voor om de Europese kolen- en
staalmarkt door een onafhankelijke “hoge autoriteit” te laten beheren en zo een
cruciaal gemeenschappelijk belang tussen de landen in het leven te roepen. Een
mogelijk conflict tussen beide landen zou op die manier niet meteen weer tot
wapengekletter leiden en hen door hun wederzijdse afhankelijkheid dwingen eerst
aan de onderhandelingstafel plaats te nemen alvorens opnieuw naar de wapens te
grijpen. Het voorstel kreeg groen licht van de Franse minister van buitenlandse
zaken Robert Schuman en de Duitse bondskanselier Konrad Adenauer. Vervolgens
sloten ook Italië, Nederland, België en Luxemburg zich aan bij deze
vredesconstructie ofwel het “ (EGKS)”, dat een jaar later
door deze zes landen werd ondertekend. De zes waren meteen ook de oprichters en
eerste lidstaten van de Europese Economische Gemeenschap, de voorloper van de
huidige Europese Unie met 27 lidstaten.

EU moet Biden niet volgen

In haar State of de Union 2021 pleitte Von der Leyen ook voor een Europese
Defensie Unie met een eigen EU-commandocentrum en inlichtingendienst. Gezien de
veranderende geopolitieke situatie in Europa (maar ook daarbuiten en met name in
Azië / zie artikel Peter Vincent Schuld over Centraal-Azië) en de onzekere
toekomst van de NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie) komt dit pleidooi
niet te vroeg. Europa verkeert in grote onzekerheid over de bedoelingen van de
Amerikaanse president Joe Biden met de NAVO, die eerder door de Franse president
Macron reeds als “klinisch dood” werd bestempeld. Een andere belangrijke vraag
voor Europa in deze context is, wat de betekenis is van Bidens aangekondigde
kruistocht tegen Rusland en China, die hij als de “nieuwe vijanden” van de VS
wil aanpakken. Europa doet er goed aan (met Afghanistan in het achterhoofd) zich
niet bij deze gevaarlijke strategie van een onberekenbare president aan te
sluiten. Van zijn voorganger Trump kan men veel zeggen, maar hij was – ondanks
zijn grote mond –  geen oorlogvoerende president terwijl de democraat
(socialist) Biden Moskou en Peking wel bestookt met provocerende oorlogstaal.
Europa moet niet in die val trappen maar een eigen koers varen nu de VS een
onvoorspelbare en wispelturige weg is ingeslagen. Waarbij de inzet zou moeten
zijn om de verhouding met Rusland te verbeteren, waardoor uiteindelijk ook de
economische sancties tegen dat land, die averechts werken, opgeheven zouden
kunnen worden.

Veiligheidsbeleid

Terugkomend op het pleidooi van Von der Leyen voor een Europese Defensie Unie
wijzen we op het feit dat de EU al een Gemeenschappelijk  Veiligheids- en
Defensiebeleid (GVDB) kent, dat een essentieel onderdeel is van het
gemeenschappelijk buitenlands- en  veiligheidsbeleid. Doel van het GVDB is om
met behulp van nationale middelen de militaire slagkracht op Europees niveau te
verbeteren. De huidige bepalingen over het gemeenschappelijke veiligheids- en
defensiebeleid zijn terug te vinden in de artikelen 42-46 Verdrag betreffende de
Europese Unie. In het GVDB zijn de missies niet slechts beperkt tot militaire
interventies maar worden ook civiele operaties uitgevoerd.

Het GVDB vindt zijn oorsprong in het Verdrag van Maastricht. In dit verdrag werd
gesproken over de “tenuitvoerlegging van een gemeenschappelijk buitenlands- en
veiligheidsbeleid” dat mettertijd kon leiden tot een “gemeenschappelijke
defensie”. Deze eerste formulering is uitgegroeid tot de Europese
defensiesamenwerking zoals wij die nu kennen. In 1992 besloten de lidstaten van
de West-Europese Unie om hun militaire strijdkrachten beschikbaar te stellen
voor operaties onder de vlag van de West-Europese Unie (Verklaring van
Petersberg).

Een andere belangrijke ontwikkeling deed zich voor op een bijeenkomst in
Saint-Malo in 1998. Tijdens deze bijeenkomst verklaarden Frankrijk en het
Verenigd Koninkrijk dat de EU meer bevoegdheden moest krijgen om militaire
samenwerking te realiseren. Tijdens de Europese Raad van Keulen in juni 1999
werd deze zogenoemde Verklaring van Saint-Malo bekrachtigd door de andere
lidstaten en werd het eerste Europese Veiligheids- en Defensiebeleid (EVDB)
vastgesteld. Het EVDB had onder meer tot doel om de defensiesamenwerking te
concretiseren. Uiteindelijk hebben deze ontwikkelingen geleid tot het huidige
GVDB. De belangrijkste taken met betrekking tot het GVDB staan opgesomd in . Besluiten binnen het GVDB
worden op voorstel van de Hoge Vertegenwoordiger of op initiatief van een
lidstaat door de EU-ministerraad met unanimiteit genomen

WEU als antwoord op Sovjetdreiging, euhhh WEU?

