door Sandra Anders

Misschien is het vergeefse moeite, raak ik alleen de mensen aan die toch al
begrijpen wat ik bedoel.
Misschien denken jullie dat ik mij plaats boven de
ander, dat ik het beter wil weten, dat ik mijn wereldbeeld wil opdringen.
Het
kan allemaal zo zijn, maar ik wil -en zal nooit- mijn mond hierover houden of
mijn ogen sluiten.
Waarom laten we ons zo verblinden door haat?
Waarom
moeten we zo nodig acties veroordelen met krachttermen en stoere taal?
Waarom
willen we dat anderen pijn moeten lijden, aan de hoogste boom opgeknoopt omdat
ze fouten maken?
Waarom geloven we niet meer in een zelfcorrigerende
maatschappij?
Waar we het heel normaal vinden dat we bepaalde dingen niet
doen?
Waarom accepteren we dat mensen moedwillig kapot gemaakt worden en
aan de kant gezet?
Waarom laten we die mensen stikken?
Waarom zijn
mensen zo gewelddadig?
Waarom blijven we maar met die vinger wijzen?
Ik
weet het wel;
Wij willen zelf buiten schot blijven, omdat we zien hoe
verrot het is.
Wij willen zelf geen slachtoffer zijn.
Zoals in een
schoolklas, waar één ettertje een paar pispalen heeft uitgezocht. De rest van de
groep zwijgt en kijkt weg.
Bang om zelf de klos te zijn.
De pester is
overigens vaak ook niet zonder persoonlijke problemen.
Maar we willen er
ons niet in verdiepen.
We willen een schuldige.
We willen niet dat de
boel wordt opgeschud.
Want misschien heeft dat vervelende gevolgen voor
onze eigen positie.
Maar is echt samen-zijn niet dat we allemaal offers
brengen?
Dat we niet alleen de mooie dingen, maar ook de pijn moeten
verdelen?
En dat je daarvoor weg kan vluchten, dat je het kan verdoven, met
middelen of spullen of door jezelf boven de ander te plaatsen?
Ik snap niet
dat je niet ziet dat alle woede, haat en veroordelingen zich op een dag ook
tegen jou kunnen keren.
Dat jij ineens als dader aangewezen kunt worden.
Ik
snap niet dat je niet ziet hoe dun die lijn is.
Maar ik snap wel meer niet.
Ik
zei het al.
Wellicht vergeefse moeite.
Ik weet heus dat ik de wereld
niet veranderen kan en ook dat mijn idee van een betere wereld niet het idee van
iedereen is.
En dat ik vooralsnog alleen mijzelf hiermee frustreer.
Want
iedereen doet toch wat ‘ie doet.
Het zal zo wel moeten gaan.
Het zal
zo wel moeten zijn.
Daar moet ik nog op kauwen.
Want me erbij
neerleggen lukt -nu- niet.