Door Peter-Vincent Schuld

Het leven op zich is opeens een stuk minder zeker geworden want het ziek worden
loert en de dood is zó dichtbij,

Magere Hein met zijn dodenzeis, u ziet hem niet maar hij ziet u wel.

We zijn nog maar amper in 2020. 

Hoe waardeloos lijken de wensen van een nieuw jaar in voorspoed en geluk te zijn
geworden?

Misschien gaan we de mooie dingen wat meer waarderen.

Misschien zwijgen de monden met immer verwijtend gepalaver. Hopelijk staakt het
geroddel en krijgt het dom en inhoudsloos gemekker een opdonder.

Wat kunnen we zelf doen om het leven van een ander te redden. Een situatie waarin
wij, mensen van vlees en bloed allemaal een verantwoordelijkheid hebben.

Crisis is overleven zonder circumstantial bullshit.

Nu is er op zich bij de meeste weldenkende mensen geen twijfel over het feit dat
je het op geen enkele manier op je geweten wil hebben dat je een ander besmet en
dat deze persoon daardoor de vroegtijdige dood vindt.

Nu is iedereen, ook u de, reddingsboei geworden waaraan de corona-drenkeling in
spe zich kan vasthouden,

Maar misschien beseffen we zelf dat we zelf zowel de redder als de drenkeling
kunnen zijn. Een aanvaardbare positie van twee petten en een apart maar
gerechtvaardigd cumul. Lockdown, blijf waar u bent, red wie u kan redden.