Europa had een eigen defensie- veiligheidsmechanisme genaamd de WEU.
Die is ten grave gedragen en vervangen door een verdrag, maar hoe zat
het ook al weer?

Tegelijkertijd met het ingenieuze plan-Monnet, om van Frankrijk en Duitsland een
soort Siamese tweeling te maken zodat ze onafscheidelijk van elkaar zouden
worden, werkten verschillende westerse landen in verband met de Sovjetdreiging
ook aan een gezamenlijke samenwerkingsorganisatie voor defensie en veiligheid,
die het uithield van 1948 tot juni 2011. Een bijbehorend in 1948 gesloten
“Verdrag van Brussel” verplichtte de lidstaten van deze later genoemde
West-Europese Unie (WEU) ertoe om elkaar te hulp te schieten bij een aanval op
hun grondgebied. In 2010 werd besloten om de organisatie per juni 2011 op te
doeken, omdat door een nieuw EU-Verdrag de oorspronkelijke taken van de WEU
grotendeels door de EU zouden worden overgenomen. Bovendien voerde de NAVO al
WEU- taken en doelstellingen uit, waardoor het samenwerkingsverband niet meer
nodig was.De organisatie bestond uit 28 landen die in vier verschillende
categorieën waren ingedeeld. Volledig lid waren België, Duitsland, Engeland,
Frankrijk, Griekenland, Italië, Luxemburg, Nederland, Portugal en Spanje. De
geassocieerde leden waren IJsland, Hongarije, Noorwegen, Polen, Tsjechië en
Turkije. De overige landen waren waarnemers of geassocieerde partners.

In 1954 besloot het Franse parlement om de totstandkoming van een Europese
Defensiegemeenschap (EDG) met West-Duitsland als volwaardig en bewapend lid te
torpederen. Daarop besloten de VS, Canada en de landen die aangesloten waren bij
het Verdrag van Brussel om West-Duitsland en Italië uit te nodigen om zich ook
bij het Verdrag aan te sluiten. Vanaf toen werd de naam “West-Europese Unie”
gebruikt. De WEU diende in de jaren 1955-1984 niet alleen als instrument om
West-Duitsland te integreren in de West-Europese veiligheidsarchitectuur, maar
de organisatie speelde ook een rol in de herintegratie van Saarland in
West-Duitsland

In 1984 werd de WEU gereanimeerd om de Europese defensie een gemeenschappelijke
identiteit te geven. Samenwerking tussen de lidstaten op het gebied van
veiligheid zou ervoor moeten zorgen dat de Europese pijler in de NAVO versterkt
werd. Gedurende lange tijd was de WEU de enige functionerende Europese
organisatie op het gebied van crisisbeheersing. Dit hield in dat de zij zorg
moest dragen voor de uitvoering van Europese humanitaire missies,
reddingsoperaties, vredesbewarende taken en gewapende acties waaronder
vrede-afdwingende taken, zoals neergelegd in de verklaring van Petersberg van 19
juni 1992. In de Verklaring van Noordwijk op 14 november 1994 gaven de Europese
ministers een aanzet tot een Gemeenschappelijk Buitenlands en Veiligheidsbeleid
(GBVB) waarin de WEU diende te fungeren als defensiecomponent van de Unie. In
1997 werd deze rol bevestigd in het Verdrag van Amsterdam en kreeg de WEU haar
eigen operationele capaciteit. Als gevolg van de totstandkoming van het Europees
veiligheids- en defensiebeleid heeft de WEU uiteindelijk haar operationele taken
moeten staken, waarna in 2011 (zoals hierboven vermeld) de volledige
ontmanteling van de organisatie volgde.

Poolse premier bijt van zich af: “De EU is geen staat”

Terwijl verschillende “Hoge Pieten” in Europa met het oog op de Eurotop van
donderdag en vrijdag in Brussel om het hardst met allerlei anti-Poolse
uitspraken uitpakken, heeft dinsdag ook het Europees Parlement (EP) zijn duit in
het zakje gedaan. De verwachte hevige clash tussen de Poolse premier Mateusz
Moirawiecki en het EP over het arrest van het Grondwettelijk Hof in Warschau,
dat sommige delen van het Europese recht niet sporen met de Poolse grondwet, is
vandaag (dinsdag) dan ook niet uitgebleven. Maar ook de Poolse premier beet
ongezien hard van zich af: “De Europese Unie is geen staat. Er zijn 27
lidstaten, die allemaal soeverein zijn. Het zijn die lidstaten, die beslissen
welke competenties naar de EU gedelegeerd worden. Daarin heeft het Europees
recht voorrang, maar heel veel zaken blijven de exclusieve bevoegdheid van de
lidstaten.” Ook het (hoogste) Europese Hof in Luxemburg kreeg er van langs.
Morawiecki: “Zij maken van  de EU een centraal gestuurde instelling, die haar
provincies voorschrijft wat ze moeten doen.”

