Door Peter-Vincent Schuld

De Brexit-strategie van Boris Johnson heeft thans veel weg van een opzettelijk stuurloos gemaakt schip dat zich, ongeacht welke richting deze ook opgaat, een ramkoers vaart met alles en iedereen.

Een ramkoers met het parlement, een ramkoers met Europa, een ramkoers met een aanzienlijk deel van de bevolking.

Nu is het niet alleen meer de Brexit die het VK verdeelt, maar ook het gegeven dat het parlement door Johnson buitenspel is gezet. Zelfs al ben je voorstander van een Brexit, dan kun je toch grote twijfels plaatsen bij de wijze waarop Johnson het parlement buiten spel meende te moeten te zetten door het parlement te schorsen.

De
instemming van de Britse koningin Elisabeth is, tot wie Johnson zijn
verzoek tot schorsing van het parlement richtte, is niet meer dan een
juridische formaliteit. Grondwettelijk gezien dient de koningin neutraal
te blijven, Johnson heeft het premierschap en daarmee het leiderschap
over het land.

Het gaat er niet om of u het
als lezer eens of oneens bent met de Europese Unie of een Brexit, het
gaat erom dat er in het Britse Koninkrijk een diepe verdeeldheid is
onder de bevolking. Johnson breekt daarmee niet alleen met de Europese
Unie maar veroorzaakt ook een diepe en moeilijk te hele politieke wond
in eigen land.

Johnson maakt handig gebruik van de totale ongeschiktheid van Labour-voorman Jeremy Corbyn als premier. Corbyn houdt er openlijk antisemitische denkbeelden er op na, is internationaal gezien een
politiek lichtgewicht en absoluut geen alternatief voor Johnson. Niet alleen de conservatieven zijn intern zwaar verdeeld, dat geldt ook voor Labour.

De enige redelijk stabiele partijen in het Britse parlement vormen thans de Liberal Democrats en de Scottish  National Party.
Boris Johnson lijkt de chaos-theorie toe te passen, maar het diepgeworteld democratisch besef in het Verenigd Koninkrijk zou hem in deze nog wel eens parten kunnen spelen. Het parlement is op geen enkele manier van plan Johnson zomaar vrij spel te geven.

Nieuwe verkiezingen lijken nu een serieuze optie, een uitstel van de Brexit tot 31 januari is eveneens niet uitgesloten.

De vraag is of de Britse burger, die met een kleine meerderheid voor de Brexit stemde wel enig besef had van de enorme complexiteit die met een uittreding uit de EU gepaard zou gaan. Intussen kost de voorgenomen Brexit de Britse staat en de Britse economie vele miljarden, nog voordat de Brexit feitelijk is geworden.

De vraag is of de miljarden die het de Britse overheid reeds kostte niet beter besteed hadden kunnen worden aan een onder druk staand zorgstelsel in het Verenigd Koninkrijk of het terugdraaien van de bezuinigingen op politie en de openbare veiligheid.

Politiek is een kwestie van keuzes maken. De geschiedenis heeft in ieder geval geleerd dat ideologische keuzes serieuze risico’s op destabilisering als gevolg kunnen hebben met alle malaise van dien.

Dat de bezem door “Brussel” heen moet is geen vraag maar een noodzaak, het is beter om dat te doen als volwaardig lid van de EU, dan als speler buiten het speelveld.