door Koos van Houdt

Pijn in de onderrug: blijf zoveel mogelijk bewegen.

Nee, het is geen droom. En tussen droom en daad staan wetten in de weg en
praktische bezwaren. Maar toen de huisarts mij een paar maanden geleden het
advies gaf voor mijn plotseling opgetreden kwaal naar de fysiotherapeut te gaan,
dacht ik natuurlijk aan harde handen in mijn rug en het kraken van spieren en
botten.

De eerste behandeling echter bestond geheel uit een gesprek. Ik vulde op zijn
verzoek ouderwets met potlood een vragenlijstje op papier in. Denk je wel dat je
weer beter kunt worden, was de meest uitdagende van de tien met ja of nee te
beantwoorden vragen. Ik dacht: waarom eigenlijk niet? Ik vulde dus ‘ja’ in.
Gelukkig, reageerde hij toen we mijn antwoorden bespraken. “Er zijn mensen die
daar niet in geloven, en die worden nooit meer beter”.

Ik was toen wel een paar keer ‘zo maar’ onderuit gegleden. Kwestie van goed
werkende hersenen, sprak de fysiotherapeut opbeurend. Die registreren dat je net
even te veel van je spieren, zenuwen en gewrichten vraagt. Dus houden ze er even
mee op en word je op een merkwaardige manier stil gezet. Maar dan moet ik toch
aldoor bang zijn, weer te vallen? Nee hoor, legde hij mij uit. Je valt niet
wanneer je in je hoofd voortdurend jezelf herinnert aan dat antwoord, dat je
best weer beter kunt worden.

Er is alleen wel wat gebeurd in dat lijf. Ergens onderin de rug zit in de
ruggenwervel een tussenwervelschijf. Als die wat ouder wordt, wordt die wat
droger en gaat minder goed functioneren. Overbelast? Dan zeggen de hersenen
‘stop’. Maar normaal belast? Dan gaat het goed. Je moet nu echter wel er eerst
voor zorgen dat je spieren van rug naar knie blijven functioneren. De therapie
is dus niet: op de tafel gaan liggen en kneden maar. Nee, de therapie is: zoveel
mogelijk op normale wijze in beweging komen en blijven. En iedere morgen trouw
een geselecteerde serie oefeningen doen om die spieren verder te trainen en warm
te draaien voor de dag.

Ik had nog een vraag aan de therapeut. Heb ik nu ischias of heb ik nu een hernia.
Ha, zei hij, achterhaalde vraag. Misschien is het wel spit. Maar pijn in de
onderrug kan alle drie zijn. Maar daar kijken we niet meer zo naar. De
behandeling is toch in alle gevallen hetzelfde.

Toen ik dus eind vorige week naar die beelden van Jean-Claude Juncker keek, wist
ik direct dat hij het goed deed. Juncker blijft, ondanks die pijn in zijn
onderrug, zoveel mogelijk in beweging. Ik herkende ook waarom het mis ging, toen
hij dat podium op wilde stappen. Dat is de meest beroerde beweging en bijna niet
meer te doen zonder hulp. Die rare motoriek van Juncker, dat is tegenwoordig ook
mijn motoriek. Het zijn gewoon de harde feiten.

En je weet, dan is er niets mis met je hoofd. Je kunt als je Juncker heet, gewoon
blijven doorwerken. Maar soms heb je even hulp nodig van een ander. Nou en? Je
mag het nog zo oneens zijn met de denkbeelden van Juncker of met die van Mark
Rutte, maar als je ziet dat ze als mensen onder elkaar, gewoon even elkaar een
handje helpen, dan weet je dat ook zij gewone mensen zijn. Ze doen dan gewoon,
wat ze moeten doen. Gelukkig maar.

Onzin om een rolstoel te eisen. Juist niet. En al helemaal onzin een verband te
leggen met mogelijk gebruik van alcohol. Het is niet geruststellend dat
journalisten van naam in Nederland zich voor dat soort van schandelijke
beschuldigingen laten lenen als een bekend persoon, die ooit een ernstig ongeluk
in de auto is overkomen, met dit soort van ‘normale’ lichamelijke klachten
worstelt.