Tot ongenoegen van heel wat atheïstische en vrijmetselaarsloge aanhangende
parlementsleden haalde de Pool ook nog even God van stal, toen hij zei: “In
Godsnaam, de grondwettelijke gerechtshoven in de EU-lidstaten hebben het recht
om te controleren of de uitvoering van het Europese recht gebeurt binnen de
bevoegdheden, die door die lidstaten toebedeeld werden.” Morawiecki: “De EU zal
echt niet uiteenvallen als we erkennen dat onze juridische systemen verschillen.
De Pool joeg zijn gehoor nog even extra op stang door nog eens te herhalen, dat
de voorrang van het EU-recht niet kan gelden in grondwettelijke zaken. “Ik zie
lees op uw gezicht dat u het niet met mij eens bent”, zei hij tegen de
parlementsleden.

Voorzitter Ursula Von der Leyen van de Europese Commissie (ex-minister van
defensie in Duitsland) haalde meteen theatraal grof geschut boven: “De rechten
van de mensen staan op het spel”, zei ze met een gezicht dat je haar nog zou
gaan geloven. Ze had haar uitval mogelijk afgestemd met de Belgische premier die
Polen gisteren ook op de korrel nam en verweet dat het “De Europese welvaart
bedreigt.” Nu staat de altijd in keurig maatpak uitgedoste Belg bekend om zij
extreme uitspraken. Twee weken geleden noemde hij mensen die zich niet tegen
Covid 19 laten prikken onverantwoordelijke “criminelen”. Ook Guy Verhofstadt,
ooit Belgisch premier van een liberaal-rode regering die het land op de rand van
de financiële afgrond bracht en zijn politieke loopbaan nu uitziekt in het EP,
liet van zich horen. Hij schreeuwde de Pool toe: “Het sinistere spel dat u
speelt is heel duidelijk. U installeert een gepolitiseerd Grondwettelijk Hof. En
wanneer het Europees Hof van Justitie daar kritiek op heeft, laat u via dat
Grondwettelijk Hof beslissen dat het EU-Hof geen legitimiteit meer heeft.”

En EVP-fractieleider Manfred Weber bleef ook niet achter: “Dat Polen de
huisregels van de EU ter discussie stelt en niet langer respecteert, is een
onrechtstreekse exit uit de EU.” Weber had ook een waarschuwing: “Europese Unie
schiet zich ook in eigen voet met de discussie over de rechtstaat. Wie zich daar
het meest om verheugt, is Vladimir Poetin. De Russische president wil de
rechtsstaat immers afbouwen en een zwakke Europese Unie. Daarom moeten we de
Poolse vrienden ook vragen: is dat echt jullie bedoeling?” Eerder had Morawiecki
al te verstaan gegeven dat zij land er niet aan denkt de EU te verlaten. Behalve
een handje vol EP-ers denkt daar niemand buiten Polen aan. Warschau wint
geregeld de Europese miljarden jackpot en zou wel op het achterhoofd gevallen
zijn als het zou afzien van de Brusselse vetpotten. Ook op de Eurotop later deze
week in Brussel, zullen de EU-leiders, al was het alleen maar voor de Bühne, hun
Poolse collega in diplomatieke taal de huid vol schelden. Dat zal Morawiecki
worst wezen als het miljardenbal maar door blijft gaan. De EU-leiders zullen
daar hoogstens een symbolisch bedrag van afsnoepen om Warschau te dwingen in het
EU-gareel te lopen.

STOP, de Europese Commissie overschrijdt een grens inzake Afghanistan

Ursula en Frans blijven de wereld verbazen en vooral provoceren. Hun nieuwste
stunt is dat zij

met belastinggeld van de burgers in Europa de in wreedheid uitblinkende
terroristische organisatie Taliban, die onlangs Afghanistan veroverde en er een
schrikbewind installeerde, 1 miljard euro gaan toestoppen. Als motief noemt
Commissievoorzitter Von der Leyen een dreigende humanitaire ramp onder de
bevolking. Er bestaat echter geen enkele zekerheid dat de Taliban zich niet met
de besteding van het EU-geld zal bemoeien en er (deels) militair materiaal en
wapens voor zal kopen. Het besluit van “Brussel” roept des te meer vragen op
omdat de EU steun aan terroristische organisaties verbiedt. De Taliban staat op
zwarte lijst van terreurbewegingen.

