Door Peter-Vincent Schuld

Het failliet gegane reisconglomeraat Thomas Cook schreef dit jaar al fikse rode cijfers. In de eerste helft van 2019 werd er een verlies geboekt van 1,5 miljard pond. Een astronomisch bedrag. Er werd bij de schuldeisers en obligatiehouders nog fiks gebedeld om kapitaalsinjecties maar het mocht niet baten.

Het oude vertrouwde Britse Thomas Cook met het Chinese Fosun als grootaandeelhouder heeft de boeken neergelegd.

Voorlopig einde verhaal.
Maar hoe komt het? Wat is hier de dieper liggende reden van?  Waarom presteerde Thomas Cook, ooit bekend van de wisselkantoren en de travellers cheques zo slecht?

Laten we ons even beperken tot thuisland Groot-Brittannië. Hoe raar het ook klinkt er zijn een paar overeenkomsten met de pro-Brexit-opvattingen in het Verenigd Koninkrijk.

Wil je op paarden wedden, dan ga je naar een wedkantoor. Wil je post versturen, ga je naar het postkantoor. Wil je een reis boeken, dan ga je naar het reisbureau. In het behoudende Groot-Brittannië zijn er ook in het bedrijfsleven tal van managers te vinden die nog steeds vasthouden aan tradities, zoals de het brede en grote kantorennetwerk van reisbureaus. Het moderne digitale leven is aan hen voorbij gegaan.

De traditionele manier van reizen en de daaraan gekoppelde reisbureaus in het Verenigd Koninkrijk steunen een beetje op het beeld dat we van de Britse toeristen hebben. Ze worden naar een zonnige vakantiebestemming X of Y ingevlogen, de toeristen verblijven daar 10 tot 14 dagen, zuipen en neuken zich te pletter om vervolgens weer naar het regenachtige Britse bestaan van alle dag terug keren, en dat alles tegen een schappelijke reissom.

Een vorm van reizen die we veel terugzien bij de “working class”.
Groot-Brittannië is van oudsher een klassenmaatschappij waar de marketing, producten en diensten aansluiten bij de “stand” waartoe je behoort. Deze klassenmaatschappij in het “traditionele” Verenigd Koninkrijk is aan het verdwijnen.

Men probeert met man en macht wel aan die tradities vast te houden, maar de vergrijzing onder de pro-Brexit-stemmers en de
traditionele Britten is groot, veel jongeren kiezen intussen voor andere reisopties.

De vakbonden en de arbeiderspartij Labour bevochten ooit de vakanties voor de “werkende mens” die zich in de ochtend begaf naar de bouwwerf of het metronetwerk om daar hun dag door te brengen om vervolgens thuis aan te komen, zich op het hoogpolig tapijt met bloemmotief te begeven en neer te kwakken in de bank om vervolgens Eastenders te kijken, nog even naar de pub voor een pint en dan weer het bed in en vervolgens weer de sleur van alledag.

Thomas Cook moest het hebben van deze bevolkingsgroep. Een bevolkingsgroep die ook is doorontwikkeld in tegenstelling tot het bedrijf zelf. Het is niet echt vreemd dat de Chinese grootaandeelhouder Fosun brood zag in Thomas Cook. Het leven van een gemiddelde “working class” Chinese burger scheelt niet zoveel van dat van de traditionele Britse working class. Het leven van een Chinese arbeider is nog volop in ontwikkeling en ook in die klasse van de Chinese maatschappij zal er een hang ontstaan naar makkelijke en  betaalbare vakanties. Maar in China zal dat via online boekingen gaan lopen.

Daar liep het bij Thomas Cook nou net mis.
Tel daar bovenop een enorme schuldenberg van om en nabij de twee miljard pond, dan heb je bijna het huishoudboekje vaneen “working class inspired governement”.

Het socialisme is dood, de arbeidersklasse vervaagt, Thomas Cook is vergaan. Next!