door Peter-Vincent Schuld

Het is weer eens tijd op een column te schrijven. Een verhaaltje over wat me
opvalt.

Ik reed gisteren over de autosnelweg. Verhoudingsgewijs kalm aan. 120 kilometer
per uur. Ik ben niet zo’n jakkeraar. Een klein vogeltje vloog uit het niets de
snelweg op. Ik kon niet uitwijken, niet afremmen. Ik stond, beter gezegd, ik
reed machteloos.Gewoon een rotsituatie. Het diertje sneuvelde onder de wielen
van mijn auto. Ik voel me daar rotslecht over. Dieren zijn mijn vriendjes en ik
geef om mijn leefomgeving.

Maar naast een liefhebber van de natuur ben ik een realist. Ik houd niet van
symboolmaatregelen. Maar als u Facts Found wat langer leest weet u dat ik mij
irriteer aan wat mensen achteloos wegsmijten in plaats van in een vuilnisbak te
werpen. Toch heb ik niks met het groene fanatisme van vandaag. Je hebt fatsoen
en je hebt obsessief gedrag en dito denken.

Een of andere maffe wethouder in het Nederlandse Tilburg heeft al weer een tijd
terug besloten om een paar vierkante meter wegdek in het centrum te “vergroenen”
met wat hobbels, wat onkruid, wat gras, een likje groene verf op het asfalt en
een bord met groene pijlen. Nut? Nul. Weggegooid geld. Bespaar me de verheffende
uitleg.

Nu heeft Nederland besloten dat bij wet de “wegwerpbekers” verboden worden.  Waar
houden de politici zich in hemelsnaam mee bezig. Heersen, beheersen, controleren
en verbieden. Nederland anno 2021.

Ook voor wegwerpbekers geldt…duvel ze nou gewoon in de vuilnisbak. Je moet het
product niet verbieden, je moet wangedrag aanpakken.

Ik voel mij meer en meer verstikken in een samenleving waarin wat drammers
denken dat deze samenleving maakbaar is. Laat ik het zo zeggen, ik heb er schoon
genoeg van. Overheidsbemoeienis met van alles en nog wat. Ik ik krijg er wat
van. Nee, het verbieden van wegwerpbekers zal echt het verschil maken. Not! In
mijn ogen is dit het zoveelste staaltje gemekker in het luchtledige.

Over het algemeen verdwijnen de bekers in de vuilzakken en als de
aanbieders en verwerkers van afval slim zijn gaan ze richting de
vuilverbranding. Plastic en kartonnen bekers met een wax-laagje zijn zogezegd
“hoogcalorische energiedragers”. Met andere woorden, perfect bruikbaar om ze om
te zetten via “waste-to-energy” tot stroom, wat rest zijn wat bodemassen die we
onder meer kunnen in de wegenbouw. We maken ons nu al druk om de zekerheid van
energielevering, dit terwijl we afvalstromen over wegen en oceanen naar elders
te transporteren, verkerend in de aanname dat er recycling plaatsvindt.

Talloze kilometers en zeemijlen worden er gevreten om een zeker doel na te
streven zodat we kunnen zeggen dat we doelstellingen hebben behaald, maar
waarbij het rekensommetje niet klopt. Het is hypocriet en leugenachtig. Met
trots wordt de maatregel verkondigd. Ik kan u verzekeren, er is niets om trots
op te zijn. Sinds de uitbraak van de coronacrisis stikt het namelijk van het
zwerfafval op straat.

Zwerfafval ten gevolge van een discutabel product dat door de overheid verplicht
wordt om te gebruiken op tal van plaatsen. Een product dat niet herbruikbaar is.
Een product dat niet biologisch afbreekbaar is. Een product waar vogels met hun
bekjes in verstrikt raken en er aan sterven.

Waarover hebben we het? Inderdaad die verdomde mondkapjes.
De hel breekt uit
als u ze niet draagt op sommige plaatsen. Boetes, grote monden, ruzie, angst en
gemekker. Mondkapjes waarvan het nut niet zelden in twijfel kan worden
getrokken. Waar eindigen ze vaak? Op straat en in de natuur. Heel Europa tot ver
daarbuiten is vergeven van die klotedingen in de openbare ruimte. Een verbod op
die krengen zou de natuur sparen en het zwerfafval heel wat verminderen. Maar
dat zit er niet in en dus meet de overheid, zoals altijd met twee maten. Uit
principe draag ik die dingen niet of er moet een situatie zijn waarbij het
respect voor mijn medemens groter is dan de pest die ik aan die mondmaskers heb.
Openbaar Vervoer gebruik ik eveneens amper of niet. Op vliegvelden is het
verplicht, in vliegtuigen ook. Maar ik weet  altijd wel manier te vinden om
e.e.a. tot een minimum te beperken of te omzeilen. 