Het besluit van de Commissie wordt van vele zijden met felle kritiek overladen,
maar volgens Von der Leyen gaat het geld niet naar de Taliban, maar naar
verschillende internationale hulporganisaties in het land. Die moeten met dat
geld (300 miljoen euro) een hongersnood voorkomen en de gezondheidszorg
opkrikken, waarvoor zij 250 miljoen euro krijgen. Feit is dat Afghanistan
volledig door de terreurbeweging wordt gecontroleerd, die overal in het land
mensen aan het vermoorden is die met de Amerikanen en hun bondgenoten hebben
samengewerkt. Volgens Von der Leyen krijgt de Taliban na dit eerste miljard euro
geen nieuwe steun meer als zij “de mensen- en vrouwenrechten” schendt… Als de
Commissie toch zo graag de bevolking van Afghanistan tegemoet komt, had ze dat
wat discreter kunnen aanpakken via de hulporganisaties in plaats van er
publiciteitsstunt voor Europa van te maken.

De overige 450 miljoen euro van het miljard gaat naar de buurlanden voor opvang
van vluchtelingen, de strijd tegen het terrorisme en de georganiseerde misdaad.
Eerdere EU-steun aan de buurlanden, waaronder Pakistan, de thuishaven voor
terroristische organisaties, werd deels een flop.

Europees Commissaris Frans Timmermans blijft een arrogant, zelfingenomen
en boeren-vernietigend wezen en het Europees Parlement nekt voedselproductie
en neemt een totaal wereldvreemd besluit

Terwijl het EP zich vastbijt in een partijtje worstelen met Polen, heeft het
tussen neus en lippen door de  

“Boer tot Bord”-strategie (F2F) van EU-commissaris Frans Timmermans  met 452
stemmen voor, 170 tegen en 76 onthoudingen aanvaard. Daardoor worden o.a.
Europawijd honderdduizenden hectare grond aan de landbouwproductie onttrokken
terwijl verschillende internationale organisaties ervoor gewaarschuwd hebben de
voedselproductie niet te verminderen wegens dreigende voedseltekorten. De
handelwijze van het EP is dan totaal onverantwoord en wereldvreemd. Met dit
soort politieke besluiten plaatst het EP zich buiten de realiteit en toont het
een totaal gebrek aan kennis op het gebied van landbouw en voedselvoorziening.

“Het Europarlement neemt te grote risico’s met onze voedselproductie”, zo
reageerde Bert-Jan Ruissen, Europarlementslid van de SGP. “Onhaalbare en
onbetaalbare doelstellingen opleggen aan de landbouw is een recept voor
misoogsten, kaalslag van het platteland en groeiende afhankelijkheid van
voedselimport uit landen met lage normen”.

Ruissen wijst erop dat de Europese Commissie geen grondig onderzoek heeft gedaan
naar de ingrijpende doelen. Wel ligt er een eigen deel-studie van de Europese
Commissie, die waarschuwt voor de risico’s (productiedaling, meer import,
duurder voeding). Hij noemt het uiterst kwalijk dat EU-commissaris Frans
Timmermans deze kritische studie 8 maanden verborgen heeft gehouden. Ook andere
studies (zoals van de Wageningen Universiteit) waarschuwen voor ingrijpende
inkomensverliezen voor boeren en tuinders, van tientallen procenten.

Een omstreden doel is dat boeren en tuinders 50 procent minder
gewasbeschermingsmiddelen mogen gebruiken in 2030. “Een mooi streven, maar dat
kun je niet opleggen bij een natuurproduct. Wat als er weer een natte zomer is
vol schimmels en plantenziektes? Dan maar een jaartje geen brood?”, zegt
Ruissen, zelf landbouwplantenkundige en onderhandelaar voor EU-landbouwbeleid.

De strategie wil ook 25 procent van de landbouwgrond bestemmen voor biologische
productie en 30 procent aan de natuur teruggeven.

De partij roept de landbouwministers op om de plannen af te remmen. Dat kan,
omdat de strategienota binnenkort op de agenda komt van de landbouwministers van
de EU-landen.

De Europese Unie kan ten dienste staan van de burger. Geen enkel probleem. Alleen
zullen de burgers een grotere en meer zwaarwegende stem moeten hebben. En de
politieke partijen? Gelieve uw politiek afval, zijnde uitgerangeerde politici in
de daarvoor bestemde politieke container te deponeren. Brussel dient dynamisch
te zijn en geen rustoord. Europa mag geen gesloten restaurant worden omdat de
lasten niet meer op te brengen zijn.