Ik loop een paar meter buiten op straat. over een afstand van enkele meters
liggen ze, die verdomde rotdingen. Ik tel ze, 1, 2, 3, 4. Ik fotografeer ze, 1,
2, 3, 4.

De dragers waren te lam om ze in de openbare vuilnisbak
te smijten, ze
vlogen per ongeluk van de betrokken mond af. De touwtjes braken wegens
discutabele kwaliteit en weg mondmasker, of ze vallen per ongeluk uit je zak en
je hebt het niet in de gaten.

Het hypocriete en hufterige? Ze worden verplicht door de overheid. Die
zelfde overheid die zegt leefomgeving hoog in het vaandel te hebben staan. Met
niet zelden teveel mensen op een vierkante meter is die leefomgeving sowieso in
mijn ogen onherstelbaar verziekt.

De zogenaamde corona-bewuste drager annex wegsmijter op straat en / of de
opleggende overheid interesseert het geen moer. Dat er vogels een akelige dood
sterven is ook niet interessant, want oh, oh, die zogenaamd belangrijke mens.
Maar mijn geweten knelt wel omdat ik per ongeluk een vogeltje dodelijk heb
geraakt en dat gevoel is zo oprecht als maar zijn kan. Overheden die van alles
en nog wat belasten om milieumaatregelen te nemen, verplichten om leefomgeving
verziekende zaken te gebruiken. Hoe ik dat noem? Een dubbele moraal. Wat ik
daarvan vind? Walgelijk!

Dan hebben we de Nederlandse overheid weer en de wegwerpbekers. Verbieden maar.
Geloof me, die waanzin blijft niet beperkt tot Nederland.

Heel toevallig zat ik iets meer dan een week geleden aan boord van een
ferry. Dranken werden geserveerd in plastic wegwerpbekers die gemaakt zijn van
planten en biologisch afbreekbaar zijn. Ze kunnen omgezet worden in compost,
maar daar is geen tekort aan.

Waar wel een schaarste aan is? Gas. Aardgas, dus methaan. Als dit biologisch
afbreekbaar bekertje kan ontbinden, kan het ook dienen voor de productie van
methaan waarmee stroom opgewekt kan worden.

Wat kon er ook al weer gebeuren met dat bekertje wat naar de
vuilverbranding gaat? Inderdaad, omgezet worden in stroom.

Enige tijd terug en tot mijn verbazing ook weer in de afgelopen dagen, las
ik berichten van onderzoekers van diverse pluimage. Daaronder dames die zaten te
jankbakken over het gebrek aan vermeende duurzaamheid van kleding van de
Primark  en de H&M. Als het niet op Vinted of Marktplaats verschijnt is het
de vuilcontainer waarin het verdwijnt. U raadt het al, als het goed is richting
de waste-to-energy- huisvuilverbrandingsinstallatie.

Wat lopen die dames nu te zeveren. Elke maand proppen ze ladingen tampons, soms
wel diverse keren per dag tussen hun benen. Als het OB-sitasjes zijn, worden het
kilo´ ’s aan maandverband. Als de dame wat ouder is, worden het ook nog een
incontinentieluiers en bovendien zetten de dames ook nog eens koters op aarde
die in hun leventje bestelbussen vol
pampers eisen. Is dat zo “duurzaam”?
Mis ik iets? Zoiets als gezond verstand bij de bio-trutten? Zoiets als van een
mug een olifant maken? Hebben jullie nu echt niks beters te doen dan tampons op
laag water te zoeken? (dat gaat niet, want ze blijven drijven stelletjes
mutsen). En wees maar blij dat er inlegkruisjes, maandverband en tampons
verkocht worden. Anders was de geur van rotte vis niet te harden. Want vis, fijn
dat het er is. Echter de geur van rottende vis, dat is iets wat ik nimmer mis.
Oh ja, en wat betreft de hedendaagse en modernistische definitie van
duurzaamheid, het boeit me niet. Het interesseert me geen ene moer.

De wereld is gek geworden en met name politici met een groen tintje. Die kunnen
zo de psychiatrie in. Die “groentjes”  kunnen wel een tankbeurtje met een sterk
neurolepticum gebruiken. Natuurlijk wel loodvrij en met mondmasker
om de (verbale) uitstoot te beperken. Of probeer eens ethanol om vervolgens
achter het stuur te kruipen.

Met conclusie:
Ga uit mijn aura en blijf uit mijn aura!